Τα ούζα και η αριστερά

Είναι πολύς καιρός, σχεδόν δύο χρόνια, που έχω βάλει κάτι σαν στοίχημα με τον εαυτό μου. Το στοίχημα είναι, συζητώντας με φίλους και γνωστούς (οι περισσότεροι πιο γνωστοί παρά φίλοι), που δεν είχαν ούτε έχουν καμία σχέση με την αριστερά, να καταφέρω να τους δώσω μια γενική εικόνα αυτού που πραγματικά γίνεται στην χώρα και στην «Ευρώπη των αδυνάτων» συνολικά αλλά και να τους πείσω ότι οι καιροί στους οποίους ζούμε επιβάλλουν πλέον στους πολίτες επιτακτικά την ανάγκη κατανόησης αυτού που συμβαίνει.

Διότι η κατανόηση αυτή οδηγεί στην καλύτερη προετοιμασία γι αυτό που έρχεται αλλά -κυρίως- στο να αποφύγει κανείς στο μέλλον να θέσει και πάλι τον εαυτό του στον ρόλο του θύματος των παραπλανητικών όσο και καταστροφικών πολιτικών παιχνιδιών που επίκεινται.

Δείτε για παράδειγμα την Πορτογαλία όπου οι κακοί σοσιαλιστές αντικαταστάθηκαν από τους καλούς δεξιούς οι οποίοι όμως έσπευσαν, αμέσως μετά την νίκη τους, να δηλώσουν υποταγή στο διευθυντήριο των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, υπερθεματίζοντας μάλιστα τα γνωστά όσο και καταστροφικά κελεύσματα περί λιτότητας. (η απροκάλυπτη δουλικότητα των δηλώσεων του νικητή των εκλογών Πέδρο Πάσους Κοέλιο προκάλεσε συγκαταβατική θυμηδία σε ολόκληρη την Ευρώπη).

Για να επανέλθω λοιπόν, στις συζητήσεις αυτές που γίνονται είτε σε σπίτια είτε μετά από ένα θέατρο ή κινηματογράφο είτε γύρω από μερικά ποτήρια ούζο, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να μοιραστεί κάποιος, ακόμα και με κοντινούς του ανθρώπους, διαπιστώσεις και εκτιμήσεις σχετικά με το τι γίνεται γύρω μας, ποια είναι η ουσία της πολιτικής συγκυρίας και τι διαφαίνεται ότι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Υπάρχουν εμπόδια κατανόησης και εμπόδια συνεννόησης.

Τα εμπόδια αυτά οφείλονται είτε σε αδυναμία παρακολούθησης των επιχειρημάτων ή της συζήτησης γενικά, αφού λείπει η απαραίτητη προπαιδεία και το σχετικό υπόβαθρο, είτε σε συνειδητή αδιαφορία του τύπου «και τι με νοιάζουν εμένα αυτά». Πιστεύω ότι αν κάποιος έχει υπομονή και επιμείνει αρκετά μπορεί να υπερπηδήσει και τα δύο εμπόδια. Μπορεί τελικά, με προσπάθεια και κόπο, να γίνει κάποια στιγμή πραγματική και δημιουργική συζήτηση.

Το εμπόδιο όμως που είναι ιδιαίτερα δύσκολο, σχεδόν ανυπέρβλητο στον χειρισμό του είναι η φθορά, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η αποστασιοποίηση από την ενεργή συμμετοχή και σκέψη που έχει προκαλέσει στον μέσο πολίτη η τρέχουσα πολιτική ελίτ αλλά -δυστυχώς- και η ίδια η αριστερά με τις εμμονές, τις μη εφικτές προβαλλόμενες προοπτικές, τις γελοίες εσωτερικές της αντιθέσεις (εδώ ο κόσμος καίγεται …) και την βαθιά αδυναμία της να εκφράσει την εποχή μας.

.