Κίνα (01)

Υποσχέθηκα ότι για τις επόμενες ημέρες θα δημοσιεύω ανά δύο διαγράμματα που θα αφορούν την πορεία της Κινεζικής οικονομίας. Τα στοιχεία μπορούν να επαληθευτούν και εδώ.

Ιδού:
('κλικ' στο διάγραμμα)

Χαμί Νατζάφι

Πρέπει να πω ότι οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν την χώρα τους όταν αυτή βρίσκεται σε ανάγκη, μαχόμενη τους εισβολείς της, δεν με βρίσκουν σύμφωνο με την επιλογή τους. Γνωρίζω ότι είναι μεγάλη και ίσως προκλητική κουβέντα αυτή αλλά έτσι αισθάνομαι.

Όμως η άδικη απώλεια του Χαμί Νατζάφι, ενός αθώου έφηβου, μέσα στην χώρα μου δεν μπορεί παρά να με γεμίζει ντροπή και αγανάκτηση για τους υπανθρώπους που σπέρνουν ανεύθυνα το μίσος και τον θάνατο.

Ποτέ ξανά !

.

Έρμη εκπαίδευση καταραμένα ΑΕΙ

Φαίνεται ότι έφυγαν οι προηγούμενοι μαθητευόμενοι και μη μάγοι, οι οποίοι μάλιστα δεν μασάγανε, και ήρθαν οι καινούργιοι με όρεξη να αποτελειώσουν ότι περίσσεψε από τους άλλους. Ομίχλη στα επαγγελματικά δικαιώματα, συνέχιση της καταστροφής στην έρευνα, έλλειψη κονδυλίων, συνεχείς πανάσχετες παρεμβάσεις και πλήρης κατάλυση της αυτονομίας και του αυτοδιοίκητου της Ελληνικής Ανώτατης Εκπαίδευσης. Μόνο όσοι από τους φοιτητές μας, γνωρίζοντας το τι συμβαίνει, έχουν την μαγκιά να συνεχίσουν να βυθίζονται στα βιβλία τους θα βγούν αλώβητοι.

Αναδημοσιεύω απόσπασμα από σημερινό δημοσίευμα την Καθημερινής του Απόστολου Λακάσα με τίτλο:

«Δύο εισακτέους ζητούν τα ΑΕΙ, τρεις παίρνουν...  Συνολικά θα δεχθούν 40.125 πρωτοετείς από τους 27.124 που είχαν προτείνει»

[ … Από αυτά, πάντως, προκύπτει ότι ο υφυπουργός αγνόησε τις προτάσεις των ΑΕΙ για τον αριθμό των εισακτέων. Συνολικά, τα πανεπιστήμια ζήτησαν 27.124 εισακτέους και το υπ. Παιδείας τους έστειλε 40.125.

Μάλιστα, ο κ. Πανάρετος με τις δηλώσεις του δείχνει να μην παίρνει στα σοβαρά τους συναδέλφους του πανεπιστημιακούς, οι οποίοι ζητούν μείωση των εισακτέων καθώς θεωρούν ότι τα ιδρύματα δεν διαθέτουν το προσωπικό και τις υποδομές για τόσους πολλούς φοιτητές. «Σε ορισμένα τμήματα πανεπιστημίων υπάρχει μία συμβολική μείωση 5 θέσεων, η οποία έγινε γιατί είχαν διατυπωθεί ανησυχίες από τα τμήματα για τον αριθμό των εισακτέων» ανέφερε χθες για το θέμα ο υφυπουργός.

Ταυτόχρονα, εκτός από τις μικρές μειώσεις στα πανεπιστημιακά τμήματα, φέτος (για μια ακόμη φορά) έγιναν παράδοξες αυξήσεις σε τμήματα ΤΕΙ. Χαρακτηριστικότερη η αύξηση κατά 100 (από 150 σε 250) των θέσεων στο τμήμα Ζωικής Παραγωγής ΤΕΙ Λάρισας. Πέρυσι στο τμήμα είχαν εισαχθεί μόλις 6 υποψήφιοι απόφοιτοι Γενικού Λυκείου... ]

.

