Μα πως, μα τι … θα γίνουμε όλοι επιστήμονες;

Με αφορμή την επιχειρούμενη καταστροφή της Ανώτατης εκπαίδευσης στην χώρα καλό είναι να προστρέξουμε και πάλι στην χρήση της κοινής λογικής. Τα υλοποιούμενα από τον εντολοδόχο πρωθυπουργό και την ανεκδιήγητη κλίκα που τον συντροφεύει μοστράροντας ως «κυβέρνηση» μέτρα, δηλαδή η καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, η καταπόντιση των μισθών, η καταρράκωση κάθε ελπίδας για ανάπτυξη, έχουν τα κόστη που όλοι αντιλαμβανόμαστε έχουν όμως και ένα δυσβάστακτο και τεράστιο κρυμμένο κόστος για το οποίο σχεδόν κανείς δεν μιλά και ελάχιστοι τολμούν να το αποτιμήσουν στην πραγματική του σημασία.

Το κόστος αυτό είναι η συνεχής τα τελευταία χρόνια και εντεινόμενη κατά το εφιαλτικό εικοσάμηνο της τρέχουσας κυβέρνησης απώλεια νέων επιστημόνων που προτιμούν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα για να χτίσουν μια σταδιοδρομία στην Αμερική η σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα. Περίπου το 10% των Ελλήνων επιστημόνων ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Αυτό σημαίνει ότι ένα σημαντικό μέρος από τις εθνικές και οικογενειακές επενδύσεις για την Παιδεία που ανέρχονται σε κάμποσα δις κάθε χρόνο χάνεται, αφού η επένδυση αυτή μεταφέρεται και αξιοποιείται από άλλες χώρες.

Η συμπεριφορά της πολιτικής ελίτ συνοψίζεται στην εγκληματική αλαζονεία με την οποία μεταχειρίζεται την Ανώτατη Εκπαίδευση το υπουργείο και η ηγεσία του. Υποτιμούν τους επιστήμονες, τα νέα παιδιά και κάθε τι που εν δυνάμει θα είχε την δυνατότητα να τους αμφισβητήσει, προσφέροντας τα ΑΕΙ ευνουχισμένα και υποβαθμισμένα στο πιάτο της αχόρταγης και παρασιτικής οικονομικής ελίτ. Οι επενδύσεις για την Παιδεία και την έρευνα περικόπτονται, οι δυνατότητες των Ελλήνων επιστημόνων υποτιμούνται διότι έτσι έμαθαν να σκέφτονται οι μοσχοαναθρεμένοι «φιλέλληνες» απόφοιτοι συνήθως του Harvard και του LSE που κατακλύζουν τις κυβερνητικές θέσεις.

Η συμπεριφορά της οικονομικής ελίτ, αυτής δηλαδή που δίνει τον τόνο και αποτελεί το ένα από τα αφεντικά της πολιτικής ελίτ (το άλλο βρίσκεται στο εξωτερικό) είναι πάγια. Αντανακλώντας τον σαφή παρασιτικό της χαρακτήρα στοχεύει στα εύκολα κέρδη από αρπαχτές στα Δημόισια λεφτά ή στα προγράμματα που οι «φίλοι» από το εξωτερικό προσφέρουν. Καμία παραγωγική επένδυση. Ο παραγωγικός μηχανισμός του ιδιωτικού τομέα λειτουργεί με όρους της δεκαετίας του 70 αφού κανείς από αυτούς που θα μπορούσαν δεν επενδύει στην εκπαίδευση, σε νέες τεχνολογίες, σε εισαγωγή τεχνογνωσίας, στην καινοτομία. Κανείς.

Μας φταίει μετά η έρμη η «παραγωγικότητα» του Έλληνα εργαζόμενου λες κι αυτός διαθέτει κάποιο μαγικό ραβδί για να καλύψει το επενδυτικό (αλλά και βαθύτατα ηθικό) κενό των εχόντων και κατεχόντων.

Η μάγκικη νεοφιλελεύθερη παρέα που λυμαίνεται την χώρα παίζοντάς το «επιχειρηματίες», θεωρεί όσους προτείνουν παραγωγικές επενδύσεις και όσους είναι προσηλωμένοι στην οργανική ανάπτυξη ως περίεργα πτηνά άξια για τα κλουβιά κάποιου ζωολογικού κήπου. Η Ελληνική οικονομική ελίτ διαλάθει υποσκάπτοντας και κατακλέβοντας την κοινωνία ρίχνοντας τα βάρη στον θεσμικά πλέον ανίσχυρο για όποια άμυνα: στον Έλληνα πολίτη.

