Πρέπει να ζούμε για να είμαστε ευχάριστοι ή πρέπει να ζούμε στ’ αλήθεια; Ενδιαφέρον το ερώτημα. Είναι μάλλον λίγοι αυτοί που με κόστος και προσωπικό αλλά και κοινωνικό επιλέγουν το δεύτερο.
Τα διάφορα μειράκια τα οποία κυκλοφορόν ένα γύρω νομίζοντας ότι είναι κάτι, εμφανίζουν το σύμπτωμα, μέσα στο παρανοϊκό τους μεγαλείο, να μην υποπτεύονται καν πόσο βαθύ και σκοτεινό είναι το πηγάδι της άγνοιάς τους. Είναι απόλυτα πεπεισμένοι για την εξ’ αποκαλύψεως ανάπηρη αλήθεια τους. Έχουν, πολύ κακώς, συνηθίσει η βαθιά προσβλητική στάση τους απέναντι σε αρχές και αξίες με το μοναδικό επιχείρημα «εγώ περνάω καλά», να γίνεται ανεκτή ή να περνά απαρατήρητη. Στο όνομα του κουτσουρεμένου τους υπερεγώ κάθε έννοια συλλογικότητας πρέπει να απορρίπτεται.
Οι λαοί που χειμάζονται από την κρίση γι αυτούς είναι «τεμπέληδες» και οι πολίτες που διαμαρτύρονται απλώς «τρώνε σουβλάκια στο Σύνταγμα».
Τα άτομα αυτά αποτελούν όνειδος και κοινωνικό κίνδυνο με την πλέον κατηγορηματική έννοια. Πολλοί άνθρωποι αφιέρωσαν τον χρόνο να ψάξουν, να μάθουν, να διαβάσουν και να συζητήσουν πολύ και με πολλούς. Η πορεία αυτή εμφανίζει βέβαια διάφορα πλεονεκτήματα και βοηθά στην καλύτερη κατανόηση για μια σειρά πράγματα. Όμως, καμιά φορά, εμφανίζει ως παρενέργεια την ανάπτυξη του πολύ οδυνηρού χαρακτηριστικού της δυσανεξίας.
Δημιουργείται δηλαδή στους ανθρώπους αυτούς μια βαθιά δυσανεξία όχι σε όσους σκέφτονται με διαφορετικό από τους ίδιους τρόπο αλλά σε όσους είναι βουλιαγμένοι πεισματικά μέσα στην απαξιωτική για την κοινωνία άγνοιά τους και αρνούνται επίμονα να την εγκαταλείψουν ακόμη κι όταν με ειλικρίνεια και απόλυτη ανιδιοτέλεια τους προσφέρεται μια μικρή διέξοδος που βασίζεται σε δεδομένα και λογικές σκέψεις και όχι σε αφηρημένα ιδεολογήματα.
Οι σκέψεις αυτές γράφονται με αφορμή μια χθεσινή συζήτηση όπου έγινε μια, χωρίς επιτυχία, προσπάθεια να διασωθεί η δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων. Τελικά η ροή των πραγμάτων οδήγησε σε συμπεριφορές κατηγορηματικές και κάθετες αλλά ίσως αυτές να είναι και η μόνες δυνατές αν θέλει κανείς να εννοεί αυτά που λέει και να λέει αυτά που εννοεί.
Φτάνει κάποια στιγμή που η πεισματική μη χρήση της νοημοσύνης πρέπει να λέγεται «ηλιθιότητα», οι λεονταρισμοί και ο αυταρχισμός να λέγονται «φασιστική συμπεριφορά» και τα ασυνάρτητα επιχειρήματα να λέγονται «μαλακίες».
Η ευγένεια είναι ίσως όπως το μεταξωτό βρακί: για να φορεθεί χρειάζεται και αντίστοιχο κώλο, οι χοντρόπετσοι την βολεύουν και με … σκελέα !
