Ο Σπίθας και το Παιδί Φάντασμα την εποχή του Μνημονίου, του Δημήτρη Ψαρρά

[ Ένα απλό και αληθινό κείμενο που έμμεσα προκαλεί απογοήτευση, φόβο και αηδία αλλά αξίζει να διαβαστεί με πολύ προσοχή. Δημοσιεύθηκε στο  www.iospress.gr, στις 25.1.2011. Οι υπογραμμίσεις δικές μας. ]

Και αν ο Θεοδωράκης δεν έλειψε ποτέ από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα τα τελευταία 50 χρόνια, ο Μαρκεζίνης κάνει σήμερα τα πρώτα του βήματα, αλλά με ρυθμούς καταιγιστικούς. Αν δεν υπήρχε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη που με τις παντοειδείς κοινωνικές δραστηριότητές της μονοπωλεί σχεδόν καθημερινά το τελευταίο δεκάλεπτο των ειδήσεων στα μεγάλα κανάλια, ασφαλώς πρωταγωνιστής στο ίδιο τηλεοπτικό χρόνο θα αναδεικνυόταν ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο κ. Μαρκεζίνης δεν είναι βέβαια τυχαίος άνθρωπος. Νομικός και ακαδημαϊκός με αναγνωρισμένη ευρυμάθεια και διεθνή καριέρα, αποφάσισε σχετικά πρόσφατα να στρέψει το ενδιαφέρον του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και με συνεχείς παρεμβάσεις (βιβλία και συνεντεύξεις) να προτείνει λύσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης δείχνει ενδιαφέρον για τις προτάσεις του (Mega, Star, ANT1, Βήμα, Εθνος, Ελεύθερος Τύπος, Ελευθεροτυπία, Παρόν, κλπ), όσο κι αν από πρώτη ματιά οι σκέψεις του αποκλίνουν από την πολιτική γραμμή που υποστηρίζει το καθένα απ’ αυτά.

Από την άλλη πλευρά ο Θεοδωράκης εξακολουθεί να απολαμβάνει το δημόσιο θαυμασμό και την τηλεοπτική προβολή για το τεράστιο καλλιτεχνικό του έργο, αλλά τα κανάλια δεν έδωσαν ανάλογη προσοχή στην εξαγγελία του πολιτικού του κινήματος («Σπίθα», Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών). Βέβαια ο Θεοδωράκης δεν έχει λόγους να απογοητεύεται. Την τρίωρη σχεδόν ιδρυτική του Διακήρυξη για τη Σπίθα φιλοξένησε σε δώδεκα σελίδες η Ελευθεροτυπία (4.12.2010), ενώ και την πιο πρόσφατη ομιλία του αναπαρήγαγε σε δυο σελίδες μεγάλου σχήματος η Ελεύθερη Ώρα (19.1.2011).

Ο παραλληλισμός της πορείας των δύο ανδρών δεν είναι αυθαίρετος. Τη σύνδεση κάνουν οι ίδιοι με κάθε ευκαιρία, ενώ ο ένας παρουσιάζει τα βιβλία και τις απόψεις του άλλου με θαυμαστικά σχόλια και επαίνους. Ο Μαρκεζίνης περιλαμβάνει μάλιστα στο βιβλίο του ως «παράρτημα» τους ύμνους που του απευθύνει ο Θεοδωράκης, ο οποίος τον κατατάσσει στους «πνευματικούς θησαυρούς που διαθέτει σήμερα η χώρα μας». Από την πλευρά του ο Θεοδωράκης καλεί τον Μαρκεζίνη να παρουσιάσει το δικό του βιβλίο και εκείνος μαζί με τους ύμνους εξηγεί ότι «παρότι με τον Μίκη ξεκινήσαμε από διαφορετικά σημεία της πυξίδας, με την πάροδο του χρόνου συναντηθήκαμε κάπου στη μέση».

Σημειωτέον ότι και οι δύο πέρα από την προσοχή των μέσων ενημέρωσης έχουν εξασφαλίσει και τη στήριξη συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων. Ο μεν Μαρκεζίνης του Πάνου Λασκαρίδη που του διαθέτει τη Μεγάλη Βρετανία για τις πολιτικές του συγκεντρώσεις, ενώ ο Θεοδωράκης του ομίλου Κυριακίδη - Λαυρεντιάδη, μέσω της ΜΚΟ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων «Ρωμιοσύνη».

Βέβαια τόσο ο κ. Θεοδωράκης όσο και ο κ. Μαρκεζίνης δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «νέο αίμα» στην πολιτική. Έχουν συγκεκριμένη και πολυσυζητημένη πορεία. Ο πρώτος πέρασε από όλα τα κόμματα του πολιτικού φάσματος έως ότου καταλήξει υπουργός της αλήστου μνήμης κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενώ ο δεύτερος άργησε να εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή γιατί τον βάραινε το άγος της συμμετοχής του πατέρα του Σπύρου Μαρκεζίνη ως δοτού πρωθυπουργού στην κυβέρνηση του δικτάτορα Παπαδόπουλου την περίοδο της σφαγής του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Φυσικά δεν είναι υπεύθυνος ο ίδιος για τις πολιτικές επιλογές του πατέρα του. Αλλά με δική του απόφαση ο Βασίλειος εμφανίζεται ως συνεχιστής του Σπύρου Μαρκεζίνη και διεκδικεί την πολιτική του αποκατάσταση. Μιλώντας στον Παύλο Τσίμα ο κ. Μαρκεζίνης θα επικαλεστεί και πάλι τον φίλο του: «Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο κ. Θεοδωράκης και ο κ. Κύρκος οι οποίοι έχουν πει ότι η επιχείρηση που έκανε [σ.σ. ο Σπύρος Μαρκεζίνης] με τον Παπαδόπουλο για να επαναφέρει τη δημοκρατία είναι κρίμα – αυτές είναι οι φράσεις του κ. Θεοδωράκη – που δεν επέτυχε. Αλλά είχε και τα λάθη του. Το ένα λάθος ήταν ότι κάλυψε το Πολυτεχνείο ενώ δεν είχε καμία ευθύνη» (Mega, 28.10.2010).

