Θα είδατε φαντάζομαι τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις που αφορούν την τρέχουσα διάταξη του λεγόμενου «εκλογικού σώματος». Πέρα από το 45% περίπου των ανθρώπων που δεν συμμετέχουν στην δήθεν δημοκρατική φιέστα των εκλογών της Κοινοβουλευτικής μας Ολιγαρχίας, που είναι ένα καθ’ αυτό σοβαρό εύρημα, υπάρχει και μια άλλη αποτύπωση που είναι διαχρονική και που καλό είναι να την θυμόμαστε καμιά φορά. Μιλώ για την κατανομή των ποσοστών της αριστεράς ή αυτού που θεωρούμε ως αριστερά σήμερα, δηλαδή το Κομμουνιστικό κόμμα, τον ΣΥΝ/ΣΥΡ, τους Οικολόγους Πράσινους και την Δημοκρατική Αριστερά. Το συνολικό ποσοστό αυτών των δυνάμεων είναι περίπου 25% των εχόντων την πρόθεση να ψηφίσουν. Ποσοστό που προσομοιάζει προκλητικά και ίσως αναπόφευκτα με το πραγματικό ποσοστό που αντιπροσωπεύει η αριστερά στην κοινωνίας μας και που μόνον ο μεγάλου διαμετρήματος και μετριοπαθής αριστερός ηγέτης Ηλίας Ηλιού κατάφερε να προσεγγίσει, αντιπροσωπεύοντας γνήσια την Ελληνική κοινωνία.
Δεν θα αναφερθώ σε επί μέρους ποσοστά (αυτό του Κομμουνιστικού κόμματος νομίζω είναι της τάξης του 12%), υπογραμμίζω απλώς την πολυδιάσπαση, που φαντάζει ακόμη ποιο δραματική αν αναλογιστούμε και τις δύσκολο να εκτιμηθούν με ακρίβεια, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Για την πολυδιάσπαση αυτή που εμφανίζεται σε μια περίοδο που οι Έλληνες πολίτες χρειάζονται όσο ποτέ την καταλυτική κοινωνική επίδραση της αριστεράς, ευθύνονται βέβαια πολλοί και πολλά. Ευθύνονται πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, ιστορικές συγκυρίες και κόμματα. Περισσότερο όμως από όλους και όλα ευθύνη φέρει η ακαμψία και η χωρίς όρια πολιτική και κοινωνική αλαζονεία του σκληρού πυρήνα της παραδοσιακής αριστεράς. Του πυρήνα, λέγε με ΚΚΕ, που είναι αφ’ ενός προσκολλημένος σε ιδεολογικά και οργανωτικά ζόμπι της ιστορίας και αφ’ ετέρου αντιμετωπίζει αφ’ υψηλού και εχθρικά κάθε άλλη φωνή, κάθε διαφορετική προσέγγιση, κάθε σύγχρονη δύναμη προόδου. Αυτό είναι πολιτικά ανήθικο.
Ο σκοταδιστικός και φοβικός αυτός χαρακτήρας της παραδοσιακής αριστεράς, λέγε με ΚΚΕ, βρίσκει το μέγιστό του όταν αντιμετωπίζει συμπεριφορές και δράσεις πολιτών που έχουν πρωταρχικά κοινωνικό και δευτερευόντως πολιτικό υπόβαθρο (έτσι εννοώ, προς το παρόν, αυτό που λέμε Κοινωνία των Πολιτών). Έτσι έγινε με την προσπάθεια των κατοίκων της Κερατέας όπου η Ζαχαριάδηδες έλαμψαν δια της απουσίας τους, έτσι έγινε - αρχικά - και με το κίνημα των πολιτών που στράφηκε κατά των διοδίων σε όλη την χώρα. Αυτό είναι συνειδητά αντιλαϊκό.
Όμως ειδικά για το κίνημα των διοδίων πρέπει να σημειωθεί η απροκάλυπτη ιδιοτέλεια, ο καταχθόνιος σφετερισμός που επιχειρείται από τα αραχνιασμένα μυαλά του Περισσού. Την απόπειρα αυτή, για να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια, θα την ονόμαζα με μια λέξη: καπέλωμα. Τα απομεινάρια του πλέον σκοτεινού σταλινισμού μαθημένα στην ίντριγκα αφού για χρόνια δεν ήξεραν ποιος διοικεί το κόμμα τους, αυτοί οι ίδιοι ή η Ασφάλεια, έβαλαν στο μάτι την μαζικοποίηση του κινήματος των διοδίων αποσκοπώντας σε ψηφαλάκια, δηλαδή σε στενά κομματικά οφέλη στην πλέον χυδαία εκδοχή τους. Οι «αριστεροί» αυτοί γνωρίζουν καλά ότι μια τέτοια κίνηση, μια πιθανή επιτυχία δηλαδή του καπελώματος, θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις στο ίδιο το κίνημα των διοδίων χρωματίζοντάς το άγαρμπα και μονόπαντα. Παρόμοια απόπειρα έκανε και το «κόμμα» του πρώην διαφημιστή, από εκεί θα την αντέγραψαν φαίνεται.
Η ενέργεια αυτή χαρακτηρίζει το ψευδεπίγραφο κόμμα που εφηύρε την πολιτικά ιδιοτελή συνεργασία με την δεξιά. Η ενέργεια αυτή εμπεριέχει συνάμα και τις δύο ιδιότητες που προανέφερα: είναι συνειδητά αντιλαϊκή και πολιτικά ανήθικη.
Ψυχή Βαθιά !
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου