Παρά το γεγονός ότι αποφεύγω μόνιμα και συνειδητά να αναρτώ μεγάλα κείμενα εδώ, δεν άντεξα στον πειρασμό, με αφορμή ένα κείμενο του κυρίου Γεωργίου Μεταλληνού με τίτλο: “Το μάθημα των Θρησκευτικών: Η ουσία και η εθνική σημασία του” να δημοσιεύσω την παρακάτω απάντηση:
---
Είναι γνώρισμα, μη πρωτότυπο, σε πολλά κείμενα που ζητούν να υποστηρίξουν μια άποψη, να παραθέτουν στην αρχή ασύνδετα και εν συντομία τα κεντρικά επιχειρήματα της αντίθετης άποψης ώστε να τα αποδυναμώσουν και να προκαταλάβουν τον αναγνώστη.
Το απλό αυτό τέχνασμα χρησιμοποιεί και ο κύριος Γεώργιος Μεταλληνός στο κείμενό του ‘Το μάθημα των θρησκευτικών: Η ουσία και η εθνική σημασία του’.
Βέβαια ο, με κοινή λογική, σκεπτόμενος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται ότι διατυπώσεις όπως :
[«θρησκευτική κατήχηση βιωματικού χαρακτήρα», «καθαρά ομολογιακό» «μονοφωνικό», «ικανοποιεί εν πρώτοις την στοχοθεσία της Εκκλησίας, «η οποία μέσω ενός κρατικού μηχανισμού μεταδίδει τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, αναζητώντας ακροατήριο» και «κατά δεύτερον ικανοποιεί το κράτος, το οποίο χρησιμοποιεί την θρησκεία ... για τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της ηθικοποίησης των πολιτών του και -τέλος- ή μήπως πρωτίστως; ικανοποιεί επαγγελματικά μια κοινωνική ομάδα, η οποία προασπίζεται τα συλλογικά της συμφέροντα έναντι του συλλογικού αγαθού ...]
δυστυχώς δεν απέχουν ιδιαιτέρως από την απλή και ξεκάθαρη αλήθεια!
Παρακάτω υποτιμάται και υποβαθμίζεται στο επίπεδο ‘συνθήματος’ η κοινή πλέον διαπίστωση ότι υπάρχει μια μόνιμη ροπή των θρησκειών προς τον φονταμενταλισμό και την παραδοσιοκρατία. Γνώρισμα που κατ’ εξοχήν και κυρίως χαρακτηρίζει τις τρεις ομοειδείς θρησκείες που επικρατούν στον ‘δυτικό’ και τον αραβικό κόσμο: την Εβραϊκή και τα δύο πολύ νεότερα παρακλάδια του, Μουσουλμανική και Χριστιανική (αφού και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παιδί του Αβραάμ εκτός από τον Ισαάκ ήταν και ο Ισμαήλ!).
Θα πρέπει επίσης να μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι η ‘πολιτική’ παρέμβαση του χριστιανισμού στην Δύση εκπορεύτηκε κύρια από τους διάφορους εκφραστές και πατέρες του με προεξάρχοντα τον Παύλο και όχι το αντίστροφο.
Στην ροή του κειμένου του κυρίου Γεωργίου Μεταλληνού αναφέρονται εκτός του Ελληνικού Συντάγματος πολλά νομοθετήματα τα οποία (α) απλώς αποδεικνύουν την αφύσικη και πλήρη ‘θωράκιση’ της συγκεκριμένης θρησκείας (β) την πολιτική και οικονομική ισχύ των εκπροσώπων της που από την ίδρυση του κράτους μας φρόντισαν για την θωράκιση αυτή.