Βέβαια σημασία δεν έχει τόσο η πορεία των πολιτικών ή των στοχαστών παρά το τι ακριβώς λένε σήμερα και αν πραγματικά προτείνουν λύσεις στα κρίσιμα προβλήματα που σωρεύει η κυβερνητική πολιτική τα τελευταία χρόνια. Για το περιεχόμενο των θέσεων που προβάλλει από τα βιβλία του ο κ. Μαρκεζίνης παραπέμπουμε στην εύστοχη (όσο και απελπιστικά μοναχική) κριτική του Νίκου Χρυσολωρά στην Καθημερινή (12.12.2010), όπου επισημαίνονται τα κλισέ, η περιαυτολογία, η ανάπτυξη θεωριών συνωμοσίας και οι επαναλήψεις, ενώ ο αρθρογράφος θεωρεί «δυσερμήνευτο» και αναρωτιέται «για ποιο λόγο τέτοιες απόψεις συνεχίζουν να τυγχάνουν τόσο μεγάλης προβολής από τα ελληνικά μίντια». Προσθέτουμε ότι τα βιβλία αυτά διανθίζονται με έντονες προσωπικές επιθέσεις και προσωπικούς χαρακτηρισμούς για όσους διαφωνούν με τις απόψεις του «σερ» (π.χ. τον κ. Βερέμη), ενώ η υποστήριξή του προς τον Κώστα Καραμανλή φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει «εξέγερση» την προσέγγισή του με τη Ρωσία και να την παρομοιάζει με την «εξέγερση της επονομαζόμενης Ανοιξης της Πράγας»…

Η Διακήρυξη Θεοδωράκη - ίσως και εξαιτίας του μεγέθους της - δεν έτυχε καμιάς ανάλογης κριτικής, με αποτέλεσμα να της αποδίδει καθένας αυτά που «θα περίμενε» από τον Θεοδωράκη, σύμφωνα με την εικόνα που έχει πλάσει για την προσωπικότητα του μουσικού. Και έτσι εμφανίζονται ως υποστηρικτές της Σπίθας πολιτικά στελέχη που αυτοπροσδιορίζονται σε όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής: από την ακροδεξιά μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Αν όμως μπει κανείς στον κόπο να διαβάσει την πολυσέλιδη Διακήρυξη θα διαπιστώσει ότι κι εδώ έχουμε ένα κακογραμμένο κείμενο, το οποίο έχουν ασφαλώς συντάξει περισσότεροι του ενός, με αποτέλεσμα να περιλαμβάνονται αντιφατικές θέσεις, αλληλοσυγκρουόμενες προτάσεις και κακοχωνεμένες αναλύσεις μερίδας του Τύπου. Την ίδια στιγμή που η Σπίθα ζητάει μείωση των αμυντικών δαπανών, απαιτεί και «να οχυρωθούμε σαν αστακοί». Κατά την εκφώνηση της Διακήρυξης ο χαρισματικός Θεοδωράκης το διαπίστωσε σε κάποια στροφή του λόγου του και μιλώντας εκτός κειμένου μουρμούρισε ότι «αυτό έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με όσα είπα προηγουμένως» για να προσθέσει αμέσως χαριτολογώντας: «γι’ αυτό είμαι άνθρωπος των αντιθέτων».

Αλλά όλοι αυτοί που τόσο εύκολα σπεύδουν να τον ανακηρύξουν σε νέο Κολοκοτρώνη καλό θα ήταν να προσέξουν ότι μεταξύ των προτάσεών του είναι και η πρόταση της συνεκμετάλλευσης από Ελλάδα και Τουρκία των πετρελαίων του Αιγαίου. Ένα από τα πρώτα μέτρα που εισηγείται είναι να επισκεφτεί ελληνική αντιπροσωπεία την Άγκυρα για «την εξέταση μεμονωμένων ή κοινών προσπαθειών για την εκμετάλλευση πιθανών κοιτασμάτων».

Ταλαντευόμενος μεταξύ της γνωστής του θέσης υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας και της πιο δημοφιλούς τουρκοφοβικής στάσης, ο Θεοδωράκης προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες. Όπως ποζάρισε στη βεράντα του σπιτιού του αγκαλιά με τον Ερντογάν και τον Παπανδρέου πριν ξιφουλκήσει κατά των «επίβουλων» Τούρκων και του «κατοχικού» πρωθυπουργού, τώρα εφευρίσκει ότι δεν είναι εχθροί μας οι Τούρκοι, αλλά «οι Αμερικάνοι που τους βάζουν».

Παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό του ο Μίκης θα πει από μικροφώνου και ορισμένες ατάκες που δεν περιλαμβάνονται στο επίσημο κείμενο της Διακήρυξης. Μιλώντας για τη μειονότητα στη Θράκη θα ξεπεράσει ακόμα και τον πιο ακραίο εθνικιστή: «Πολλοί λένε ότι πρέπει να σεβόμαστε τη θέληση των ανθρώπων για την καταγωγή τους. Εγώ θα έλεγα: θες να είσαι Τούρκος; Πήγαινε στην Τουρκία». Τη φράση του σκέπασε το χειροκρότημα των παρισταμένων. Και συνέχισε γελώντας: «Τι κάθεσαι και υποφέρεις;» Στο ίδιο μήκος κύματος και ορισμένα κείμενα που προβάλλει η επίσημη ιστοσελίδα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Ανάμεσά τους και η θέση ότι «καλός ως αρχή ο φράκτης των 12,5 χλμ., θα χρειαστεί όμως να επεκταθεί σε όλο το μήκος των συνόρων στον Έβρο».

