Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Προσέχουν εμένα χωρίς εμένα




«Ανακοίνωσαν πως θα αυτοκτονήσουν. Ένας άνδρας με ανάρτηση στο facebook και ένας έφηβος με σχόλιο σε ιστοσελίδα»
Και τους «έσωσε» η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος…

Πίσω όμως από την -αμφίβολη έτσι κι αλλιώς- σωτηρία, που χρησιμοποιεί ως καμουφλάζ το αυθόρμητο ενδιαφέρον που έχουν όλοι για μια ανθρώπινη ζωή, ελλοχεύει η προσπάθεια νομιμοποίησης του χωρίς όρια χαφιεδισμού, της παρακολούθησης των πάντων.

Έτσι κινείται η «δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος» που αρέσκεται να χρησιμοποιεί και τον βαρύγδουπο τίτλο Cyber Crime Unit (sic) μίζερα κοπιαρισμένο από αντίστοιχες υπερατλαντικές «αθώες υπηρεσίες» προς τον πολίτη.

Η υπηρεσία αυτή, που όλο και περισσότερο ακούγεται τα τελευταία χρόνια, ομολογεί έμμεσα αλλά ξεκάθαρα πως παρακολουθεί τα σχόλιά μας στο δίκτυο και τις αναρτήσεις μας στο facebook. Κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνουν και μία «διάσωση» για ξεκάρφωμα που λέμε.

Η ίδια υπηρεσία είναι υπεύθυνη για τα χυδαία και απίστευτα επιθετικά προς τους θεατές σποτάκια περί bulling όπου μεταξύ άλλων, ακούγεται από στόμα δεκάχρονου προς συμμαθητή του το '…ο πατέρας σου είναι αλήτης και η μάνα σου ντρέπεται για σένα…’. Έτσι μας πληροφορούν και μας προστατεύουν τα παλικάρια της… Cyber Crime Unit, διαχέοντας στην Κοινωνία χαμηλή αισθητική και αχρείαστη επιθετικότητα.

Το πιο ανατριχιαστικό είναι πως τα άτομα αυτά φαίνεται να εστιάζουν την προσοχή τους στην παρακολούθηση παιδιών. Αυτοδιορίστηκαν προστάτες των παιδιών μας πριν από εμάς αλλά χωρίς εμάς. Έφτασαν να λανσάρουν ακόμη και την διαθέσιμη στο κοινό εφαρμογή παρακολούθησης Cyber Kid.

Ο Μεγάλος Αδερφός, χωρίς να προσφέρει καμία πραγματική υπηρεσία σε κανέναν, βυθίζει επίμονα κι ανεπαίσθητα  τη ζωή μας όλο και περισσότερο στις αποχρώσεις του γκρί…

Θανάσης Κοντονάτσιος

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Ύαινες




Όλες οι ύαινες λυσσάνε για να υποσκάψουν τις προσπάθειες της Ελληνικής κυβέρνησης. Όποιος παρακολούθησε έστω και περιληπτικά χθες τις τηλεοπτικές συζητήσεις ή το συντριπτικά μεγάλο μέρος των δελτίων ειδήσεων, θα διαπίστωσε πως οι πλέον φαρμακερές και εχθρικές βολές προς αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του ξεκινούν από εδώ, δίπλα μας.

Ύαινες κυκλοφορούν ανάμεσά μας υποσκάπτοντας συνειδητά και αδιάντροπα το μέλλον το δικό μας και αυτών που έρχονται μετά από εμάς. Οχυρωμένοι πίσω από συμφέροντα, κολλημένοι μέσα σε ιδεοληψίες και υπερσυντηρητισμό πρακτορεύουν τα ξένα συμφέροντα κερδίζοντας επάξια τον ρόλο του Εφιάλτη και ταιριάζοντας όλο και περισσότερο με τα φτηνά χαρακτηριστικά του κάθε ελλαδέμπορα.

