Παρά το γεγονός ότι αποφεύγω μόνιμα και συνειδητά να αναρτώ μεγάλα κείμενα εδώ, δεν άντεξα στον πειρασμό, με αφορμή ένα κείμενο του κυρίου Γεωργίου Μεταλληνού με τίτλο: “Το μάθημα των Θρησκευτικών: Η ουσία και η εθνική σημασία του” να δημοσιεύσω την παρακάτω απάντηση:
---
Είναι γνώρισμα, μη πρωτότυπο, σε πολλά κείμενα που ζητούν να υποστηρίξουν μια άποψη, να παραθέτουν στην αρχή ασύνδετα και εν συντομία τα κεντρικά επιχειρήματα της αντίθετης άποψης ώστε να τα αποδυναμώσουν και να προκαταλάβουν τον αναγνώστη.
Το απλό αυτό τέχνασμα χρησιμοποιεί και ο κύριος Γεώργιος Μεταλληνός στο κείμενό του ‘Το μάθημα των θρησκευτικών: Η ουσία και η εθνική σημασία του’.
Βέβαια ο, με κοινή λογική, σκεπτόμενος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται ότι διατυπώσεις όπως :
[«θρησκευτική κατήχηση βιωματικού χαρακτήρα», «καθαρά ομολογιακό» «μονοφωνικό», «ικανοποιεί εν πρώτοις την στοχοθεσία της Εκκλησίας, «η οποία μέσω ενός κρατικού μηχανισμού μεταδίδει τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, αναζητώντας ακροατήριο» και «κατά δεύτερον ικανοποιεί το κράτος, το οποίο χρησιμοποιεί την θρησκεία ... για τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της ηθικοποίησης των πολιτών του και -τέλος- ή μήπως πρωτίστως; ικανοποιεί επαγγελματικά μια κοινωνική ομάδα, η οποία προασπίζεται τα συλλογικά της συμφέροντα έναντι του συλλογικού αγαθού ...]
δυστυχώς δεν απέχουν ιδιαιτέρως από την απλή και ξεκάθαρη αλήθεια!
Παρακάτω υποτιμάται και υποβαθμίζεται στο επίπεδο ‘συνθήματος’ η κοινή πλέον διαπίστωση ότι υπάρχει μια μόνιμη ροπή των θρησκειών προς τον φονταμενταλισμό και την παραδοσιοκρατία. Γνώρισμα που κατ’ εξοχήν και κυρίως χαρακτηρίζει τις τρεις ομοειδείς θρησκείες που επικρατούν στον ‘δυτικό’ και τον αραβικό κόσμο: την Εβραϊκή και τα δύο πολύ νεότερα παρακλάδια του, Μουσουλμανική και Χριστιανική (αφού και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παιδί του Αβραάμ εκτός από τον Ισαάκ ήταν και ο Ισμαήλ!).
Θα πρέπει επίσης να μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι η ‘πολιτική’ παρέμβαση του χριστιανισμού στην Δύση εκπορεύτηκε κύρια από τους διάφορους εκφραστές και πατέρες του με προεξάρχοντα τον Παύλο και όχι το αντίστροφο.
Στην ροή του κειμένου του κυρίου Γεωργίου Μεταλληνού αναφέρονται εκτός του Ελληνικού Συντάγματος πολλά νομοθετήματα τα οποία (α) απλώς αποδεικνύουν την αφύσικη και πλήρη ‘θωράκιση’ της συγκεκριμένης θρησκείας (β) την πολιτική και οικονομική ισχύ των εκπροσώπων της που από την ίδρυση του κράτους μας φρόντισαν για την θωράκιση αυτή.
Εδώ θα ήθελα να θίξω με αφορμή τον όρο ‘ορθόδοξοι μαθητές’ το γεγονός ότι από ότι θυμάμαι εμένα προσωπικά δεν με ρώτησε κανείς πριν με βαφτίσει ‘ορθόδοξο χριστιανό’ πριν από πέντε περίπου δεκαετίες. Με την έννοια αυτή η επίκληση της ‘μύησης των μαθητών στις σωτήριες αλήθειες του Χριστιανισμού’ μου θυμίζει περισσότερο αυθαίρετο αν όχι βίαιο προσηλυτισμό! Όπως επίσης μου θυμίζει μονόπλευρη και ιδιοτελή διαχείριση ανθρώπων. Αυτά μαζί με άλλες τεχνικές προπαγάνδας, εκφράζονται στα παύλεια (sic) χωρία προς Εφεσίους ή αλλαχού.
Παραμένει για μένα ανεξήγητο πως, δηλαδή με ποιόν πρακτικό και συγκεκριμένο τρόπο, η ‘ορθόδοξη χριστιανική παράδοση’ και η ‘ορθόδοξη πνευματικότητα’ συντελεί στην επίγνωση της ύπαρξης διαφορετικών εκφράσεων της θρησκευτικότητας. Με ποιόν τρόπο και πότε συντελέστηκε κάποια τέτοια λειτουργία μέσα στα Ελληνικά σχολεία και μάλιστα «με την αντικειμενικότητα και κριτική μέθοδο της επιστήμης».
