Οι 24ωρες απεργίες αποτελούν στοιχείο ανώδυνης εκτόνωσης του κινήματος; Μια ενδιαφέρουσα ματιά …

Οι 24ωρες απεργίες γονατίζουν το κίνημα Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (από τον ακτιβιστή) Υπάρχει μία απολύτως στρεβλή αντίληψη για την λειτουργία των απεργιών στην υποστήριξη συγκεκριμένων κοινωνικών αιτημάτων. Σε κάποιες χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα σ’ εκείνες όπου ανθεί ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, οι 24ωρες απεργίες θεωρούνται ο ουσιαστικότερος μοχλός πίεσης των κυβερνήσεων. Η παραπάνω υπόθεση εμφανίζεται να λειτουργεί ως κανόνας στην Ελλάδα. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Σημαντικές μελέτες δείχνουν ότι οι 24ωρες απεργίες αποτελούν στοιχείο διαπραγμάτευσης επαγγελματικών ομάδων ή, αν πρόκειται για γενικές απεργίες, ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων με την εκάστοτε κυβέρνηση. Είναι δηλαδή εκδηλώσεις που συνήθως αποσκοπούν να εκφράσουν την αντίθεση ομάδας εργαζομένων ή του συνόλου των εργαζομένων, απέναντι σε μέτρα που λαμβάνει η εκάστοτε κυβέρνηση και τα οποία θεωρούν επιζήμια γι’ αυτούς. Μια και στην χώρα μας ουσιαστικά δεν υφίστανται άλλοι μηχανισμοί πίεσης, διότι το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργοδοτικές ενώσεις και το πολιτικό σύστημα φρόντισαν να μην αναπτυχθούν, κάθε αντίθεση των εργαζομένων απέναντι σε κυβερνητικές πρωτοβουλίες που θίγουν τα δικαιώματά τους ή τις «κατακτήσεις» τους οδηγεί αναπόδραστα στην απεργία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι 24ωρες απεργίες δεν αποτελούν αναγκαστικά μέρος κάποιου κινήματος. Σε ότι αφορά στην Ελλάδα θα έλεγα ότι αποτελούν στοιχείο εκτόνωσης του κινήματος. Μην απορείτε, λοιπόν, που πλέον οι 24ωρες απεργίες που κηρύσσει η ΓΣΕΕ ή και η ΑΔΕΔΥ καταλήγουν στο τέλος της ημέρας σε … κατάθλιψη – εκτός εάν υπάρξουν επεισόδια ή τραγωδίες. Μέσω των 24ωρων απεργιών η συνδικαλιστική ηγεσία συντηρεί την νομιμοποίησή της σε περιόδους κρίσεων, ενώ πάντα υπάρχει το περιθώριο η κυβέρνηση να υποχωρήσει ελάχιστα ή να καταφύγει στην διασκέδαση των πολιτικών που επιδιώκει να επιβάλει. Άρα, αν δεν υπάρξει κάποιο «ατύχημα» - εννοώ δυστύχημα – οι 24ωρες απεργίες λειτουργούν στο πλαίσιο νομιμοποίησης της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του και όχι ως μηχανισμοί που αμφισβητούν το καθεστώς, όπως αντίθετα πράττει η κάθε μορφή κινήματος. Με δύο λόγια η μορφή των κινητοποιήσεων στην Ελλάδα που κατά βάση στηρίζεται σε 24ωρες απεργίες, αντί να ενισχύει το κίνημα, το υποδαυλίζει. Εάν η συνδικαλιστική ηγεσία το ήθελε είναι βέβαιο ότι δεν επρόκειτο ποτέ να περάσει το «Μνημόνιο» στην βουλή. Εάν το επεδίωκε δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε άλλη, να επιβάλει τα μέτρα που σε λίγο θα αποτελούν τον εφιάλτη τριών γενεών. Τολμώ να πω κι ας