Και βέβαια δεν λείπουν από την επιχειρηματολογία της Διακήρυξης και όλοι οι μεταπολιτευτικοί μύθοι, με πρώτη-πρώτη την (ανύπαρκτη) δήλωση Κίσινγκερ περί «επίθεσης στον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα», για τη χρήση της οποίας έχει ζητήσει συγνώμη ακόμα και ο Γιάννης Μαρίνος. Αλλά ο Μίκης την τροποποιεί και εμφανίζει τον Κίσινγκερ να στρέφει τα βέλη του ειδικά κατά του ελληνικού πολιτιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’60, δηλαδή εναντίον του ίδιου. Τώρα πώς συμβιβάζεται το ξαναζέσταμα της πλαστής δήλωσης με τον νεότερο ισχυρισμό του Θεοδωράκη ότι οι Αμερικάνοι την εποχή εκείνη (δηλαδή τον Ιούνιο του 1974) του είχαν αναθέσει την αποστολή να πείσει τον Καραμανλή να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας (ομιλία στο ΡΕΞ, 17.1.2011), αυτό ας αποδοθεί στον «άνθρωπο των αντιθέσεων».

Αυτά όλα ασφαλώς ικανοποιούν το ακροδεξιό ακροατήριο. Αλλά η αριστερά; Αυτή ανακάλυψε στον Θεοδωράκη τον ηγέτη του αντιμνημονιακού αγώνα. Αλλά κανείς δεν πρόσεξε ότι η Διακήρυξη ταυτίζεται απολύτως με την άποψη Σαμαρά για την κρίση; Ότι δηλαδή αποδίδει τη σημερινή κρίση στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και τη σημερινή του Γιώργου Παπανδρέου, απαλλάσσοντας τις ενδιάμεσες και κυρίως του Κώστα Καραμανλή.

Όσο για τις συγκεκριμένες προτάσεις «ανυπακοής» που εξαγγέλλει ο Θεοδωράκης, εκείνη που βγάζει μάτια είναι η υπόδειξή του προς τους πολίτες να μην πληρώνουν φόρους! Πραγματικά αξιοπρόσεκτη πρόταση για την έξοδο από μια κρίση που οδηγηθήκαμε (μεταξύ άλλων) και εξαιτίας της προκλητικής φοροδιαφυγής και φοροαπαλλαγής των οικονομικά ισχυρών.

Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που συνδέει τις αναλύσεις και των δύο προβεβλημένων προσωπικοτήτων (Μαρκεζίνη και Θεοδωράκη). Είναι η πρόταση ότι τη λύση στην κρίση θα τη δώσει η ανάδειξη των «αρίστων», οι οποίοι θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας και οι οποίοι μέχρι σήμερα έχουν μείνει αναξιοποίητοι. «Κατά την άποψή μου», γράφει ο Θεοδωράκης, «το μέγιστο λάθος που μας ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια του ελληνικού έθνους είναι η συστηματική περιφρόνηση από μέρους των πολιτών προς τους αρίστους, με συνέπεια την επιλογή των μετριοτήτων και συχνά ανίκανων στις θέσεις όλων αυτών που αποτελούν την καθεστηκυία τάξη, στην οποία ένα λαός εμπιστεύεται τις τύχες του». Περιττό να πούμε ότι ο ένας προβάλλει ως «άριστο» τον άλλο, ενώ κανείς τρίτος «άριστος» δεν κατονομάζεται.

Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι άριστοι δεν γνωρίζουμε ακόμα. Το μόνο δεδομένο είναι ότι μεταξύ των «αρίστων» δεν θα βρίσκονται τα σημερινά πολιτικά στελέχη. Αλλά τότε πώς θα προκύψουν οι «άριστοι»; Από ποιες διαδικασίες και με ποιανού την επιλογή; Πρόκειται για μια άποψη που προβάλλει εδώ και πολύ καιρό ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος λειτουργεί πολύ συχνά ως «λαγός» του πολιτικού συστήματος και ως έμπειρος διαφημιστής ρίχνει στην πολιτική αγορά ιδέες και ό,τι πιάσει. Με επιμονή τους τελευταίους μήνες υποστηρίζει τη συγκρότηση κυβέρνηση «αρίστων», ενώ στα πρόσωπα που συγκαταλέγει μεταξύ των αρίστων προβάλλει συστηματικά μόνον ένα, αυτό του σερ Μαρκεζίνη. «Πιστεύω ότι η συνδρομή ικανών, ολοκληρωμένων, φωτεινών και δημιουργικών προσωπικοτήτων όπως του κ. Β. Μαρκεζίνη, θα ήταν καταλυτική για την Ελλάδα», θα δηλώσει στις 27.10.2010. Και λίγες μέρες αργότερα θα συμπληρώσει: «Απαιτείται η δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης, για να βρούμε ικανούς ανθρώπους. Υπάρχουν προσωπικότητες. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι ο Βασίλης Μαρκεζίνης» (8.11.2010).

Εδώ βρίσκουμε ίσως και τη λύση του μυστηρίου με την έντονη προβολή των θέσεων αυτών των δύο φίλων από τα μέσα ενημέρωσης. Η «κυβέρνηση των αρίστων» είναι μια από τις εναλλακτικές λύσεις του κυρίαρχου συντηρητικού πολιτικού συστήματος μπροστά στον ορατό κίνδυνο να κινητοποιηθεί μαζικά ο λαϊκός παράγοντας και να επιβάλει αυτός τις δικές του λύσεις. Με την ευγλωττία που τον διακρίνει είχε διατυπώσει αυτό το φόβο ο κ. Μαρκεζίνης. Αποκρούοντας την ιδέα να συγκροτηθεί οικουμενική κυβέρνηση από όλα τα κόμματα (ή συνασπισμός των δύο μεγαλύτερων), αντιπρότεινε την αναζήτηση ανθρώπων με φαντασία για να προκύψει «επανάσταση νοοτροπίας, επανάσταση ιδεών», έτσι ώστε «να μην καταλήξουμε στην πιο οδυνηρή από όλων των ειδών τις επαναστάσεις: την επανάσταση του πεζοδρομίου».

Κατά σύμπτωση αυτά τα λόγια του σερ Μαρκεζίνη εκφωνήθηκαν κατά την παρουσίαση του (αυτό)βιογραφικού βιβλίου του Μίκη Θεοδωράκη (25.11.2010). Τον τρόμο μπροστά στον λαϊκό ξεσηκωμό επιβεβαίωσε ο «σερ» και στη συνέντευξή του στο Mega: «Το πρώτο θέμα είναι να βρεθεί ένας τρόπος ήρεμος και οργανωμένος να αλλάξει το πολιτικό κατεστημένο. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει, αλλά πρέπει να γίνει ήρεμα και μελετημένα για να μη γίνει αλλιώς βίαια, δηλαδή μέσω του πεζοδρομίου».

Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι πρώτοι παλιοί πολιτικοί που έσπευσαν να συνταχθούν με το κίνημα των «αρίστων» και να δώσουν το παρών στης εκδηλώσεις της Σπίθας δεν ήταν άλλοι από τον Στέλιο Παπαθεμελή και τον Πάνο Καμμένο.

.

Οι 300 ήρωες και οι 11.000.000 «ευρωπαίοι»

Παρακολουθώ με πραγματική και όχι νοητή αηδία τους μεν πράσινους να θριαμβολογούν για «ορθό χειρισμό» των 300 που «ζουν» στο κτήριο Πατησίων & Ηπείρου, τους δε κόκκινους (ή μήπως ρόζ;) να θριαμβολογούν για «αλληλεγγύη και υποστήριξη των αδυνάτων» αλλά και τον ανεγκέφαλο τρις-εγγονό κάποιου σαμαρά (που έφτιαχνε δηλαδή σαμάρια) να καταθέτει μαζί με τον κολλητό του καρα-τζα-φύρερ αρχηγό των βορεί-δι-δων τσεκουροφόρων, πρόταση νόμου για κατάργηση του ασύλου. Δεν αναφέρω την εν τη μισθοδοσία της Χίλαρυ και της ΣΙΑ κόρη εκ Λεβεντογέννας (εφευρέτρια της «ασύμμετρης» θεωρίας εάν ενθυμείσθε) που δεν παρέλειψε να ξεράσει και αυτή τα δηλητήριά της, και δεν την αναφέρω δια να μην φορτίσω περαιτέρω το ήδη τεταμένο κλίμα.

Ακούω και διαβάζω φρεσκοστιμένες από εκλεπτυσμένες φαιές ουσίες, λαχταριστές, αναλύσεις περί του μεταναστευτικού και των μεταναστών. Οι αναλυτές αυτοί ξεχνούν ή αρέσκονται να παραβλέπουν ότι εάν κάποιος εισέλθει στην χώρα μας χωρίς τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα τότε θα πρέπει να στέλνεται άμεσα πίσω στην χώρα του. Εάν αυτό δεν είναι, για οποιοδήποτε λόγο, εφικτό τότε ο άνθρωπος αυτός θα πρέπει να εφοδιάζεται ΑΜΕΣΑ με κάρτα υγείας και όλα τα απαραίτητα έγγραφα ώστε να νομιμοποιεί την παραμονή του και να είναι σε θέση να εργαστεί νόμιμα ώστε να μην καταδικάζεται, με τις «ευλογίες» της πολιτείας, να ζει στην παρανομία και στο περιθώριο γινόμενος βορά του υποκόσμου ή των εμετικών «επιχειρηματιών» που κερδοσκοπούν απασχολώντας δούλους τον 21^ο αιώνα και μάλιστα σε Ευρωπαϊκή χώρα μέλος της «Ευρώπης των 15». Το να αποστερώ τους εισερχόμενους στην χώρα από οποιοδήποτε ουσιαστικό νομιμοποιητικό έγγραφο και να ανέχομαι την μαζική τους μεταφορά με τα ΚΤΕΛ (ναι !) στην Αθήνα, αποτελεί όχι απλή βλακεία αλλά συνειδητό σαμποτάζ της χώρας.

Κάθε ένας που εισέρχεται – καλώς ή κακώς – στην χώρα πρέπει να απολαμβάνει της νομιμοποίησης που να του επιτρέπει να ζήσει σαν άνθρωπος, δηλαδή με αξιοπρέπεια και χωρίς φόβο. Να του προσφέρεται πρόσβαση στην υγεία, έστω αυτή που υπάρχει και την εργασία, έστω αυτή που έχουμε.

Η αναγνώριση της αξίας της ανθρώπινης ιδιότητας καθ’ αυτής δεν χρειάζεται πιστοποιητικά και σφραγίδες.

Οι 50.000 αιτήσεις για άσυλο που εκκρεμούν για τα τελευταία οκτώ (8) χρόνια αποδεικνύουν τον επικίνδυνο δρόμο στον οποίον οδηγείται αυτό το κράτος από τους ίδιους αυτούς που είναι επιφορτισμένοι με την εύρυθμη λειτουργία του. Οι αστόχαστες δεσμεύσεις της χώρας στα διάφορα «δουβλίνα» που την μετέτρεψαν σε βρώμικη και απάνθρωπη αποθήκη μεταναστών, βαρύνουν τους ξεφτιλισμένους αλλά καλά βολεμένους στις περιουσίες και στις ασυλίες τους «ηγέτες» μας.

Άμεση παροχή νομιμοποιητικών εγγράφων σε όλους τους μετανάστες χωρίς προϋποθέσεις. Άμεση παροχή πολιτικού ασύλου σε όσους το έχουν ζητήσει. Αυτά θα περίμενε κανείς από μια ηγεσία κράτους που λειτουργεί αδέσμευτα και όχι ως παραδουλεύτρα των Βρυξελλών, τιμώντας πάνω από όλα τις αξίες του ανθρωπισμού και σεβόμενη τις προφανείς επιταγές της κοινής λογικής.

.

Ανάκτηση Επαναγορά Επιμήκυνση – Η αναδιάρθρωση της λογικής.

Έχει πολύ γούστο να παρακολουθεί κανείς τους σαλτιμπάγκους που βρίσκονται στην κεφαλή της τρέχουσας «κυβέρνησης», της οικονομίας και διαφόρων άλλων θεσμών αλλά και τους πιθήκους των μέσων της μαζικής (sic) δήθεν ενημέρωσης, να προσπαθούν εφευρίσκοντας φουτουριστικούς όρους όπως «ανάκτηση ομολόγων», «επαναγορά του χρέους», «επιμήκυνση» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, να κρύψουν την αδήριτη και εξόχως πιεστική πλέον ανάγκη  Αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους. Θα γελούσα με την καρδιά μου αν δεν ήμουν έτοιμος να ξεσπάσω σε κλάματα από αγανάκτηση και θυμό.