Ένα από τα γνωρίσματα πολλών ομάδων εξουσίας σε ολόκληρη την γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας και ίσως το περισσότερο ενοχλητικό ήταν η υποκρισία. Αναρωτιέμαι αν μπορεί να χαρακτηριστεί υποκριτής κάποιος που επικαλείται «την ελευθερία και νηφαλιότητα του επιστημονικού λόγου» για ζητήματα θρησκευτικά και ενώ δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι η θρησκεία οποιασδήποτε μορφής ουδέποτε είχε ή θα έχει την παραμικρή σχέση ή σημείο επαφής με την επιστήμη;
Κατά την ανάγνωση του κειμένου έκανα πραγματική προσπάθεια να το κατανοήσω κατά παράγραφο αλλά και ως σύνολο, υπάρχουν βέβαια και πράγματα όπως:
[«... προσέγγιση της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης, που αφορά στην πλειονοψηφία του ελληνικού λαού, κατά τρόπο θετικό και πληροφοριακό και όχι αντιρρητικό και πολεμικό με σεβασμό στην ετερότητα και πατερική, δηλ. αγαπητική, αντιμετώπιση της.»]
που παρ’ όλες μου τις προσπάθειες παρέμειναν για εμένα ακατανόητα οπότε εντελώς αυθόρμητα (και ας μου επιτραπεί να το πω) τα θεωρώ «θρησκευτική αργκό». Η αναφορά όμως (περί αποβολής της Γεωμετρίας) στον Λάιμπνιτς ξεπέρασε τα όριά μου της ήρεμης και αντικειμενικής ανάγνωσης και με οδήγησε στη θυμηδία! Η ευχάριστη αυτή διάθεση έγινε περισσότερο έντονη όταν έφτασα στο απόσπασμα:
[«Λησμονείται, έτσι, η επιστημονική αρχή, ότι η κατανόηση της ετερότητας προϋποθέτει καλή γνώση του ίδιου και οικείου, με βάση την αριστοτελική θεμελίωση της γνωσιολογίας στις αρχές της ομοιότητας και της αντίθεσης / διαφοράς»]
Την κρυμμένη σημασία του οποίου ομολογώ ότι δεν κατέστη δυνατόν να αποκρυπτογραφήσω και την σχέση με το προς εξέταση ζήτημα δεν κατάφερα να διακρίνω!
Όλη η επίμονη επιχειρηματολογία της διατήρησης των θρησκευτικών ως υποχρεωτικού μαθήματος στα σχολεία της χώρας μας δεν κατάφερε να μου εξηγήσει για ποιο λόγο η διδασκαλία αυτή θα πρέπει να είναι υποχρεωτική και όχι αντικείμενο επιλογής ελεύθερης βούλησης των μαθητών και των γονέων τους. Τι είναι τέλος πάντων αυτό που φοβάται τόσο πολύ η χριστιανική κοινότητα; Και ποια είναι αυτά τα είκοσι πέντε (25) από τα σαράντα έξι (46) Ευρωπαϊκά κράτη όπου τα θρησκευτικά είναι μάθημα υποχρεωτικό;
Ο τραυματισμός του Συντάγματος, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, που σύρθηκε σε θρησκευτικές αναφορές, απλώς αποδεικνύει την παλαιότατη όσο και ισχυρή αλληλεξάρτηση και διαπλοκή των εκκλησιαστικών κύκλων με τα πλέον συντηρητικά κέντρα εξουσίας της χώρας μας.
Βέβαια το αγαπημένο έρεισμα των κρυπτο - Χωμεϊνίδων σε συζητήσεις που αφορούν την θρησκεία είναι και η σύνδεση και άρρηκτη σχέση της ‘Ελληνορθοδόξου’ με την εθνική παράδοση ξεχνώντας ή παραβλέποντας υποκριτικά και συνειδητά ότι το έθνος στο οποίο αναφέρονται το κατ΄ εξοχήν φιλικό και ειρηνικό στην ιστορική του πορεία, είναι πολύ μα πάρα πολύ παλαιότερο από την θρησκεία τους!
Είναι αδύνατον επίσης να αντιληφθεί κανείς πως διαπιστώσεις του τύπου:
[«Σήμερα η απειλή προέρχεται από την καλλιεργούμενη ανεθνικότητα και τις σαφώς αντεθνικές θεωρίες.»]
σχετίζονται με οποιοδήποτε τρόπο με τα θρησκευτικά θέματα εκτός εάν ΄θυμηθούμε’ ότι «η διδασκαλία των θρησκευτικών έχει ιδιαίτερη σημασία στην καλλιέργεια εθνικού φρονήματος» πράγμα που μάθαμε το 1967 και προσπαθούμε να ξεχάσουμε έκτοτε! Δεν σταματάμε όμως εκεί, το κείμενο συνεχίζει με κριτική κατά της παγκοσμιοποίησης και αναφορές στην νεοεποχίτικη (sic) πλανητική κοινωνία (sic) ώστε να μας επαναφέρει στο προ ετών κλίμα των επικίνδυνων παρεμβάσεων της ‘Ελληνορθόδοξης’ κοινότητας στα πράγματα της πολιτείας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αμετανόητοι, ενώ έχουν ‘ηγετική’ θέση στην διαφθορά της Ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούν – αντί να τακτοποιούν τα του οίκου τους - να λαμβάνουν αλλά και να ονειρεύονται διακαώς και σε κάθε ευκαιρία πολιτικό βήμα!
