Από τότε που μπόρεσα, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου, να έχω μια κάποια γενική άποψη της Ιστορίας, πιστεύω ότι ο Β’ πόλεμος υπήρξε κατά βάση πόλεμος για την οικονομική επικυριαρχία που κυρίως εστιάστηκε στους δύο ισχυρούς, τότε, οικονομικούς πόλους, δηλαδή την Ευρώπη ως κυρίαρχη στον πολιτισμό, στον χάλυβα και στο κάρβουνο και την Αμερική ως κυρίαρχη των θαλασσών και του πετρελαίου.
Με αυτή την προσέγγιση εξηγείται η ανοχή και υποστήριξη της Γερμανικής αστικής τάξης προς τον Χίτλερ, ο οποίος όμως απέκτησε την τρομερή πολιτική του δύναμη από την υποστήριξη και την ψήφο των λαϊκών Γερμανικών στρωμάτων. Επίσης εξηγείται ότι κανένα απολύτως Ευρωπαϊκό κράτος δεν πολέμησε επί της ουσίας τον Χίτλερ αν εξαιρέσει κανείς το από τότε υποτελές στις ΗΠΑ Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και την Ελλάδα ως απολύτως υπάκουη και δεσμευμένη προς το Ηνωμένο Βασίλειο.
Σκεφτόμουνα λοιπόν ότι αν κέρδιζε τον πόλεμο η Ευρώπη (πχ αν ο Χίτλερ δεν έκανε την ιστορικά τεράστια γκάφα να σκίσει το σύμφωνο Molotov-Ribbentrop και να επιτεθεί στην Ρωσία) τότε θα επικρατούσαν Πανευρωπαϊκά οι απάνθρωπες και επικίνδυνες ιδέες του Χίτλερ και των Ναζιστών. Οι Ευρωπαίοι πολίτες δηλαδή, θα περνούσαν από μια σκοτεινή αλλά παροδική φάση φασισμού. Η Ευρώπη αξιοποιώντας την νίκη της στον πόλεμο θα προχωρούσε σε ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη, οικοδόμηση διεθνών σχέσεων με το «νέο Ευρωπαϊκό συσχετισμό δύναμης» και θα υπήρχε μια ριζική και επίσης ταχεία φιλελευθεροποίηση στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Είναι ένα υποθετικό, αισιόδοξο και υπερβολικά Ευρωκεντρικό σενάριο.
Όπως όλοι γνωρίζουμε η Ευρώπη – με την παραπάνω έννοια – έχασε τον πόλεμο και ο φασισμός νικήθηκε κατά κράτος και «εξαφανίστηκε» από το Δυτικό πολιτικό σκηνικό. Αυτά νομίζαμε και αυτά μας έμαθε το σχολείο μας.
Είναι όμως πράγματι έτσι;
Μήπως αρκούσε (α) η κατάρρευση της Ρωσίας (ως Ένωσης των Σοβιέτ) με αποτέλεσμα την αποθράσυνση των νέο-φιλελεύθερων και την θεοποίηση της αγοράς και (β) η πίεση που δέχεται η Δύση από την Κίνα στο οικονομικό επίπεδο που δημιουργεί ανασφάλεια και ανομολόγητο πανικό στο μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να βιώνουμε σήμερα ένα δραματικό πισωγύρισμα της πολιτικής και οικονομικής Ευρώπης στην εποχή του φασισμού;
Μια σειρά Ευρωπαϊκά κράτη με τις ευλογίες και το συνεχές συδαύλισμα των τρομολάγνων ΗΠΑ κάνουν συνεχείς ανακοινώσεις και λαμβάνουν συνεχώς ανόητα αλλά θεαματικά μέτρα για την υποτιθέμενη «προστασία των πολιτών» από «επικείμενες» και «σχεδιαζόμενες» τρομοκρατικές ενέργειες.
Στην Ελλάδα εκτός από την λαίλαπα του ΔΝΤ που επιτίθεται στις κοινωνικές μας κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών, θα έχετε παρατηρήσει την συνεχή ισχυροποίηση των λεγομένων «σωμάτων ασφαλείας». Θα έχετε σίγουρα νιώσει την συνεχή και συνήθως αναίτια παρουσία των δυνάμεων καταστολής με ομάδες ειδικών (sic) φρουρών, περιπολικά, εντυπωσιακά τζίπ και μοτοσυκλέτες. Όλο και κάπου θα έχετε ακούσει η διαβάσει ότι η μικρή μας χώρα συντηρεί περίπου εξήντα χιλιάδες (60.000) αστυνομικούς, εμφανίζοντας μάλλον την υψηλότερη αναλογία ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Είναι σαν το κράτος να φοβάται κάτι, και να το φοβάται πολύ. Και κατά την άποψή μου αυτό που φοβάται είναι οι ίδιοι οι πολίτες του. Το κράτος ως εκφραστής των συμφερόντων της οικονομικής πρωτίστως και δευτερευόντως της πολιτικής ελίτ «προετοιμάζεται για το χειρότερο». Όπου το «χειρότερο» είναι κάθε αναμενόμενη μορφή αντίδρασης, αντίστασης και διαμαρτυρίας από την πλευρά των πολιτών.
Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται ως ένα είδος θεσμικού καρμπόν και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η πρωταγωνίστρια όμως – και πάλι – σε αυτό τον χορό της δυνητικής καταστολής και του παραλόγου είναι η Γερμανία. Στην Γερμανία λοιπόν, εδώ και λίγες ημέρες αξιοποιείται ο στρατός που ξεχύθηκε σε πολυσύχναστα μέρη, σε σταθμούς, πλατείες και στάδια, για να προστατεύσει τους Γερμανούς πολίτες από τα σχεδιαζόμενα – στο φαντασιακό κάποιων – τρομοκρατικά χτυπήματα. Ας υπενθυμίζω εδώ ότι η Γερμανία έχει να πληγεί από τρομοκρατική ενέργεια για πάνω από 30 ή 40 χρόνια. Από την εποχή της ομάδας Baader Meinhof και των παραφυάδων της …
Οι Ευρωπαϊκές χώρες βυθιζόμενες όλο και περισσότερο στην παράλογη και καταστροφική άβυσσο του νέο-φιλελευθερισμού προχωρούν ένα ακόμη βήμα προετοιμάζοντας τα εργαλεία που έχουν στα χέρια τους για την πλέον αδυσώπητη καταστολή όποιας κοινωνικής αντίστασης και αντίδρασης πιθανόν προκύψει από την πλευρά των πολιτών με φόντο τα όλο και περισσότερο αντικοινωνικά μέτρα, το όλο και περισσότερο συμπιεζόμενο μέσο Ευρωπαϊκό βιοτικό επίπεδο, τα όλο και ποιο βάναυσα καταστρεφόμενα συλλογικά κοινωνικά αγαθά.
Φαίνεται λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή ιστορία έκλεισε έναν ολόκληρο κύκλο, μια ολόκληρη σπείρα, ξαναγυρίζοντας με έναν ειρωνικά παρόμοιο τρόπο στις ίδιες φοβίες, τις ίδιες συμπεριφορές και τις ίδιες ιδεολογικές παραλλαγές όπως και στην δεκαετία του ’30. Ο φασισμός σαν ένα παγερό φάντασμα επιστρέφει παραλλαγμένος και φτιασιδωμένος για να ρουφήξει την ζωή από τις χώρες της Ευρώπης. Heil Merkel !
.