Λόξυγκας ;

Με αφορμή τον θάνατο του αθώου παιδιού στα Πατήσια και παρακολουθώντας τις δηλώσεις των ‘οργάνων του νόμου’ και των δημοσιοκάφρων της συμφοράς διαισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά.

Βλέπω με απογοήτευση αλλά και με βαθιά αηδία ότι οι διάφοροι ‘αρμόδιοι’ αντί να ψάξουν σε προφανείς κατευθύνεις και μηχανισμούς που απροκάλυπτα δηλώνουν το μίσος τους προς τους ξένους, σπεύδουν να δηλώσουν ότι … μάλλον οι πυρήνες το έκαναν διότι μοιάζουν οι βόμβες και μπλα μπλα και διάφορα ηλίθια.

Αμέσως μετά την απογευματινή προκήρυξη των πυρήνων οι ‘αρμόδιοι’ έσπευσαν να δηλώσουν ότι ‘ναι βέβαια, αφού υπάρχει νεκρός τότε … κανείς δεν θα αναλάβει ευθύνη’ (!)

Μήπως οι προφανείς κατευθύνσεις που θα έπρεπε να ψάξει η Ελληνική Αστυνομία (ναι αυτή που χρυσοπληρώνουμε εσείς και εγώ) τους έρχονται κάπως δύσκολες ; μήπως τους προκαλείται κάτι ως … λόξυγκας ; Μήπως ;

.

Εν Ψυχρώ ;

Ένας αθώος Αφγανός έφηβος χάθηκε.

Οι πληροφορίες συγκεντρώνονται με δυσκολία.

Ήταν πράγματι κοινή πρακτική το ψάξιμο σους κάδους απορριμμάτων ;

Υπήρχε ωρολογιακός μηχανισμός ή απλά ο σάκος ήταν παγιδευμένος ;

Μήπως το αυγό του φιδιού έσκασε και τα φίδια ζώνουν ήδη την χώρα ;

Να περιμένουμε εξιχνίαση αυτή την φορά ή θα είναι μάταιο ;

Οι άνδρες της ‘αντιτρομοκρατικής’ (sic) της αστυνομίας, της ΚΥΠ κλπ κλπ που ξεπερνούν τους εξήντα (60) χιλιάδες, έχουν αντιληφθεί ότι δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε στον Έλληνα πολίτη ;

Μήπως είναι καιρός να πράξουν και αυτοί κάτι εκτός από αδικαιολόγητη βία και άσχετες συλλήψεις ;

.

Προς κριτική και σκέψη

Το άρθρο αυτό με το παραπάνω διάγραμμα δημοσιεύτηκε από τον Γιώργο Καισάριο στο Market-Talk.net με τίτλο «Το σημαντικότερο διάγραμμα του αιώνα για αυτούς που ζουν στην Ελλάδα». Το αναδημοσιεύω προς κριτική και σκέψη:

Σήμερα θέλω να σας παρουσιάσω ένα διάγραμμα που τα λέει όλα. Σε αυτό το διάγραμμα είναι συμπυκνωμένα ότι έχω γράψει από το 2002 και σήμερα. Είναι ο λόγος που έχουμε καταντήσει εδώ που είμαστε, είναι ο λόγος που έχουμε τους χαμηλότερους μισθούς και θα είναι ο λόγος που θα πτωχεύσουμε (κυριολεκτικά) αν δεν αλλάξει κάτι πολύ σύντομα (που δεν το βλέπω).

Διαδώστε σας παρακαλώ αυτό το άρθρο στο facebook, twitter και στείλε το email στους φίλους σας. Είναι το σημαντικότερα διάγραμμα που σας ενδιαφέρει αν ζείτε στην Ελλάδα.

Το πόσα λεφτά παίρνει ένας εργαζόμενος δεν έχει και πολύ σχέση με το αν είναι δίκαιος αυτός ο μισθός η όχι, αλλά πόσα παίρνει σε σχέση με αυτά που παράγει.

Αν για παράδειγμα εσύ παράγεις €500 την ήμερα για τον εργοδότη σου, τότε θεωρητικά δικαιούσαι να πάρεις ένα μισθό €200 την ήμερα.

