Παραθέτω το κείμενο της Γεωργίας Δάμα που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία την Δευτέρα 16 Μαΐου, σχετικά με την εντελώς αδικαιολόγητη σύλληψη αλλά και προ-φυλάκιση στον Κορυδαλλό του φοιτητή Φώτη Δήμου.
Τα προβληματικά και εξτρεμιστικά στοιχεία με τα οποία έχουν - συνειδητά; - επανδρωθεί τα σώματα ασφαλείας (sic) πληγώνουν την ήδη επιβαρυμένη κοινωνία, στήνοντας φάμπρικες ενοχοποιήσεων και εξασκώντας παράνομη, αχρείαστη και χυδαία βία.
Την φυλάκιση, παρά τα συντριπτικά αποδεικτικά της αθωότητάς του στοιχεία, πρότεινε η εισαγγελέας, αποδεικνύοντας ότι το Πανεπιστήμιο δεν αρκεί για να μας κάνει ανθρώπους και ένα πτυχίο νομικής δεν αρκεί για να κάνει τους πατεράδες μας υπερήφανους και τους συμπολίτες μας ασφαλέστερους. Παρακάτω το κείμενο:
--
Ο 21χρονος Φώτης Δήμου, που τελείωνε την πτυχιακή του στο ιατρικό εργαστήρι των ΤΕΙ Αθηνών, προφυλακίστηκε μετά την πορεία της περασμένης Τετάρτης.
Οπως περιγράφει, «στις 11 το πρωί, μαζί με τους Βασ. Αθανασόπουλο, Δημ. Αλεξίου και Δημ. Λάμπρη φύγαμε με το αυτοκίνητο από το Γαλάτσι, το αφήσαμε στην Πανόρμου και μπήκαμε στο Μετρό. Οταν βγήκαμε, πέρναγε η πορεία του ΠΑΜΕ. Κατεβήκαμε τη Σταδίου ψάχνοντας για γνωστούς. Γινόταν χαμός, δεν βρίσκαμε κανέναν. Μπήκαμε στο μπλοκ του κινήματος "Δεν πληρώνω". Κι ακολουθήσαμε την πορεία μέχρι το Σύνταγμα».
Ολα συνέβησαν τη στιγμή που ο κόσμος αποχωρούσε: «Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου για να φύγω, πήρα τη μητέρα μου τηλέφωνο για να μην ανησυχεί. Κοίταξα τις αναπάντητες κλήσεις της στο κινητό. Η ώρα ήταν 1.33. Ακούω εκρήξεις. Ενα τεράστιο μπουλούκι αναρχικών κατέβαινε από το Σύνταγμα προς το μέρος μου. Ολοι έτρεχαν. Και πίσω μας τα ΜΑΤ. Φορούσα μια μπλούζα και το παντελόνι της φόρμας. Και μια ιατρική μάσκα κρεμασμένη προληπτικά στο λαιμό. Μπροστά μου ήταν ο Βασ. Αθανασόπουλος. Του δίνω την ταυτότητα, το δίπλωμα, το πάσο και το κλειδί του αυτοκινήτου να μη μου πέσουν».
Προβλέποντας τι θ' ακολουθούσε: «Ξαφνικά άρχισαν να επιτίθενται τα ΜΑΤ από δεξιά κι αριστερά. Ρίχνοντας πολλά χημικά μέσα στον κόσμο. Πανικοβλήθηκα. Ζαλίστηκα κι έπεσα κάτω. Προσπαθώντας να σηκωθώ έφαγα την πρώτη κλοτσιά από έναν ΜΑΤατζή. Είδα πολλούς επάνω μου, δεν θυμάμαι πόσους. Με χτυπούσαν. Κλοτσιές στο κεφάλι, σ' όλο το σώμα. Με ψέκαζαν στο πρόσωπο με χημικά. Ο ένας με τραβάει στο πεζοδρόμιο. Ουρλιάζοντας "κάτσε κάτω. Σκάσε. Τα χέρια πίσω". Μου φόρεσε χειροπέδες. Ενας άλλος κουβαλάει ένα σακίδιο. "Τι είναι αυτό ρε; Για να δούμε ρε τι έχει μέσα". Απάντησα πως δεν είναι δικό μου. Το άνοιξε. Είχε μολότοφ».
Ο εξευτελισμός: «Με σέρνανε στην Πανεπιστημίου μέχρι τα Χαυτεία. Με πετάγανε πάνω στα κολονάκια. Μία ολόκληρη διμοιρία με χτυπούσε βρίζοντας: "Βρομιάρη, μαλάκα, σκάσε. Θα σε γα....... στη φυλακή σκουπίδι". Επειδή φώναζα ότι δεν είναι δικά μου. Ο ψηλός από δεξιά απαντάει "δεν πειράζει. Ενα δωράκι από μας...". Στα Χαυτεία περίμενα γονατιστός μέχρι να έρθει το περιπολικό. Οταν με χτυπούσαν θυμάμαι που φώναξε ένας "μην τον ακουμπάτε, κάμερες"».
Οι κατηγορίες: «Βρίσκομαι προφυλακισμένος στη ΓΑΔΑ, στον 7ο όροφο. Ανάμεσα σε κατηγορούμενους για ληστείες και ναρκωτικά. Μας έφεραν όλους μαζί, αλλά κράτησαν μόνο εμένα. Δεν πίστευα ότι μπορεί να μου συμβεί. Είπαν ότι αντιστάθηκα στη σύλληψη, ενώ με κλοτσούσαν στο κεφάλι και με ψέκαζαν. Με κατηγορούν για την ιατρική μάσκα. Και για μια τσάντα με μολότοφ που δεν είναι δική μου».
--
Ένα πολύ καλό κείμενο για το ίδιο θέμα με ενδιαφέρουσες παραπομπές, βρίσκεται στο blog του Νίκου Σαραντάκου.
.
