Να πάτε! Σήμερα θα είναι ακόμα καλύτερα.

Και για να μην ξεχνάμε ότι είμαστε ανατολίτες αυτή ήταν η εικόνα στην «κάτω» πλατεία κατά της οκτώ το βράδυ χθες, όπου και άρχισε να μαζεύεται και ο πολύς ο κόσμος. Στην «πάνω» πλατεία πουλάγανε σημαίες αλλά και σφυρίχτρες.

Στην αρχή φουρκίστηκα. Το θεώρησα ασέβεια και κιτς. Μετά όμως σκέφτηκα: γιατί όχι; Να μην φάει ο κόσμος, να μην σφυρίξει; Να μην κουνήσει και καμιά σημαία ; (η φοβία με τις σημαίες μου προκαλεί πλέον θυμηδία). Η συγκέντρωση ήταν πέρα και πάνω από όλα αυτά. Γιορτή και Φώς !

.

Το νέο δάνειο ως συνωμοσία και ως καταστροφή της χώρας

Το παιχνίδι που παίζεται με την τρομοκρατία περί πέμπτης δόσης και την «ευτυχή» προοπτική για νέο δάνειο, είναι το εξής απλό: Να αποδεχτεί η Ελληνική κοινωνία την συνέχιση των αποπληρωμών των παλαιών δανείων με τα νέα.

Το κεντρικό ζήτημα εδώ είναι ότι ενώ τα παλαιά δάνεια είναι επιδεκτικά σε αναδιαπραγμάτευση ή ακόμα και κούρεμα, τα νέα δάνεια παρέχονται από κράτη και το ΔΝΤ και όχι από ιδιώτες επενδυτές. Επίσης τα νέα δάνεια υποστηρίζονται από εμπράγματες εγγυήσεις. Σε υποστήριξη του project αυτού επιστρατεύεται με υστερική όσο και υστερόβουλη βιασύνη για το ξεπούλημα των πόρων του Ελληνικού κράτους.

Άρα λοιπόν επιχειρείται με την ανοχή και συνενοχή του συνόλου του πολιτικού προσωπικού και κυρίως των ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης και πάνω από όλα του εξόφθαλμα πλέον βαλτού αρχηγού της, η εξής πρωτοφανής συνωμοσία εις βάρος της χώρας:

Η αντικατάσταση των παλαιών δανείων με νέα που θα είναι άκαμπτα, αδιαπραγμάτευτα και απολύτως εγγυημένα προς τους πιστωτές. Έτσι τα γεράκια του χρηματοπιστωτικού εσμού βγαίνουν όχι μόνο αλώβητα αλλά και πολλαπλά κερδισμένα. Αυτή είναι η κρυμμένη σημασία του «νέου» δανείου.

.

Τα συρματοπλέγματα

Και μιας και μιλάμε για ιδεολογικές περιχαρακώσεις (βλέπε την προηγούμενη ανάρτηση), θυμήθηκα μια εμπειρία μου όταν είχα δραστηριοποιηθεί σε κάποιον ορειβατικό σύλλογο. Εκεί λοιπόν, τα περισσότερα παιδιά είχαν μοναδικό ενδιαφέρον την ορειβασία την οποία θεωρούσαν υπέρτατη ανθρώπινη δραστηριότητα. Όποιος δεν ήταν ορειβάτης θεωρούνταν άτομο δεύτερης κατηγορίας. Το κλίμα σου θύμιζε λίγο πρόσκοπους ή χριστιανική νεολαία.

Ίδια περίπου εμπειρία είχα όταν πριν από χρόνια έτρεξα λίγες φορές σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες μέσω ενός ομίλου. Και εκεί τα παιδιά είχαν μια μονόχνοτη προσήλωση στο σπορ, με σαφείς τάσεις υποτίμησης όποιου ήταν «εκτός».

Επίσης υπήρχαν και τριβές μεταξύ των συλλόγων και μεταξύ των ομίλων που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούσαν το επίπεδο της απλής άμιλλας, οπότε και έβγαιναν σχόλια του ενός για τον άλλον και συμπεριφορές ξεκάθαρα επιθετικές ή ακόμη και κακόβουλες.

Κάτι παρόμοιο βλέπω να εκτυλίσσεται στις μέρες μας μεταξύ των διαφόρων ομάδων και συνιστωσών της αριστεράς αρχίζοντας από τον παραδοσιακό της πυρήνα και φτάνοντας μέχρι τις παρυφές των (γνήσιων) αναρχικών.