παρεξηγηθώ, ότι ακόμα και η κατακερματισμένη αριστερά δεν έκανε αυτό που θα μπορούσε να πράξει, οδηγώντας τον λαό έγκαιρα σε ένα διαρκές, μαζικό συλλαλητήριο που θα ακύρωνε τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Η οργανωμένη αριστερά ωφελείται και αυτή από τις «24ωρες» στο βαθμό που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως ομάδα πίεσης και όχι ως τμήμα ενός πολυκομματικού συστήματος ή ως παράγοντα ανατροπής του καθεστώτος – άσχετα με την όποια ρητορεία της. Το αποτέλεσμα είναι ευρύτερα λαϊκά στρώματα που θίγονται - στην περίπτωσή μας σήμερα καταστρέφονται – από την κυβερνητική πολιτική, από την μια να την  αντιλαμβάνονται κατακερματισμένα ως επί μέρους μέτρα και από την άλλη να αποθαρρύνονται γνωρίζοντας ότι η μορφή αυτή κινητοποιήσεων δεν είναι αποτελεσματική ή ακριβέστερα δεν είναι αποτελεσματική αν δεν συνοδεύεται από άλλες πολιτικές διαδικασίες που συνδέονται με το πολιτικό κόστος του κυβερνώντος κόμματος, όπως τότε στην περίπτωση του «ασφαλιστικού» του Γιαννίτση. Όταν μία μονοκομματική κυβέρνηση δείχνει να αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος τότε οι 24ωρες απεργίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε καν ως υποβοηθητικός μηχανισμός για την ανατροπή μιας πολιτικής. Στην καλύτερη περίπτωση μπορούν απλώς να μετριάσουν τις συνέπειες για ορισμένες ομάδες εργαζομένων. Αυτή είναι η αλήθεια και όπως όλες οι αλήθειες απαιτεί ένα επιμύθιο. Το πολιτικό μας σύστημα αποδείχθηκε ανίκανο και ασφαλώς αφερέγγυο να διαχειριστεί επ’ ωφελεία της ελληνικής κοινωνίας την κρίση που προκάλεσε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να σημειώσω ότι η κρίση αυτή ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του Κώστα Σημίτη (ΠΑΣΟΚ) και κυρίως αυτής του αριβίστα Κώστα Καραμανλή (ΝΔ). Το συνδικαλιστικό κίνημα αποδείχθηκε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον μηχανισμό στήριξης αυτού του διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου, ή, στην περίπτωση της αριστεράς, μικροκομματικής προσέγγισης πολιτικού συστήματος. Άρα, η κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα σε ότι αφορά στον συνδικαλιστικό χώρο, ενώ οργανωτικά εμφανίζεται ισχυρή, πολιτικά και κοινωνικά είναι όχι μόνον αδύναμη, αλλά κυρίως φορέας πολιτικών σκοπιμοτήτων που αποτελούν την έκφραση της παθογένειας του πολιτικού συστήματος. Έτσι, αγαπητοί φίλοι, μην περιμένετε σημαντικά αποτελέσματα από την συνδικαλιστική δράση. Αναζητήστε πλέον άλλες μορφές κινηματικού χαρακτήρα αυτή την φορά που θα προκαλέσουν συνολική ανατροπή των καθεστωτικών πολιτικών στάσεων και συμπεριφορών, συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς, εκείνων  των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Άλλο τρόπο ανατροπής των μέτρων φτωχοποίησης και εξευτελισμού της ελληνικής κοινωνίας δεν βλέπω. .