Αναδιάρθρωση Χρέους είναι η απλή και λογική ενέργεια που θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει από την μαύρη Δευτέρα, 5^η Οκτωβρίου του έτους 2009. Δηλαδή θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει πριν χρεωθεί η χώρα με δεκάδες επί πλέον δις, πριν χάσει από την φυγή τους στο εξωτερικό τουλάχιστον 40 δις ιδιωτικών κεφαλαίων, πριν καταστραφεί το εναπομείναν κοινωνικό μας κράτος, πριν παραδοθούμε πλήρως στις σκοτεινές ορέξεις των γερακιών του ΔΝΤ και πάνω από όλα πριν διασυρθούν και απογοητευτούν βαθύτατα (και ίσως ανεπανόρθωτα) οι αθώοι πολίτες αυτής της χώρας.

Ζούμε πλέον εν μέσω των θεσμικών καταστροφών που βιώνουμε καθημερινά με περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις, μετατάξεις και ότι άλλο μπορεί κάποιο σατανικό μυαλό να φανταστεί, όταν ένας στους τρείς νέους κάτω των 35 είναι άνεργος και όταν 71.000 εργαζόμενοι βγήκαν εκτός παραγωγής μόνο τον Δεκέμβριο.

Λυπάμαι και που το σκέφτομαι, πόσο μάλλον που το γράφω τώρα, αλλά ο συμπολίτης μας που δεν αντιλαμβάνεται το χυδαίο και καταστροφικό παιχνίδι που παίζεται εδώ και ενάμιση χρόνο εις βάρος του ίδιου, των παιδιών του και της χώρας ολόκληρης, είναι είτε πονηρά ιδιοτελής και ανίερα βολεμένος εις βάρος άλλων, είτε έχει πολύ σοβαρό έλλειμμα νοημοσύνης.

Ίσως τα μέτρα που εξυφαίνονται αργά και βασανιστικά από τους πρωταγωνιστές - και μόνον - της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία) να οδηγήσουν σε μια εξ’ ίσου αργή και πολύ περισσότερο βασανιστική αποφυγή πλήρους καταστροφής της Ελληνικής οικονομίας. ‘Ίσως. Να μου το θυμάστε όμως ότι αν κάτι τέτοιο τελικά συμβεί, θα βγουν τα θλιβερά ανδρείκελα που κρατούν με τρεμάμενα (από την συναίσθηση της ανικανότητας) χέρια σήμερα το τιμόνι της χώρας και θα μας πουν:

... είδατε; τα καταφέραμε !

.

Το Άσυλο η Αριστερά οι Μετανάστες και η Νομική

Ανυποψίαστα μειράκια, μοσχοαναθρεμένοι ντιντίδες και ανεύθυνοι, υπερβολικά ιδιοτελείς, τύποι της λούμπεν - ιδιότυπης και εκ γενετής ετερόφωτης – μπουρζουαζίας, λυμαίνονται τους ανώτατους δημόσιους θεσμούς. Η Πρυτανεία του Καποδιστριακού, το Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, το Υπουργείο Παιδείας (απαλείφω συνειδητά τους γελοίους τίτλους των εν λόγω Υπουργείων που ενεπνεύσθει ο «πρωθυπουργός»), διοικούνται και καθοδηγούνται από βολεμένα άτομα ιδιαιτέρως περιορισμένου βεληνεκούς και αναστήματος τα οποία έχοντας χάσει οποιαδήποτε αίσθηση σεμνότητας διαλύουν τους θεσμούς και καταστρέφουν τους μηχανισμούς για τους οποίους φέρουν ακέραια την ευθύνη αφού έτσι αποφάσισαν με την ψήφο τους οι αφελείς και ουδόλως άμοιροι σχετικών ευθυνών Έλληνες πολίτες. Δεν μιλώ για τους μηχανισμούς «ασφαλείας» διότι αυτοί πάντοτε συγκέντρωναν, όπως το φώς τα κουνούπια και όπως οι κουράδες τις σκατόμυγες, το χειρότερο, το εχθρικότερο προς τον πολιτισμό και την χώρα, αλλά και το πλέον άχρηστο τμήμα του Ελληνικού πληθυσμού.

Η Νομική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενός από τα παλαιότερα και εγκυρότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Δύσης κατελύθει, αποδιοργανώθηκε και βιάστηκε ποικιλοτρόπως και σε πολλαπλά επίπεδα διότι κάποιοι ανίδεοι πίθηκοι που θεωρούν – αλίμονο – τους εαυτούς τους αριστερούς, αποφάσισαν αυθαίρετα να διοχετεύσουν χύδην και συλλήβδην στους χώρους του μετανάστες, προσφέροντας πολύ κακή υπηρεσία τόσο σε αυτούς (τους μετανάστες) όσο και στην Ελληνική κοινωνία.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η απύθμενη ηλιθιότητα των εγκληματικών – και πάντα εκ του ασφαλούς - «αριστερούληδων», των υπακουόντων προς τους κρατικοδίαιτους αγκιτάτορές τους. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η αδράνεια των εχόντων την τελική ευθύνη οι οποίοι είναι τόσο βουλιαγμένοι στην ανηθικότητα της αχρηστίας τους ώστε δεν κινήθηκαν προς την κατεύθυνση της πρόληψης και της λύσης τέτοιων προβλημάτων (και υπάρχουν πολλές λύσεις), προτιμώντες όπως πάντα την κατόπιν εορτής χρήση των μέτρων καταστολής, μέτρων που δείχνουν βέβαια την ισχύ τους, σφετερισμένη έντεχνα από το Ελληνικό κοινό, αλλά συνάμα και την βαθειά σαπίλα που τους διακρίνει ως Δημόσιους Λειτουργούς και ως άτομα.

Η ατυχέστατη αυτή κίνηση, να το θυμάστε, θα στραφεί εναντίον των μεταναστών, εναντίον του Ασύλου και εναντίον του Ελληνικού Πανεπιστημίου το οποίο ούτως ή άλλως βάλλεται στις μέρες μας με ανήθικο και χυδαίο τρόπο από παντού.