Αν όμως παράγεις €100, τότε κατά πάσα πιθανότητα όσα και να παίρνεις είναι πολλά, διότι ο εργοδότης σου μάλλον μπαίνει μέσα (παράγει με χασούρα).

Το πιο κάτω διάγραμμα δείχνει την ποσοστιαία μεταβολή του unit labor costs στην ΕΕ από το 2000 (κόστος ανά μονάδα εργασίας).

Όπως δείχνει, παρόλο που ξέρουμε ότι στη Γερμανία οι μισθοί είναι αρκετά υψηλοί, το κόστος ανά μονάδα παραγωγής στην Γερμανία είναι το χαμηλότερα στην Ευρώπη. Που σημαίνει ότι ο εργοδότης μπορεί να σε πληρώνει περισσότερα από ότι στην Ελλάδα διότι τα βγάζει με το παραπάνω.

Για να το πούμε και λίγο αλλιώς, αν ήμουν μια βιομηχανία αυτοκινήτων, η Ελλάδα θα ήταν η τελευταία χώρα που θα σκεφτόμουν να επενδύσω, διότι το κόστος ανά μονάδα παραγωγής μου θα με έκανε μη ανταγωνιστικό. Είτε δεν θα μπορούσα να πουλήσω καθόλου αυτοκίνητα, η θα είχα λίγο η καθόλου κέρδος.

Βέβαια υπάρχουν εκατοντάδες μεταβλητοί που επηρεάζουν αυτό το διάγραμμα. Το ότι για παράδειγμα, δεν έχει αυξηθεί το κόστος ανά μονάδα εργασίας στην Γερμανία τώρα και πολλά χρονιά, δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν αυξήσεις. Μπορεί να σημαίνει ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει κάνει τεχνολογικές επενδύσεις τέτοιες που, αυξήθηκε η συνολική παραγωγή χωρίς να χρειάζονται περισσότερα εργατικά χέρια.

Επίσης το διάγραμμα απλά μας λέει την ποσοστιαία μεταβολή από το 2000 και όχι το ακριβές νούμερα. Από την άλλη, είναι εντυπωσιακό ότι ενώ εμείς έχουμε χάσει 35 μονάδες από το 2000,  η  Γερμανία έχει χάσει ελάχιστα.

Αυτό που έχει σημασία είναι για να αλλάξει η κατάσταση θα πρέπει να γίνουν πάρα πολλές αλλαγές στη χώρα μας. Το πόσο παίρνει ο μέσος εργαζόμενος δεν είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι τι παράγει για αυτό που παίρνει.

Και για να μπορούμε να παράγουμε περισσότερο χρειάζεται ριζική αναδιοργάνωση της οικονομίας από το ΜΗΔΕΝ. Όσοι αδυνατούν να το καταλάβουν αυτό, δυστυχώς δεν έχω άλλο τρόπο να σας πείσω.

ς (27/03/2010, Market-talk.net)

Turn the lights on, Please ! (3)

antiearthhour

Turn the lights on, Please ! (2)

antiearthhour

Turn the lights on, Please ! (1)

antiearthhour

Θόδωρος Παπαντίνας - με αφορμή το ντοκυμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη (“T 4 Trouble and the Self Admiration Society, Τhe life and music of Terry Papantinas”)

ΘΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΝΤΙΝΑΣ

( αναδημοσίευση από το εξαιρετικό blog Δισκορυχείον )

Ένα ασύλληπτο ελληνορόκ «εγώ» 

Ο μύθος δεν έχει την ανάγκη του αληθινού για να υπάρξει. Συνήθως παίρνει αμπάριζα από κάτι ρεαλιστικό – ok –, για ν’ αφεθεί, στη διαδρομή, σε μία αυτοπροωθούμενη κίνηση. Εφόσον ο «μύθος» παραμένει και διατηρείται στο χρόνο, γιατί έτσι επιτάσσει το... ανεύθυνο υποκείμενο, το «καύσιμό» του ανανεώνεται. Και μια και γράφουμε για πρόσωπα – γιατί για πρόσωπα γράφουμε – στα οποία φώλιασε εξ αρχής το στοιχείο του «διαφορετικού», εκεί όπου η αλήθεια με την υπερβολή και ο ακκισμός με την ειλικρίνεια δεν διαχωρίζονται ούτε με λέιζερ, να ένα πρόσωπο από την πινακοθήκη του ελληνορόκ, που εξακολουθεί να εκπέμπει το δικό του, ανάδελφο, φως.

