400.000 Έλληνες να φύγουνε ! Να πάνε αλλού !

Άκουσα σχόλια και διάβασα περιγραφή της συνέντευξης του Στέφανου Μάνου στην εκπομπή “Πρώτη Γραμμή” του ΣΚΑΙ όπου τόνισε την ανάγκη περιορισμού του δημοσίου τομέα κατά 350.000 με 400.000 άτομα.

Διάβασα επίσης την «απάντηση» προς τον κύριο Στέφανο Μάνο από τον Ριχάρδο Σωμερίτη στην εφημερίδα το Βήμα, της 21/11/2010. Στην απάντηση αυτή υπάρχει η εξής παράγραφος :

[ … ] Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; 400.000 απολύσεις στο Δημόσιο σημαίνει 400.000 περισσότεροι άνεργοι και συνεπώς ένα νέο βαρύτατο κόστος για τα ασφαλιστικά ταμεία, για το ταμείο ανεργίας, μικρότερα φορολογικά έσοδα, μεγάλες συνέπειες για την αγορά και μια τεράστια δαπάνη για αποζημιώσεις. Σημαίνει ακόμα μέγα θέμα για τις τράπεζες που θα βρεθούν με περισσότερες ακόμα χιλιάδες πελάτες σε πλήρη αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων τους. [ … ]

Όπως βλέπετε τα αντεπιχειρήματα του κυρίου Ριχάρδου περιλαμβάνουν έννοιες όπως «κόστος», «έσοδα», «αγορά», «δαπάνη» αλλά και εφιστάται η προσοχή όλων αφού υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί … μέγα θέμα για τις τράπεζες (sic).

Πουθενά στην απάντηση αυτή δεν γίνεται μνεία για την δυστυχία και την απόγνωση στην οποία θα βρεθούν αυτοί οι 400.000 χιλιάδες άνεργοι, δηλαδή περίπου ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες πολίτες. Ο ανθρώπινος παράγοντας για φάρους του Πνεύματος όπως ο κος Ριχάρδος και για κολοσσούς της Οικονομίας όπως ο κος Μάνος δεν υφίσταται, δεν συνυπολογίζεται, δεν υπάρχει. Φαίνεται ότι για τους κυρίους αυτούς οι άνθρωποι ξέπεσαν και έγιναν αριθμοί και πως οι αξίες του πολιτισμού αποτελούν ανούσια εφευρήματα ενοχλητικών ονειροπόλων.

Πουθενά δεν συνυπολογίζεται ότι το (επίσημο και πρόσφατα μετρημένο) ποσοστό επί του Εργατικού Δυναμικού των Δημοσίων Υπαλλήλων στην Ελλάδα μαζί με τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ βρίσκεται σε επίπεδα κάτω του 18%, δηλαδή κάτω από τον μέσο όρο της ΕΕ. Δεν συνυπολογίζεται επίσης ότι οι αποδοχές αυτών των υπαλλήλων είναι ασύγκριτα χαμηλότερες από αυτές των συναδέλφων τους στις χώρες της Ευρωζώνης.

Έτσι λοιπόν, οι βρισκόμενοι στο απυρόβλητο, διάφοροι ιδιοτελείς ή απλώς ανόητοι εκπρόσωποι της Οικονομικής ή της Πολιτικής ελίτ προτείνουν μέτρα και απαντούν ο ένας στον άλλο παίζοντας ανεύθυνα με την χώρα και τις ανθρώπινες ζωές, αποδεικνύοντας πόσο έξω από την πραγματικότητα βρίσκονται και επιβεβαιώνοντας πόσο ρηχό και απάνθρωπο είναι – μαζί με αυτούς – το σύστημα το οποίο υπηρετούν.

.