Οι πραγματικοί κουκουλοφόροι

Αυτή η φωτογραφία μου προξένησε ανατριχίλα. Προσέξτε τον τρόπο με τον οποίο οδηγεί στην κλούβα ή αλλού, πιασμένο από το κεφάλι ως άψυχο αντικείμενο ή σαν φρεσκοαποκτημένο σφαχτάρι τον νεαρό ο δραστήριος κουκουλοφόρος «αντι-τρομοκράτης».

Είναι πολλοί και φοβάμαι ότι θα γίνουν πολύ περισσότεροι οι πολίτες αυτής της χώρας που μπορεί να μην αντιδρούν (ακόμη;) αλλά ενοχλούνται βαθύτατα από την βία και την απάνθρωπη πολλές φορές υπερβολή που αποπνέει η συμπεριφορά των συμμετεχόντων στα λεγόμενα Σώματα Ασφαλείας. Οι άνθρωποι αυτοί εκφράζουν μια απόλυτη εχθρότητα προς την κοινωνία την οποία δεν μπορούν ούτε να την αντικρύσουν χωρίς κουκούλα.

Αυτές οι μαύρες κουκούλες, που τις έχουμε πληρώσει εσείς και εγώ, δεν σας θυμίζουν κάποιες άλλες κουκούλες που περιφέρονταν στις γειτονιές της Αθήνας μαραίνοντας ζωές μερικές δεκαετίες πριν; Άραγε αυτό το παλληκαράκι με την κουκούλα και το, πληρωμένο από το Ελληνικό κοινό, πιστόλι στην κωλότσεπη έχει πιθανότητες να γίνει ποτέ άνθρωπος;

Και ήθελα να ρωτήσω, μήπως και κάποιος ξέρει, οι υπάλληλοι των υπηρεσιών διαφύλαξης της τάξης τι ακριβώς έχουν να φοβούνται τόσο ώστε να καταντήσουν κουκουλοφόροι; Ή μήπως η αμερικανόφερτη κουκούλα είναι απλώς άλλο ένα εργαλείο φόβου, άλλο ένα σύνεργο τρομοκράτησης της Ελληνικής Κοινωνίας;

.

Από 19ο αιώνα - Προς Ευρωπαίους ηγέτες, Ενταύθα

από την σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

Από 19ο αιώνα - Προς Ευρωπαίους ηγέτες, Ενταύθα

Η ιστορία… στις «πρωτόγονες» φυλετικές κοινωνίες, τα μέλη της φυλής εξέλεγαν τον αρχηγό τους με μοναδικό κριτήριο την επιβίωση. Ο αρχηγός έπρεπε να είναι ο πιο δυνατός και ο πιο ικανός να εξασφαλίσει στη φάρα του τροφή και ασφαλές κατάλυμα για το χειμώνα, πλούσιο κυνήγι, γυναίκες και πολλούς απογόνους, νίκη στο πόλεμο με τις αντίπαλες φυλές και να προβλέπει το μέλλον. Η ιστορία προχώρησε και οι φυλές ενώθηκαν (άλλες εξαφανίστηκαν) και έγιναν βασίλεια. Η παράδοση όμως διατηρήθηκε. Ο αρχηγός-βασιλιάς έπρεπε να οδηγεί πρώτος τη μάχη, να εξασφαλίζει προμήθειες για το χειμώνα, να προστατεύει τις καλλιέργειες και τις πόλεις του, να έχει υγιείς αρσενικούς απογόνους και να προβλέπει το μέλλον.

Η ιστορία έφτασε στον 20ο αιώνα και εμφανίστηκε (κουτσά-στραβά) η αστική δημοκρατία. Με την υπόσχεση ότι όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε στη θέση της επιβίωσης τη ζωή. Δε θα έπρεπε να μας φοβίζει ο χειμώνας, να έχουμε εχθρούς, να νοιαζόμαστε για υγιείς αρσενικούς απογόνους, για την ασφάλεια στις πόλεις μας και στις καλλιέργειές μας. Μόνο να δημιουργούμε το μέλλον μας. Η υπόσχεση που έγινε και συμβόλαιο έλεγε ότι δεν θα έχει σημασία αν είσαι αδύναμος, άρρωστος, φτωχός, γυμνός, άτεκνος, πολεμιστής ή αγρότης. Να είσαι σίγουρος ότι τουλάχιστον δε θα κρυώνεις, δε θα πεινάς, δε θα βρέχεσαι, θα μορφώνεσαι, θα πας στο νοσοκομείο, θα μιλάς ελεύθερα, δε θα κινδυνεύεις και δεν θα θεωρείσαι ανώτερος ή κατώτερος.