Το πως η ‘Ελληνορθόδοξη’ κοινότητα ερωτοτροπεί με τις πλέον συντηρητικές και απάνθρωπες δυνάμεις μέσα στην Ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του Νέου κράτους, είναι πράγματι τόσο διαφανές που καταντά απίστευτα εκνευριστικό!
Πληροφορούμαστε επίσης ότι το «μάθημα των θρησκευτικών είναι μια δυνατότητα συνάντησης όλης της Ευρωπαϊκής νεολαίας στην αρχαία πολιτιστική ενότητά της». Μένει να αντιληφθεί κάποιος και να ορίσει – δι’ επιφοιτήσεως φαντάζομαι - τι ακριβώς σημαίνει «αρχαία πολιτιστική ενότητά της Ευρωπαϊκής νεολαίας» !
Οι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ ανατολικοί που αντιπροσωπεύουν πάνω από το μισό της ανθρωπότητας και ουδέποτε είχαν καμία σχέση με την πατερικότητα (sic) του κυρίου Μεταλληνού προφανώς θα αισθάνονται αηδία αλλά, αγαπητοί κύριοι, στα πλαίσια της ήρεμης και αντικειμενικής επιστημονικής προσέγγισης του κυρίου Μεταλληνού και των ελληνόψυχων ‘Ελληνορθοδόξων’, δεν μας απασχολεί!
Στους, κατά τον κύριο Μεταλληνό, πλάνητες και ανέστιους αυτούς θα πρέπει, αντικειμενικά και επιστημονικά πάντα, να προσθέσουμε και ακόμη 1,5 δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους!
Μόνο οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατέχουν την αληθινή θρησκεία. Μόνον αυτοί γνωρίζουν το αληθινό θεό! Όλοι οι άλλοι είναι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ και στο κάτω κάτω ‘δεν μας απασχολεί’! Αυτή την απλή και χριστιανική αλήθεια θέλουν οι κκ Μεταλληνοί να διδάξουν στα παιδιά μας και ... δεν τους αφήνουν!
Οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατάφεραν να ακυρώσουν επανειλημμένες προσπάθειες εκσυγχρονισμού του συντάγματος έχουν επίσης ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για το απίστευτα χαμηλό επίπεδο της Ελληνικής εκπαίδευσης. Επίσης δεν αντιλαμβάνονται την απλή αλήθεια ότι αυτή την λυσσαλέα επιμονή στα ‘υποχρεωτικά’, στην σύμφυση της εκκλησίας με το κράτος και την διαιώνιση των προνομίων και της πάντοτε διαπλεκόμενης και αδιαφανούς ισχύος που διέθεταν στην κοινωνία μας δεν την επικροτεί ο μέσος καθημερινός Έλληνας.
Ο Έλληνας χριστιανός, τον οποίο αγαπώ και σέβομαι παρά τις διαφορές στην αντίληψη ή την ερμηνεία του μεταφυσικού, δεν έχει ούτε είχε ποτέ σχέση με όλα αυτά. Οι κύριοι του ‘υποχρεωτικού’ έχουν μείνει πίσω, πολύ πίσω. Ας αφήσουν όμως όλους τους υπόλοιπους εμάς έστω και αν μερικοί είμαστε ΄πλάνητες και ανέστιοι’ να προχωρήσουμε μπροστά!
---
Είναι γνώρισμα, μη πρωτότυπο, σε πολλά κείμενα που ζητούν να υποστηρίξουν μια άποψη, να παραθέτουν στην αρχή ασύνδετα και εν συντομία τα κεντρικά επιχειρήματα της αντίθετης άποψης ώστε να τα αποδυναμώσουν και να προκαταλάβουν τον αναγνώστη.
Το απλό αυτό τέχνασμα χρησιμοποιεί και ο κύριος Γεώργιος Μεταλληνός στο κείμενό του ‘Το μάθημα των θρησκευτικών: Η ουσία και η εθνική σημασία του’.
Βέβαια ο, με κοινή λογική, σκεπτόμενος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται ότι διατυπώσεις όπως :
[«θρησκευτική κατήχηση βιωματικού χαρακτήρα», «καθαρά ομολογιακό» «μονοφωνικό», «ικανοποιεί εν πρώτοις την στοχοθεσία της Εκκλησίας, «η οποία μέσω ενός κρατικού μηχανισμού μεταδίδει τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, αναζητώντας ακροατήριο» και «κατά δεύτερον ικανοποιεί το κράτος, το οποίο χρησιμοποιεί την θρησκεία ... για τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της ηθικοποίησης των πολιτών του και -τέλος- ή μήπως πρωτίστως; ικανοποιεί επαγγελματικά μια κοινωνική ομάδα, η οποία προασπίζεται τα συλλογικά της συμφέροντα έναντι του συλλογικού αγαθού ...]
δυστυχώς δεν απέχουν ιδιαιτέρως από την απλή και ξεκάθαρη αλήθεια!