Μιας κι ανοίξαμε αυτή την συζήτηση παραθέτω παρακάτω έναν πίνακα που δείχνει πόσο το κλισέ «μα δεν μπορούν όλοι να γίνουν επιστήμονες» είναι μακριά από την αλήθεια. Στον πίνακα φαίνεται (στοιχεία OECD 2007) ότι το ποσοστό των πτυχιούχων στην χώρα μας είναι κάτω του μέσου όρου στην Ευρώπη αλλά και στην Δύση συνολικά καταλαμβάνοντας την 22^η θέση μεταξύ 30 χωρών !

Παρ’ όλα αυτά είναι σε όλους μας γνωστό ότι η ανεργία χτυπά σκληρότερα τους νέους πτυχιούχους. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πολλοί. Σημαίνει ότι η οικονομία, όπως αυτή διαμορφώθηκε από την αχόρταγη οικονομική ελίτ και την σύμπραξη της πολιτικής ελίτ που συμπεριφέρεται ως ρυπαρός και ιδιοτελής υπαλληλίσκος της, λειτουργεί με όρους προηγούμενων δεκαετιών και δεν μπορεί να απορροφήσει, αφού δεν έχει ανάγκη, υπερεξειδικευμένο προσωπικό και ανθρώπους υψηλής παιδείας. Η οικονομική ελίτ δεν ενδιαφέρεται να παράξει τίποτα. Άρα δεν χρειάζεται επιστήμονες. Ενδιαφέρεται μόνο να κατακλέψει τα Δημόσια λεφτά και να αρπάξει όσα περισσότερα μπορεί με «προτάσεις», «μελέτες» και κάθε είδους παρασιτικό τερτίπι, από τα Ευρωπαϊκά κονδύλια.

Οι ελάχιστοι, και δυστυχώς οικονομικά ασθενέστεροι, Έλληνες επιχειρηματίες που επιχειρούν με ειλικρίνεια δημιουργώντας πραγματικά κάτι, αξίζουν τον σεβασμό και την υποστήριξή μας, αλλά δυστυχώς προσομοιάζουν με τις φιγούρες του μοναχικού καουμπόη που βλέπαμε όταν είμαστε έφηβοι διαβάζοντας Λούκη Λούκ. Εκεί τους κατατάσσει η σύγχρονη νεοφιλελεύθερη πλέμπα και η θεοποίηση των χρηματοπιστωτών που προκύπτει από την σάπια και καταστροφική ιδεολογία της.

Μέσα σε αυτό το τοπίο η κ. Διαμαντοπούλου και οι εντολείς της βάλθηκαν να τσακίσουν τα ίδια τα θεμέλια της Ανώτατης Ελληνικής Παιδείας υποβαθμίζοντάς την ηθικά με την γνωστή βρώμικη και ανήθικη προπαγάνδα απαξίωσης και εξουδετερώνοντάς την θεσμικά και οικονομικά.

Η εποχή αυτή με τις δυσκολίες και τις ανατροπές της ζητά από τον Έλληνα πολίτη, όποιο επίπεδο ενημέρωσης κι άν έχει, να πλαισιώσει με την εμπιστοσύνη του και να βοηθήσει όσο και όπως μπορεί το Ελληνικό ΑΕΙ.

Αναφορές

Γιούλα Γκεσούλη, Η ταφόπλακα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο

Δ. Δαμίγος, «Γιατί πρέπει να εφαρμοστεί ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ» (Θεός φυλάξοι!)

Στάθης Ψηλός, Καλώς ήλθατε στα νέα σούπερ μάρκετ σπουδών

Σία Αναγνωστοπούλου, Η βίαιη ρήξη με την παράδοση του ελληνικού Πανεπιστημίου

Γιώργος Αγγελόπουλος, AEI: Επιτυχίες εκτός Ελλάδας, απαξίωση εντός Ελλάδας

Αλίκη Βεγίρη, Μηχανισμοί Αξιολόγησης των Πανεπιστημίων

tvxs, Πλήρης αντίθεση των πρυτάνεων στο νομοσχέδιο του υπουργείο Παιδείας

Αχιλέας Χεκίμογλου, Επενδύοντας στη φυγή

Cynical, Το καλό πανεπιστήμιο

Επενδύοντας στην φυγή, Λόης Λαμπριανίδης, ISBN: 9789602187425

.