Εδώ θα ήθελα να θίξω με αφορμή τον όρο ‘ορθόδοξοι μαθητές’ το γεγονός ότι από ότι θυμάμαι εμένα προσωπικά δεν με ρώτησε κανείς πριν με βαφτίσει ‘ορθόδοξο χριστιανό’ πριν από πέντε περίπου δεκαετίες. Με την έννοια αυτή η επίκληση της ‘μύησης των μαθητών στις σωτήριες αλήθειες του Χριστιανισμού’ μου θυμίζει περισσότερο αυθαίρετο αν όχι βίαιο προσηλυτισμό! Όπως επίσης μου θυμίζει μονόπλευρη και ιδιοτελή διαχείριση ανθρώπων. Αυτά μαζί με άλλες τεχνικές προπαγάνδας, εκφράζονται στα παύλεια (sic) χωρία προς Εφεσίους ή αλλαχού.
Παραμένει για μένα ανεξήγητο πως, δηλαδή με ποιόν πρακτικό και συγκεκριμένο τρόπο, η ‘ορθόδοξη χριστιανική παράδοση’ και η ‘ορθόδοξη πνευματικότητα’ συντελεί στην επίγνωση της ύπαρξης διαφορετικών εκφράσεων της θρησκευτικότητας. Με ποιόν τρόπο και πότε συντελέστηκε κάποια τέτοια λειτουργία μέσα στα Ελληνικά σχολεία και μάλιστα «με την αντικειμενικότητα και κριτική μέθοδο της επιστήμης».
Ένα από τα γνωρίσματα πολλών ομάδων εξουσίας σε ολόκληρη την γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας και ίσως το περισσότερο ενοχλητικό ήταν η υποκρισία. Αναρωτιέμαι αν μπορεί να χαρακτηριστεί υποκριτής κάποιος που επικαλείται «την ελευθερία και νηφαλιότητα του επιστημονικού λόγου» για ζητήματα θρησκευτικά και ενώ δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι η θρησκεία οποιασδήποτε μορφής ουδέποτε είχε ή θα έχει την παραμικρή σχέση ή σημείο επαφής με την επιστήμη;
Κατά την ανάγνωση του κειμένου έκανα πραγματική προσπάθεια να το κατανοήσω κατά παράγραφο αλλά και ως σύνολο, υπάρχουν βέβαια και πράγματα όπως:
[«... προσέγγιση της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης, που αφορά στην πλειονοψηφία του ελληνικού λαού, κατά τρόπο θετικό και πληροφοριακό και όχι αντιρρητικό και πολεμικό με σεβασμό στην ετερότητα και πατερική, δηλ. αγαπητική, αντιμετώπιση της.»]
που παρ’ όλες μου τις προσπάθειες παρέμειναν για εμένα ακατανόητα οπότε εντελώς αυθόρμητα (και ας μου επιτραπεί να το πω) τα θεωρώ «θρησκευτική αργκό». Η αναφορά όμως (περί αποβολής της Γεωμετρίας) στον Λάιμπνιτς ξεπέρασε τα όριά μου της ήρεμης και αντικειμενικής ανάγνωσης και με οδήγησε στη θυμηδία! Η ευχάριστη αυτή διάθεση έγινε περισσότερο έντονη όταν έφτασα στο απόσπασμα:
[«Λησμονείται, έτσι, η επιστημονική αρχή, ότι η κατανόηση της ετερότητας προϋποθέτει καλή γνώση του ίδιου και οικείου, με βάση την αριστοτελική θεμελίωση της γνωσιολογίας στις αρχές της ομοιότητας και της αντίθεσης / διαφοράς»]
Την κρυμμένη σημασία του οποίου ομολογώ ότι δεν κατέστη δυνατόν να αποκρυπτογραφήσω και την σχέση με το προς εξέταση ζήτημα δεν κατάφερα να διακρίνω!