Δεινοσαυρικοί και βαθύτατα συντηρητικοί και αντιλαϊκοί μηχανισμοί όπως το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ (sic) βρήκαν ευκαιρία, κρώζοντας ανατριχιαστικά, να κάνουν «πολιτική» πάνω στην δυστυχία των ανθρώπων, στο πτώμα της λογικής και στο κουφάρι της Ελληνικής Αριστεράς.

Ντροπή στους ανεύθυνους !

Η ευαισθησία της ‘current’ κυβέρνησης και το πολιτικό της κριτήριο φτάνει το πολύ έως το κοτετσόσυρμα του πρώην προέδρου της Ε.Φ.Ε.Ε.

Οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι των κατάπτυστων πολιτικών τζακιών, τους οποίους αδικαιολόγητα «ψηφίσαμε», καταστρέφουν την κοινωνία μας και διασύρουν ανεπανόρθωτα την χώρα και τον πολιτισμό της τόσο με την προκλητική τους αδράνεια όσο και με την απόλυτη υπακοή και εξάρτησή τους από τα πλέον εχθρικά προς την χώρα και την Ευρώπη συμφέροντα.

Το κοινό αυτό των πολιτών που κατάφερε πριν από δύο αιώνες να γεννήσει εκ του μηδενός ένα κράτος, που κατάφερε να συνεχίσει την παρουσία του στην Ευρώπη επιτυχώς διερχόμενο δια πυρός και σιδήρου, είναι καιρός να αντιδράσει. Είναι πολλοί αυτοί που μαζί με εμένα, πιστεύουμε ότι ο ρόλος που επιφυλάσσει η ιστορία στους συμπολίτες μας, σ’ αυτό το ανατολικό άκρο της Ευρώπης, ξεπερνά τα Εθνικά σύνορα και προβάλλεται σε κάτι μεγαλύτερο. Το αξιακό, πολιτικό και πολιτισμικό σκότος μέσα στο οποίο ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες πρέπει να πάρει ένα τέλος.

.

Η επιστολή της Fee Μarie Μeyer

Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γιʼ αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.

Όσον αφορά στην «υπόθεσή» μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα  -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην ελλάδα) και –φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο «οικογενειακό» μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε «αυτές πάνε όλες με όλους»-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.

Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες». Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στο αίτημα μου για δικηγόρο.

Έχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.

Έτσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο...

Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ως το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι (με λιγοστές αλλά σημαντικές εξαιρέσεις) είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Έτοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι…

Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ως σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.

Όταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απʼ όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη «διεθνή τρομοκρατία». Άρχισε να μου κάνει «φιλική κουβεντούλα» σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι «καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει»... Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου…

Βέβαια, έκανα αρκετά. Όπως είπε και η εισαγγελέας, «κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά» πράγματα από το σπίτι μου... βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και... έντυπα. Έντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!

Αν θέλει να με φυλακίσει γιʼ αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Πάντα θα είμαι στην όχθη των καταπιεσμένων και όχι των εκμεταλλευτών, πάντα, μέχρι να μην υπάρχει πια εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τον άνθρωπο στα ζώα και τη φύση. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών –είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Έχει σχέσεις με πολλούς  ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.

...Οπλίσατε επί σκοπό και εκτελέστε μας στον τοίχο της Καισαριανής...

Κάπου κάποτε διάβασα ότι το κύρος ενός πολιτικού καθεστώτος φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ελλάς το μεγαλείο σου!

Η εποχή που ζούμε είναι ευμετάβλητη, παράξενη, αλλάζει συνεχώς. Η εξουσία σε εποχές θεσμικής και οικονομικής κρίσης πάντα παίζει με το καρότο και το μαστίγιο, το φόβο και την ασφάλεια. Θέλουν κανένας να μην αντιδρά σε τίποτα, να μην μιλά, να μην κοιτάζει κανείς γύρω του, κανείς να μην σκέφτεται διαφορετικά, να μην σκέφτεται γενικά. Λοβοτομείτε μας εκ γενετής, να τελειώνουμε!

Προσπαθούν να επιβάλουν παντού την τρομαχτική και απόλυτη ομοιομορφία τους, την απόλυτα, εξονυχιστικά μελετημένη απανθρωπιά τους.

Στον ελλαδικό χώρο αυτοί τη στιγμή υπάρχουν περίπου 40 κρατούμενοι για πολιτικούς λόγους. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν δικαστεί, κι όμως βρίσκονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άλλοι δεν δικάζονται με ανοιχτή και δημόσια δίκη, άλλοι κρατούνται δίχως να υπάρχει το παραμικρό εις βάρους τους, με βάση το φρόνημά τους, την αλληλέγγυα στάση ζωής που επιδεικνύουν και τις προσωπικές τους σχέσεις.

Θέλουν όλο και πιο συντηρητικά, όλο και πιο φασιστικά να επιβάλουν την απομόνωση, τη μοναξιά, τη λογική του «ο καθένας για την πάρτη του» και μονάχα να βλέπουμε όλοι τις μεσημεριανές εκπομπές τους, να καταναλώνουμε υποκατάστατα ζωής, ψέματα, θέαμα. Να μη μιλάμε με γνωστούς, μην πηγαίνουμε και μην καλούμε σε σπίτια, να μην ξέρουμε κανέναν, ή να του ζητάμε πιο πριν να μας γνωστοποιήσει το φάκελό του στην ασφάλεια, άσε καλύτερα, μπορεί να μπλέξουμε.

Θέλουν να μη νιώθουμε, να λειτουργούμε μόνο βάση των χαμηλότερων ενστίκτων της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, βάση του σαδισμού της «κλειδαρότρυπας» να παίρνουμε μάτι τις ζωές άλλων, χάνοντας τη δική μας.

Θέλουν να μισούμε, να εξορίσουμε στο «πυρ το εξώτερον» κάθε τι διαφορετικό, ανθρώπους από άλλα μέρη, συναδέλφους από άλλους κλάδους, όποιον σκέφτεται ή ζει διαφορετικά.

Όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι, πρέπει να τους μισούμε, καθώς το μίσος τρέφει τον φόβο και αντίστροφα.

