(Dali - The Queen's Croquet Ground)
Και τι δικαιολογεί άραγε την εμμονή της Ευρώπης σε σκληρή λιτότητα αλλά και σιδερένια νομισματική πολιτική; Θεωρητικολογώντας θα έλεγα:
1- Η μεγάλη πίεση από την Κίνα και γενικά τις νέες μεγάλες οικονομικές δυνάμεις (Βραζιλία, Ινδία, Ν. Κορέα, μια – δυο χώρες της Αφρικής κλπ) οι οποίες διαθέτουν ανταγωνιστικότητα άπιαστη από την ΕΕ. Για παράδειγμα, μια σοβαρή παρενέργεια των πολιτικών λιτότητας στην Ευρώπη είναι και η πτώση των εξαγωγών της Κίνας, μήπως αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα;
2- Η πιθανότητα που διαβλέπει μεγάλο τμήμα της Ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ, διατηρώντας ένα σκληρό ευρώ με πραγματική αξία, να βρεθεί στην πολιτική και οικονομική πρωτοκαθεδρία της Δύσης αφού οι Αμερικάνοι έχουν ήδη τυπώσει κάπου 2,5 τρις δολάρια και ετοιμάζονται να το ξανακάνουν, καταρρακώνοντας όλο και περισσότερο τόσο την πραγματική αξία του νομίσματός τους όσο και την δυνατότητά του να λειτουργεί ως παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα. Ώρες – ώρες φαίνεται σαν να περιμένουν ποιος θα καταρρεύσει πρώτος: Η Ευρώπη περιμένει την Αμερική και η Αμερική την Ευρώπη. Εξ ου και η ύπουλη κινδυνολογία των αγγλοσαξόνων για το ευρώ, εξ ου και η «συγκαταβατική επιμονή» του Geithner για «επίσπευση της λύσης του Ευρωπαϊκού προβλήματος» και «αναβάθμιση του ρόλου της ΕΚΤ». Να τυπώσουμε ωραία φρέσκα ευρώ, όπως έκαναν αυτοί, θέλει ο άνθρωπος. Αλλιώς η Ευρώπη χαλάει την πιάτσα αφού με την πολιτική της υπογραμμίζει ότι ο βασιλιάς (βλέπε δολάριο) είναι γυμνός.
Μπαίνουν εδώ βέβαια διάφορα ερωτήματα:
1- Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της Ιαπωνίας (αλλά και την Ινδίας) σε αυτή την γιγάντια διελκυστίνδα;
2- Γιατί η συμμετοχή της Ιαπωνίας στην λεγόμενη trilateral είναι από μηδενική έως … επιφυλακτική;
3- Γιατί στην trilateral δεν συμμετέχει και η Κίνα ; (λολ)
Και κάτι τελευταίο. Νομίζω ότι η πολιτική σκληρού ευρώ (διότι αυτό είναι όλο το παραμύθι) ίσως μακροπρόθεσμα αποδειχθεί ότι έχει πράγματι νόημα. Πιστεύω όμως ότι η πολιτική αυτή θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την ταυτόχρονη εξαθλίωση των ευρωπαίων πολιτών (προς το παρόν του νότου), αν οι ευρωπαϊκές ελίτ καταδέχονταν να σκεφτούν το ενδεχόμενο μεταβολής του ισοζυγίου βαρών που σχετίζονται με την 'κρίση', ενισχύοντας απλώς την συμμετοχή τους. Προς το παρόν, ως τραγικό δείγμα αβυσσαλέας απληστίας, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: οι πλέον αδύναμοι σηκώνουν το συντριπτικό ποσοστό του βάρους των όποιων, λαθεμένων ή όχι, μακροπρόθεσμων πολιτικών.
Αυτό ακριβώς είναι και το σκουλήκι που ίσως τελικά καταβροχθίσει κάθε πιθανότητα παραμονής της Ευρώπης στο πολιτικό, οικονομικό αλλά ακόμη και πολιτιστικό προσκήνιο της Ιστορίας.
Λογική ή βαρβαρότητα !
.