Όλη η επίμονη επιχειρηματολογία της διατήρησης των θρησκευτικών ως υποχρεωτικού μαθήματος στα σχολεία της χώρας μας δεν κατάφερε να μου εξηγήσει για ποιο λόγο η διδασκαλία αυτή θα πρέπει να είναι υποχρεωτική και όχι αντικείμενο επιλογής ελεύθερης βούλησης των μαθητών και των γονέων τους. Τι είναι τέλος πάντων αυτό που φοβάται τόσο πολύ η χριστιανική κοινότητα; Και ποια είναι αυτά τα είκοσι πέντε (25) από τα σαράντα έξι (46) Ευρωπαϊκά κράτη όπου τα θρησκευτικά είναι μάθημα υποχρεωτικό;
Ο τραυματισμός του Συντάγματος, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, που σύρθηκε σε θρησκευτικές αναφορές, απλώς αποδεικνύει την παλαιότατη όσο και ισχυρή αλληλεξάρτηση και διαπλοκή των εκκλησιαστικών κύκλων με τα πλέον συντηρητικά κέντρα εξουσίας της χώρας μας.
Βέβαια το αγαπημένο έρεισμα των κρυπτο - Χωμεϊνίδων σε συζητήσεις που αφορούν την θρησκεία είναι και η σύνδεση και άρρηκτη σχέση της ‘Ελληνορθοδόξου’ με την εθνική παράδοση ξεχνώντας ή παραβλέποντας υποκριτικά και συνειδητά ότι το έθνος στο οποίο αναφέρονται το κατ΄ εξοχήν φιλικό και ειρηνικό στην ιστορική του πορεία, είναι πολύ μα πάρα πολύ παλαιότερο από την θρησκεία τους!
Είναι αδύνατον επίσης να αντιληφθεί κανείς πως διαπιστώσεις του τύπου:
[«Σήμερα η απειλή προέρχεται από την καλλιεργούμενη ανεθνικότητα και τις σαφώς αντεθνικές θεωρίες.»]
σχετίζονται με οποιοδήποτε τρόπο με τα θρησκευτικά θέματα εκτός εάν ΄θυμηθούμε’ ότι «η διδασκαλία των θρησκευτικών έχει ιδιαίτερη σημασία στην καλλιέργεια εθνικού φρονήματος» πράγμα που μάθαμε το 1967 και προσπαθούμε να ξεχάσουμε έκτοτε! Δεν σταματάμε όμως εκεί, το κείμενο συνεχίζει με κριτική κατά της παγκοσμιοποίησης και αναφορές στην νεοεποχίτικη (sic) πλανητική κοινωνία (sic) ώστε να μας επαναφέρει στο προ ετών κλίμα των επικίνδυνων παρεμβάσεων της ‘Ελληνορθόδοξης’ κοινότητας στα πράγματα της πολιτείας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αμετανόητοι, ενώ έχουν ‘ηγετική’ θέση στην διαφθορά της Ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούν – αντί να τακτοποιούν τα του οίκου τους - να λαμβάνουν αλλά και να ονειρεύονται διακαώς και σε κάθε ευκαιρία πολιτικό βήμα!
Το πως η ‘Ελληνορθόδοξη’ κοινότητα ερωτοτροπεί με τις πλέον συντηρητικές και απάνθρωπες δυνάμεις μέσα στην Ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του Νέου κράτους, είναι πράγματι τόσο διαφανές που καταντά απίστευτα εκνευριστικό!
Πληροφορούμαστε επίσης ότι το «μάθημα των θρησκευτικών είναι μια δυνατότητα συνάντησης όλης της Ευρωπαϊκής νεολαίας στην αρχαία πολιτιστική ενότητά της». Μένει να αντιληφθεί κάποιος και να ορίσει – δι’ επιφοιτήσεως φαντάζομαι - τι ακριβώς σημαίνει «αρχαία πολιτιστική ενότητά της Ευρωπαϊκής νεολαίας» !
Οι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ ανατολικοί που αντιπροσωπεύουν πάνω από το μισό της ανθρωπότητας και ουδέποτε είχαν καμία σχέση με την πατερικότητα (sic) του κυρίου Μεταλληνού προφανώς θα αισθάνονται αηδία αλλά, αγαπητοί κύριοι, στα πλαίσια της ήρεμης και αντικειμενικής επιστημονικής προσέγγισης του κυρίου Μεταλληνού και των ελληνόψυχων ‘Ελληνορθοδόξων’, δεν μας απασχολεί!