Ο καστοριανός κιθαρίστας και τραγουδοποιός Θόδωρος “Terry” Παπαντίνας, η ζωή του οποίου έγινε προσφάτως ταινία από τον Δημήτρη Αθυρίδη (“T 4 Trouble and the Self Admiration Society, Τhe life and music of Terry Papadinas”)· το soundtrack της οποίας κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες από το Polytropon.

Ψάχνω να δω την ταινία. Έχω δει μόνον το τρίλεπτο τρέιλερ που κυκλοφορεί στο internet και δεν ξέρω αν πρέπει να συγκινηθώ και να κλάψω, ή να χαμηλώσω το βλέμμα και να μειδιάσω, με τα ολίγα που ακούω από τον ίδιον τον Παπαντίνα ή από ανθρώπους που τον γνώρισαν και έπαιξαν μαζί του (Παπάζογλου, Νέστωρ, Ζήκας, Μπάγκαλας...). Εν πάση περιπτώσει... Χρειάζονται, δηλαδή απαιτούνται, λίγα λόγια για τον ωραίο κιθαρίστα, κάτι για το soundtrack και ίσως επανέλθω. Αν καταφέρω να δω το φιλμ.

Γεννημένος στην Καστοριά το ’51, ο Παπαντίνας θα μεγαλώσει στη Νέα Υόρκη, όπου βρέθηκε με την οικογένειά του, για να επιστρέψει στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη το 1967, φέρνοντας απ’ την Αμέρικα τον «ροκ τρόπο ζωής» και κυρίως ένα στακάτο κιθαριστικό παίξιμο, που τον έκανε αμέσως «φίρμα». Το πρώτο γκρουπ που έπαιξε ήταν, μάλλον, οι Fratelli (Νοέμβριος 1968). Να τι έγραφε σε μία επιστολή του στο περιοδικό Μουσική το 1984, ο δημοσιογράφος, και κάτι σαν μάνατζερ, Τάσος Ψαλτάκης: «Οι Fratelli ονομάστηκαν έτσι εντελώς συμπτωματικά γιατί κάποιος επιχειρηματίας ενός νέου ‘κοσμικού κλαμπ’ της Θεσσαλονίκης ήρθε στα γραφεία της εφημερίδας που δούλευα, ζητώντας μου να τον βοηθήσω να βρει μιαν ιταλική ορχήστρα ή κάποια ελληνική που να έχει ιταλικό όνομα και να παίζει ιταλικά τραγούδια.(...) Εκείνο το διάστημα είχε εμφανιστεί ο μπασίστας Στέλιος Φωτιάδης λέγοντάς μου ότι είχε δημιουργηθεί ένα καινούριο συγκρότημα, που χρειαζόταν δουλειά. Δεν ήξερα ούτε τι έπαιζαν, ούτε τι ήχο είχαν... Βαφτίστηκαν στην ανάγκη Fratelli... Από το πρώτο βράδυ όμως ο επιχειρηματίας τούς σταμάτησε, γιατί έπαιζαν Χέντριξ, Στόουνς, Μάγιαλ, Βέλβετ Αντεργκράουντ... Οι Fratelli και οι M.G.C. με τον Πουλικάκο, την ίδια ακριβώς εποχή στην Αθήνα, άλλαξαν το μουσικό στυλ των γκρουπ στην Ελλάδα... Στους Fratelli έπαιζαν τότε ο Θόδωρος Παπαντίνας κιθάρα, ο Γιάννης Καντζός κιθάρα, ο Στέλιος Φωτιάδης μπάσο, ο Γιώργος Πεντζίκης όργανο, ο Λεωνίδας Σταματιάδης τύμπανα, ενώ ο Μίμης Αντωνόπουλος τραγουδούσε. Ένα φεγγάρι τραγούδησε και ο Νίκος Παπάζογλου...».

