«Ηταν ένα μικρό καράβι», Γιάννης Κόττης - 1998
Είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί ως πολίτη θαλασσινής χώρας, αν δηλαδή οι ακτοπλοϊκές εταιρείες τηρούν τις υποσχέσεις τους και αν τελικά προσφέρουν στους πελάτες τους αυτά για τα οποία πληρώνονται ή όχι.
Αφορμή για το προβληματισμό είναι η διαπίστωση ότι τα καράβια (οχηματαγωγά) που εκτελούν το δρομολόγιο Πειραιάς – Αίγινα καλύπτουν τα δεκαεπτά ναυτικά μίλια της διαδρομής σε περίπου 75 λεπτά της ώρας, δηλαδή πλέουν με μέση ταχύτητα 13,6 κόμβων, ενώ (αυτό επιβεβαιώνεται και από τις λίγες σχετικές γνώσεις που διαθέτω) τα εν’ λόγω σκάφη μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητα της τάξης των 22 κόμβων. Αυτό όμως θα μείωνε την διάρκεια του ταξιδιού κατά τριάντα ολόκληρα λεπτά, οπότε τα οχηματαγωγά θα ανταγωνίζονταν ευθέως τα Flying Dolphins με τα πολύ ακριβότερα εισιτήρια.
Από την διαπίστωση αυτή γεννώνται άμεσα τα παρακάτω ερωτήματα:
- Φταίει η παλαιότητα των σκαφών;
- Γίνεται παράνομη μείωση ταχύτητας με στόχο την εξοικονόμηση καυσίμου;
- Στα εισιτήρια δεν θα έπρεπε κανονικά να εμφανίζεται η διάρκεια του ταξιδιού;
- Οι αναθέσεις δρομολογίων από το αρμόδιο Υπουργείο εμπεριέχουν δεσμευτικές ρήτρες σχετικά με ταχύτητα πλεύσης και γενικά την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών;
- Ποια διαφορά κατανάλωσης υπάρχει για τα σκάφη όταν ταξιδεύουν με 14 κόμβους αντί για 22;
- Τι είδους καύσιμο και με τι κόστος ανά τόνο προμηθεύονται αυτά τα πλοία;
- Μήπως η μείωση ταχύτητας στοχεύει στην διατήρηση, δηλαδή μη ανταγωνισμό εις βάρος του καταναλωτή, των δρομολογίων με τα Flying Dolphins;
- Υπάρχει υπηρεσία του Υπουργείου η οποία θα μπορούσε να ενημερώσει τους πολίτες για τα θέματα αυτά;
Βάζω τα ερωτήματα μήπως κάποιος από τους απειροελάχιστους αναγνώστες του blog ξέρει κάτι και θέλει να το μοιραστεί μαζί μας. Όμως συνεχίζω την αναζήτηση στοιχείων και θα επανέλθω.
.