Στους, κατά τον κύριο Μεταλληνό, πλάνητες και ανέστιους αυτούς θα πρέπει, αντικειμενικά και επιστημονικά πάντα, να προσθέσουμε και ακόμη 1,5 δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους!
Μόνο οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατέχουν την αληθινή θρησκεία. Μόνον αυτοί γνωρίζουν το αληθινό θεό! Όλοι οι άλλοι είναι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ και στο κάτω κάτω ‘δεν μας απασχολεί’! Αυτή την απλή και χριστιανική αλήθεια θέλουν οι κκ Μεταλληνοί να διδάξουν στα παιδιά μας και ... δεν τους αφήνουν!
Οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατάφεραν να ακυρώσουν επανειλημμένες προσπάθειες εκσυγχρονισμού του συντάγματος έχουν επίσης ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για το απίστευτα χαμηλό επίπεδο της Ελληνικής εκπαίδευσης. Επίσης δεν αντιλαμβάνονται την απλή αλήθεια ότι αυτή την λυσσαλέα επιμονή στα ‘υποχρεωτικά’, στην σύμφυση της εκκλησίας με το κράτος και την διαιώνιση των προνομίων και της πάντοτε διαπλεκόμενης και αδιαφανούς ισχύος που διέθεταν στην κοινωνία μας δεν την επικροτεί ο μέσος καθημερινός Έλληνας.
Ο Έλληνας χριστιανός, τον οποίο αγαπώ και σέβομαι παρά τις διαφορές στην αντίληψη ή την ερμηνεία του μεταφυσικού, δεν έχει ούτε είχε ποτέ σχέση με όλα αυτά. Οι κύριοι του ‘υποχρεωτικού’ έχουν μείνει πίσω, πολύ πίσω. Ας αφήσουν όμως όλους τους υπόλοιπους εμάς έστω και αν μερικοί είμαστε ΄πλάνητες και ανέστιοι’ να προχωρήσουμε μπροστά!
---
Είναι γνώρισμα, μη πρωτότυπο, σε πολλά κείμενα που ζητούν να υποστηρίξουν μια άποψη, να παραθέτουν στην αρχή ασύνδετα και εν συντομία τα κεντρικά επιχειρήματα της αντίθετης άποψης ώστε να τα αποδυναμώσουν και να προκαταλάβουν τον αναγνώστη.
Το απλό αυτό τέχνασμα χρησιμοποιεί και ο κύριος Γεώργιος Μεταλληνός στο κείμενό του ‘Το μάθημα των θρησκευτικών: Η ουσία και η εθνική σημασία του’.
Βέβαια ο, με κοινή λογική, σκεπτόμενος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται ότι διατυπώσεις όπως :
[«θρησκευτική κατήχηση βιωματικού χαρακτήρα», «καθαρά ομολογιακό» «μονοφωνικό», «ικανοποιεί εν πρώτοις την στοχοθεσία της Εκκλησίας, «η οποία μέσω ενός κρατικού μηχανισμού μεταδίδει τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, αναζητώντας ακροατήριο» και «κατά δεύτερον ικανοποιεί το κράτος, το οποίο χρησιμοποιεί την θρησκεία ... για τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της ηθικοποίησης των πολιτών του και -τέλος- ή μήπως πρωτίστως; ικανοποιεί επαγγελματικά μια κοινωνική ομάδα, η οποία προασπίζεται τα συλλογικά της συμφέροντα έναντι του συλλογικού αγαθού ...]
δυστυχώς δεν απέχουν ιδιαιτέρως από την απλή και ξεκάθαρη αλήθεια!