Η υπόσχεση έλεγε ακόμη ότι δε θα υπάρχουν πια αρχηγοί και ηγέτες αλλά πολιτικοί. Χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα είναι κουτσοί , στραβοί ή άσχημοι. Αρκεί να ασκούνε τη τέχνη της διαμεσολάβησης με γνώμονα το κοινό καλό.

Η ιστορία τον 21ο αιώνα μας χαιρέτησε και μας γύρισε τη πλάτη.

Σε ελεύθερη πτώση γυρνάει προς τα πίσω.

Οι λέξεις ξαναέγιναν κραυγές και ψίθυροι.

Ο χειμώνας έγινε στεγαστικό δάνειο και τιμή του πετρελαίου.

Η μόρφωση, ανταγωνιστικό πτυχίο και δίδακτρα.

Το φαί, αύξηση του ΦΠΑ κατά μια μονάδα και στα 3 το ένα δώρο.

Η κοινότητα, πατριωτισμός και εθνικός στόχος.

Οι πόλεις, αστυνομικά μπλόκα και εγκληματικότητα.

Η ελευθερία, διαφήμιση και τρομονόμος.

Το μέλλον, κλείσιμο του χρηματιστηρίου και σπρεντς.

Οι επίγονοι, απόγονοι και δικά μας παιδιά.

Ο θάνατός σου η ζωή μου, επιχειρηματικότητα.

Και οι πολίτες, φοβισμένοι υπήκοοι και μέλη φυλών.

Η ζωή, επιβίωση.

Οι πολιτικοί ηγέτες των αστικών δημοκρατιών το ξέρουν. Για να έχουν την εμπιστοσύνη του λαού πρέπει να ξαναγίνουν φύλαρχοι- βασιλιάδες. Να δείχνουν πλούσιοι, υγιείς, νέοι, όμορφοι, σεξουαλικά ενεργοί και δυνατοί. Για να επανεκλεγούν…

Ο Μπλερ έδειξε το 5ο παιδί του και η γυναίκα του είπε με γελάκια οτι κάθε βράδυ είναι ασυγκράτητος.

Ο Πούτιν καβάλησε ημίγυμνος ένα άλογο και έκανε τοξοβολία και μετά έσπασε με μια καρατιά 8 τούβλα στη σειρά.

Ο Μπερλουσκόνι συνεχίζει να πλουτίζει, να ομορφαίνει και να καβαλάει τις πιο όμορφες Ιταλίδες.

Ο Σαρκοζύ μπόρεσε και δάμασε την πιο ατίθαση και όμορφη Γαλλίδα.

Η Μέρκελ δείχνει πιο δυνατή και από άντρα (σιδηρά).

Ο Παπανδρέου παραλίγο να τερματίσει πρώτος στο μαραθώνιο.

Η κοινωνία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από τον 21ο αιώνα στο 19ο αιώνα.

100 ορόφους πιο κάτω.

Η αστική δημοκρατία επαναλαμβάνει «Ως εδώ καλά, ως εδώ καλά…»

Οι πολιτικοί λένε στον εαυτό τους «είμαι δυνατός, είμαι δυνατός…»

Οι αναρχικοί του 19ου αιώνα από πίσω με αχρηστεμένα και άχρηστα μασούρια δυναμίτη.

Σημασία όμως δεν έχει η πτώση…

Αλλά η πρόσκρουση

This morning I woke up in a curfew.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα και υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας

O god, I was a prisoner, too

Θεέ μου, ήμουν και εγώ κρατούμενος

Could not recognize the faces standing over me.

Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τα πρόσωπα που στεκόταν από πάνω μου

They were all dressed in uniforms of brutality.