Κι ενώ οι Fratelli γάζωναν, απ’ ό,τι φαίνεται, στο πάλκο, λίγα χρόνια αργότερα ένα άλλο συγκρότημα της πόλης, οι Μακεδονομάχοι, προχωρούσαν στο δικό τους... απελευθερωτικόν αγώνα. Λέει, πάντα, ο μακαρίτης ο Ψαλτάκης: «Από τους Fratelli, που διέλυσαν το καλοκαίρι του 1969, έγιναν τον Οκτώβριο του 1971 οι Μακεδονομάχοι, στους οποίους έπαιζαν ο Θόδωρος Παπαντίνας, ο Γιάννης Καντζός, ο Λεωνίδας Σταματιάδης, ο Μάκης Γιαπράκας μπάσο, ενώ τραγουδούσε μαζί τους για περίοδο τεσσάρων μηνών ο Νίκος Παπάζογλου. Οι Μακεδονομάχοι έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς, σαν κλου της βραδιάς, με πολύ καλή αμοιβή για την εποχή (20 χιλιάδες δραχμές) και με ‘ονόματα’ πριν απ’ αυτούς, όπως ο Μητροπάνος κ.ά. Έκαναν μάλιστα προκλητική εμφάνιση (φιλιά στόμα με στόμα στο πάλκο, γεννητικά όργανα απ’ έξω...), που τους στοίχισε, τρεις μέρες μετά, την οριστική διάλυσή τους από την Εθνική Ασφάλεια... Θυμάμαι, είχε έρθει στο υπόγειο κλαμπ Χαβάη ο Μπουζιάνης (σ.σ. κάποιος αστυνόμος) με άλλους τρεις της Ασφαλείας λέγοντας: ‘Μακεδονομάχοι, μαζέψτε τα κλαπατσίμπανα και δρόμο... Όπου παίζετε γίνεται γιάφκα αναρχοκομμουνιστών και χαπάκηδων. Γι’ αυτό τέρμα... Ένας ένας μπορείτε να παίξετε σε άλλα γκρουπ, αλλά όλοι μαζί ποτέ...’. Ο Παπαντίνας που είχε αντιρρήσεις πήρε τη ‘δόση’ του όλο το απόγευμα στην Ασφάλεια...».