Αναζητείται το «εθνικώς ορθό» …

 image: artyfactory

Παρά τα μέτρα και παρά την άνευ όρων παράδοση της χώρας στα διεθνή χρηματιστικά κέντρα η κατάσταση στην ουσία επιδεινώνεται αντί να βελτιωθεί.

Διαβάζω στο tvxs: [ ... Στο 68,5% ανέρχεται η πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας εντός των επόμενων 5 ετών, καθιστώντας την ως τη χώρα με τις μεγαλύτερες πιθανότητες χρεοκοπίας παγκοσμίως. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε η αρμόδια εταιρεία CMA, μετά την αύξηση ρεκόρ που σημείωσε το 5ετές ασφάλιστρο κινδύνου (CDS) έναντι πτώχευσης της Ελλάδας στις 1.131 μονάδες, καταγράφοντας άνοδο 350 μονάδων μέσα σε μία εβδομάδα ... ]

Ο πίνακας κατάταξης της εταιρείας CMA:

Ελλάδα -               68,5%

Βραζιλία -               58,8%

Βενεζουέλα -           58,8%

Αργεντινή -             48,5%

Πακιστάν -             38,9%

Ουκρανία -             35,8%

Ιράκ -                    29,2%

Ντουμπάι -             29,1%

Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας των άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια είναι ακόμα χαμηλότερο:

Πορτογαλία -         25,2%

Ισπανία -               21,2%

Ιταλία -                 15,5%

Ιρλανδία -              21,5%.

Στο κλίμα αυτό, οι προβληματισμοί αναπτύσσονται και διευρύνονται σε μια όλο και περισσότερο αγωνιώδη προσπάθεια να οριστεί ένας μπούσουλας και να καθοριστούν, σε κάποια μυαλά τουλάχιστον, οι παράμετροι και τα πραγματικά χαρακτηριστικά της τρέχουσας κατάστασης αλλά και των προοπτικών.

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο στο portal sofokleous10 με τίτλο «Tο εθνικώς ορθό είναι το οικονομικώς ορθό;» διαβάζω:

[ … Συνοψίζοντας, η Κυβέρνηση αλλά και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί ή πρόσωπα προσχώρησαν με μεγάλη ευκολία σε ένα πολύ ιδιότυπο δόγμα: το εθνικώς ορθό είναι και το οικονομικώς ορθό. Κατά τη δική μου άποψη το συγκεκριμένο δόγμα συρρικνώνει το εύρος του εθνικού στο στενό πεδίου του οικονομικού όντος. Από κάθε άποψη - και κυρίως την παιδευτική - αποτελεί στρατηγικό σφάλμα με συνέπειες αόρατες επί του παρόντος. Καταγράφω την παιδευτική όψη του ζητήματος εφόσον οι πολίτες που θα "ανδρωθούν" με τη συγκεκριμένη αντίληψη ασφαλώς και θα αποτελούν στο μέλλον πολίτες με στρεβλή ιεράρχηση αξιών. Ουδείς βεβαίως αμφισβητεί την εξόχως προβληματική οικονομική κατάσταση. Από την άλλη όμως με δυσκολία μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι οι επιλεγόμενες λύσεις του οικονομικού προβλήματος δεν πρέπει να αποσυνδέονται από τον ευρύτερο εθνικό σχεδιασμό … ]

και

[ ... οι δρομολογούμενες πολιτικές σε πλήθος μειζόνων τομέων - πολύ περισσότερων απ' ότι σε άλλες χώρες της ΕΕ - καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από κέντρα αποφάσεων εκτός Ελλάδος. Το "συναρπαστικό" είναι ότι αυτά τα κέντρα δεν διακρίνονται ούτε από κοινά συμφέροντα με εμάς αλλά ούτε και μεταξύ τους, ενώ η χώρα δείχνει να "επιδιώκει" την υποκατάσταση εσωτερικών και εν πολλοίς "φθαρμένων" ή "αδύναμων" θεσμών με αντίστοιχους εισαγόμενους ... ]

Θα έχει πολύ ενδιαφέρον νομίζω, να παρατηρήσει κανείς με προσοχή την συμπεριφορά των «αντιπροσώπων» των Ελλήνων πολιτών στην Βουλή κατά την διαδικασία ψηφοφορίας των νόμων περί Εργασιακών και Ασφαλιστικού.

.

Μπράβο στους Σουηδούς ναυτεργάτες !

από την Elva

Hurra för de svenska Hamnarbetarna! Η Ενωση Σουηδών Ναυτεργατών, (Hamnarbetarförbundet),  ξεκινησε τη περασμενη Τεταρτη μποϊκοτάζ οποιασδήποτε φόρτωσης, ή εκφόρτωσης από πλοία ισραηλινών συμφερόντων και ισραηλινου φορτιου. Ο εκπρόσωπος της ένωσης Rolf Axelsson είπε οτι αυτο αποφασιστηκε "σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη επιδρομή στο "στολισκο της Ελευθεριας" που υποστηριζαμε πριν ακομη να ξεκινησουν.....και τον αποκλεισμο της Λωριδας της Γαζα που πληττει τον άμαχο πληθυσμό".