Παρακάτω υποτιμάται και υποβαθμίζεται στο επίπεδο ‘συνθήματος’ η κοινή πλέον διαπίστωση ότι υπάρχει μια μόνιμη ροπή των θρησκειών προς τον φονταμενταλισμό και την παραδοσιοκρατία. Γνώρισμα που κατ’ εξοχήν και κυρίως χαρακτηρίζει τις τρεις ομοειδείς θρησκείες που επικρατούν στον ‘δυτικό’ και τον αραβικό κόσμο: την Εβραϊκή και τα δύο πολύ νεότερα παρακλάδια του, Μουσουλμανική και Χριστιανική (αφού και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παιδί του Αβραάμ εκτός από τον Ισαάκ ήταν και ο Ισμαήλ!).
Θα πρέπει επίσης να μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι η ‘πολιτική’ παρέμβαση του χριστιανισμού στην Δύση εκπορεύτηκε κύρια από τους διάφορους εκφραστές και πατέρες του με προεξάρχοντα τον Παύλο και όχι το αντίστροφο.
Στην ροή του κειμένου του κυρίου Γεωργίου Μεταλληνού αναφέρονται εκτός του Ελληνικού Συντάγματος πολλά νομοθετήματα τα οποία (α) απλώς αποδεικνύουν την αφύσικη και πλήρη ‘θωράκιση’ της συγκεκριμένης θρησκείας (β) την πολιτική και οικονομική ισχύ των εκπροσώπων της που από την ίδρυση του κράτους μας φρόντισαν για την θωράκιση αυτή.
Εδώ θα ήθελα να θίξω με αφορμή τον όρο ‘ορθόδοξοι μαθητές’ το γεγονός ότι από ότι θυμάμαι εμένα προσωπικά δεν με ρώτησε κανείς πριν με βαφτίσει ‘ορθόδοξο χριστιανό’ πριν από πέντε περίπου δεκαετίες. Με την έννοια αυτή η επίκληση της ‘μύησης των μαθητών στις σωτήριες αλήθειες του Χριστιανισμού’ μου θυμίζει περισσότερο αυθαίρετο αν όχι βίαιο προσηλυτισμό! Όπως επίσης μου θυμίζει μονόπλευρη και ιδιοτελή διαχείριση ανθρώπων. Αυτά μαζί με άλλες τεχνικές προπαγάνδας, εκφράζονται στα παύλεια (sic) χωρία προς Εφεσίους ή αλλαχού.
Παραμένει για μένα ανεξήγητο πως, δηλαδή με ποιόν πρακτικό και συγκεκριμένο τρόπο, η ‘ορθόδοξη χριστιανική παράδοση’ και η ‘ορθόδοξη πνευματικότητα’ συντελεί στην επίγνωση της ύπαρξης διαφορετικών εκφράσεων της θρησκευτικότητας. Με ποιόν τρόπο και πότε συντελέστηκε κάποια τέτοια λειτουργία μέσα στα Ελληνικά σχολεία και μάλιστα «με την αντικειμενικότητα και κριτική μέθοδο της επιστήμης».
Ένα από τα γνωρίσματα πολλών ομάδων εξουσίας σε ολόκληρη την γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας και ίσως το περισσότερο ενοχλητικό ήταν η υποκρισία. Αναρωτιέμαι αν μπορεί να χαρακτηριστεί υποκριτής κάποιος που επικαλείται «την ελευθερία και νηφαλιότητα του επιστημονικού λόγου» για ζητήματα θρησκευτικά και ενώ δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι η θρησκεία οποιασδήποτε μορφής ουδέποτε είχε ή θα έχει την παραμικρή σχέση ή σημείο επαφής με την επιστήμη;
Κατά την ανάγνωση του κειμένου έκανα πραγματική προσπάθεια να το κατανοήσω κατά παράγραφο αλλά και ως σύνολο, υπάρχουν βέβαια και πράγματα όπως:
[«... προσέγγιση της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης, που αφορά στην πλειονοψηφία του ελληνικού λαού, κατά τρόπο θετικό και πληροφοριακό και όχι αντιρρητικό και πολεμικό με σεβασμό στην ετερότητα και πατερική, δηλ. αγαπητική, αντιμετώπιση της.»]
που παρ’ όλες μου τις προσπάθειες παρέμειναν για εμένα ακατανόητα οπότε εντελώς αυθόρμητα (και ας μου επιτραπεί να το πω) τα θεωρώ «θρησκευτική αργκό». Η αναφορά όμως (περί αποβολής της Γεωμετρίας) στον Λάιμπνιτς ξεπέρασε τα όριά μου της ήρεμης και αντικειμενικής ανάγνωσης και με οδήγησε στη θυμηδία! Η ευχάριστη αυτή διάθεση έγινε περισσότερο έντονη όταν έφτασα στο απόσπασμα:
[«Λησμονείται, έτσι, η επιστημονική αρχή, ότι η κατανόηση της ετερότητας προϋποθέτει καλή γνώση του ίδιου και οικείου, με βάση την αριστοτελική θεμελίωση της γνωσιολογίας στις αρχές της ομοιότητας και της αντίθεσης / διαφοράς»]
Την κρυμμένη σημασία του οποίου ομολογώ ότι δεν κατέστη δυνατόν να αποκρυπτογραφήσω και την σχέση με το προς εξέταση ζήτημα δεν κατάφερα να διακρίνω!