Στο τρέιλερ της ταινίας λέει ο Παπαντίνας πως συνεργάστηκε με τον Σαββόπουλο όταν ήταν 20 χρονών (το 1971). Δεν ξέρω σε... ποιον Σαββόπουλο αναφέρεται – μάλλον στον Διονύση –, όμως μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι στο CD τού Polytropon, που είναι μια ωραία συλλογή με γνωστές και άγνωστες (δηλαδή ανέκδοτες) ηχογραφήσεις του, δεν υπάρχει έστω ένα χαρακτηριστικό κομμάτι από το άλμπουμ «Επεισόδιο» του Πάνου Σαββόπουλου [Polydor, 1971], στο οποίο ο Παπαντίνας παίζει με τρόπο που ξαφνιάζει ακουστική κιθάρα. Κι ενώ για κάποιο διάστημα λίγοι έχουν νέα του, στα τέλη των seventies ο Θόδωρος Παπαντίνας σκάει μύτη με την Εταιρεία Καλλιτεχνών, ένα συγκρότημα το οποίο απάρτιζαν ο ίδιος στην κιθάρα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος τραγούδι, ο Στίλπων Νέστωρ κιθάρα, ο Τόλης Μαστρόκαλος μπάσο και ο Γιώτης Μπάγκαλας ντραμς. Για όσο καιρό βρέθηκαν μαζί εμφανίστηκαν σε διάφορα κλαμπ της εποχής και... τέσσερα απ’ αυτά τα live songs (Skylab, 10/1979) ανθολογούνται εδώ, για πρώτη φορά. Η punk εκδοχή τους στο “You really got me” είναι... Clash-ης, ασχέτως της πενιχρής ηχογράφησης, ενώ ως «έκπληξη» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το “As I went out one morning” του Bob Dylan. Με τους Bicycle,το επόμενο σχήμα, o Παπαντίνας θα βγάλει το άχτι του. Δεν έχει απλώς ένα γκρουπ, στο οποίο φαίνεται να κάνει κουμάντο, αλλά και τη δυνατότητα να γράψει για πρώτη φορά, στο στούντιο του Παπάζογλου, ένα δικό του άλμπουμ (καλοκαίρι ’81), υπό την έννοια ότι όλο το υλικό ήταν δικό του. Παπαντίνας, Νέστωρ κιθάρες, Ρούλης Πυρίλης τύμπανα, Βασίλης Παπαβασιλείου μπάσο και ακόμη οι Γιώργος Πεντζίκης πιάνο και Βαγγέλης Κουτσοτόλης σαξόφωνα πήραν μέρος στην ηχογράφηση, δίνοντας τον εαυτό τους. Τι να το κάνεις όμως. Το υλικό δεν έλεγε πολλά πράγματα – ένα-δυο κομμάτια ξεχώριζαν, όπως π.χ. το “Tomorrow morning” που θύμιζε Dire Straits – με αποτέλεσμα και το άλμπουμ, αλλά κυρίως ο Παπαντίνας να χαθούν από προσώπου γης. (Στο CD του Polytropon μεταφέρονται δύο κομμάτια από το LP). Ο ατίθασος, ανυπότακτος – έξω από οιαδήποτε λογική σχεδίου, πλάνου και συμμόρφωσης με κάποιου είδους τάξη – χαρακτήρας τού Παπαντίνα, «εμποδίζει» τον πράγματι άξιο κιθαρίστα να γράψει το «βιβλίο» που του άξιζε. Δεκαπέντε χρόνια μετά τους Bicycle, το χειμώνα του ’96, μπαίνει στο Magnanimus της Θεσσαλονίκης μαζί με τους Γιώργο Κωστόπουλο μπάσο και Χρήστο Κουτσούρη ντραμς, τους T 4 Trouble δηλαδή, για την παραγωγή ενός άλμπουμ, το οποίο ποτέ δεν εκδόθηκε (στο CD ακούγονται 7 κομμάτια). Το “Funky India” με τα αειθαλή riffs είναι χάρμα – κι αυτή η διαλυμμένη φωνή τού Παπαντίνα είναι εκείνο που του πάει. Για τις ανάγκες της ταινίας πια, τον Ιούλιο του ’07, ο Θόδωρος Παπαντίνας θα προσφέρει ένα από τα τελευταία του κομμάτια, που τυγχάνει να είναι ό,τι σημαντικότερον έχει ποτέ συνθέσει. Το “Mexican blanket” είναι θαυμάσιο τραγούδι. Θα το ερμήνευε, τρέχοντας, ακόμη και ο Johnny Cash...

(πρώτη δημοσίσευση: JAZZ & TZAZ 197/198, 8/2009)

KEY WORDS: Thodoros Papantinas, Thodoros Papadinas


http://vidds.net/v/el/terry-papantinas-pavlos-sidiropoulos-etairia-kallitehnon-part-4_N313R264N4W4Q236X3F3I3.html

Bauhaus

Wassily Kandinsky: “Joyful Arising”

Βρήκα ένα ενδιαφέρον και συνοπτικό άρθρο για το Bauhaus με αφορμή μία έκθεση που αποσύρεται την Δευτέρα 19 Μαρτίου από το Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας. Η έκθεση που έχει ξεκινήσει από τις 17 Φεβρουαρίου, παρουσιάζει 54 φωτογραφίες του διακεκριμένου φωτογράφου Χανς Ένγκελς. Το πλήρες άρθρο εδώ (tvxs)

παραθέτω αποσπάσματα :

[ Το κίνημα του Μπάουχαους γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1919 από τον νεαρό αρχιτέκτονα, Βάλτερ Γκρόπιους, ο οποίος ήθελε να δημιουργήσει αντικείμενα του μέλλοντος και να χτίσει μία πιο δίκαιη κοινωνία. ]

