Το σύνολο των Δημοσίων Υπαλλήλων κατά την απογραφή που πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 12 Ιουλίου έως και 23 Ιουλίου 2010 ήταν 768.009 άτομα.
Ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ είναι σήμερα 21.627.
Το συνολικό ετήσιο κόστος μισθοδοσίας των ανθρώπων αυτών, με ασφάλιση, εισφορές κλπ είναι 1,2 δις ευρώ.
Επομένως ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που πληρώνονται από το δημόσιο είναι με βάση τα τελευταία στοιχεία 789.636.
Αυτό ως ποσοστό επί του Ελληνικού εργατικού δυναμικού που είναι 4.900.000, βρίσκεται στα επίπεδα του 16,5% και είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη.
Το ετήσιο κόστος μισθοδοσίας ΚΑΙ συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων μαζί με αυτό των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ είναι περίπου 23 δις ευρώ, επίσης από τα χαμηλότερα της Ευρώπης.
Τα σώματα ασφαλείας στις 31/12/2010 ήταν 71.446 αυτό αποτελεί το υψηλότερο δείκτη ανά 10.000 κατοίκους στην Ευρώπη, και έναν από τους υψηλότερους παγκόσμια (δείτε αν θέλετε κι εδώ). Ακούσατε κάτι περί μείωσης; Όχι ! Γιατί άραγε; Οι παπάδες στις 31/12/2010 ήταν 10.421.
Οι στρατιωτικοί, εκτός των εφέδρων, στις 31/12/2010 ήταν 82.897.
Επομένως έχουμε ένα σύνολο περίπου 164.000 υπαλλήλων οι οποίοι ως ποσοστό επί του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων είναι ένα απίστευτο 20% (!) Από τα μεγαλύτερα αντίστοιχα ποσοστά στην Δύση, για το οποίο δεν μιλά κανείς, ούτε για μείωση προσωπικού, ούτε για μείωση μισθών ! Γιατί άραγε;
Πρέπει να προσέξουμε όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για το τι συμβαίνει σήμερα στην χώρα, ώστε να αντιληφθούμε πως η επίθεση που έντεχνα ενορχηστρώνεται από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία των ΜΜΕ εναντίων των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει καμία γνήσια και λογική βάση. Αποτελεί μια από τις εκφάνσεις της πολιτικής των ελίτ που στρέφεται σε κάθε τι κοινό, σε κάθε τι που αντιστρατεύεται ή δυσκολεύει τον πολλαπλασιασμό του ιδιωτικού κέρδους. Σε κάθε τι που εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσει βάση και πρόσφορο έδαφος για την ισχυροποίηση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών.
Οι θέσεις αυτές που βασίζονται στην ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού είναι οι ίδιες που επιστρατεύονται τα τελευταία χρόνια με επιμονή ώστε να πεισθεί το ευρύ κοινό ότι ακόμη και η δημόσια περιουσία αποτελεί βαρίδι στην ανάπτυξη, όπως φυσικά την εννοούν οι επίγονοι του Ρήγκαν και της Θάτσερ. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιου είδους προοπτικές σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων μεθοδεύονται και υποστηρίζονται από όλα σχεδόν ανεξαίρετα τα καθεστώτα στην ΕΕ, όπου ανάγονται στα υπέρτατα μέτρα και αντιμετωπίζονται ως οι πλέον αποτελεσματικές λύσεις για τα προβλήματα του Ευρωπαϊκού νότου (Ισλανδία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιταλία, Βέλγιο, Ισπανία).
Η κακή κατάσταση του Δημόσιου Τομέα και η χαμηλή παραγωγικότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων, για τα οποία ευθύνονται αποκλειστικά οι πολιτικές ελίτ που χρησιμοποίησαν (και χρησιμοποιούν) τους μηχανισμούς του Δημοσίου ως κομματικά γραφεία, γίνονται τώρα κεντρικό επιχείρημα στα χέρια του φταίχτη για να μας πείσει στην υποκριτική και υστερόβουλη λογική του «πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι».
Ακούσατε μήπως, πέρα από μειώσεις μισθών, συντάξεων και προσωπικού, κάποιο πραγματικό μέτρο οργανωτικό ή άλλο που θα οδηγούσε στην βελτίωση του δημόσιου μηχανισμού και την αναβάθμιση της παραγωγικότητας των υπαλλήλων του;
Στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει να βελτιώσουν τίποτα. Επιθυμούν μόνο να ξετινάξουν τον δημόσιο πλούτο μέσα σε ένα όργιο κερδοσκοπίας. Ακόμη και ο Καλλικράτης, αυτό το θεσμικό τερατούργημα, στην ουσία του εκεί οδηγεί: στην παράδοση της κοινωνίας στα συμφέροντα των εσωτερικών και διεθνών οικονομικών ελίτ.
.
