The Agitator – Τα τύμπανα του πολέμου;

Το βρήκα στην tasoula και μου άρεσε …

του Δημήτρη Αναστασόπουλου - Ελευθεροτυπία

Δύο τύμπανα και οι φωνές τριών εικοσάρηδων είναι αρκετά για τη δημιουργία μιας μινιμαλιστικής και επίφοβης μουσικής, που στολίζει κοφτούς -σαν συνθήματα- στίχους. Με αυτόν τον ήχο, οι The Agitator, ένα τρίο από τη Βρετανία, φιλοδοξεί να γίνει το συγκρότημα που θα εκφράσει την οργή των συνομηλίκων τους.

Οι φοιτητικές διαδηλώσεις ενάντια στον τριπλασιασμό των διδάκτρων που έγιναν τον Νοέμβριο στο Λονδίνο και κατέληξαν σε καταστροφές στο κέντρο της πρωτεύουσας και σε βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξης, ήταν καθοριστικές για την πορεία των The Agitator. Γι' αυτούς, όπως και για τους φοιτητές που βγήκαν στους δρόμους, η εποχή απαιτεί πια έναν νέο ήχο. Οπότε το τρίο προσφέρει αυτό το γυμνό πολεμικό γκόσπελ, όπου υπάρχουν μόνο τα τύμπανα και μια φωνή που μιλάει ενάντια στην οικονομική ύφεση και τους πρωταίτιους της κρίσης.

Οι The Agitator, που προσφέρουν και τα πρώτα τραγούδια τους στο Myspace, πλησιάζουν το πολιτικό τραγούδι με μια νέα φιλοσοφία. «Θέλω να γράψω τραγούδια που να αντανακλούν τη σημερινή κατάσταση» εξηγεί στις συνεντεύξεις του ο τραγουδιστής Derek Meins. «Πιστεύω ότι δεν έχει ακόμα γεννηθεί μια μουσική που να συνοψίζει μέσα σε ένα τραγούδι την απόγνωση που νιώθουν οι νέοι τώρα, καθώς όλοι φαίνονται να καταπιέζονται από τράπεζες και κυβερνήσεις και κανείς δεν έχει το κουράγιο να σταθεί και να πει ότι όλο το σύστημα είναι αποτυχημένο».

.

Εμφύλιος με την συμμετοχή μεταναστών !

'Civil War' - Salvador Dali, 1936

Μάλιστα. Εμφύλιος με συμμετοχή μεταναστών μπορεί να ετοιμάζεται με πρόδρομο την αντίδραση των κατοίκων της Κερατέας. Αυτό βλέπει ο δ/ντής της Καθημερινής στο σημερινό του άρθρο.

Μα αναρωτιέμαι και πάλι: ποιοι επιτέλους τους διαβάζουν και ποιοι τους ανέχονται;

Ο καλός δημοσιογράφος, σχολιαστής και διευθυντής απέφυγε να επεξεργαστεί μέσα στον υπερ-τακτοποιημένο του εγκέφαλο το γεγονός ότι οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων όταν προγραμμάτισαν ΧΥΤΥ μέσα στα χωράφια και δίπλα από τα σπίτια των Κερατιωτών, δεν σκέφτηκαν να εξασφαλίσουν τοπική συναίνεση θεωρώντας ότι η κίβδηλη νομιμοποίηση που αντλούν από τον αστείρευτο αυταρχισμό τους αρκεί.

Το γεγονότα όμως έδειξαν, και ευτυχώς για την Ελληνική κοινωνία που αποδεικνύει -έστω και με αυτόν τον τρόπο- ότι είναι ακόμα ζωντανή, ότι τελικά δεν αρκεί.

Ο δημοσιογράφος μιλάει για κρίση αξιών και έλλειψη ηγεσίας (sic) χωρίς να υποπτεύεται (ή αγνοώντας) ότι με κείμενα όπως αυτό που έγραψε, αλλά και άλλα παρόμοια που έχει γράψει, τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στον πυρήνα αυτών που προκαλούν την πραγματική κρίση.

Είμαι βέβαιος ότι τα άτομα που εκφράζουν τέτοιες ιδέες, αν είχαμε κατοχή, θα μας «έδιναν» όλους για να μπορέσουν αυτοί οι εκλεκτοί πλην απειροελάχιστοι να απολαύσουν -επιτέλους μόνοι- τον παράδεισο της ανάπηρης νομιμότητας όπως αυτοί την φαντάζονται.

Όμως από την ανάδυση τέτοιων κειμένων, που στην ουσία υπονομεύουν την κοινωνία στρεφόμενα εναντίον των πολιτών, γεννιούνται και κάποιες δεύτερες σκέψεις. Χρησιμοποιώ την λέξη «ανάδυση» διότι θέσεις και απόψεις όπως αυτή που συζητάμε τώρα εμφανίζονται στον τύπο και μάλιστα σε έντυπα που έχουν παραδοσιακά εξασφαλίσει κάποια επίφαση κύρους.

Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο;

Η εποχή μας είναι γκρίζα, περίπλοκη και ασταθής. Σε τέτοιες εποχές είναι πολύ δύσκολο να κρατά κανείς το κεφάλι του καθαρό και την κρίση του αποτελεσματική και ανεπηρέαστη από τους «θορύβους» του πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος. Πιστεύω όμως ότι η «νομιμοποίηση» που νομίζουν ότι έχουν άτομα όπως ο δ/ντης της Καθημερινής και οι παρόμοιοι για να απευθύνονται στο κοινό τους και άρα και στην κοινωνία με αυτόν τον τρόπο, πηγάζει από δύο πράγματα. Το πρώτο είναι οι κατευθύνσεις που άτυπα ή όχι δέχονται (και ακολουθούν πιστά) από τις κυρίαρχες ελίτ.

Το δεύτερο –και πολύ σημαντικότερο- είναι ότι ο πολίτης εμπλεγμένος μεταξύ απογοήτευσης, ανασφάλειας και αγώνα για την επιβίωση δεν αντιδρά. Δεν έχει ούτε το κουράγιο ούτε και τον χρόνο να αντιμετωπίσει κριτικά αυτά που του σερβίρουν οπότε τα παρακολουθεί εν πολλοίς ουδέτερα και ίσως με απάθεια. Είναι και αυτό μια μορφή κουτσής και στραβής «συναίνεσης» στην οποία τα γεράκια του τύπου και των media, αρκούνται διότι γνωρίζουν ότι τελικά λειτουργεί και -δυστυχώς- έχουν δίκιο.

Οι αντιλήψεις αμβλύνονται, οι κοινωνικές αντιστάσεις κάμπτονται και οι πολίτες βουλιάζουν όλο και περισσότερο στην απαξία, γινόμενοι κοινωνικά άβουλοι και άχρωμοι. Αυτός είναι ο στόχος των «διευθυντάδων».

Αυτό τους αρκεί.

.