[… η σχολή θεωρούσε περιττό κάθε διακοσμητικό στοιχείο και ανήγαγε την ίδια την πρώτη ύλη σε αυτόνομο αισθητικά και τεχνικά στοιχείο. Μέσα από αυτή την θεώρηση, η σχολή προσπάθησε να δέσει την παραγωγική δραστηριότητα με την έννοια της τέχνης, αναβαθμίζοντας τα προϊόντα μαζικής παραγωγής, όπως τα έπιπλα, αλλά και ολόκληρη την έννοια της κατοικίας. … … … Συνεπώς, η σχολή αξιοποίησε για πρώτη φορά την ανθρώπινη προσωπική δημιουργικότητα στα πλαίσια μιας βιομηχανικής παραγωγής που χαρακτηριζόταν από την τυποποίηση. ]

[ Στο μανιφέστο του ο Γκρόπιους έλεγε ότι «απώτερος σκοπός κάθε δημιουργικής δραστηριότητας είναι το χτίσιμο». Όμως, η αρχιτεκτονική δεν διδασκόταν τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της σχολής, επειδή η Γερμανία εκείνη την εποχή ήταν τόσο διαλυμένη που δεν υπήρχε αρχιτεκτονική παραγωγή. Έτσι, οι δάσκαλοι στη σχολή ήταν ζωγράφοι όπως ο Πάουλ Κλέε και ο Βασίλι Καντίνσκι, και οι γλύπτες Μαρκς και Σλέμερ. ]

[ Έτσι ο Βάλτερ Γκρόπιους και ο Μις Βαν Ντε Ρόε άρχισαν να ξεχωρίζουν κυρίως εκτός ευρωπαϊκών συνόρων, στην Αμερική. Ο Γκρόπιους πήγε στη Νέα Υόρκη κι έγινε καθηγητής, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της διεθνούς αρχιτεκτονικής. ]

[ Άλλωστε, η Νέα Υόρκη θα ήταν μία άλλη πόλη χωρίς το συνδυασμό γυαλιού και χάλυβα που εισήχθη από τη Γερμανία. Τελικά, η καθαρότητα του Μπάουχαους έγινε πολύ δογματική για το μεταμοντέρνο κίνημα της δεκαετία του 1980. ]

[ Σήμερα η σχολή του Μπαουχάους είναι ένα σύμβολο του μοντερνισμού, με μεγάλη επίδραση στην εξέλιξη του λειτουργισμού (functionalism).Πολλά χαρακτηριστικά προϊόντα Μπαουχάους κυκλοφορούν απαράλλακτα ως σήμερα, όπως οι ταπετσαρίες, τα υφάσματα, τα φωτιστικά και οι διάσημες μεταλλικές πολυθρόνες. Σήμερα τα σημεία όπου λειτούργησε το Μπάουχαους έχουν χαρακτηριστεί από την Ουνέσκο παγκόσμια κληρονομιά. ]

ΝΤΡΟΠΗ

φωτο: Paul Bradley

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναδημοσίευσα την είδηση της ανήκουστης συμπεριφοράς και των χυδαίων συνθημάτων που ακούστηκαν κατά την διάρκεια της χθεσινής παρέλασης από στόμα ανθρώπων που επανδρώνουν δυστυχώς το Ελληνικό Λιμενικό Σώμα. Έκανα την αναδημοσίευση με μισή καρδιά προσμένοντας μια διάψευση που δυστυχώς δεν ήρθε. Αντ’ αυτής ήρθε αλίμονο, η επιβεβαίωση.

Σαν πολίτης αυτής της χώρας αισθάνομαι ντροπή και θέλω να ζητήσω συγγνώμη εκ’ μέρους των ανθρώπων αυτών που ούτε Έλληνες είναι ούτε τίποτα κοινό με τον Ελληνισμό έχουν.

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους τους πολίτες άλλων χωρών που βρίσκονται στην Ελλάδα κυνηγώντας ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον.

Λυπάμαι να πω ότι αυτοί που έφεραν στον κόσμο τους ανθρώπους που συμπεριφέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο χθες θα πρέπει να επίσης αισθάνονται βαθιά ντροπή.

