Δεν εκδίδονται οι οκτώ Τούρκοι Αξιωματικοί

Φανταστείτε λοιπόν, η Ελλάδα να ήταν μια χώρα που να αγωνιζόταν (με τον τρόπο της και ίσως απεγνωσμένα) να διαφυλάξει την ανεξαρτησία της, που να είχε άμεσους βαθείς δεσμούς με την Μέση και Εγγύς ανατολή, που να είχε μια τεράστια οικονομία (συγκρίσιμη πχ με τη Ρωσική), έναν πανίσχυρο και μπαρουτοκαπνισμένο αμυντικό μηχανισμό και έναν πληθυσμό κοντά στα ογδόντα πέντε (85) εκατομμύρια.

Στην παραπάνω παραδοχή προσθέστε και μια μικρή γείτονα χώρα, εξαρτημένη από ιδρύσεως, χρεωκοπημένη, πολιτικά περιορισμένης μάλλον σημασίας και στρατιωτικά απολύτως ασήμαντη. Η χώρα αυτή, η γειτονική, υποδέχεται -χωρίς ομολογουμένως να φταίει- μια αγέλη από οκτώ χουντικούς ‘αξιωματικούς’ της Ελλάδας οι οποίοι, έχοντας προδώσει τη χώρα τους, κλέβουν Ελληνικά ιπτάμενα στρατιωτικά μέσα για να διαφύγουν.

Όμως η γειτονική μικρούλα χώρα, αντί να εκδώσει τους χουντικούς στη γειτόνισσά της, τους παρέχει άσυλο. Επί πλέον η δικαιοσύνη αυτής της μικρής γειτονικής μας χώρας εκφέρει έμμεσα αλλά και άμεσα απαξιωτικές  κρίσεις για την εκλεγμένη με μεγάλη πλειοψηφία Ελληνική πολιτική ηγεσία αλλά και για την Ελληνική δικαιοσύνη.

Η Ελλάδα τότε, ως μεγάλη γεωπολιτικά, οικονομικά, αμυντικά και δημογραφικά γειτονική χώρα πως άραγε θα αντιδρούσε;

Η υποθετική αυτή ιστοριούλα ίσως δείχνει, όσο οι ικανότητές του γράφοντος το επιτρέπουν, τα μεγέθη με τα οποία μετριέται η δυτικόδουλη αποβλάκωση της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας (sic) καθώς και την έπαρση, στο επίπεδο της ύβρεως, αλλά και την βαθιά τυφλότητα που χαρακτηρίζουν την Ελληνική δικαιοσύνη   --- με τις υγείες μας.

Άλλωστε ξέρουμε καλά εμείς να ’χαϊδεύουμε’ χουντικούς… Θυμάστε;