... η πλατεία ήταν γεμάτη ...

(Place pigalle, Pari - Gustave Mascart) 

Εγώ ήμουν χθες στην πλατεία για πάρα πολλές ώρες. Όμως δεν περιμένω να ξεπηδήσει στα ξαφνικά η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ή η επανάσταση από καμία πλατεία της Ισπανίας, της Αθήνας ή της Αιγύπτου. Κατέβηκα γιατί αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω και το έκανα. Ο κόσμος που κατέβηκε (ναι, ήταν πολύς) δεν βρέθηκε εκεί τυχαία. Κατέβηκε για να δηλώσει κάτι και να το δηλώσει δημόσια. Ο μέσος όρος, η συνισταμένη, ο κοινός παρονομαστής, το δια ταύτα δεν ήταν ούτε κοινωνικά ούτε ηθικά αμελητέο. Η πολιτική του σημασία μένει να αποτιμηθεί και -ίσως- να αξιοποιηθεί.

Αυτό είναι που τρομάζει τμήμα της αριστεράς. Την τρομάζει και την παραλύει όπως το λιβάνι τον διάολο. Η «αριστερά» (ως ότι αυτό σημαίνει σήμερα) δεν έχει ούτε κοινωνικό βάρος για να επιφέρει αλλαγές αλλά ούτε και τα θεωρητικά εργαλεία που απαιτούνται για να κατανοήσει την εποχή και τις παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης. Ένα τμήμα της (το πλέον άκαμπτο) αντί να συνειδητοποιεί και να δουλεύει πάνω σ’ αυτό, επιμένει στην ομφαλοσκόπηση (πχ αποκατάσταση του … Ζαχαριάδη) ή στον υπερσυντηρητισμό (πχ όχι tweet μόνο Ριζοσπάστη) ή στην … θεωρητική θεμελίωση του Λενινισμού (έλεος !) συνεχίζοντας μια νοοτροπία που απλώς παράγει αχρείαστη ιεραρχία εντείνοντας την αποδυνάμωση.

Την αλαζονεία της εξουσίας την κατακρίνω μεν αλλά την καταλαβαίνω. Όμως την αλαζονεία την έτσι, στο ξεκάρφωτο δεν την καταλαβαίνω. Εκτός από βλακώδης και καταστροφική είναι και ύποπτη.

.