Με αφορμή μια συζήτηση και κάποια σχόλια συντρόφων
έγραφα προχθές πως χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το χαμό του Παύλου Φύσσα όπως και
το χαμό πολλών άλλων ανθρώπων -μεταναστών ή ντόπιων- τα τελευταία χρόνια, θέλω
να επισημάνω πως το σύστημα και οι εκπρόσωποι του μας πέταξαν ένα λαγό που
λέγεται φασισμός και Χρυσή Αυγή. Αυτό σημαίνει πως θα τρέχουμε όλοι (η αριστερά
εννοώ) πίσω από αυτόν το λαγό; Ας τον
μαζέψουν αυτοί που τον αμόλησαν και τώρα τους χαλάει την συνταγή γιατί είναι
ανεξέλεγκτος. Δική τους η ευθύνη δική τους και η ‘αγγαρεία’. Η αριστερά έχει νομίζω πολύ σοβαρότερα
πράγματα να κάνει από το να προσπαθεί να συνετίσει (έξω και μέσα στην Βουλή) το
10% των πολιτών το οποίο από την εποχή της κατοχής και του εμφύλιου πάντα
χαμένο στο σκοτάδι ήτανε. Εμείς είμαστε με την πρόοδο, το μέλλον και το φως. Με
το σκοτάδι ας ασχολούνται αυτοί που τους αξίζει. Η πρόκληση του φασισμού ακόμα
και μέσα στην κυβέρνηση όπου ευδοκιμούν υπεραρκετοί χαβγήτες, μάκηδες και
αδώνιδες, είναι απλώς ένα τέχνασμα αποπροσανατολισμού. Όσο εστιάζουμε σ’ αυτό,
όσο περισσότερη σημασία του δίνουμε τόσο γιγαντώνεται αντλώντας κύρος από την
ίδια την αναταραχή που αυτό δημιουργεί. Αυτός είναι συνοπτικά ο τρόπος που
αντιλαμβάνομαι το ζήτημα αυτό σύντροφοι. Αυτοί την δουλειά τους αλλά κι εμείς
την δική μας –κι έχουμε πολλή, πάρα πολλή…
Αυτό που πιθανόν να διακρίνεται στις παραπάνω
γραμμές είναι ακριβώς η διαπίστωση πως οι ελίτ με διάφορους τακτικισμούς και
τερτίπια αλλάζουν συνεχώς την ατζέντα της αριστεράς κι επιβάλλουν την δική
τους. Κανείς δεν υποτιμά τον θάνατο ενός ανθρώπου -και μάλιστα τέτοιου
ανθρώπου- αλλά η αριστερά έχει έναν ιστορικό ρόλο και έχει (ή θα έπρεπε να
έχει) ένα σύνολο από στρατηγικούς
στόχους που δεν πρέπει να χάνει ποτέ από μπροστά της. Αυτή είναι
συνοπτικά η θέση μου.
Η φοβερή «διαφήμιση» των χαβγιτών από το σύστημα
στο δικό μου μυαλό δεν είναι παρά μια καλά επεξεργασμένη τακτική των ελίτ που
λειτουργεί πάνω στην αριστερά όπως το νυχτερινό φως πάνω τα έντομα:
αποπροσανατολιστικά. Με τις τελευταίες εξελίξεις βλέπω με πίκρα πόσο
επιβεβαιώνεται ο σκεπτικισμός μου σχετικά με το αναντίστοιχο βάρος που έδωσε η
αριστερά στο ζήτημα των χαβγιτών.
Με τους καλά σχεδιασμένους και ακόμη καλύτερα
διαφημισμένους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι μηχανισμοί των κυβερνώντων εναντίων της
συμμορίας που αυτοί οι ίδιοι έθρεψαν, εμφανίζονται τώρα ως τιμητές και φρουροί της
δημοκρατίας και χρησιμοποιούν ως εργαλείο αυτό το κόμμα για να ξεπλύνουν την
βαριά μυρωδιά του φασισμού από πάνω τους. Οι συσχετισμοί μεταξύ Ευρωπαϊκής
οικονομικής ελίτ και της Ελληνικής λειτούργησαν διότι το φασιστικό μόρφωμα
ξεπέρασε κάποια όρια και έθιξε το τρέχον «ευρωπαϊκό μοντέλο». ‘Έτσι, οι Έλληνες
πολιτικάντηδες -και εν όψει μάλιστα της Ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ- έσπευσαν
να υλοποιήσουν τις κατευθύνσεις των αφεντικών τους φορώντας το δημοκρατικό
προσωπείο και τσακίζοντας τον φύρερ και τα φιδάκια του.
Εδώ όμως υπάρχει και ένα side effect. Η σχεδιασμένη χαβγίτικη ανακατωσούρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί τώρα ή λίγο
αργότερα και ως αφορμή για πρόωρες εκλογές. Και τότε ήθελα πραγματικά να ήξερα τι,
σκέφτονται ορισμένοι που βρίσκονται βαθιά νυχτωμένοι μέσα στις αίθουσες
επιχειρήσεων της ‘αντιφασιστικής βιομηχανίας’, πως θα ψηφίσουν οι ‘αγανακτισμένοι’
ή ‘παραπλανημένοι’ ψηφοφόροι του βλαχο-φύρερ, και τι ακριβώς θα σημαίνει αυτό
για τους πολιτικούς συσχετισμούς και το εκλογικό αποτέλεσμα.
Για οποιονδήποτε διαθέτει έστω στοιχειώδη πολιτική
σκέψη, είναι προφανές πως ο Ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός δεν ανέχεται οποιαδήποτε
πραγματική παρέμβαση του φασισμού στο πολιτικό του περιβάλλον. Ο νέοφιλελεύθερος
πολιτικός εσμός χρησιμοποιεί τον φασισμό ως εργαλείο για αποπροσανατολισμό των
πολιτικών του αντιπάλων, για υπερσυντηρητικοποίηση της κοινωνίας και για την τρομοκράτηση
των πολιτών. Ως απλό εργαλείο. Τον ενισχύει, τον αποδυναμώνει ή τον εξαφανίζει
κατά βούληση. Ο νέο-φιλελευθερισμός δεν είναι φασισμός (είναι ίσως κάτι, μακροπρόθεσμα,
χειρότερο). Η πραγματικότητα δεν είναι ασπρόμαυρη, ακόμη κι όλες οι αποχρώσεις
του γκρι δεν αρκούν για να την περιγράψουν και να την ερμηνεύσουν και εμείς ως
αριστεροί θα πρέπει να μάθουμε να τυπώνουμε τις ιδέες μας στο δικό μας αλλά και
στα άλλα μυαλά έγχρωμα με όλες τις αποχρώσεις όλων των χρωμάτων. Δύσκολο. Πολύ
δύσκολο, αλλά αυτή είναι η πρόκληση του 21ου αιώνα για τις δυνάμεις της
προόδου στην Ευρώπη, στη Δύση, στον κόσμο.
Από την φύση μου είμαι μάλλον αισιόδοξο άτομο. Δεν
μπορώ όμως να μην διαπιστώσω πως η πολιτική επιδεξιότητα και το βάθος των
τακτικών της άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ελίτ είναι έτη φωτός μπροστά
από αυτά της αριστεράς. Ελπίζω πως ο πυρήνας των στελεχών της Ελληνικής
αριστεράς έχει την οξυδέρκεια να αντιληφθεί τα σημεία των καιρών και να
απαντήσει ανάλογα. Το ελπίζω ειλικρινά!