Όλη η επίμονη επιχειρηματολογία της διατήρησης των θρησκευτικών ως υποχρεωτικού μαθήματος στα σχολεία της χώρας μας δεν κατάφερε να μου εξηγήσει για ποιο λόγο η διδασκαλία αυτή θα πρέπει να είναι υποχρεωτική και όχι αντικείμενο επιλογής ελεύθερης βούλησης των μαθητών και των γονέων τους. Τι είναι τέλος πάντων αυτό που φοβάται τόσο πολύ η χριστιανική κοινότητα; Και ποια είναι αυτά τα είκοσι πέντε (25) από τα σαράντα έξι (46) Ευρωπαϊκά κράτη όπου τα θρησκευτικά είναι μάθημα υποχρεωτικό;
Ο τραυματισμός του Συντάγματος, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, που σύρθηκε σε θρησκευτικές αναφορές, απλώς αποδεικνύει την παλαιότατη όσο και ισχυρή αλληλεξάρτηση και διαπλοκή των εκκλησιαστικών κύκλων με τα πλέον συντηρητικά κέντρα εξουσίας της χώρας μας.
Βέβαια το αγαπημένο έρεισμα των κρυπτο - Χωμεϊνίδων σε συζητήσεις που αφορούν την θρησκεία είναι και η σύνδεση και άρρηκτη σχέση της ‘Ελληνορθοδόξου’ με την εθνική παράδοση ξεχνώντας ή παραβλέποντας υποκριτικά και συνειδητά ότι το έθνος στο οποίο αναφέρονται το κατ΄ εξοχήν φιλικό και ειρηνικό στην ιστορική του πορεία, είναι πολύ μα πάρα πολύ παλαιότερο από την θρησκεία τους!
Είναι αδύνατον επίσης να αντιληφθεί κανείς πως διαπιστώσεις του τύπου:
[«Σήμερα η απειλή προέρχεται από την καλλιεργούμενη ανεθνικότητα και τις σαφώς αντεθνικές θεωρίες.»]
σχετίζονται με οποιοδήποτε τρόπο με τα θρησκευτικά θέματα εκτός εάν ΄θυμηθούμε’ ότι «η διδασκαλία των θρησκευτικών έχει ιδιαίτερη σημασία στην καλλιέργεια εθνικού φρονήματος» πράγμα που μάθαμε το 1967 και προσπαθούμε να ξεχάσουμε έκτοτε! Δεν σταματάμε όμως εκεί, το κείμενο συνεχίζει με κριτική κατά της παγκοσμιοποίησης και αναφορές στην νεοεποχίτικη (sic) πλανητική κοινωνία (sic) ώστε να μας επαναφέρει στο προ ετών κλίμα των επικίνδυνων παρεμβάσεων της ‘Ελληνορθόδοξης’ κοινότητας στα πράγματα της πολιτείας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αμετανόητοι, ενώ έχουν ‘ηγετική’ θέση στην διαφθορά της Ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούν – αντί να τακτοποιούν τα του οίκου τους - να λαμβάνουν αλλά και να ονειρεύονται διακαώς και σε κάθε ευκαιρία πολιτικό βήμα!
Το πως η ‘Ελληνορθόδοξη’ κοινότητα ερωτοτροπεί με τις πλέον συντηρητικές και απάνθρωπες δυνάμεις μέσα στην Ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του Νέου κράτους, είναι πράγματι τόσο διαφανές που καταντά απίστευτα εκνευριστικό!
Πληροφορούμαστε επίσης ότι το «μάθημα των θρησκευτικών είναι μια δυνατότητα συνάντησης όλης της Ευρωπαϊκής νεολαίας στην αρχαία πολιτιστική ενότητά της». Μένει να αντιληφθεί κάποιος και να ορίσει – δι’ επιφοιτήσεως φαντάζομαι - τι ακριβώς σημαίνει «αρχαία πολιτιστική ενότητά της Ευρωπαϊκής νεολαίας» !
Οι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ ανατολικοί που αντιπροσωπεύουν πάνω από το μισό της ανθρωπότητας και ουδέποτε είχαν καμία σχέση με την πατερικότητα (sic) του κυρίου Μεταλληνού προφανώς θα αισθάνονται αηδία αλλά, αγαπητοί κύριοι, στα πλαίσια της ήρεμης και αντικειμενικής επιστημονικής προσέγγισης του κυρίου Μεταλληνού και των ελληνόψυχων ‘Ελληνορθοδόξων’, δεν μας απασχολεί!
Στους, κατά τον κύριο Μεταλληνό, πλάνητες και ανέστιους αυτούς θα πρέπει, αντικειμενικά και επιστημονικά πάντα, να προσθέσουμε και ακόμη 1,5 δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους!
Μόνο οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατέχουν την αληθινή θρησκεία. Μόνον αυτοί γνωρίζουν το αληθινό θεό! Όλοι οι άλλοι είναι ‘πλάνητες και ανέστιοι’ και στο κάτω κάτω ‘δεν μας απασχολεί’! Αυτή την απλή και χριστιανική αλήθεια θέλουν οι κκ Μεταλληνοί να διδάξουν στα παιδιά μας και ... δεν τους αφήνουν!
