Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Καστοριάδης - Η ιδέα της επανάστασης


Ζούμε (μιλώ για τις πλούσιες δυτικές κοινωνίες) υπό καθεστώτα φιλελεύθερης ολιγαρχίας, που σίγουρα είναι πολύ προτιμότερα, από υποκειμενική και πολιτική άποψη, απ’ ότι υπάρχει αλλού στον πλανήτη. Τα καθεστώτα αυτά δεν γεννηθήκαν αυτόματα και αυθόρμητα, ούτε από την καλή θέληση των προηγούμενων κυριάρχων στρωμάτων, αλλά μέσω κοινωνικό-ιστορικών κινημάτων πολύ πιο ριζοσπαστικών, των οποίων είναι κατάλοιπα ή υποπροϊόντα (η Γαλλική επανάσταση είναι ένα παράδειγμα).

Τα κινήματα αυτά τα ίδια θα ήταν αδύνατα, αν δεν είχαν συνοδευτεί από την ανάδυση (‘αποτέλεσμα’ συγχρόνως και ‘αίτιο’) ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου άτομου, ας πούμε, για να πάμε γρήγορα, του δημοκρατικού ατόμου: πράγμα που συνιστά τη διάφορα ανάμεσα σ’ έναν αγρότη του Παλαιού καθεστώτος και σε έναν Γάλλο πολίτη της σήμερον, ανάμεσα σ’ έναν υπήκοο του τσάρου και σε έναν Άγγλο ή Αμερικανό πολίτη.

Δίχως αυτό τον τύπο ατόμου, ακριβέστερα δίχως έναν αστερισμό τέτοιων τύπων… η φιλελεύθερη κοινωνία δε μπορεί να λειτουργήσει. Μου φαίνεται τώρα πρόδηλο ότι η σημερινή κοινωνία δεν είναι πια ικανή να τους αναπαράγει. Παράγει ουσιαστικά πλεονέκτες, φρουρούμενους και κομφορμιστές…

…Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβέλειας… επαναμφισβητειται σήμερα. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως. Αλλά αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ατόμου, επικεντρωμένο στην κατανάλωση και στην απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στη σχέση του με την πολιτική, τις περισσότερες φόρες ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή. Δεν βλέπουμε ότι ζούμε σε μια εποχή βαθιού και γενικευμένου κομφορμισμού…

…Πρέπει να διερωτηθούμε (πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρρέοντος ψευδό-ατομικισμού) ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; …ποιο είναι το όραμα του για το μέλλον της κοινωνίας; Όλα αυτά σχηματίζουν μια μάζα δίχως μπούσουλα, που ζει μέρα με τη μέρα, δίχως ορίζοντα ― όχι μια κριτική-ανακλαστική / στοχαστική συλλογικότητα…

…Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως υλικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες από τις δημοσιές υποθέσεις και να τους πείσουν ότι είναι ανίκανοι να ασχολούνται με αυτές; Καμιά σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτοανακηρύσσονται δημοκρατικά είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολίτικος φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας.

Ένα ισχνότατο στρώμα της κοινωνίας κυριαρχεί και κυβερνά. Διαλέγει τους διαδόχους του. Ασφαλώς είναι φιλελεύθερο (περισσότερο ή λιγότερο…) και επικυρώνεται κάθε πέντε ή επτά χρονιά από την ψήφο του λαού. Αν το κυβερνών κλάσμα αυτής της ολιγαρχίας υπερβάλλει πολύ, θα αντικατασταθεί ― από το άλλο κλάσμα της ολιγαρχίας, που είναι ολοένα και περισσότερο όμοιο με το πρώτο. Εξ ου και η εξαφάνιση κάθε πραγματικού περιεχομένου μέσα στην αντίθεση της ‘αριστεράς’ και της ‘δεξιάς’. Το απίστευτο κενό των σημερινών πολιτικών λόγων αντικατοπτρίζει αυτήν την κατάσταση, όχι γενετικές μεταλλαγές…

…Αύτη η ιδία η κοινωνία στην οποία ζούμε διακηρύσσει αρχές ― ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη ― τις οποίες παραβιάζει ή εκτρέπει και παραμορφώνει κάθε μέρα. Λέω ότι η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει καλύτερα πράγματα, ότι είναι ικανή να ζήσει κάτω από μια άλλη κατάσταση, την κατάσταση της αυτοκυβέρνησης. Υπό τις συνθήκες της σύγχρονης εποχής, οι μορφές της αυτοκυβέρνησης μένουν ασφαλώς να βρεθούν, καλύτερα: να δημιουργηθούν…

.

6 σχόλια:

  1. Eάν ο ΚΚαστοριάδης βλέπει μία οπισθοδρόμηση ή μία παρακμή αυτή δεν είναι άλλη από ένα βήμα προς τα πίσω τού Εστερναχ προκειμένου να προχωρήσει εμπρός δυό βήματα, είμαι σίγουρος πως εάν ζούσε σήμερα θα το έλεγε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Γιώργο Μπατζιλή

    Ας δούμε αυτά τα δύο βήματα εμπρός και ύστερα το συζητάμε πάλι. Η αισιοδοξία δεν είναι κάτι κακό. (Η αφέλεια όμως ίσως και να είναι)
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημερα.
    Οφειλω να ομολογησω πως, χωρις να γνωριζω για ποιον ακριβως λογο, ειχα μια αρνηση ν' ασχοληθω ιδιαιτερα με τον Καστοριαδη, καθως μου εδωσε απο πολυ νωρις την αισθηση ενος αμφιλεγομενου προσωπου,το αυτο μου σημβαινει και με τον ΣΑΡΤΡ ΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΑΛΛΟΝ ΕΧΩ ΑΠΟΚΡΥΤΑΛΛΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ.
    Ανεξαρτητα απο τα προαναφερθεντα μπορω να προσυπογραψω τα παρακατω υπο του Καστοριαδη λεχθεντα, που επιβεβαιωνονται με τραγικο τροπο σημερα.

    @@@@@@@@@
    Tο τέλος της φιλοσοφίας θα σήμαινε το τέλος της ελευθερίας. Η ελευθερία δεν απειλείται μόνο από ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα. Με πιο ύπουλο και ίσως πιο επικίνδυνο τρόπο η ελευθερία απειλείται από την εξαφάνιση της κριτικής, της σύγκρουσης, απειλείται από την εξάπλωση της αμνησίας, της ασημαντότητας και την αυξανόμενη ανικανότητα αμφισβήτησης του παρόντος και των θεσμών που υπάρχουν.” (Oμιλίες στην Ελλάδα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εμπεριέχεται η αφέλεια στην αισιοδοξία εάν είναι το βήμα προς τα πισω και η αισιοδοξία τι άλλο νάναι εκτός από δυό βήματα εμπρός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Tasoula
    Αποτελεί ύβρη η σύγκριση του Καστοριάδη με τον Σάρτρ, αποτελεί υπέρτατη προσβολή των αξιών και εξτρεμιστική σύγχιση του 'είναι' με το 'φαίνεσται'.

    Μα που τον θυμήθηκες αυτόν τον γκόμενο της Σιμόν;

    :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Γιώργο Μπατζιλή

    Αντί άλλου σου αφιερώνω την επόμενή μου ανάρτηση με τίτλο "Rearrangement". Από την αισιοδοξία -φεύ- προτιμώ την γνώση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails