Ποιος δικαιούται να παραβλέπει την Πραγματικότητα;

(το σημείωμα αυτό προέκυψε από μια ηλεκτρονική συζήτηση με μια φίλη)

Είναι μάλλον πρόωρο να κρίνει κανείς την στάση του Α. Τσίπρα. Όσα έχει μέχρι σήμερα πει ο Γ. Βαρουφάκης για το θέμα δείχνουν πως ο πρωθυπουργός δεν άντεξε να ακολουθήσει μέχρι τέλους την στρατηγική του υπουργού του. Είναι όμως έτσι ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που δεν γνωρίζουμε; Λάθος 1-Η συμμετοχή του πρωθυπουργού σε κρίσιμες οικονομικές συναντήσεις στην ΕΕ χωρίς τον αρμόδιο υπουργό. Λάθος 2-Η μη αντίδραση της Ελλάδας στην σύγκλιση Eurogroup χωρίς των Έλληνα υπουργό οικονομικών. Λάθος 3-Η αντικατάσταση του υπουργού πάνω στην πλέον κρίσιμη φάση των διαπραγματεύσεων. Αυτό το τελευταίο σηματοδότησε ίσως και την απαρχή της πλήρους υποχώρησης της κυβέρνησης στις εξευτελιστικές και καταστροφικές ξένες απαιτήσεις (υπάρχουν και άλλα λάθη κατά την γνώμη μου, όπως πχ η προκήρυξη εκλογών το 2015 ή το πρόσφατο δημοψήφισμα). Σε πόση πίεση μπορεί όμως να αντέξει ένας άνθρωπος όταν συναισθάνεται πως οι αποφάσεις του επιδρούν άμεσα στις ζωές 11 εκατομμυρίων ανθρώπων και  τι άλλο  θα μπορούσε άραγε να κάνει;

Η λεγόμενη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ (που η δημιουργία της υπήρξε νομίζω τεράστιο οργανωτικό σφάλμα) αριθμεί λιγότερα από 3.000 μέλη σε όλη την Ελλάδα και αποπνέει κουλτούρα παραδοσιακής αριστεράς και αδιέξοδη, γερασμένη πολιτική στάση αναντίστοιχη με την ηλικία των μελών της και τις απαιτήσεις που έχει η Κοινωνία από την νεολαία της. Αυτό προκαλεί μεγάλη θλίψη.

Είναι απολύτως δικαιολογημένο όλοι να είμαστε εξοργισμένοι και σε κατάθλιψη. Οι ευθύνες όμως δεν βαρύνουν ένα πρόσωπο, ούτε ένα κόμμα, ούτε μία κυβέρνηση. Η σημερινή μας κατάληξη έχει βαθιές ρίζες και περίπλοκες αιτίες που δείχνουν κυρίως στην δράση των ελίτ από την μεταπολίτευση και δώθε αλλά όχι μόνο…

Η κουλτούρα και η πολιτική κατεύθυνση που εκφράζεται από μικρά τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ που αντιπολιτεύονται την κυβέρνησή τους, στην ουσία της δεν διαφέρει από τον πολιτικό αναχωρητισμό και την ανευθυνότητα του ΚΚΕ. Καμία λύση παρά μόνο γκρίνια. Επιμονή στα αυτονόητα (τα μέτρα είναι αντιλαϊκα, επαχθή κλπ κλπ λες και δεν το γνωρίζουμε όλοι) αλλά καμία, μα καμία καθαρή και προ πάντων  εφικτή  πρόταση διεξόδου…

Τα τελευταία χρόνια πήρα δύο πολύ δυσάρεστα αλλά θεμελιώδη πολιτικά μαθήματα:

(1)    Όταν είμασταν 500.000 κόσμος έξω και μέσα ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο σαν να μην τρέχει τίποτα απολύτως !

(2)    Όταν χιλιάδες Ισπανοί ανθρακωρύχοι ξεκίνησαν έναν ηρωικό, εκτεταμένο και επίμονο αγώνα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης. Τέτοιας έντασης και ποιότητας κινητοποίηση είχε να δει η Ισπανία από το 1934. Το αποτέλεσμα ήταν η συντριβή των ανθρακωρύχων (αλα Thatcher) και η απρόσκοπτη ψήφιση κάθε, μα κάθε νεοφιλελεύθερου μέτρου από την Ισπανική Βουλή !

Τα μαθήματα αυτά αλλά και άλλα, με οδήγησαν να αντιληφθώ πως οι πολίτες αντιπαλεύουν το σύστημα με Αιτήματα και Διαμαρτυρίες. Φάρμακα στα οποία ο νέο-φιλελευθερισμός (η τρέχουσα και πιο απάνθρωπη μορφή του καπιταλισμού) έχει από την δεκαετία του ’70 αναπτύξει πλήρη ανοσία. Τα Αιτήματα και οι Διαμαρτυρίες απλώς ισχυροποιούν και στο βάθος επιβεβαιώνουν ως κυρίαρχο το Σύστημα.

Η συζήτηση για το ρόλο του προοδευτικού κινήματος σε σχέση με την Κοινωνία και το Κράτος που άνοιξε ο φωτισμένος Πουλαντζάς πριν 40 περίπου χρόνια είναι ακόμη ανοικτή και τα ερωτήματα αναπάντητα. Το θεμελιώδες περιεχόμενο που βρίσκεται μέσα στον όρο αριστερά πρέπει να απαλλαγεί από τα ιστορικά βαρίδια και να επαναπροσδιοριστεί σε όλα τα επίπεδα. Η Διαμαρτυρία και η Διεκδίκηση δεν αποτελούν πλέον εργαλεία αλλαγής. Ελπίζω να βρεθούν τρόποι μέσα από τους οποίους το προοδευτικό κίνημα να επιδρά πλέον μέσα στην Κοινωνία θεσμίζοντας και επιλύοντας προβλήματα για να κινητοποιήσει τους δικαιολογημένα φοβισμένους πολίτες και να καταδείχνει σταθερά τον απάνθρωπο και αδιέξοδο χαρακτήρα του συστήματος.

Στην πορεία αυτή δεν μπορούμε -ούτε και στο όνομα του δικαίου- να καλούμε τους πολίτες σε χορούς του Ζαλόγγου. Το βασικό καθήκον του προοδευτικού κινήματος στις απίστευτα αντίξοες σημερινές συνθήκες είναι να αντιλαμβάνεται τα όρια που ξεχωρίζουν τον βολονταρισμό από το εφικτό. Γιατί ο ρόλος της αριστεράς (ή όπως θα ονομαστεί αυτό που ελπίζω πως ανατέλλει) είναι η προστασία και η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων κι όχι οι ηρωικές αλλά ανώφελες θυσίες.

Η τρέχουσα Ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ είναι ένα τρομερό τέρας που δεν θα διστάσει να ρίξει στην δυστυχία 11 εκατομμύρια ανθρώπους προκειμένου να μην θιχτεί ο στρατηγικός της σχεδιασμός που αφορά μεταξύ άλλων και τις θεμελιώδεις και λυσσαλέες ενδοκαπιταλιστικές / ενδοδυτικές αντιθέσεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ποιος δικαιούται να την παραβλέψει;