Το μποϊκοτάζ θα ισχύσει για ολα τα σουηδικα λιμανια για μία εβδομάδα και έχει προγραμματιστεί να λήξει τα μεσάνυχτα 29 Ιουνίου. Υπαρχει πιθανοτητα ομως να υπάρξει νέα απόφαση καθώς στην ανακοίνωσή τους, οι Σουηδοί λιμενεργάτες κανουν κριτικη στο σύνολο της ισραηλινής κατοχικής πολιτικής και ζητούν την ολική και άνευ όρων άρση του εμπάργκο στη Γάζα.

Ο πρόεδρος της ενωσης Björn. Α. Borg προσθεσε οτι η ενωση απηύθυνε έκκληση για διεθνή έρευνα σχετικα με την 31η Μαΐου, την ημερα της επιδρομής απο το ισραηλ που προκάλεσε το θάνατο εννέα ακτιβιστων.

Στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) ο προεδρος Borg ειπε οτι οι ναυτεργατες πιστευουν οτι η χαλάρωση του αποκλεισμου του Ισραήλ στη Γάζα, που ανακοινωθηκε τη περασμενη Κυριακή, ήταν ανεπαρκής. Έντεκα Σουηδοί, έλαβαν μέρος στο στολίσκο της ελευθεριας συμπεριλαμβανομένoυ και του συγγραφέα Henning Mankell, που ειχε συλληφθει και κρατηθει απο τους ισραηλινους.

.

ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ

(από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ)

Φεύγοντας, κρεμάστε τα παντελόνια σας στο βεστιάριο της Βουλής

από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Στις 10 Απριλίου του 1970 ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, εξαγγέλλει τη δημιουργία της «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Στο τότε Τύπο της Χούντας, περιγράφεται σαν ένα μέτρο φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος.

Έχοντας μια στοιχειώδη εντιμότητα ο Γιώργος Παπαδόπουλος- δηλαδή αυτό που λαϊκά λέγεται , ότι τουλάχιστον ...φορούσε παντελόνια-, δεν ονομάζει την επιτροπή "Βουλή "ή ..."μικρή Βουλή", παρά τις συμβουλές του τότε...επικοινωνιακού επιτελείου του, και καταχειροκροτείται από τα μέλη της Συμβουλευτικής όταν τους αναλύει τους σκοπούς της «Επαναστάσεως». Το σώμα της Συμβουλευτικής «αποστολήν έχει να υποβοηθή συμβουλευτικώς την Εθνικήν Κυβέρνησιν».
Ο Σταύρος Ζορμπαλάς στο βιβλίο «Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα», περιγράφει την Συμβουλευτική ως εξής «Διέλυσαν οι δικτάτορες την παλιά βουλή που ασκούσε κάποιο αμυδρό έλεγχο στην εκτελεστική εξουσία και στη θέση της έβαλαν τη Συμβουλευτική Επιτροπή, που στο πρότυπο της βουλής του Φράνκο και της φασιστικής συντεχνιακής βουλής της Πορτογαλίας αποτελούνταν από διορισμένους και άβουλους εκπροσώπους του καθεστώτος με αποκλειστικά συμβουλευτική για τους δικτάτορες γνώμη»
Η θέση του μέλους της «Συμβουλευτικής» ήταν έμμισθη, με «μηνιαία αποζημίωση» όχι μεγαλύτερη από τις απολαβές Γενικού Γραμματέα Υπουργείου, συν τα οδοιπορικά και -στην περίπτωση του προέδρου- έξοδα παραστάσεως

Πέρα από τις αντιδράσεις της Αριστεράς, ακόμα και ο πιο συντηρητικός κόσμος, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απο το Παρίσι, ο Γεώργιος Ράλλης, ή ο Δημήτρης Παπασπυρος ο τελευταίος Πρόεδρος της νόμιμης Βουλής καταδικάζουν απερίφραστα τα μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής ως «υποτελείς», «εγκαθέτους» και «μη ελεύθερους Έλληνες».