Παρακάτω υποτιμάται και υποβαθμίζεται στο επίπεδο ‘συνθήματος’ η κοινή πλέον διαπίστωση ότι υπάρχει μια μόνιμη ροπή των θρησκειών προς τον φονταμενταλισμό και την παραδοσιοκρατία. Γνώρισμα που κατ’ εξοχήν και κυρίως χαρακτηρίζει τις τρεις ομοειδείς θρησκείες που επικρατούν στον ‘δυτικό’ και τον αραβικό κόσμο: την Εβραϊκή και τα δύο πολύ νεότερα παρακλάδια του, Μουσουλμανική και Χριστιανική (αφού και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παιδί του Αβραάμ εκτός από τον Ισαάκ ήταν και ο Ισμαήλ!).
Θα πρέπει επίσης να μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι η ‘πολιτική’ παρέμβαση του χριστιανισμού στην Δύση εκπορεύτηκε κύρια από τους διάφορους εκφραστές και πατέρες του με προεξάρχοντα τον Παύλο και όχι το αντίστροφο.
Στην ροή του κειμένου του κυρίου Γεωργίου Μεταλληνού αναφέρονται εκτός του Ελληνικού Συντάγματος πολλά νομοθετήματα τα οποία (α) απλώς αποδεικνύουν την αφύσικη και πλήρη ‘θωράκιση’ της συγκεκριμένης θρησκείας (β) την πολιτική και οικονομική ισχύ των εκπροσώπων της που από την ίδρυση του κράτους μας φρόντισαν για την θωράκιση αυτή.
Εδώ θα ήθελα να θίξω με αφορμή τον όρο ‘ορθόδοξοι μαθητές’ το γεγονός ότι από ότι θυμάμαι εμένα προσωπικά δεν με ρώτησε κανείς πριν με βαφτίσει ‘ορθόδοξο χριστιανό’ πριν από πέντε περίπου δεκαετίες. Με την έννοια αυτή η επίκληση της ‘μύησης των μαθητών στις σωτήριες αλήθειες του Χριστιανισμού’ μου θυμίζει περισσότερο αυθαίρετο αν όχι βίαιο προσηλυτισμό! Όπως επίσης μου θυμίζει μονόπλευρη και ιδιοτελή διαχείριση ανθρώπων. Αυτά μαζί με άλλες τεχνικές προπαγάνδας, εκφράζονται στα παύλεια (sic) χωρία προς Εφεσίους ή αλλαχού.
Παραμένει για μένα ανεξήγητο πως, δηλαδή με ποιόν πρακτικό και συγκεκριμένο τρόπο, η ‘ορθόδοξη χριστιανική παράδοση’ και η ‘ορθόδοξη πνευματικότητα’ συντελεί στην επίγνωση της ύπαρξης διαφορετικών εκφράσεων της θρησκευτικότητας. Με ποιόν τρόπο και πότε συντελέστηκε κάποια τέτοια λειτουργία μέσα στα Ελληνικά σχολεία και μάλιστα «με την αντικειμενικότητα και κριτική μέθοδο της επιστήμης».
Ένα από τα γνωρίσματα πολλών ομάδων εξουσίας σε ολόκληρη την γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας και ίσως το περισσότερο ενοχλητικό ήταν η υποκρισία. Αναρωτιέμαι αν μπορεί να χαρακτηριστεί υποκριτής κάποιος που επικαλείται «την ελευθερία και νηφαλιότητα του επιστημονικού λόγου» για ζητήματα θρησκευτικά και ενώ δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι η θρησκεία οποιασδήποτε μορφής ουδέποτε είχε ή θα έχει την παραμικρή σχέση ή σημείο επαφής με την επιστήμη;
Κατά την ανάγνωση του κειμένου έκανα πραγματική προσπάθεια να το κατανοήσω κατά παράγραφο αλλά και ως σύνολο, υπάρχουν βέβαια και πράγματα όπως:
[«... προσέγγιση της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης, που αφορά στην πλειονοψηφία του ελληνικού λαού, κατά τρόπο θετικό και πληροφοριακό και όχι αντιρρητικό και πολεμικό με σεβασμό στην ετερότητα και πατερική, δηλ. αγαπητική, αντιμετώπιση της.»]
