Πάμε Σύνταγμα κύριε Λένιν;

Πιθανόν να μην είναι τα πράγματα τόσο μαύρα όσο τα βλέπω, άλλωστε δεν κατέχω κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο για την λεπτομερή ανάλυση του, για μένα ιδιαίτερα θετικού, φαινομένου «Σύνταγμα». Η παραδοσιακή αριστερά(*) με ξεπερνά, αφού βαθμολογεί (χαιρέκακα;) τα πάντα κάτω από την βάση.

Θα σταθώ μόνο στην πιθανότητα να πέσει η κυβέρνηση λόγω της πίεσης από το Σύνταγμα. Ναι πιθανόν να πέσει. Εγώ δίνω ένα 15%. Και μετά; Θα αναλάβει ποιός; Ο αντιμνημονιακός (sic) αγωνιστής κος Σαμαράς; Η κόρη Δρακουμέλ που ξερογλείφεται για επάνοδο, μιλώντας αδιάκοπα με τα παιδιά από το USA; Ο σερ Μαρκεζίνης και οι συν αυτώ(**); Η αριστερά που απλώς δεν έχει δυνατότητα να δράσει ως πόλος εξουσίας; Ποιός;

Ακόμα και μια κυβέρνηση συνεργασίας θα ήταν καταδικασμένη αφού, εκ’ των πραγμάτων, το μεγαλύτερο τμήμα της θα αποτελούνταν από ΝΔ, ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ με ολίγη Ντόρα και κάμποσο λα.ο.σ και τον Αλέξη να προσπαθεί να ξεπεράσει τον «εαυτό» του σχήματος που εκπροσωπεί. Γνωστά πρόσωπα, γνωστές πρακτικές.

Ίσως τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα από όσο νομίζουμε …

Αδιέξοδο; Ή μήπως είναι ώρα να πάρουν οι πολίτες τα πράγματα στα χέρια τους; Πώς όμως; Πώς;

Σας χαιρετώ τώρα διότι πρέπει να κατέβω, όπως κάθε μέρα, στο Σύνταγμα.

(*) μήπως, πλέον, κατ’ ευφημισμό;

(**) μια έξαλα νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ‘σωτήρων’ αποτελεί -δυστυχώς- υπαρκτή πιθανότητα

.