Από την μία τα γεράκια της Φρανκφούρτης (χοντρικά θα έλεγα
αντιευρωπαϊστές φιλικά διακείμενοι στο αμερικανοεβραίικο λόμπι και γενικά στο
πανδυτικό χρηματοπιστωτικό μπλοκ) και από την άλλη ο Μάριο Ντράγκι της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας (που υπακούει περισσότερο στα κελεύσματα της Goldman Sachs παρά
σε αυτά της Ευρώπης), αντιμάχονται τους ευρωκράτες του Βερολίνου (και όχι μόνο) που
παλεύουν με τόση αγωνία για την ουσιαστική επέκταση της Ευρωπαϊκής
δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης.
Αυτή η επέκταση, αν τελικά επιτύχει, θα
είναι ίσως ο χειρότερος εφιάλτης των Αμερικανών και πιθανόν ο βασικότερος
πολιτικός και οικονομικός μοχλός που θα τους στερήσει το λαμπερό (γι αυτούς)
και εφιαλτικό (για όλους τους υπόλοιπους) όραμα της μονοπολικής ηγεμονίας.
Τόσο
η απροκάλυπτη υποστήριξη του Μόντι προς τις επιλογές του Ντράγκι όσο και η πρόσφατη
μυστηριώδης ενίσχυση του ΔΝΤ με τριακόσια πενήντα δις ευρώ (λεφτά διαφόρων
χωρών εκτός ΗΠΑ με μεγάλη Κινεζική συμμετοχή) θα παίξουν τον ρόλο τους.
Το
παμπάλαιο και πανίσχυρο όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης ίσως να ζαρώσει και να
μεταλλαχθεί σε μια καχεκτική ένωση μεταφοράς πόρων.
Πού άραγε θα γύρει η
ζυγαριά της ιστορίας;
.