που παρ’ όλες μου τις προσπάθειες παρέμειναν για εμένα ακατανόητα οπότε εντελώς αυθόρμητα (και ας μου επιτραπεί να το πω) τα θεωρώ «θρησκευτική αργκό». Η αναφορά όμως (περί αποβολής της Γεωμετρίας) στον Λάιμπνιτς ξεπέρασε τα όριά μου της ήρεμης και αντικειμενικής ανάγνωσης και με οδήγησε στη θυμηδία! Η ευχάριστη αυτή διάθεση έγινε περισσότερο έντονη όταν έφτασα στο απόσπασμα:
[«Λησμονείται, έτσι, η επιστημονική αρχή, ότι η κατανόηση της ετερότητας προϋποθέτει καλή γνώση του ίδιου και οικείου, με βάση την αριστοτελική θεμελίωση της γνωσιολογίας στις αρχές της ομοιότητας και της αντίθεσης / διαφοράς»]
Την κρυμμένη σημασία του οποίου ομολογώ ότι δεν κατέστη δυνατόν να αποκρυπτογραφήσω και την σχέση με το προς εξέταση ζήτημα δεν κατάφερα να διακρίνω!
Όλη η επίμονη επιχειρηματολογία της διατήρησης των θρησκευτικών ως υποχρεωτικού μαθήματος στα σχολεία της χώρας μας δεν κατάφερε να μου εξηγήσει για ποιο λόγο η διδασκαλία αυτή θα πρέπει να είναι υποχρεωτική και όχι αντικείμενο επιλογής ελεύθερης βούλησης των μαθητών και των γονέων τους. Τι είναι τέλος πάντων αυτό που φοβάται τόσο πολύ η χριστιανική κοινότητα; Και ποια είναι αυτά τα είκοσι πέντε (25) από τα σαράντα έξι (46) Ευρωπαϊκά κράτη όπου τα θρησκευτικά είναι μάθημα υποχρεωτικό;
Ο τραυματισμός του Συντάγματος, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, που σύρθηκε σε θρησκευτικές αναφορές, απλώς αποδεικνύει την παλαιότατη όσο και ισχυρή αλληλεξάρτηση και διαπλοκή των εκκλησιαστικών κύκλων με τα πλέον συντηρητικά κέντρα εξουσίας της χώρας μας.
Βέβαια το αγαπημένο έρεισμα των κρυπτο - Χωμεϊνίδων σε συζητήσεις που αφορούν την θρησκεία είναι και η σύνδεση και άρρηκτη σχέση της ‘Ελληνορθοδόξου’ με την εθνική παράδοση ξεχνώντας ή παραβλέποντας υποκριτικά και συνειδητά ότι το έθνος στο οποίο αναφέρονται το κατ΄ εξοχήν φιλικό και ειρηνικό στην ιστορική του πορεία, είναι πολύ μα πάρα πολύ παλαιότερο από την θρησκεία τους!
Είναι αδύνατον επίσης να αντιληφθεί κανείς πως διαπιστώσεις του τύπου:
[«Σήμερα η απειλή προέρχεται από την καλλιεργούμενη ανεθνικότητα και τις σαφώς αντεθνικές θεωρίες.»]