Μάλιστα ο Δημήτρης Παπασπύρου μηνύεται για εξύβριση της ...Συμβουλευτικής και ασκείται δίωξη εναντίον του. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος σε τότε δήλωση του, τον υπερασπίζεται γράφοντας «μόνο υποτελείς και εγκάθετοι, δηλαδή τεταγμένοι να επιδοκιμάζουν τον αφέντην των, άρα εστερημένοι της ιδιότητος του ελευθέρου και υπερηφάνου Ελληνος πολίτου ήτο δυνατόν να χειροκροτήσουν ή να ανεχθούν τας στρεφομένας εναντίον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της χώρας και εμμέσως εναντίον ολόκληρου του ελληνικού λαού ύβρεις και συκοφαντίας».
Ο ...γνωστός Κρις Γουντχάουζ στο βιβλίο του “The Rise and Fall of the Greek Colonels”, γράφει ότι η Συμβουλευτική Επιτροπή υπήρξε το «μόνο μέτρο της χούντας που μπορεί να χαρακτηριστεί κυριολεκτικά φασιστικό».

Όλες αυτές τις μέρες που οι διάφορες κότες, κοτούλες και άλλα παραδείσια πτηνά Βουλευτές του ΠΑ"Σ'ΟΚ...κάνουν ψευτομαγκές στα μόνα αλώνια που γνωρίζουν, στα τηλεπαράθυρα και διαρροές στους δικούς τους δημοσιογράφους, υποτιμώντας την νοημοσύνη μας, και νομίζοντας ότι θα διασώσουν το φτηνό και πρόστυχο σαρκίο τους από την λαϊκή κατακραυγή για το «κοινωνικό πραξικόπημα» που κάνει το Κυβερνών Κόμμα, η Κυβέρνηση ΠΑ«Σ»ΟΚ, καταργώντας σε μια νύχτα Νόμους που αντέχουν απο το 1920-αυτους του νόμους που σεβάστηκαν κατακτητές, χούντες και φασίστες-, στο μυαλό μου στριφογυρίζει η ...εντιμότητα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, να μην ονομάσει το ...σώμα που συγκρότησε Βουλή. Απλά ...Συμβουλευτική Επιτροπή.

Όλοι αυτοί οι τζάμπα μάγκες, όλες αυτές οι κότες ...οι εκπρόσωποι του Ελληνικού Λαού, οι Βουλευτές του ΠΑ"Σ"ΟΚ που εξευτελίζουν την Βουλή και την καταντούν Συμβουλευτική Επιτροπή, που καταργούν και την έννοια της αντιπροσώπευσης και την έννοια της Δημοκρατίας, ας κρεμάσουν τα παντελόνια τους στο βεστιάριο της Βουλής, και ας πάνε στο αεροδρόμιο να υποδεχτούν με βάγια και δάφνες τον Αρχηγό τους, που σήμερα μας κάνει την τιμή να επισκεφτεί την χώρα μας.

Δεν παράγουμε τίποτα; … λέτε; … ή μήπως όχι;

Οι ψεύτες οι κλέφτες και γενικά αυτοί που «διαλάθουν», έχουν συμφέρον να υποβαθμίζουν το περιβάλλον και τους ανθρώπους γύρω τους ώστε να μπορούν να επιβιώνουν φέρνοντας τα πράγματα στα μέτρα τους.

Την ίδια πρακτική ακολουθεί τελευταία και μία καθόλου συμπαθής ομάδα ανθρώπων που λειτουργούν ως παπαγάλοι και που δεν χάνουν ευκαιρία να μας πληροφορήσουν ότι οι «Έλληνες φταίμε», διότι «είμαστε άχρηστοι», είμαστε «ανοργάνωτοι» και «δεν παράγουμε τίποτα».

