Περί ευρωομολόγων και πάλι

Στις 27 Δεκεβρίου 2010 έγραφα τα παρακάτω, στο μικρό σημείωμα «Περί Ευρωομολόγων», προσθέτω σήμερα και λόγω της επικαιρότητας, μια τρίτη παράγραφο:

Τρία επιχειρήματα υπέρ του ευρωομολόγου:

-         Ένα ομόλογο με την εγγύηση της Ένωσης θα είναι λιγότερο εκτεθειμένο στην κερδοσκοπία και θα έχει χαμηλότερη απόδοση για τους αγοραστές του, δηλαδή χαμηλότερο επιτόκιο και δεν θα επιβαρύνονται υπερβολικά (σσ. από τον δανεισμό) οι προϋπολογισμοί των κρατών μελών.

-         Η Ευρωζώνη θα γίνει πιο ελκυστικός τόπος χρηματικών επενδύσεων, τα ευρωπαϊκά ομόλογα θα ανταγωνίζονται τα ομοσπονδιακά ομόλογα των ΗΠΑ στη διεθνή αγορά, το ευρώ θα αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα και θα ενισχύσει τη θέση του ως νόμισμα στο οποίο τοποθετούν τα κράτη τα αποθέματά τους.

-         Με το ευρωομόλογο θα συνδεθούν οπωσδήποτε ρυθμίσεις διαχείρισής του, κι έτσι θα ενισχυθεί η συνοχή της Ένωσης. Επιπλέον, αν και το ομόλογο θα εκδοθεί για τις ανάγκες των κρατών μελών, σύντομα, αφού θα υπάρχει, η χρήση του θα επεκταθεί για επενδύσεις σε ενωσιακό επίπεδο, σαν τα «δίκτυα» που είχε προτείνει ο Ζακ  Ντελόρ, όταν ήταν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αυτό θα απαιτήσει σταδιακά αύξηση του προϋπολογισμού (σσ. της ΕΕ) κ.ο.κ.

Δύο επιχειρήματα κατά:

-         Ένα ομόλογο που το εκδίδουν όλες οι χώρες μαζί, θα έχει επιτόκιο που θα αντανακλά ακριβώς αυτόν τον συνδυασμό, και επομένως θα είναι υψηλότερο από το επιτόκιο που πληρώνουν σήμερα π.χ. η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία ή η Αυστρία. Αυτές οι χώρες λοιπόν θα επιβαρύνονται περισσότερο από όσο τώρα, για να στηρίξουν τον δανεισμό κρατών σαν την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία.

-         Το σχετικά χαμηλό επιτόκιο των ευρωπαϊκών ομολόγων θα είναι κίνητρο γι’ αυτές τις χώρες (σσ. δηλ. τις δανειζόμενες) να πάψουν να τηρούν δημοσιονομική πειθαρχία. Θα συνεχίσουν να δανείζονται ακόμα περισσότερο, και στο τέλος η κρίση χρέους που θέλει να καταπολεμήσει το ευρωομόλογο θα επανέλθει.

Και κάτι ακόμα:

Αν μια πιθανή λύση με ευρωομόλογα, που να αφορά βέβαια συνολικά στην κρίση χρέους και όχι μόνο το Ελληνικό ζήτημα, δεν εμπεριέχει και την συμμετοχή των ιδιωτών (δηλαδή την απώλεια κάποιου τμήματος των απολαβών τους από ομόλογα = «κούρεμα») τότε πρόκειται απλώς για μια μορφή απάτης, για ένα μέτρο αναποτελεσματικό και άδικο για ολόκληρη την Ευρώπη. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι τα βάρη των διορθωτικών κινήσεων για την Ευρωπαϊκή οικονομία και της στήριξης των τραπεζών θα τα αναλάβουν και πάλι αποκλειστικά οι κρατικοί προϋπολογισμοί δηλαδή οι Ευρωπαίοι πολίτες, το «Ευρωπαϊκό Δημόσιο» - αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν τέτοιον όρο. Αν και δεν είμαι οικονομολόγος, νομίζω ότι θα είναι -και πάλι- έτσι, σαν να πολεμούμε το χρέος με άλλο χρέος. Δηλαδή αναποτελεσματικές τρύπες στο νερό.

.