Αυτά που μου κάνουν πραγματικά εντύπωση και με ανησυχούν είναι ότι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε ομάδες, «συνιστώσες» ή και κόμματα δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν ακόμη και στο προσωπικό επίπεδο. Καλά η αντιπαράθεση σε επίπεδο ιδεολογικών επιλογών και θέσεων των μηχανισμών. Αυτό το καταλαβαίνω και το ασκώ κι εγώ ο ίδιος και πολύ έντονα καμιά φορά. Όμως σε συζητήσεις που γίνονται μεταξύ ανθρώπων αριστερών, που μοιράζονται δηλαδή και έχουν κοινό το μεγαλύτερο μέρος του ιδεολογικού τους υπόβαθρου, δεν είναι φυσικό ούτε υγιές να ορθώνεται άμεσα μια εχθρότητα και να διαβλέπει κανείς εύκολα ότι κανείς δεν θα μεταβάλλει ούτε κατά μια κεραία τις θέσεις του, κανείς δεν θα μάθει τίποτα από τον άλλον, καμία αμφιβολία δεν θα γεννηθεί και καμιά νέα ιδέα δεν θα παραχθεί. Συζήτηση στείρα. Διάλογος κουφών εκεί ακριβώς, τόσο ιδεολογικά όσο και χρονικά – συγκυριακά, που δεν θα έπρεπε να συμβεί.

Οι άκαμπτες θέσεις που αναφύονται και κατοικοεδρεύουν, ας μου συγχωρεθεί να το πω, κυρίως στα λημέρια της παραδοσιακής αριστεράς, τσακίζουν οποιαδήποτε πιθανότητα για πραγματική ζύμωση και ιδεολογική παραγωγή τόσο στην βάση όσο και στην ηγεσία των μηχανισμών αυτών.

Το φαινόμενο έχει επεκταθεί σχεδόν σε ολόκληρο το εύρος του παραδοσιακού χώρου αλλά επίσης μπορεί κάποιος να το παρατηρήσει τόσο μεταξύ των δύο τμημάτων της Αριστεράς δηλαδή τον ΣΥΝ/ΣΥΡ και την Δημ. Αριστερά όσο και μεταξύ των (πόσες να είναι άραγε τώρα;) συνιστωσών του ΣΥΝ/ΣΥΡ.

Πρόκειται για το πλέον αρνητικό φαινόμενο που κατατρύχει την αριστερά σήμερα, η οποία επιμένει, σε πείσμα της ιστορικής αναγκαιότητας, να απευθύνεται στην κοινωνία με απαράδεκτα χαλαρό, ασύνδετο και κατατεμαχισμένο τρόπο. Ο κάθε ένας μηχανισμός, όσο μικρός και αν είναι, περιχαρακώνει τις αντιλήψεις του με νοητικά συρματοπλέγματα έτσι που όλο το αριστερό τοπίο μοιάζει σαν ένα απόκοσμο κατακερματισμένο και παράταιρο πάζλ από περιχαρακώσεις και φράγματα που χωρίζουν όνειρα, ιδέες και πρόσωπα με τον πλέον οδυνηρό αλλά και τελεσίδικο τρόπο μετατρέποντας όλα αυτά σε έναν άμορφο συρφετό από αρχηγιλίκια που δεν έχουν κανένα πολιτικό ή κοινωνικό βάρος οπότε και δεν είναι ικανά να επιδράσουν με οποιοδήποτε τρόπο στην κοινωνία.

Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η αριστερά είναι ο εσωτερικός πολιτικός και κοινωνικός (και διαπροσωπικός) κατακερματισμός. Η επιμονή ορισμένων για «ιδεολογική καθαρότητα» με απωθεί. Όμως δεν είναι αυτή απαραίτητη προκειμένου να επιτύχει τώρα η αριστερά να απευθυνθεί στην κοινωνία ως ενιαίο σχήμα ως μια ενιαία πηγή αντιλήψεων και δράσης. Αυτό θα αναδείκνυε την εσωτερική της ιδεολογική ποικιλότητα σε πλεονέκτημα και κινητήρια δύναμη και όχι σε μια φυγόκεντρη τάση που δρα τυφλά φθείροντας και καταστρέφοντας τα πάντα.

Οι ανασφαλείς και φοβικοί αρματολοί και κλέφτες της αριστεράς στήνοντας ένας - ένας ή δυο - δυο τα συρματοπλέγματά τους καταστρέφουν τους εαυτούς τους και την αριστερά τραβώντας με όλο και μεγαλύτερη δύναμη την κοινωνία προς τα πίσω. Τα συρματοπλέγματα μεταξύ μηχανισμών, «συνιστωσών» και κομμάτων της αριστεράς έρχονται από μακριά και δεν θα εξαφανιστούν τόσο εύκολα. Τα συρματοπλέγματα όμως μεταξύ των ίδιων των αριστερών ως προσώπων που δρουν μέσα στην κοινωνία, πρέπει να πέσουν και να πέσουν τώρα.

.