Οι ‘Ελληνορθόδοξοι’ κατάφεραν να ακυρώσουν επανειλημμένες προσπάθειες εκσυγχρονισμού του συντάγματος έχουν επίσης ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για το απίστευτα χαμηλό επίπεδο της Ελληνικής εκπαίδευσης. Επίσης δεν αντιλαμβάνονται την απλή αλήθεια ότι αυτή την λυσσαλέα επιμονή στα ‘υποχρεωτικά’, στην σύμφυση της εκκλησίας με το κράτος και την διαιώνιση των προνομίων και της πάντοτε διαπλεκόμενης και αδιαφανούς ισχύος που διέθεταν στην κοινωνία μας δεν την επικροτεί ο μέσος καθημερινός Έλληνας.
Ο Έλληνας χριστιανός, τον οποίο αγαπώ και σέβομαι παρά τις διαφορές στην αντίληψη ή την ερμηνεία του μεταφυσικού, δεν έχει ούτε είχε ποτέ σχέση με όλα αυτά. Οι κύριοι του ‘υποχρεωτικού’ έχουν μείνει πίσω, πολύ πίσω. Ας αφήσουν όμως όλους τους υπόλοιπους εμάς έστω και αν μερικοί είμαστε ΄πλάνητες και ανέστιοι’ να προχωρήσουμε μπροστά!
Χαίρομαι που υπάρχουν μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, που έχουν νεαρά και καθαρά μυαλά, όπως εσείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα το κείμενό σας και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Φαίνεται πως έχουμε τις ίδιες απόψεις και χαίρομαι πολύ γι'αυτό. Εδώ και τρεις μήνες παρακάλεσα τον πατέρα μου να κάνει μία αίτηση, για να μην συμμετέχω στο μάθημα των Θρησκευτικών(το οποίο λέγεται Ορδόδοξη Χριστιανική Αγωγή). Έγινε η αίτηση, αλλά ακόμα με βάζουν να κάνω Θρησκευτικά με το ζόρι. Το σχολείο πρέπει να γίνει ο χώρος της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της επιστήμης, της ελεύθερης βούλησης των μαθητών και της γνώσης. Και όχι του σκοταδισμού.
Γιώργος Γκέκας
Χαιρετισμούς από τον Κολινδρό
Αγαπητέ Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πραγματικά που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με παρόμοιο τρόπο.
Αν πράγματι επιμένουν να σε βάζουν 'με το ζόρι' να παρακολουθείς το μάθημα είναι πραγματικά πρόβλημα, αλλά για όλα τα πράγματα χρειάζεται ψυχραιμία και υπομονή. Είμαι βέβαιος ότι τα σχολεία θα γίνουν σύντομα "χώρος της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της επιστήμης, της ελεύθερης βούλησης των μαθητών και της γνώσης" όπως ακριβώς τα φαντάζεσαι.
Υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες που εργάζονται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Θανάσης Κοντονάτσιος
Αγαπητέ Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΉθελα να συμπληρώσω στην προηγούμενη απάντηση ότι η ‘ ψυχραιμία και υπομονή’ που ανέφερα δεν έχει την έννοια της έκπτωσης των αξιών μας ή της εγκατάλειψης των προσπαθειών για κάτι που θεωρούμε σωστό. Κάθε άλλο!
Απλώς σε ένα κοινωνικό περιβάλλον αλλά και στο ειδικό περιβάλλον του σχολείου, κάθε κίνηση που αφορά θέματα τέτοιας σημασίας και γενικότητας απαιτεί σύνεση, προσοχή και μην σου φανεί περίεργο ... μεγαλοψυχία :-)
Φιλικά,
Θανάσης Κοντονάτσιος
Ήθελα μέρες να σχολιάσω την ανάρτησή σου…τώρα βρήκα τον χρόνο, διότι περί άλλων ετύρβαζα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξεκαθαρίσω ότι συμφωνώ κατ’ αρχήν με την φιλοσοφία της τοποθέτησής σου.
Στο μόνο σημείο που διαφωνώ, είναι στα περί του Παύλου και των πολιτικών παρεμβάσεων… αλλά αυτό είναι άλλης κουβέντας.
Η θεσμοποιημένη και εκκοσμικευμένη εκκλησία έχει ξαπλώσει σχεδόν δεκαεπτά αιώνες στο χουζούρι της… αμφίδρομα ωφέλιμης κρατικοποίησης της. Κάτι σαν «πνευματική Δ.Ε.Κ.Ο»… Άλλης κουβέντας θέμα κι αυτό.
Είναι θλιβερό, ότι τον τελευταίο καιρό, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός κάνει τοποθετήσεις που μπάζουν από παντού. Το ίδιο έκανε και με το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, όπου αναρωτήθηκε ρητορικά και υποκριτικά: «σε ποιους να τα μοιράσει η εκκλησία στους φτωχούς ή σε όλους, αφού δεν υπάρχουν διακρίσεις τέτοιες εντός της;» Εμετικό και ψευδές. «Κατά την εκάστου ιδίαν χρείαν» είναι το motto. Όχι «όλοι θα πάρετε»…
Να μπω στο θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Ως προς τις άλλες χώρες και την υποχρεωτικότητα. Πράγματι είναι υποχρεωτικά σε πολλές, δεν τις έχω μετρήσει-ηχηρή εξαίρεση η Γαλλία που δεν διδάσκονται καθόλου-
Έχουν ομολογιακό χαρακτήρα συνήθως. Δηλαδή εγώ, ως Ορθόδοξη Θεολόγος, αν και γνωρίζω Προτεσταντισμό ή Ισλάμ, δεν θα τα διδάξω ποτέ σε παιδιά αυτών των θρησκευτικών κοινοτήτων.