Είχαν ντυθεί με τις στολές της βαναυσότητας

How many rivers do we have to cross

Πόσα ποτάμια πρέπει να διασχίσουμε

Before we can talk to the boss?

Για να καταφέρουμε να μιλήσουμε στο αφεντικό;

All that we got, it seems we have lost

Ό,τι είχαμε, φαίνεται ότι το χάσαμε

We must have really paid the cost.

Πρέπει αληθινά να πληρώσουμε το λογαριασμό

Burning and looting tonight

Καίγοντας και λεηλατώντας απόψε

Bob Marley

.

Ποιος θα πληρώσει το δάνειο του γείτονα;

Του Paul Krugman, από το ΒΗΜΑ

«Πόσοι από εσάς θέλετε να αποπληρώσετε το δάνειο του σπιτιού του γείτονά σας που έχει δύο μπάνια αλλά δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του;». Αυτή είναι η περίφημη ερώτηση του οικονομικού αναλυτή του CΝΒC Rick Santelli το 2009, από την οποία «γεννήθηκε» το Κόμμα του Τσαγιού.

Είναι ένα συναίσθημα με παγκόσμιο αντίκτυπο. Ο τόνος διαφέρει από μέρος σε μέρος, αλλά το μήνυμα είναι το ίδιο: το χρέος είναι κακό, οι χρεωμένοι πρέπει να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους, και από εδώ και πέρα όλοι πρέπει να ζούμε με αυτά που έχουμε. Αυτό το είδος της ηθικολογίας είναι ο λόγος που μας διατηρεί στο τέλμα της ύφεσης.

Η περίοδος ως την κρίση του 2008 χαρακτηρίστηκε από αχαλίνωτο δανεισμό, που ξέφυγε από τα δάνεια υψηλού ρίσκου, για τα οποία ο κόσμος εξακολουθεί, εσφαλμένα, να πιστεύει ότι ήταν το επίκεντρο του προβλήματος. Η κερδοσκοπία στα ακίνητα έσπασε κάθε ρεκόρ στη Φλόριδα και στη Νεβάδα, αλλά και στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και στη Λετονία. Και όλα αυτά πληρώθηκαν με δανεικά. Ο δανεισμός αυτός δεν έκανε τον κόσμο πλουσιότερο, ούτε φτωχότερο: το χρέος του ενός είναι το πλεόνασμα του άλλου. Τον έκανε όμως ευάλωτο. Οταν οι δανειστές αποφάσισαν ξαφνικά ότι αρκετά είχαν δώσει, ότι το συνολικό χρέος ήταν υπερβολικό, οι οφειλέτες αναγκάστηκαν να μειώσουν τις δαπάνες τους. Αυτό οδήγησε τον κόσμο στη χειρότερη ύφεση από τη δεκαετία του ΄30. Και η όποια ανάκαμψη ήταν αργή και αβέβαιη- κάτι αναμενόμενο, με δεδομένη τη «δαμόκλειο σπάθη» του χρέους.

Αυτό που κυρίως πρέπει να έχουμε κατά νουν είναι ότι κατανάλωση ίσον εισοδήματα. Αν μια ομάδα ανθρώπων- εκείνοι με τα τεράστια χρέη- αναγκαστεί να περιορίσει την κατανάλωση για να πληρώσει τα χρέη της, τότε θα συμβεί ένα από τα δύο: είτε κάποιος άλλος πρέπει να δαπανήσει περισσότερα είτε το παγκόσμια εισόδημα θα μειωθεί. Ωστόσο εκείνοι οι κλάδοι του ιδιωτικού τομέα που δεν βαρύνονται με μεγάλα χρέη δεν βρίσκουν λόγους να αυξήσουν τις δαπάνες τους. Οι επιχειρήσεις ξεχειλίζουν από μετρητά- αλλά γιατί να κάνουν ανοίγματα, όταν τίποτε δεν κινείται στην αγορά; Οι καταναλωτές που δεν δανείστηκαν πολύ μπορούν να πάρουν δάνεια με χαμηλά επιτόκια - αλλά το κίνητρο αυτό για κατανάλωση εξουδετερώνεται από τις ανησυχίες για την αποδυνάμωση της αγοράς εργασίας. Κανένας στον ιδιωτικό τομέα δεν θέλει να καλύψει το κενό που δημιούργησε η απειλή του χρέους.

