Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Συλληφθέντων Λάρισας

http://protobouliapoliton.blogspot.com/

Λάρισα, 8.000 χρόνια ύπαρξης άξιζαν τον κόπο;

.

400.000 Έλληνες να φύγουνε ! Να πάνε αλλού !

Άκουσα σχόλια και διάβασα περιγραφή της συνέντευξης του Στέφανου Μάνου στην εκπομπή “Πρώτη Γραμμή” του ΣΚΑΙ όπου τόνισε την ανάγκη περιορισμού του δημοσίου τομέα κατά 350.000 με 400.000 άτομα.

Διάβασα επίσης την «απάντηση» προς τον κύριο Στέφανο Μάνο από τον Ριχάρδο Σωμερίτη στην εφημερίδα το Βήμα, της 21/11/2010. Στην απάντηση αυτή υπάρχει η εξής παράγραφος :

[ … ] Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; 400.000 απολύσεις στο Δημόσιο σημαίνει 400.000 περισσότεροι άνεργοι και συνεπώς ένα νέο βαρύτατο κόστος για τα ασφαλιστικά ταμεία, για το ταμείο ανεργίας, μικρότερα φορολογικά έσοδα, μεγάλες συνέπειες για την αγορά και μια τεράστια δαπάνη για αποζημιώσεις. Σημαίνει ακόμα μέγα θέμα για τις τράπεζες που θα βρεθούν με περισσότερες ακόμα χιλιάδες πελάτες σε πλήρη αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων τους. [ … ]

Όπως βλέπετε τα αντεπιχειρήματα του κυρίου Ριχάρδου περιλαμβάνουν έννοιες όπως «κόστος», «έσοδα», «αγορά», «δαπάνη» αλλά και εφιστάται η προσοχή όλων αφού υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί … μέγα θέμα για τις τράπεζες (sic).

Πουθενά στην απάντηση αυτή δεν γίνεται μνεία για την δυστυχία και την απόγνωση στην οποία θα βρεθούν αυτοί οι 400.000 χιλιάδες άνεργοι, δηλαδή περίπου ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες πολίτες. Ο ανθρώπινος παράγοντας για φάρους του Πνεύματος όπως ο κος Ριχάρδος και για κολοσσούς της Οικονομίας όπως ο κος Μάνος δεν υφίσταται, δεν συνυπολογίζεται, δεν υπάρχει. Φαίνεται ότι για τους κυρίους αυτούς οι άνθρωποι ξέπεσαν και έγιναν αριθμοί και πως οι αξίες του πολιτισμού αποτελούν ανούσια εφευρήματα ενοχλητικών ονειροπόλων.

Πουθενά δεν συνυπολογίζεται ότι το (επίσημο και πρόσφατα μετρημένο) ποσοστό επί του Εργατικού Δυναμικού των Δημοσίων Υπαλλήλων στην Ελλάδα μαζί με τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ βρίσκεται σε επίπεδα κάτω του 18%, δηλαδή κάτω από τον μέσο όρο της ΕΕ. Δεν συνυπολογίζεται επίσης ότι οι αποδοχές αυτών των υπαλλήλων είναι ασύγκριτα χαμηλότερες από αυτές των συναδέλφων τους στις χώρες της Ευρωζώνης.

Έτσι λοιπόν, οι βρισκόμενοι στο απυρόβλητο, διάφοροι ιδιοτελείς ή απλώς ανόητοι εκπρόσωποι της Οικονομικής ή της Πολιτικής ελίτ προτείνουν μέτρα και απαντούν ο ένας στον άλλο παίζοντας ανεύθυνα με την χώρα και τις ανθρώπινες ζωές, αποδεικνύοντας πόσο έξω από την πραγματικότητα βρίσκονται και επιβεβαιώνοντας πόσο ρηχό και απάνθρωπο είναι – μαζί με αυτούς – το σύστημα το οποίο υπηρετούν.

.

Από μακριά φαίνεται καθαρότερα

Ας μην πιστέψουμε τον έλληνα υπουργό Οικονομικών για το πόσο διαφορετική περίπτωση είναι η Ιρλανδία από την Ελλάδα

«Μαύρη μέρα για τη χώρα», «ντροπιασμένη Ιρλανδία», «θλίψη στους δρόμους του Δουβλίνου», «δείτε που φτάσατε τη χώρα αυτή». Είτε στη Γκάρντιαν και την Irish Times, είτε στα ιρλανδικά δελτία ειδήσεων που κάνουν το γύρο του κόσμου, η έλευση του ΔΝΤ στο Δουβλίνο αποτυπώνεται με αρκετές δόσεις κατάθλιψης. Εθνικής κατάθλιψης.