Συνήθως οι τύποι αυτοί – πρωταθλητές της ημιμάθειας – υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις είτε για να ακολουθήσουν κατάπτυστες κομματικές γραμμές και θέσεις (κατά το «όσα δεν φτάνει η αλεπού») είτε διότι είναι τυφλά και κουφά θύματα της σχετικής προπαγάνδας των ημερών, είτε γιατί έτσι βρίσκουν έναν τρόπο να ξεσπάσουν προβάλλοντας την μιζέρια του εαυτού τους προς τα έξω.

Σημειώνω έναν κατάλογο που απέχει πάρα μα πάρα πολύ από το να είναι πλήρης με τις βιομηχανικές δραστηριότητες που υπάρχουν την στιγμή αυτή στην χώρα

Τρόφιμα

Προϊόντα ξύλου

Πλαστικά

Μεταλλουργία

Μηχανές (όχι ηλεκτρικές)

Κλωστοϋφαντουργία

Κλάδος χάρτου

Προϊόντα μέταλλων

Δέρμα – Γούνα

Χημική βιομηχανία

Οικοδομικά υλικά

Ηλεκτρονικά και ηλεκτρικές συσκευές

Χημικά

Μεταλλουργία

Τρόφιμα

Μηχανές

Πετρέλαια

Δέρμα

Ένδυση

Κλωστοϋφαντουργία

…

κλπ

Θα προσέξατε ότι δεν ανέφερα κάμποσα πράγματα όπως τις κατασκευές, την ναυτιλία, την φαρμακοβιομηχανία, τις ανανεώσιμες πηγές, την παραγωγή λογισμικού κλπ κλπ

Επειδή όμως τα λόγια πολλές φορές δεν πείθουν παραθέτω και δύο πολύ ενδιαφέροντα διαγράμματα της Eurostat:

Στο παραπάνω διάγραμμα φαίνεται η διάρθρωση της οικονομίας της ΕΕ κατά τομείς με τα ποσοστά συμμετοχής τους ως προστιθέμενη αξία στο σύνολο.

Στο παραπάνω διάγραμμα φαίνεται η διάρθρωση των οικονομιών των χωρών μελών της ΕΕ. Είναι εύκολο να συνάγει κανείς τα ποσοστά συμμετοχής στο ΑΕΠ των διαφόρων κλάδων από το ύψος της στήλης χρώματος κάθε δραστηριότητας συγκρινόμενη με την κλίμακα του αριστερού άξονα του διαγράμματος.

Για παράδειγμα φαίνεται ότι η συμμετοχή της Ελληνικής Βιομηχανίας ως προστιθέμενη αξία (χωρίς τις κατασκευές) είναι περίπου 17%, ότι η συμμετοχή του Αγροτικού τομέα είναι της τάξης του 3%, συμβατή δηλαδή με την γενική εικόνα της ΕΕ αλλά και των άλλων χωρών, ότι η συμμετοχή του εμπορίου και των μεταφορών μαζί με τηλεπικοινωνίες είναι σχεδόν 33% αλλά και ότι η γενική εικόνα της Ελληνικής οικονομίας δεν διαφέρει τόσο δραματικά από τις άλλες Ευρωπαϊκές οικονομίες όσο κάποιοι θέλουν να μας πείσουν.

Τα στοιχεία αυτά αναφέρονται στον τόμο, έκδοση της Eurostat: European Economic Statistics, σελίδες 27 και 28.

European Economic Statistics

ISBN 978-92-79-12608-6

DOI 10.2785/27266

Cat. No. KS-31-09-001-EN-C

 .

Το άπιαστο όνειρο έγινε πραγματικότητα

η φωτό από το minimarket

Ο αγώνας ενός δασκάλου σε «σχολείο της απελπισίας», στην πλατεία Βάθης, ώστε οι ξένοι μαθητές να ενταχθούν στην τάξη  -  Άρθρο της Ιωάννας Φωτιάδη στην Καθημερινή