Δεν το αναφέρει αυτό σκόπιμα ο π. Γεώργιος, γιατί θα ανοίξει άλλους ασκούς…
αφού, στη χώρα μας, Θεολόγος σημαίνει Ορθόδοξος Θεολόγος.
Στην πράξη δηλαδή, στις άλλες χώρες, υπάρχει επιλογή-ελεύθερη επιλογή του μαθητή και της οικογένειάς του-για το περιεχόμενο της θρησκευτικής του εκπαίδευσης και όχι για το αν θα διδαχτεί το μάθημα.
Το θρησκευτικό φαινόμενο δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.
Είναι όμως ανάγκη να παραδεχτούμε ότι οι θρησκευτικοί διαχωρισμοί των ανθρώπων κόστισαν και κοστίζουν σε αίμα και πόνο. Η ιστορία γράφεται με αίμα πάνω στο χάρτη των θρησκευτικών διαφορών ακριβώς γιατί από τον θρησκευτικό φανατισμό πηγάζει η εξουσία επί των λαών.
Η πίστη του κάθε λαού είναι στοιχείο του πολιτισμού του και ως τέτοιο πρέπει να διδάσκεται. Καθόρισε στο παρελθόν-εκτός των άλλων-την ηθική του, τις συνήθειες και την συμπεριφορά του απέναντι στο διαφορετικό.
Δεν πρέπει να συνεχίσει να έχει ομολογιακό χαρακτήρα το μάθημα των θρησκευτικών και φυσικά δεν πρέπει να είναι υποχρεωτικό.
Όσο για τις επαγγελματικές ανησυχίες του κλάδου μου.
-Να διευκρινίσω εδώ ότι δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Δεν εργάζομαι ως Θεολόγος.-
Οι συνάδελφοί μου ξέρουν καλά ότι επιβάλλεται να αλλάξουν τα πράγματα. Ο σημερινός μαθητής έχει και πνευματικές ανησυχίες και απίστευτες απορίες και διάθεση να μάθει. Όχι όμως σε ένα μάθημα που θα του επιβάλλει τη γνώση ως Αλήθεια, αλλά σε μαθήματα φιλοσοφικού, θεολογικού, θρησκειολογικού, κοινωνιολογικού περιεχομένου, ένα μεγάλο μέρος των οποίων μπορούμε να διδάξουμε οι Θεολόγοι, διότι αποτελούν μέρος της πανεπιστημιακής μας εκπαίδευσης.
Η πολιτεία βολεύεται στην μεσοβέζικη λύση που έδωσε, απλά, γιατί δεν χρειάζεται ούτε κόπο ούτε χρήμα αυτή. Είναι Θεομπαίχτες, αν έμεινε κανείς που δεν το έχει καταλάβει.
Είναι ανάγκη να διδαχθούν οι μαθητές-που σήμερα στη χώρα μας αγνοούν ο ένας τον πολιτισμό του άλλου- τέτοια ζητήματα.
Όμως, όποιος μαθητής θέλει να διαμορφώσει την θρησκευτική ταυτότητά του, να πάει στην εκκλησία του, το τέμενός του ή όπου αλλού.
Διότι και εδώ υπάρχει motto… «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν.»
Τα βιβλία των θρησκευτικών, Θεολογικά μπορεί και να «τρώγονται»… Παιδαγωγικά όμως, με μικρή εξαίρεση αυτό της Β’ Λυκείου, κάνουν κατήχηση και, από πλευράς πίστης, κάνουν μεγάλη ζημιά...
Θεωρώ ότι δεν πρέπει να μιλάμε λοιπόν για κατάργηση της υποχρεωτικότητας των θρησκευτικών μόνο, αλλά για αλλαγή του περιεχομένου προσέγγισης του θρησκευτικού φαινομένου, της αναζήτησης του Υπερβατικού και της πνευματικότητας, με ταυτόχρονη ενίσχυση και εμπλουτισμό όλων των θεωρητικών μαθημάτων.
Όσο για το…έθνος… κακόπαθη η λέξη… να της αφιερώσουμε και αυτής μια παγκόσμια ημέρα, όπως αυτή των γυναικών…
Μας λένε «Τις μπούρδες», λες και ο Χριστός μίλησε εθνικά και όχι Οικουμενικά… έλεος.
Συγνώμη για την έκταση του σχολίου, αλλά…
Πω πω...κόντεψε να είναι πιο μεγάλο από την ανάρτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες
@Big Mama
ΑπάντησηΔιαγραφή... «πνευματική Δ.Ε.Κ.Ο»… μου άρεσε αυτό ... :-)
Ο συγκεκριμένος Γεώργιος που είναι καθηγητής σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο (!) δεν μου δείχνει πραγματικό επιστημονικό υπόβαθρό ούτε καν ‘λογική’ συγκρότηση!
... ‘από τον θρησκευτικό φανατισμό πηγάζει η εξουσία επί των λαών’ ... δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Το αγνό θρησκευτικό συναίσθημα του απλού ανθρώπου στα χέρια της εξουσίας (κοσμικής και θρησκευτικής) γίνεται εργαλείο στυγνής χειραγώγησης!
