Με αφορμή μιά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που γίνεται τώρα στο portal της εκπομπής Ανιχνεύσεις (ΕΤ3) ήθελα να πω ότι η σύγχρονη Φυσική και οι διάφορες προσεγγίσεις της ‘αιχμής’ της, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να λύσουν την αντίθεση ανάμεσα στα θεωρητικά μοντέλα και την απλή αλλά _πηγαία_ ανθρώπινη διαίσθηση.
-πχ1. Η έννοια της απειρίας των αποστάσεων και της παρεπόμενης απομόνωσης του Είδους σε ένα - στην ουσία - απειροελάχιστο τμήμα του Σύμπαντος ΔΕΝ συμβαδίζει με την ανθρώπινη διαίσθηση. Υποπτεύομαι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να έχει πραγματικά ενστερνιστεί μια τέτοια αρχή που (προς το παρόν) προκύπτει από το ανυπέρβλητο e=mc(2).
-πχ2. Η κλασική αντίληψη του Big Bang με την παραδοχή της σημειακής απειρίας ή του singularity που στην ουσία επιβάλλει μια στρεβλή θεώρηση της ιστορίας του Σύμπαντος το οποίο αρχίζει κυριολεκτικά από το “μη είναι”, έρχεται επίσης σε αντίθεση με την ανθρώπινη διαίσθηση.
-πχ3. Η συνεχής διαστολή του Σύμπαντος, που αναγκαστήκαμε να την υποστιρίξουμε με στραμπουληγμένες έννοιες και θεωρητικές κατασκευές όπως “σκοτεινή ύλη” και “σκοτεινή ενέργεια”, και που καταλήγει στο ‘τίποτα’, δηλαδή σε μια ‘σκοτεινή και παγωμένη έρημο’, έρχεται επίσης σε αντίθεση με την ανθρώπινη διαίσθηση.
Πως άραγε απαντά σε αυτές τις θεμελιώδεις ‘αντιθέσεις’ η σύγχρονη φυσική ; Το ρωτώ διότι υποστηρίζω ότι η διαίσθησή μας (πλαισιωμένη βέβαια από τις αισθήσεις, τα μαθηματικά και το πείραμα) αποτελεί την βάση αλλά και η κινητήρια δύναμη της επιστήμης μας !
[ και αφού μιλάμε, ή θα έπρεπε :-)) , και για βιβλία το καλοκαίρι : «Οι Υπνοβάτες», Άρθουρ Καίσλερ ]
.
-πχ1. Η έννοια της απειρίας των αποστάσεων και της παρεπόμενης απομόνωσης του Είδους σε ένα - στην ουσία - απειροελάχιστο τμήμα του Σύμπαντος ΔΕΝ συμβαδίζει με την ανθρώπινη διαίσθηση. Υποπτεύομαι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να έχει πραγματικά ενστερνιστεί μια τέτοια αρχή που (προς το παρόν) προκύπτει από το ανυπέρβλητο e=mc(2).
-πχ2. Η κλασική αντίληψη του Big Bang με την παραδοχή της σημειακής απειρίας ή του singularity που στην ουσία επιβάλλει μια στρεβλή θεώρηση της ιστορίας του Σύμπαντος το οποίο αρχίζει κυριολεκτικά από το “μη είναι”, έρχεται επίσης σε αντίθεση με την ανθρώπινη διαίσθηση.
-πχ3. Η συνεχής διαστολή του Σύμπαντος, που αναγκαστήκαμε να την υποστιρίξουμε με στραμπουληγμένες έννοιες και θεωρητικές κατασκευές όπως “σκοτεινή ύλη” και “σκοτεινή ενέργεια”, και που καταλήγει στο ‘τίποτα’, δηλαδή σε μια ‘σκοτεινή και παγωμένη έρημο’, έρχεται επίσης σε αντίθεση με την ανθρώπινη διαίσθηση.
Πως άραγε απαντά σε αυτές τις θεμελιώδεις ‘αντιθέσεις’ η σύγχρονη φυσική ; Το ρωτώ διότι υποστηρίζω ότι η διαίσθησή μας (πλαισιωμένη βέβαια από τις αισθήσεις, τα μαθηματικά και το πείραμα) αποτελεί την βάση αλλά και η κινητήρια δύναμη της επιστήμης μας !
[ και αφού μιλάμε, ή θα έπρεπε :-)) , και για βιβλία το καλοκαίρι : «Οι Υπνοβάτες», Άρθουρ Καίσλερ ]
.