Το Ελληνικό κοινό, οι πολίτες, όλοι εμείς πρέπει να οπλιστούμε με ψυχραιμία και να αναμένουμε τις εξελίξεις που έρχονται και που θα είναι σίγουρα θετικές για αυτή τη χώρα. Οι διαπραγματεύσεις -που μόλις άρχισαν- δεν θα είναι ούτε της μιας εβδομάδας ούτε το ενός μήνα. Θα τραβήξουν παραπάνω και το λιγότερο που χρειαζόμαστε στη  δύσκολη αυτή περίοδο είναι ο φόβος. Ας κατανικήσουμε το φόβο, ας απομονώσουμε τις ύαινες.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Δικαιούνται !

Α1


 
Στο μετρό μια κοπέλα, όρθια και στριμωγμένη, με την πλάτη να ακουμπά στην πόρτα, γράφει νότες σε ένα τετράδιο. Μια μουσική γεννιέται, μια μουσική που ακούει μόνον η ίδια, μια μουσική που δεν μπορώ να φανταστώ.

Στην Χαριλάου Τρικούπη μια νέα γυναίκα κοιτάζει μια βιτρίνα παπουτσιών. Λαθροκοιτάζω το βλέμμα της και διακρίνω μέσα του κάτι από την αρχέγονη θηλυκή έφεση στο ωραίο. Δεν νομίζω πως θα ήθελε να αγοράσει κάτι. Δεν υπάρχει στο βλέμμα της λαχτάρα αλλά κάτι μεταξύ νοσταλγίας και πλήρωσης.
 
Στην Αμυγδαλέζα ένας νέος άντρας αυτοκτονεί. Παραμονές Αγίου Βαλεντίνου, ίσως ο έρωτας να είναι η αιτία, ίσως ο έρωτας και όχι η παράταση της κράτησής του, δικαιούνται και οι 'λαθρομετανάστες' να ερωτεύονται, δικαιούνται και αυτοί να απελπίζονται ερωτικά, δικαιούνται και αυτοί να αφαιρούν μόνοι τους τη ζωή τους, δικαιούνται και αυτοί να μην έχουν αρκετή υπομονή για να υποδεχτούν την ελπίδα που επιτέλους ήρθε στη χώρα.


* τα εισαγωγικά δικά μου...

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Σαλτιμπάγκοι




Επιστρέφοντας πριν λίγους μήνες από το σπίτι μου στην Αίγινα, βρήκα μέσα στο καράβι τον Κωστή Χατζηδάκη. Εντελώς αυθόρμητα και μπροστά σε πολλούς επιβάτες του είπα: μα καλά έχετε το θράσος να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας;

Αντί απάντησης πήρα ένα έκπληκτο, πολύ φοβισμένο βλέμμα κι ένα χαμηλωμένο κεφάλι. Λίγο αργότερα ψάχνοντας και οι δύο για θέση τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν πάλι και τη στιγμή εκείνη αισθάνθηκα κυριολεκτικά οίκτο γιατί κατάλαβα πως ο άνθρωπος αυτός, παρά τους φίλους ή τους σωματοφύλακές του, ήταν ντροπιασμένος και φοβισμένος…

Αυτοί οι σαλτιμπάγκοι λοιπόν, αυτοί οι πιερότοι της πολιτικής σαν τον  Χατζηδάκη, τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Λοβέρδο και τους λοιπούς, λυμαίνονταν με την ιδιοτέλεια (αν όχι την προσωπική οπωσδήποτε την ταξική) και την ανικανότητά τους τον τόπο αυτό για χρόνια ολόκληρα. Η πρακτική της νέας κυβέρνησης είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από τις δικές τους αλλά αυτοί εξακολουθούν να κάνουν μικροπολιτική περί ‘εργαλειοθήκης’ και ‘70%’ που ουδέποτε υποστηρίχτηκαν. Ψεύτες και δημαγωγοί.

Το περιορισμένο και περαστικό ελπίζω ατύχημα είναι πως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι της κυβέρνησης, μη αντέχοντας ίσως την ίδια τους την επιτυχία, άφησαν ήδη αιχμές αρνητικές για την ίδια την δική τους κυβέρνηση. Πρωταγωνιστής ο γνωστός ανυποψίαστος που αγωνιά φαίνεται στην προσπάθειά του να διατηρήσει τη συρρικνούμενη κομματική του πελατεία και μιλά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Για μια φορά ας συγκρατηθούν… Για μια φορά!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails