Περιπλανώμενος στις ατραπούς και λεωφόρους του δικτύου βρήκα μια ‘ανεπίσημη’ δημοσκόπηση _εδώ_ σχετικά με το ποιόν προτιμούν οι συν-πολίτες μας για επόμενο Πρόεδρο (αρχηγό ;) της Νέας Δημοκρατίας.
Εκεί (προς το παρόν) υπερέχει συντριπτικά ο κύριος Αντώνης Σαμαράς.
Ομολογώ ότι και εγώ που ουδέποτε είχα σχέση με το συγκεκριμένο κόμμα και την ιδεολογία του, αυτόν προτιμώ σε σχέση με την ... ‘άλλη’ εναλλακτική λύση όπου είναι εξόφθαλμα ανειλικρινής ακόμη και όταν λεει ‘καλημέρα’, που έσπευσε να διαθέσει το Αιγαίο για ασκήσεις των Αμερικανοεβραίων, που απέτυχε στον χειρισμό του Σκοπιανού, που ‘σκοτώθηκε’ να ανοίξει συζήτηση για την υποδοχή κρατουμένων του Guantanamo που προέρχεται από ένα πολιτικό ‘σόι’ που χαρακτηρίζεται από την ιδιοτέλεια αλλά (αυτό με ενοχλεί και με τρομάζει περισσότερο) είναι και αυτό το ... μόνιμο και παγωμένο χαμόγελο!
Τώρα για να περάσουμε στο πιο ‘σοβαρό’ ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα:
Ο κύριος Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται εκτός κυβερνήσεων και πρακτικών πολιτικών πραγμάτων για περισσότερο από 15 χρόνια. Όταν (και εάν) κληθεί να αναλάβει το κόμμα όποτε κάποια στιγμή και την διακυβέρνηση της χώρας από που θα αντλήσει την απαραίτητη γνώση και εμπειρία; Ποιος, πότε και με ποιόν τρόπο τον ‘έμαθε’ να διοικεί μια χώρα;
Το αυτό ερώτημα μπορεί άνετα να τεθεί και για τον παρόντα Πρόεδρο και Πρωθυπουργό της χώρας. Ένα πτυχίο νομικής – χωρίς ούτε καν να εξασκηθεί στην πράξη - επαρκεί για το βάρος του εγχειρήματος; Και μήπως το αυτό ερώτημα ευσταθεί για τους περισσότερους από τους ηγέτες των διαφόρων κομμάτων και των κρατών της ΕΕ;
Τελικά με ποια κριτήρια επιλέγονται οι πολιτικοί μας ηγέτες;
Είναι πράγματι ηγέτες ή απλά μικρής εμβέλειας πρόσωπα που απλά διαχειρίζονται καταστάσεις χωρίς όραμα και χωρίς δυνατότητα πραγματικής παρέμβασης;
Εκεί (προς το παρόν) υπερέχει συντριπτικά ο κύριος Αντώνης Σαμαράς.
Ομολογώ ότι και εγώ που ουδέποτε είχα σχέση με το συγκεκριμένο κόμμα και την ιδεολογία του, αυτόν προτιμώ σε σχέση με την ... ‘άλλη’ εναλλακτική λύση όπου είναι εξόφθαλμα ανειλικρινής ακόμη και όταν λεει ‘καλημέρα’, που έσπευσε να διαθέσει το Αιγαίο για ασκήσεις των Αμερικανοεβραίων, που απέτυχε στον χειρισμό του Σκοπιανού, που ‘σκοτώθηκε’ να ανοίξει συζήτηση για την υποδοχή κρατουμένων του Guantanamo που προέρχεται από ένα πολιτικό ‘σόι’ που χαρακτηρίζεται από την ιδιοτέλεια αλλά (αυτό με ενοχλεί και με τρομάζει περισσότερο) είναι και αυτό το ... μόνιμο και παγωμένο χαμόγελο!
