Την φράση του τίτλου την έγραψε ο Νίτσε στο «Αυτά είπε ο Ζαρατούστρα». Την βρίσκω πολύ επίκαιρη μιας και ο πόλεμος για τις περικοπές των συντάξεων, η αδίστακτη επίθεση στην ακίνητη περιουσία των πολιτών, η ενίσχυση μέχρις σημείου εξτρεμισμού του νομικού πλαισίου για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής (sic), σπέρνουν ανασφάλεια και δημιουργούν φόβο μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Ακριβώς δηλαδή, αυτό που δεν χρειάζεται μια χώρα όταν η οικονομία της βρίσκεται σε μακρόχρονη και απύθμενη ύφεση της τάξης του 6 ή και του 7%.
Πολλοί από εμάς και κυρίως αυτοί που συνδυάζουν το θετικό πνεύμα με την άκριτη ευπιστία αντιμετωπίζουν τα μέτρα ως δυσάρεστα αλλά αναγκαία.
Αρκετά λιγότεροι, προς το παρόν, είναι αυτοί που αναγνωρίζουν μέσα από τα μέτρα αυτά την προσπάθεια της κρατικής μηχανής να αντλήσει όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους από την χώρα και τους πολίτες της, τους οποίους κατόπιν θα διοχετεύσει είτε στην ενίσχυση των τραπεζών είτε στην εξυπηρέτηση της ανεξέλεγκτης τρύπας που λειτουργεί ως το απόγειο ύπουλης κερδοσκοπίας και ονομάζεται δημόσιο χρέος.
Τα ιδιωτικά χρέη, ακόμη και οι πέτσινες επιταγές, είναι δύσκολο να οδηγήσουν κάποιον στην απώλεια της περιουσίας του. Όμως ο στόχος τώρα είναι τα εκατομμύρια των απλών πολιτών που «κάτι έχουν» μαζί με το χαμηλότερο τμήμα της μεσαίας τάξης που και αυτό «κάτι έχει». Οι τράπεζες είναι δύσκολο έως αδύνατο να βάλουν στο χέρι ακίνητη περιουσία που κληρονομήθηκε ή αποκτήθηκε με κόπο, κυρίως μάλιστα όταν είναι πρώτη κατοικία. Για να καλυφθεί αυτό το κενό εφευρέθηκε η επίθεση του κράτους στους πολίτες «για χρέη προς το δημόσιο» και τα ληστρικά χαράτσια. Οι επιλεγμένες συλλήψεις μαϊμού κάποιων celebrities έχουν συμβάλλει αποτελεσματικά στην σχετική τρομοκράτηση. Η επίθεση αυτή έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι ότι δεν αφήνει κανένα περιθώριο άμυνας στον θιγόμενο αφού τον απειλεί με κατασχέσεις και κράτηση. Το άλλο είναι ότι θίγει συνειδητά και στοχευμένα το τμήμα του πληθυσμού που βρίσκεται οικονομικά από τα χαμηλότερα τμήματα της μεσαίας τάξης και κάτω. Οι υπόλοιποι, δηλαδή η οικονομική και πολιτική ελίτ μαζί με το πάνω τμήμα της μεσαίας τάξης, όχι μόνο δεν θίγονται καθόλου ευρισκόμενοι στο απυρόβλητο αλλά, εν μέσω κρίσης, πολλαπλασιάζουν τον πλούτο τους. Η τόση καθυστέρηση στην περιβόητη συμφωνία με την Ελβετία, τα τερτίπια και τα πισωγυρίσματα έχουν νομίζω, την σημασία τους. (Το αποκορύφωμα βέβαια είναι η αρπαγή μπιρ παρα της Δημόσιας περιουσίας και ληστεία των Κοινωνικών πόρων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ανατριχιαστική ιστορία).
Η εντόπια και ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ χρησιμοποιώντας την πολιτική ελίτ ως εντολοδόχους υπαλλήλους που πάνω από όλα έχουν την διατήρηση του δικού τους status quo, επιτίθεται τώρα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες και στους πολίτες τους μετατρέποντας τα ίδια τα κράτη σε επιθετικούς ληστές των προσωπικών και κοινωνικών πόρων.
Αυτή είναι η κρυμμένη σημασία των «χαρατσιών» και της «πάταξης της φοροδιαφυγής»: η καταλήστευση των πολιτών προς όφελος των ελίτ και του τραπεζικού εσμού.
Γι αυτό ακριβώς το κράτος ντύθηκε αυτήν την αδυσώπητη νομική πανοπλία κυρίως απέναντι στους μικροοφειλέτες του.
Οι μεγαλοοφειλέτες στην ουσία μένουν άθικτοι.
Κοιτάξτε για παράδειγμα τι «παθαίνουν» τύποι όπως ο επιστήθιος φίλος του αρχιεπισκόπου, ναι αυτός της Proton, που κόστισε στο Ελληνικό Δημόσιο πάνω από ενάμισι δισεκατομμύρια ευρώ ή τα άλλα ‘λουλούδια’ του Alter που κόστισαν στο Ελληνικό Δημόσιο κάπου 800 εκατομμύρια ευρώ. (με τέτοια νούμερα δημιουργούνται τα δημόσια χρέη φίλοι μου)
Καλά Χριστούγεννα …
.
