Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης (ΠΤΔΕ) στο ΑΠΘ
Η Γενική Συνέλευση, αφού συζήτησε διεξοδικά το κείμενο διαβούλευσης «Εθνική Στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση» το οποίο κατέθεσε η Υπουργός Παιδείας στη Σύνοδο των Πρυτάνεων της 23ης Οκτωβρίου 2010, αποφάσισε ότι το απορρίπτει διότι
1) Επιχειρεί να καταργήσει την αυτοδιοίκηση του Πανεπιστημίου που κατοχυρώνεται από το άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο οφείλουν να σέβονται και να υπερασπίζονται ανεξαιρέτως όλοι οι πολίτες της χώρας. Οι προτάσεις της Υπουργού Παιδείας περί α) εν μέρει διορισμένου Συμβουλίου Διοίκησης, β) μετατροπής της Συγκλήτου σε διακοσμητικό όργανο χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες και γ) δυνατότητας επιλογής Πρύτανη από το εξωτερικό, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη συνταγματική επιταγή για αυτοδιοίκηση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Αποτελούν προϊόν μιας άποψης που πρεσβεύει ότι όταν υπάρχουν προβλήματα στη δημοκρατική λειτουργία ενός θεσμού η λύση είναι η κατάργηση της ίδιας της δημοκρατικής λειτουργίας.
2) Επιχειρεί να καταργήσει το δικαίωμα του Πανεπιστημίου να ενισχύεται οικονομικά από το κράτος, δικαίωμα που, επίσης, προβλέπεται από το άρθρο 16 του Συντάγματος. Η σύνδεση της χρηματοδότησης με μια αγοραίου τύπου αξιολόγηση και η κατάργηση του ενιαίου μισθολογίου συνεπάγονται την ακύρωση των πανεπιστημιακών δασκάλων ως δημόσιων λειτουργών. Σε συνδυασμό με τη μετατροπή των λεκτόρων σε συμβασιούχους βοηθούς διδασκαλίας και την κατάργηση της μονιμότητας των επίκουρων καθηγητών, είναι φανερό ότι οι κυβερνητικές προτάσεις προωθούν τη μετατροπή των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων σε αυταρχικά εκπαιδευτήρια τα οποία θα λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες των ανώνυμων εταιρειών. Πανεπιστημιακές Σχολές που θα αναζητούν στην αγορά ποικίλες χρηματοδοτήσεις και φοιτητές–πελάτες, συρρίκνωση των κοινωνικών επιστημών και των ανθρωπιστικών σπουδών οι οποίες θα είναι αδύνατο να αναπτυχθούν με αγοραία κριτήρια χρηματοδότησης και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι χωρίς δικαιώματα, συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον της παιδείας και της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο, πλήττονται τα Πανεπιστήμια ως εξ’ ορισμού χώροι ελευθερίας, μόρφωσης και κριτικής. Μαζί τους πλήττεται η ίδια η δημοκρατία, αφού ακριβώς αυτή η ελευθερία, η μόρφωση και η κριτική αποτελούν οξυγόνο για τη λειτουργία της.
3) Επιχειρεί να ρευστοποιήσει τη σύνδεση ανάμεσα στις επιστήμες, τα πτυχία που πιστοποιούν τη γνώση των επιστημών και τα συναφή επαγγελματικά δικαιώματα. Με αυτόν τον τρόπο, καθώς και με τις προτάσεις για μονοετή ή διετή πτυχία και φοιτητικά δάνεια, εξαλείφονται όσα δικαιώματα στην εργασία και στη μόρφωση έχουν απομείνει στους νέους. Επιπλέον, επιρρίπτονται οι ευθύνες για την ανεργία στην εκπαίδευση και αποκρύπτεται ο καθοριστικός ρόλος τον οποίο διαδραματίζουν στη διόγκωσή της η κοινωνικοοικονομική δομή και η πολιτική ηγεσία της χώρας.
.