Σε αυτόν το φόβο βρίσκουν πάτημα για να επιβάλουν τη νεκρική τους ασφάλεια, ως επιθανάτιο ρόγχο μιας κοινωνίας που απαρνείται τους τελευταίους δεσμούς που την ορίζουν ως τέτοια.

Μονάχα τρεις λέξεις, πιστεύω, φτάνουν για να καθοριστεί το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο. Αξιοπρέπεια-Ελευθερία-Αλληλεγγύη. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τις άλλες δυο, καμία δεν πέφτει από τον ουρανό. Θέλουν τιμή και τόλμη. Αυτές είναι όμως οι δύσκολες έννοιες που δίνουν στον άνθρωπο υπόσταση, που μετατρέπουν την επιβίωση σε ζωή.

Μπορούν να μας ελέγχουν, να μας κομματιάζουν και να μας απομονώνουν μονάχα όσο μένουμε με την πλάτη σκυμμένη κάτω από το μαστίγιο, να κυνηγάμε το εκάστοτε καρότο.

Ας αντισταθούμε! Μόλις σηκώσουμε το κεφάλι και αντικρύσουμε τον εαυτό μας και τους απέναντι ξανά στα μάτια, το σαθρό τους οικοδόμημα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Γιατί, μπορεί αυτή τη στιγμή η καταστροφή να έπεσε στο σπίτι του γείτονα, αλλά αύριο θα είναι στο δικό σου.

Ας αντισταθούμε! Γιατί, παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι. Παντού και πάντα, κάθε μοναδική στιγμούλα που κάποιος υψώνει το βλέμμα στον ουρανό και στο απέραντο του ορίζοντα που ξέχασε από παιδί, ξαναγεννιέται το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο.

Φτάνει, αρκετά τους ανεχτήκαμε! Αγώνας για την γη ολάκερη και την ελευθερία, αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας

Το κράτος και τα μίντια είναι οι μόνοι τρομοκράτες.

Η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται, πέρα από όπλο μας, είναι και δεδομένη.

Παραφράζοντας το γνωστό ποίημα: Όταν ήρθαν να πάρουν το γείτονά μου, δεν μίλησα, ήταν ξένος. Όταν αργότερα ήρθαν να πάρουν τον επόμενο, ήταν τσιγγάνος, πάλι δε μίλησα. Μετά πήραν και τον φτωχό, τον αλήτη, τον αναρχικό, τον αριστερό.... Τελικά ήρθαν να πάρουν κι εμένα... Μόνο τότε κατάλαβα πως δεν είχε μείνει πια κανένας να αντιδράσει …

 Fee Marie Meyer

(αναδημοσίευση από το βαθύ κόκκινο)

.

Οι αντάρτες του τσιμέντου

πικρό, εντός της αλήθειας του, σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου στο tvxs:

« Επιτέλους, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επαναστάτησαν. Οχι, δεν πρόκειται για τον νόμο επικύρωσης του μνημονίου, που έκοψε τους μισθούς και στέρησε το δώρο από συνταξιούχους των 600 ευρώ. Αυτό οι «αντάρτες» τον ψήφισαν, με την εξαίρεση των τριών βουλευτών που έθεσαν εαυτόν εκτός κόμματος. Ούτε αφορά το άλλο νομοσχέδιο για τις σχέσεις εργασίας, το οποίο κουτσούρεψε εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα. Και αυτό το υπερψήφισαν οι αντάρτες της συμφοράς, όπως και το νομοσχέδιο που ιδιωτικοποιεί τα τρένα, τις δημόσιες συγκοινωνίες και ό,τι άλλο θέλει η τρόικα. Και τη μάνα τους να τους ζητούσαν να ιδιωτικοποιηθεί, θα το ψήφιζαν για το καλό του κόμματος και για να μην πέσει η κυβέρνηση, πάντα βέβαια με κρύα καρδιά.

Αυτό που αρκετοί δήλωσαν ότι δεν θα ψηφίσουν με τίποτα είναι το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος για τη βιοποικιλότητα, του οποίου μια βασική διάταξη αναφέρει ότι στις περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί «Νatura» καθορίζεται σε 10 στρέμματα το εμβαδόν των οικοπέδων εντός των οποίων θα επιτρέπεται στο εξής η οικοδομική ή άλλη δραστηριότητα. A, όλα κι όλα: η τσιμεντοποίηση της Ελλάδας είναι θέμα αρχής και πρέπει οπωσδήποτε να συνεχιστεί. »

Η συνέχεια εδώ …

.

αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια

'Don't Forget Your Scarf Dear' at the Banksy Versus Bristol Museum

Αναδημοσιεύω το κείμενο που βρήκα στον ‘πιτσιρίκο’ με τίτλο «έχει ρεύμα η αναρχία» διότι το βρήκα εύστοχο και με τον τρόπο του, προφητικό.. Φαίνεται ότι η βλακεία και η βαρβαρότητα των κρατούντων αλλά και των λεγομένων «σωμάτων ασφαλείας» με την απύθμενα ασφαλήτικη συμπεριφορά, θα καταφέρουν τελικά να ανδρώσουν ένα πανίσχυρο αντι-εξουσιαστικό κοινωνικό κίνημα στην Ελλάδα. Δικό τους έργο θα είναι !

Με την ευκαιρία σας παραπέμπω και εδώ διότι το logo μου φάνηκε πετυχημένο …

Παρακάτω το κείμενο του πιτσιρίκου:

Η 27χρονη Γερμανίδα που συνελήφθη την περασμένη εβδομάδα από την Αντιτρομοκρατική αφέθηκε χτες ελεύθερη. Η Γερμανίδα απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις της ανακρίτριας και δήλωσε αναρχική. Έχει ενδιαφέρον ο διάλογος της Γερμανίδας με την εισαγγελέα.

Σύμφωνα με τον δικηγόρο της Γερμανίδας, η εισαγγελέας την ρώτησε γιατί βρέθηκαν στο σπίτι της κείμενα αντιεξουσιαστικών οργανώσεων και επιστολές συλληφθέντων με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Η Γερμανίδα απάντησε πως τα κείμενα ήταν δημοσιευμένα και η εισαγγελέας σχολίασε πως «δεν είναι φυσιολογικό να έχεις στο σπίτι σου κείμενα τρομοκρατών».