Τι θα έπρεπε λοιπόν να κάνουμε; Κατ΄ αρχάς, οι κυβερνήσεις πρέπει να δαπανούν, ενώ ο ιδιωτικός τομέας όχι, έτσι ώστε οι οφειλέτες να πληρώσουν τα χρέη τους χωρίς να διαιωνίζουν την παγκόσμια ύφεση. Δεύτερον, οι κυβερνήσεις πρέπει να προωθήσουν μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους: η μείωση των υποχρεώσεων σε επίπεδα που οι οφειλέτες μπορούν να αντιμετωπίσουν είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την εξάλειψη του κινδύνου από το χρέος. Οι ηθικολόγοι δεν ικανοποιούνται όμως με τέτοια. Καταγγέλλουν τις δαπάνες που χρηματοδοτούνται από τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό και δηλώνουν ότι δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα του χρέους συσσωρεύοντας περισσότερο χρέος. Καταγγέλλουν τα μέτρα για την ανακούφιση από το χρέος και τα χαρακτηρίζουν επιβράβευση των «μπαταχτσήδων».

Αν τονίσεις ότι τα επιχειρήματά τους δεν έχουν νόημα, οργίζονται. Αν προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις ότι όταν οι οφειλέτες δαπανούν λιγότερα η οικονομία θα πέσει σε ύφεση, εκτός κι αν κάποιος ξοδέψει περισσότερα, τότε θα σε πουν σοσιαλιστή. Αν τους εξηγήσεις για ποιον λόγο η ανακούφιση από τα στεγαστικά δάνεια είναι καλύτερη για την Αμερική από την κατάσχεση σπιτιών, που θα πρέπει να πουληθούν με μεγάλη ζημιά, τότε φωνάζουν όπως ο οικονομικός αναλυτής του CΝΒC. Δεν υπάρχει αμφιβολία: οι ηθικολόγοι διαθέτουν πάθος. Ενώ εκείνοι που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα στερούνται πεποίθησης. Ο πρόεδρος Ομπάμα έχει επανειλημμένως τονίσει ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να «σφίξει το ζωνάρι», αν και γνωρίζει ότι λόγω μείωσης των δαπανών στον ιδιωτικό τομέα, οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να αυξηθούν, όχι να μειωθούν. Του λείπει άραγε το θάρρος να τα βάλει με δημοφιλείς πλην λανθασμένες αντιλήψεις, ή μήπως είναι δείγμα πνευματικής οκνηρίας από μέρους του; Σε κάθε περίπτωση, αν ο πρόεδρος δεν υπερασπίζεται την ορθότητα της πολιτικής του, ποιος θα το κάνει;

Εν τω μεταξύ, το πρόγραμμα της αμερικανικής κυβέρνησης για την ενίσχυση όσων έχουν ενυπόθηκα δάνεια κατοικίας δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Εν μέρει την ευθύνη έχει το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι ανησυχούσαν τόσο πολύ μήπως τους κατηγορήσουν ότι βοηθούν εκείνους που δεν πρέπει, ώστε στο τέλος δεν βοήθησαν κανέναν. Ετσι, οι ηθικολόγοι κερδίζουν τη μάχη. Ολο και περισσότεροι ψηφοφόροι, τόσο εδώ όσο και στην Ευρώπη, είναι πεπεισμένοι ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι περισσότερα κίνητρα αλλά βαρύτερη τιμωρία. Οι κυβερνήσεις πρέπει να σφίξουν το ζωνάρι τους και οι οφειλέτες να πληρώσουν όσα χρωστούν.

Η ειρωνεία είναι ότι οι ψηφοφόροι τιμωρούν τελικά τον εαυτό τους: απορρίπτοντας τα δημοσιονομικά κίνητρα και την ανακούφιση του χρέους, διαιωνίζουν την υψηλή ανεργία. Στην ουσία κόβουν τις δικές τους δουλειές για να πικάρουν τους γείτονές τους. Δεν το γνωρίζουν όμως. Και επειδή δεν το γνωρίζουν, η ύφεση θα συνεχιστεί.

.