Υποθέτουμε ότι οι εικόνες κατάθλιψης προκαλούν κατάθλιψη, όπως κατ’ αναλογία προκαλεί χασμουρητό η εικόνα ενός που χασμουριέται. Αλλά δεν ξέρουμε αν πρέπει να βάλει κανείς τα γέλια ή να εξοργιστεί με την υπερπαραγωγή χάρτινης και ηλεκτρονικής μελαγχολίας, όταν όλοι οι απέξω (και σίγουρα πάρα πολλοί Ιρλανδοί) γνωρίζουμε καλά ότι καμία χώρα δεν πέθανε και κανένα εθνικό πένθος δεν δικαιολογείται: η ιρλανδική κυβέρνηση προσφεύγει στο ΔΝΤ, όχι γιατί κάποιος αποδήμησε στον άλλο κόσμο, αλλά για να πληρώσει η ιρλανδική κοινωνία τις τράπεζες.

Είναι στοιχειώδες, και δη για τους αριστερούς, να ψάξουν αυτές τις μέρες τα ιρλανδικά ΜΜΕ, κανάλια και εφημερίδες, για να δουν με ποιες τεχνικές η τοπική CIVITAS (η εταιρεία προπαγάνδας του ΔΝΤ) επιδιώκει την εξουδετέρωση της κοινωνικής οργής απέναντι στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Υπάρχει πάντως μία «τεχνική» που είναι ήδη ευδιάκριτη διά γυμνού οφθαλμού, ακόμα και για τους μη εξειδικευμένους γνώστες: ο εθνικισμός. Το πρόβλημα για την Ιρλανδία –προσπαθούν να πείσουν τους Ιρλανδούς- είναι η διαφαινόμενη «απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας». Πρόβλημα που, εύλογα –συμπληρώνουν-, προκαλεί εθνική ντροπή.

Ο εθνικισμός, λοιπόν. Όχι ο εθνικισμός των ιρλανδών Λιακόπουλων. Αλλά ο εθνικισμός των κυρίαρχων, που και εκεί, όπως και εδώ, μιλάνε για «εθνική προσπάθεια», «εθνικό χρέος», «εθνικό συμφέρον». Και εξ αντανακλάσεως, ο εθνικισμός των κυριαρχούμενων (και όσων μιλάνε στο όνομά τους), που βαφτίζουν το κρέας ψάρι, αποκαλώντας την πλήρη υπαγωγή της κυβέρνησης στο δίκιο των τραπεζιτών, «εθνική –δηλαδή καθολική- καταστροφή». Σε τελική ανάλυση, ο εθνικισμός ως ιδεολογία του (εθνικού) κράτους και της συνέχειάς του.

Σαν από συνήθεια για κάποιους, σαν από μαζοχισμό για κάποιους άλλους, το «έθνος» επιστρατεύεται εκ νέου ως το δοκιμασμένο κέλυφος που προστατεύει τα εκάστοτε πολιτικά προτάγματα από τη σύγκρουση με τα αντίπαλά τους. Μπροστά στο φαντασιακό συμφέρον του «έθνους» ή του «λαού» (φαντασιακό, γιατί οι τραπεζίτες του Δουβλίνου ουδέποτε είδαν με τα μάτια τους τους εργάτες του Μπέλφαστ, για να είναι ενήμεροι τι πιστεύουν πως τους συμφέρει - και το αντίστροφο), οτιδήποτε άλλο φαντάζει πάντα μερικό, ιδιοτελές, εξω-εθνικό, ακόμα και υπονομευτικό για το –δήθεν- κοινό καλό. Κι αντί η έκκληση για εθνική ενότητα να αποκαλύπτεται, ιδίως σ΄αυτές τις περιόδους όξυνσης των κοινωνικών διαφορών, ως αυτό που είναι (κατασταλτική και διαλυτική των διαφορών αυτών), μοιάζει να γίνεται ακόμα πιο επίμονη. Είτε διατυπώνεται από τις κυβερνήσεις, είτε από τους διαφόρων ειδών φίλους του λαού.

Ας μην πιστέψουμε τον έλληνα υπουργό Οικονομικών για το πόσο διαφορετική περίπτωση είναι η Ιρλανδία από την Ελλάδα: εν πάση περιπτώσει, κάθε χώρα είναι διαφορετική από κάθε άλλη. Το ερώτημα είναι πόσο διαφορετικός είναι ο έλληνας από τον ιρλανδό Παπακωνσταντίνου, ο έλληνας από τον ιρλανδό εργαζόμενο που στο εξής θα απολύεται αν δεν είναι χρήσιμος στο εκεί Μνημόνιο.

Ας διαβάζουμε αυτές τις μέρες στο Ίντερνετ όσο περισσότερο γίνεται τις ιρλανδικές εφημερίδες. Και ας το κάνουν αυτό περισσότερο οι πιο πατριώτες από τους αριστερούς. Γιατί από μακριά, από την Ιρλανδία ας πούμε, ορισμένα πράγματα φαίνονται καθαρότερα. Πρώτο απ’ όλα, το επείγον ενός μεταεθνικού, ευρωπαϊκού κομμουνισμού.

πηγή: REDNotebook

.