Τώρα για να περάσουμε στο πιο ‘σοβαρό’ ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα:
Ο κύριος Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται εκτός κυβερνήσεων και πρακτικών πολιτικών πραγμάτων για περισσότερο από 15 χρόνια. Όταν (και εάν) κληθεί να αναλάβει το κόμμα όποτε κάποια στιγμή και την διακυβέρνηση της χώρας από που θα αντλήσει την απαραίτητη γνώση και εμπειρία; Ποιος, πότε και με ποιόν τρόπο τον ‘έμαθε’ να διοικεί μια χώρα;
Το αυτό ερώτημα μπορεί άνετα να τεθεί και για τον παρόντα Πρόεδρο και Πρωθυπουργό της χώρας. Ένα πτυχίο νομικής – χωρίς ούτε καν να εξασκηθεί στην πράξη - επαρκεί για το βάρος του εγχειρήματος; Και μήπως το αυτό ερώτημα ευσταθεί για τους περισσότερους από τους ηγέτες των διαφόρων κομμάτων και των κρατών της ΕΕ;
Τελικά με ποια κριτήρια επιλέγονται οι πολιτικοί μας ηγέτες;
Είναι πράγματι ηγέτες ή απλά μικρής εμβέλειας πρόσωπα που απλά διαχειρίζονται καταστάσεις χωρίς όραμα και χωρίς δυνατότητα πραγματικής παρέμβασης;
Ενώ ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου ας πούμε που είναι μέσα στα πολιτικά πράγματα είναι ικανότατοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα θα κυβερνούσε η γιαγιά μου.
Αυτό φοβάμαι και εγώ! δεν είναι καλό το θέμα για συζήτηση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψου σε τι καταντια φτάσαμε να φαντασιωνόμαστε...τους Σαμαράδες..ηγέτες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να ειναι ο ηγέτης...
Ο ηγέτης, να έχει την δυνατότητα να φωνάξει «Εγώ» με τόσο δύναμη ώστε να προκαλεί τη σταθερή διαμόρφωση ενός Εμείς. Να επιδιώκει το δικό του προσωπικό όραμα, καθιστώντας το όμως, ένα όραμα που να το συμμερίζονται πολλοί. Αλλά ο ηγέτης δεν δημιουργεί την ιστορία. Αυτός γνωρίζει μάλλον να ερμηνεύει τις κρίσεις και να δρα ως καταλύτης που ενεργοποιεί τις κοινωνικές δυνάμεις και τις θέτει σε κίνηση προς μια πιθανή κατεύθυνση.
Είναι κάποιος που συμπαρασύρει τους άλλους στη διαδικασία που εμπλέκεται και ο ίδιος και την οποία επιταχύνει.
Είναι τόσο πρωταγωνιστής του καιρού του όσο και προϊόν του καιρού του.
Είναι ένας πρακτικός οραματιστής, ο οποίος συνενώνει την ηθική της πεποίθησης με την ηθική της ευθύνης. Χρειάζεται τη συλλογικότητα όπως και η συλλογικότητα χρειάζεται τον ηγέτη.
Βέβαια η ιστορία μας εχει δειξει ότι αυτό το μείγμα προσωπικής ερμηνείας και συλλογικού κινήματος εκδηλώνεται συνήθως στις στιγμές επείγουσας ανάγκης, στους πολέμους, στις επαναστάσεις, στις διαδικασίες διαμόρφωσης κρατών. Αλλά και οι ανοικοδομήσεις, οι έξοδοι από τις κρίσεις είναι ένα έργο μεγάλων ηγετών.
Μην με ρωτήσεις αν βλέπω κάποιον ...ηγέτη στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η απαντηση μου ειναι ένα τεράστιο, κατηγορηματικό...ΟΧΙ
Θα συνενόσω το δικό σου ΟΧΙ με ένα δικό μου. Πίσω όμως από αυτά τα ΟΧΙ υπάρχει ένα μεγάλο μαύρο κενό και μέσα του μπορεί να κρύβονται τα τέρατα του μέλλοντός μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή