Δικαιούνται !

Α1

 

Στο μετρό μια κοπέλα, όρθια και στριμωγμένη, με την πλάτη να ακουμπά στην πόρτα, γράφει νότες σε ένα τετράδιο. Μια μουσική γεννιέται, μια μουσική που ακούει μόνον η ίδια, μια μουσική που δεν μπορώ να φανταστώ.

Στην Χαριλάου Τρικούπη μια νέα γυναίκα κοιτάζει μια βιτρίνα παπουτσιών. Λαθροκοιτάζω το βλέμμα της και διακρίνω μέσα του κάτι από την αρχέγονη θηλυκή έφεση στο ωραίο. Δεν νομίζω πως θα ήθελε να αγοράσει κάτι. Δεν υπάρχει στο βλέμμα της λαχτάρα αλλά κάτι μεταξύ νοσταλγίας και πλήρωσης.

 

Στην Αμυγδαλέζα ένας νέος άντρας αυτοκτονεί. Παραμονές Αγίου Βαλεντίνου, ίσως ο έρωτας να είναι η αιτία, ίσως ο έρωτας και όχι η παράταση της κράτησής του, δικαιούνται και οι 'λαθρομετανάστες' να ερωτεύονται, δικαιούνται και αυτοί να απελπίζονται ερωτικά, δικαιούνται και αυτοί να αφαιρούν μόνοι τους τη ζωή τους, δικαιούνται και αυτοί να μην έχουν αρκετή υπομονή για να υποδεχτούν την ελπίδα που επιτέλους ήρθε στη χώρα.

(Old Boy)

* τα εισαγωγικά δικά μου...