σχετίζονται με οποιοδήποτε τρόπο με τα θρησκευτικά θέματα εκτός εάν ΄θυμηθούμε’ ότι «η διδασκαλία των θρησκευτικών έχει ιδιαίτερη σημασία στην καλλιέργεια εθνικού φρονήματος» πράγμα που μάθαμε το 1967 και προσπαθούμε να ξεχάσουμε έκτοτε! Δεν σταματάμε όμως εκεί, το κείμενο συνεχίζει με κριτική κατά της παγκοσμιοποίησης και αναφορές στην νεοεποχίτικη (sic) πλανητική κοινωνία (sic) ώστε να μας επαναφέρει στο προ ετών κλίμα των επικίνδυνων παρεμβάσεων της ‘Ελληνορθόδοξης’ κοινότητας στα πράγματα της πολιτείας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αμετανόητοι, ενώ έχουν ‘ηγετική’ θέση στην διαφθορά της Ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούν – αντί να τακτοποιούν τα του οίκου τους - να λαμβάνουν αλλά και να ονειρεύονται διακαώς και σε κάθε ευκαιρία πολιτικό βήμα!
Το πως η ‘Ελληνορθόδοξη’ κοινότητα ερωτοτροπεί με τις πλέον συντηρητικές και απάνθρωπες δυνάμεις μέσα στην Ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του Νέου κράτους, είναι πράγματι τόσο διαφανές που καταντά απίστευτα εκνευριστικό!
Πληροφορούμαστε επίσης ότι το «μάθημα των θρησκευτικών είναι μια δυνατότητα συνάντησης όλης της Ευρωπαϊκής νεολαίας στην αρχαία πολιτιστική ενότητά της». Μένει να αντιληφθεί κάποιος και να ορίσει – δι’ επιφοιτήσεως φαντάζομαι - τι ακριβώς σημαίνει «αρχαία πολιτιστική ενότητά της Ευρωπαϊκής νεολαίας» !
Οι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ ανατολικοί που αντιπροσωπεύουν πάνω από το μισό της ανθρωπότητας και ουδέποτε είχαν καμία σχέση με την πατερικότητα (sic) του κυρίου Μεταλληνού προφανώς θα αισθάνονται αηδία αλλά, αγαπητοί κύριοι, στα πλαίσια της ήρεμης και αντικειμενικής επιστημονικής προσέγγισης του κυρίου Μεταλληνού και των ελληνόψυχων ‘Ελληνορθοδόξων’, δεν μας απασχολεί!
Στους, κατά τον κύριο Μεταλληνό, πλάνητες και ανέστιους αυτούς θα πρέπει, αντικειμενικά και επιστημονικά πάντα, να προσθέσουμε και ακόμη 1,5 δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους!
Μόνο οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατέχουν την αληθινή θρησκεία. Μόνον αυτοί γνωρίζουν το αληθινό θεό! Όλοι οι άλλοι είναι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ και στο κάτω κάτω ‘δεν μας απασχολεί’! Αυτή την απλή και χριστιανική αλήθεια θέλουν οι κκ Μεταλληνοί να διδάξουν στα παιδιά μας και ... δεν τους αφήνουν!
Οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατάφεραν να ακυρώσουν επανειλημμένες προσπάθειες εκσυγχρονισμού του συντάγματος έχουν επίσης ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για το απίστευτα χαμηλό επίπεδο της Ελληνικής εκπαίδευσης. Επίσης δεν αντιλαμβάνονται την απλή αλήθεια ότι αυτή την λυσσαλέα επιμονή στα ‘υποχρεωτικά’, στην σύμφυση της εκκλησίας με το κράτος και την διαιώνιση των προνομίων και της πάντοτε διαπλεκόμενης και αδιαφανούς ισχύος που διέθεταν στην κοινωνία μας δεν την επικροτεί ο μέσος καθημερινός Έλληνας.
Ο Έλληνας χριστιανός, τον οποίο αγαπώ και σέβομαι παρά τις διαφορές στην αντίληψη ή την ερμηνεία του μεταφυσικού, δεν έχει ούτε είχε ποτέ σχέση με όλα αυτά. Οι κύριοι του ‘υποχρεωτικού’ έχουν μείνει πίσω, πολύ πίσω. Ας αφήσουν όμως όλους τους υπόλοιπους εμάς έστω και αν μερικοί είμαστε ΄πλάνητες και ανέστιοι’ να προχωρήσουμε μπροστά!