 --

Ενα όνειρο «άπιαστο», «τολμηρό», «μαγικό», το «όνειρό τους» έκαναν πραγματικότητα οι μαθητές της Ε΄ τάξης του 54ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, στην πλατεία Βάθης. Η παράσταση που έδωσαν με αφορμή το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς, «Ονειροταξιδευτές», την οποία διαμόρφωσαν οι ίδιοι, συνεπήρε το ετερόκλητο κοινό, το οποίο παρέμεινε μέχρι αργά το βράδυ στη μικρή αίθουσα χωρίς κλιματισμό. Παράλληλα, η παράσταση αντανακλούσε την πραγμάτωση των κόπων του δασκάλου τους, κ. Φώτη Ψυχάρη. «Εχω δει αυτά τα παιδιά να ψηλώνουν δέκα πόντους αυτήν τη χρονιά», λέει με καμάρι στην «Κ», καθώς τον αποχαιρετούν συγκινημένα για τις καλοκαιρινές διακοπές.

«Σχολεία της απελπισίας» ονομάζουν οι εκπαιδευτικοί σχολεία, όπως αυτό με πολλούς ξένους μαθητές, που ξεκινούν χωρίς να γνωρίζουν καν την ελληνική γλώσσα. «Το τοπίο που διαμορφώνεται είναι εκρηκτικό και αν δεν ασχοληθούμε συστηματικά με την εξομάλυνση του κλίματος, θα αντιμετωπίσουμε ακραία φαινόμενα bullying», εκτιμά ο 50χρονος δάσκαλος, ο οποίος διδάσκει, ωστόσο, στο ίδιο σχολείο σχεδόν 20 χρόνια.

Το μάθημα του κ. Ψυχάρη πάει πολύ «παρακάτω» από τα βιβλία του Οργανισμού. «Εχω πεισθεί ότι ο καλύτερος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά είναι ο βιωματικός», επισημαίνει, «πρέπει να κτίσεις μια ισότιμη σχέση μαζί τους, να τους δώσεις χώρο έκφρασης». Η διδασκαλία στηρίζεται πολύ στον διάλογο και στη σύνδεση αφηρημένων εννοιών με την καθημερινότητα. Η επεξεργασία κειμένων στο μάθημα της Ελληνικής Γλώσσας γίνεται με όρους όπως «κυρία Προβλεψούλα» και «κουκουτσάκι», ενώ στη διάρκεια των τεστ ακούγεται χαμηλά κλασική μουσική. «Είχα διαβάσει ότι ενισχύει την απόδοση στα μαθηματικά και στις δημιουργικές ασχολίες», εξηγεί ο κ. Ψυχάρης «και διαπίστωσα ότι όντως επιδρά θετικά. Φτιάχνει έστω τη διάθεση!»

Ο 50χρονος δάσκαλος αξιοποίησε ιδιαίτερα τη λεγόμενη «ευέλικτη ζώνη» που προβλέπεται από το σχολικό πρόγραμμα, δύο σχολικές ώρες, όπου μαζί με την εθελοντική συμμετοχή δραματοθεραπεύτριας, έκαναν με τους μαθητές θεατρικό παιχνίδι και προετοίμαζαν όλοι μαζί projects, από τα οποία τελικά προήλθε και το κείμενο της παράστασης. «Αν δεν δοκιμάζεις νέα πράγματα στη σχολική καθημερινότητα, που να σε εμπνέουν, βαλτώνεις».

Nέες φιλίες

Μεγάλη είναι η εμπειρία του 50χρονου εκπαιδευτικού και στη διαδικασία ένταξης των ξένων μαθητών στην τάξη. «Ο Κάρολος προσγειώθηκε στην τάξη μας από την Πολωνία λίγο πριν από τα Χριστούγεννα», διηγείται. «Μιλούσε ελάχιστα ελληνικά, προσπάθησα να του κάνω επιπλέον μαθήματα στα διαλείμματα ή στη διάρκεια άλλων μαθημάτων. Ανά δύο μέρες, όμως, ένας από τους υπόλοιπους μαθητές “αναλάμβανε” τον Κάρολο για να του διδάξει ό,τι εκείνος ζητούσε: στο διάλειμμα μια μέρα έμαθε να μετράει μέχρι το 100 και πετούσε από τη χαρά του! Ετσι, εντάχθηκε στην τάξη, ενώ δημιουργήθηκαν νέες φιλίες» σημειώνει.