Το θρησκευτικό συναίσθημα και η παρεπόμενη (όποια) πίστη είναι πράγματι στοιχείο πολιτισμού καθ’ αυτό, αρκεί να μην εκπίπτει σε ‘όπιο’ δηλαδή να μην αποκτά στοιχεία φανατισμού ή να μην λειτουργεί αλαζονικά απέναντι σε διαφορετικές αντιλήψεις (πχ οι Βουδιστές είναι πολύ περισσότεροι από τους Εβραίους, ποιος έχει δίκιο; Ποιανού θεός είναι ο πιο ... καλός;
Συμφωνώ επίσης για το τι θα μπορούσαν να διδάξουν οι θεολόγοι (αν και το τμήμα μάλλον θα έπρεπε να είναι παρακλάδι της φιλοσοφικής) με την ίδια έννοια οι Φυσικοί θα μπορούσαν πουν πολλά για το θρησκευτικό συναίσθημα (βρίσκονται πολύ πιο κοντά του από όσο νομίζουν ορισμένοι)
‘... ο σημερινός μαθητής έχει και πνευματικές ανησυχίες και απίστευτες απορίες και διάθεση να μάθει ...’ Μπράβο!
Το 'έθνος' ήταν πάντα προσφιλές εργαλείο σε διάφορους ‘χασάπηδες’. Ειδικά η σύγχυση των εννοιών ‘έθνους’ και ‘κράτους’ κόστισε πολύ μα πάρα πολύ αίμα! Στη χώρα μας πάσχουμε και από την συνειδητή, κακόβουλη και σκοταδιστική σύγχυση του ‘έθνους’ με την συγκεκριμένη ‘θρησκεία’!
[ όπως είδες και η απάντησή μου μεγάλη είναι ... ελπίζω να μην ισχύει το "μόνοι μας τα γράφουμε και μόνοι μας τα ... διαβάζουμε" :-)) ]
@
ΑπάντησηΔιαγραφήGRSAIL
Ο π. Γεώργιος υπήρξε μέχρι πρόσφατα καθηγητής στη θεολογική. Δεν τον είχα ποτέ και δεν ξέρω να πω κάτι...
Όμως οι τοποθετήσεις του αυτές γίνονται με την ιδιότητα του ιερέα, φαντάζομαι...
Εγώ τις αξιολογώ ως προϊόν του γνωστού "συνδρόμου καταδίωξης" που έχουν όλοι όσοι, εργολαβικώς, υπερασπίζονται τον θεσμό εκκλησία.
Για μένα που είμαι πιστή, τα λόγια τους πολύ λίγη αξία έχουν... για τον κόσμο όμως που...έχει μάτια και βλέπει, αποτελούν πρόκληση.
Πάντως, όταν ένας Θεολόγος τοποθετείται, για όποιο θέμα, πρέπει να ξεχνάει την θρησκευτική ή θεολογική "αργκό"... έχεις απόλυτο δίκιο... εγώ μπορεί να τον καταλαβαίνω αλλά δεν τα είπε για μένα, ε;
Και εν πάσει περιπτώσει, στον κοινωνικό διάλογο, πρέπει να ξέρουμε όλοι με ποιόν μιλάμε και πώς νοηματοδοτούμε τις λέξεις...
Θα μιλήσουμε κάποια στιγμή και για το θέμα "επιστήμη"...αλλά αλλού, όχι σε σχόλιο.
Όσο για την ένταξη της Θεολογίας στην Φιλοσοφική, δεν συμφωνώ. Γενικώς οι "μη παραγωγικές" θεωρητικές σχολές έχουμε κοινά αντικείμενα πολλές φορές, αλλά ούτε μεθόδους, ούτε στόχους κοινούς πάντα.
Η Φιλοσοφία είναι κοινή μητέρα όλων των επιστημών, υπ'αυτή την έννοια...όλοι μπορούμε να ενταχθούμε στη Φιλοσοφική, αλλά δεν πρέπει.
@Big Mama
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι η επιστήμη και η θρησκεία είναι δύο πράγματα εντελώς ανεξάρτητα που δεν μπορούν να επιδράσουν το ένα επί του άλλου.
Θα ήθελα επίσης να τονίσω την (κατά την γνώμη μου) χαώδη διαφορά που χωρίζει την έννοια του 'θρησκευτικού συναισθήματος' από αυτήν της 'θρησκείας'.
@
ΑπάντησηΔιαγραφήGRSAIL
Συμφωνώ χωρίς προϋποθέσεις με αυτά τα δύο που λες.
Απλά είναι πολύ ενδιαφέροντα θέματα για να τα εξαντλήσουμε σε σχόλια, και λέω κάποια στιγμή ν' ασχοληθώ μαζί τους...
Μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ σημαντικό να καταθέτουμε περιεκτικά κείμενα, αυτά μένουν, είναι χρήσιμα. Ο ανώνυμος αναγνώστης θα οδηγηθεί σε αυτά μέσω των μηχανών αναζήτησης, και θα κρίνει.
Έτσι πρέπει, να καταθέτουμε τεκμηριωμένα κείμενα, με θέση, δεν έχει κανένα νόημα μια απλή μετάδοση κάποιας είδησης. "Αυτοί" αυτό επιθυμούν...
καλή σου νύχτα.