Προφανώς, από το μυαλό της εισαγγελέως δεν έχει περάσει ποτέ η ιδέα πως αυτοί που διώκονται ως τρομοκράτες αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστάτες και δεν θεωρούνται τρομοκράτες από όλους – υπάρχουν άνθρωποι που τους στηρίζουν, άλλοι που τους θαυμάζουν και πολλοί που τους παρακολουθούν με ενδιαφέρον ή και περιέργεια.

Στην εποχή της κοινωνίας της πληροφορίας –όπου μπορείς να βρεις όλα τα κείμενα του πλανήτη στο διαδίκτυο- μια Ελληνίδα εισαγγελέας θεωρεί πως δεν είναι φυσιολογικό να έχει κάποιος στο σπίτι του κείμενα «τρομοκρατών». Από την άλλη, η εισαγγελέας θα θεωρεί φυσιολογικό να έχει κάποιος στο σπίτι του περιοδικά για τα ζώδια. Επίσης, θα θεωρεί φυσιολογικό να έχει κάποιος σπίτι του τηλεόραση και να παρακολουθεί μεσημεριανάδικα και σαπουνόπερες – αυτά είναι πολύ φυσιολογικά πράγματα.

Προσπαθώ να φανταστώ την εισαγγελέα. Μια παντρεμένη Ελληνίδα -που ίσως έχει παιδιά- έρχεται φάτσα κάρτα με μια 27χρονη Γερμανίδα που της δηλώνει ευθαρσώς πως είναι αναρχική και πως δεν τρέχει τίποτα που έχει στο σπίτι της κείμενα αντιεξουσιαστών.

Οπωσδήποτε, η Ελληνίδα εισαγγελέας θεωρεί την 27χρονη Γερμανίδα «παιδί» - ένα παιδί που παραστράτησε και ξέφυγε από την αγκαλιά της οικογένειάς της. Όταν στην Ελλάδα θεωρείσαι παιδί μέχρι τα 50, είναι δύσκολο για την εισαγγελέα να αντιληφθεί πως η 27χρονη Γερμανίδα που έχει απέναντί της είναι μια ανεξάρτητη γυναίκα που έχει πάρει τη ζωή της στα χέρια της εδώ και αρκετά χρόνια. Θα περίμενε να ακούσει μερικές τυπικές «ελληνικές» δικαιολογίες, τίποτα παρακάλια, κάποια αναφορά σε μια χαροκαμένη μάνα, και βλέπει ακριβώς το αντίθετο: μια γυναίκα που έχει το θάρρος της γνώμης της και των επιλογών της.

Η «γκάφα» της Αντιτρομοκρατικής –που παρουσίασε τη Γερμανίδα ως παιδί πρώην μελών της RAF- ανέδειξε μερικές διαφορές ανάμεσα στη γερμανική και την ελληνική κοινωνία. Αμέσως μετά τη σύλληψη της 27χρονης Γερμανίδας, η μητέρα της δήλωσε πως η κόρη της είναι αναρχική και τα αδέρφια της είπαν με περηφάνια πως ανήκουν κι αυτά στον αναρχικό χώρο.

Όταν συλλαμβάνονται Έλληνες αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές, η οικογένειά τους συνήθως απουσιάζει επειδή αισθάνεται ντροπή. Αν το παιδί τους ήταν σε κάποιο reality και κουνούσε τον κώλο του, οι γονείς του θα φούσκωναν από περηφάνια, αλλά ντρέπονται που το παιδί τους είναι αναρχικό. Οι Γερμανοί μας νίκησαν και σε αυτόν τον τομέα• η «χαλαρή» και «αδιάφορη» γερμανική οικογένεια αποδεικνύεται πιο ενωμένη και πιο ειλικρινής στα δύσκολα από την «δεμένη» ελληνική οικογένεια.

Βέβαια, θα πρέπει να σημειώσω πως η γενναιότητα, η υπευθυνότητα και η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν οι νεαροί Έλληνες αντιεξουσιαστές τις κατηγορίες που τους αποδίδονται είναι αξιοπρόσεκτες. Σε μια χώρα που οι τριαντάρηδες ζητάνε χαρτζιλίκι από τον μπαμπά, οι τριαντάρες κωλοβαράνε όλη μέρα γιατί θεωρούνται μπεμπέκες και όλοι οι πολιτικοί δηλώνουν αθώοι για την κατάντια της χώρας, βλέπεις 20χρονους και 23χρονους αντιεξουσιαστές να αναλαμβάνουν ξεκάθαρα την ευθύνη των πράξεών τους και να δηλώνουν στα ίσια πως δεν αναγνωρίζουν ούτε τα δικαστήρια, ούτε το κράτος, ούτε τίποτα (σ.σ. «Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω παζάρια και διαπραγματεύσεις» είχε γράψει σε επιστολή της η Κωνσταντίνα Καρακατσάνη). Επίσης, σε μια εποχή απόλυτης ιδιωτείας, αυτοί οι νεαροί επιδεικνύουν συγκινητική αλληλεγγύη στους συντρόφους τους.

Δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας ή κοινωνιολόγος για να κάνω αναλύσεις στις κοινωνικές αλλαγές, αλλά περπατάω στους δρόμους, βλέπω και προσπαθώ να καταλάβω. Πριν από μερικά χρόνια, σε μια πορεία του Πολυτεχνείου, διαπίστωσα με έκπληξη πως το μπλοκ των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών δεν αποτελείτο πια από τα συνήθη διακόσια με τριακόσια άτομα – ήταν πια χιλιάδες.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι συλλήψεις και οι καταδίκες –αλλά και η κοινωνικοπολιτική και οικονομική κατάσταση- θα πυκνώσουν κι άλλο τις τάξεις των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών.

Είναι λάθος να βαφτίζονται τρομοκράτες, είναι λάθος να φυλακίζονται, είναι λάθος να αντιμετωπίζονται με χιλιάδες αστυνομικούς. Είναι λάθη που θα πληρωθούν ακριβά. Αλλά δεν αρκεί να το λέω εγώ.

.