Oλοι μαζί ως ομάδα

Ο Χασάν επιβίωσε του βομβαρδισμού του Λιβάνου, έχασε, όμως, αγαπημένα πρόσωπα και βίωσε τη βία στην πιο ακραία μορφή της. «Ηταν πολύ επιθετικός όταν ήρθε στο σχολείο, από την τάξη μέχρι τις τουαλέτες δάγκωνε από τρία παιδιά, επειδή ένιωθε επαπειλούμενος», θυμάται ο δάσκαλος. «Μια μέρα τον βρήκα εκτός σχολικής αίθουσας και τον ρώτησα αν ήθελε να παρακολουθήσει τις προετοιμασίες για την 28η Οκτωβρίου, όπου και πάλι κάναμε θεατρικό παιχνίδι», περιγράφει ο κ. Ψυχάρης. Στην αρχή, ο Χασάν παρατηρεί σιωπηλά, την επομένη ζητάει να παίξει με τα παιδιά, τότε «του επέτρεψα, βέβαια, αλλά του έθεσα όρια». «Τελικά, ο Χασάν μάς διηγήθηκε με τα λίγα ελληνικά του την εμπειρία των βομβαρδισμών, εκείνος απελευθερώθηκε και εμείς τη συνδέσαμε με τους βομβαρδισμούς του 1940. Συμμετείχε στις δραστηριότητες χωρίς επιθέσεις και, όποτε προέκυπτε πρόβλημα με τη συμπεριφορά του, συζητούσαμε όλοι μαζί ως ομάδα».

Τι ονειρεύεται ο χαρισματικός δάσκαλος; «Να φέρουμε τη χαρά, το παιχνίδι στο σχολείο», απαντά. «Αυτά αποτελούν την προϋπόθεση για μάθηση». «Αναρωτιέμαι ποιο είναι το όραμα της παιδείας», εξομολογείται. «Είμαι πάντως σίγουρος ότι δεν είναι μόνο το Ιντερνετ και οι διαδραστικοί πίνακες».

Εντονη κριτική από 10χρονους

Η ζωή στο σχολείο αλλά και η επικαιρότητα αποτέλεσαν πυρήνα της παράστασης που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο πολιτιστικού προγράμματος του υπουργείου Παιδείας και εμπεριείχε χορό, μουσική και πλήθος συμβολισμών. Επιβεβαιώθηκε και πάλι ότι από «μικρό και τρελό» μπορείς να μάθεις την αλήθεια!

Κάποιος χωρίς όνειρα κλέβει μια βαλίτσα με τα όνειρα των ανθρώπων – έτσι ξεκινά μια εσωτερική αναζήτηση. «Η ζωή είναι φτιαγμένη από υλικά ονείρου. Τι γίνεται όταν αυτά χαθούν;» αναρωτιούνται οι μαθητές επί σκηνής, ενώ μας καταθέτουν τα προσωπικά τους όνειρα, όπως και το σχολείο των ονείρων τους. «Εκεί όπου σου διδάσκουν και να πλένεις, να ζυμώνεις, αλλά και να αγαπάς».

Εντονη η κριτική των 10χρονων στη νεοελληνική νοοτροπία. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» «Κοιτάω την πάρτη μου», λένε υποκρινόμενοι ξιπασμένους ενηλίκους με γυαλιά ηλίου. Ούτε όμως οι πολιτικοί και τα οικονομικά σκάνδαλα «γλίτωσαν» από τη σάτιρά τους. «Είναι πολλά τα δισ. για τα αεροπλάνα...» υπενθυμίζουν με νόημα. Φορώντας χάρτινα κουτιά στο κεφάλι, ο 20μελής θίασος αναπαράγει το δελτίο των 8 – από ΔΝΤ μέχρι συνεντεύξεις μοντέλων...

Οταν ο κλέφτης των ονείρων επιστρέφει τα κλοπιμαία, τα παιδιά τον συμβουλεύουν:

«μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις, μέσα σου, καλά κρυμμένα, βρίσκονται τα όνειρά σου».

.

ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ 65 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ 65 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