Ελπίζω η διενέργεια έρευνας που ανακοινώθηκε να καταλήξει άμεσα σε απτά και δίκαια αποτελέσματα.

.

Το μετέωρο βήμα (… και πέντε ερωτήματα)

Είναι προφανές ότι η χθεσινή μισή συμφωνία της Ευρωζώνης και η εντελώς άτολμη στάση της Ευρώπης μπροστά στα ίδια της τα προβλήματα και τις εσωτερικές τις αντιθέσεις, προσομοιάζει με μετέωρο βήμα και δεν προμηνύει τίποτα καλό.

Αυτή η απροσδόκητη(;) επιβράβευση – αναβάθμιση του ΔΝΤ που προέκυψε από την εμμονή καθόλου μικρής ομάδας των Ευρωπαϊκών χωρών τι να σημαίνει άραγε;

Μήπως - ερήμην φυσικά των λαών – βαδίζουμε, η μάλλον διολισθαίνουμε, στην δημιουργία ενός ενιαίου Δυτικού Κέντρου που θα εμπεριέχει ΕΕ και ΗΠΑ;

Μήπως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που σκαρφίστηκαν οι νεοφιλελέ του LSE και του Berkeley ώστε να ‘αντέξει’ η Δύση στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πίεση που δέχεται από την Κίνα και αύριο από τα αραβικά κράτη που θα διαθέτουν εν είδει μεγάλης φίλης και μία πυρηνική Περσία;

Μήπως ο προαιώνιος τρόμος και φόβος των ΗΠΑ για στρατηγική συνεργασία της Γερμανίας με την Ρωσία απομακρύνεται αλλά στην θέση του καταλαμβάνει το φάσμα της στενής συνεργασίας Ινδίας – Ρωσίας;

Μήπως το αντι-ανθρώπινο τέχνασμα που ονομάστηκε Παγκοσμιοποίηση, ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός και οι τεχνητές κρίσεις που τρομοκρατούν και αποδυναμώνουν τους λαούς δεν είναι τίποτα άλλο από μια ‘στολή αγγαρείας’ της Δύσης εν’ όψη του αγώνα για την - με την μορφή που την ξέρουμε – επιβίωσή της από τον εντεινόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό ;

.

Φιλοσοφία: Θέτουμε θέμα Παρμενίδη

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Στις αρχές του 6^ου π.Χ. αιώνα ο Θαλής ορίζει ως αρχή της ζωής το «νερό» με την έννοια του υγρού στοιχείου.

Ο Αναξίμανδρος που ακολουθεί, ως πιο μεταφυσικός, ορίζει ως βασική ουσία της φύσης το «άπειρο». Η λέξη «άπειρο» αποτελούμενη από το στερητικό α + πείρα, παραπέμπει στο απροσδιόριστο, το απεριόριστο που στερείται πείρας. 

Η μεταφυσική υφή της σκέψης του Αναξίμανδρου, επηρεασμένη από τους Ορφιστές (συμπαντικό ωόν ή μέγα ον – Φάνης – φαινόμενος κόσμος) θεωρεί ότι το πρωτογενές Ον συνάδει με τη δημιουργία του κόσμου μας, αποζητώντας εξ αυτής την εμπειρία.

Ο Αναξιμένης, εκλαϊκευτής της ουσίας του Αναξίμανδρου, ορίζει τη φύση του απείρου όντος με χροιά αιθέρα, ενός λεπτότατου, δηλαδή, πρωτογενούς «αέρα».

Ο Πυθαγόρας, επηρεασμένος από τη φοινικική καταγωγή και τα κεφαλονήτικα γονίδιά του (καθόσον η Σάμος ήταν αποικία της Σάμης της Κεφαλονιάς), κάνοντας ένα μαθηματικό συγκερασμό, ορίζει το ον με στοιχεία ανθρωποκεντρικά ως Άπο-όλων Θεό, τέκτονα και γεωμέτρη.

Ο Ηράκλειτος που δεν τα «μασάει» αυτά, επηρεασμένος ίσως από τον Ξενοφάνη που γκρεμίζει ανθρώπους και θεούς από τους θώκους τους, ορίζει το ον ως «βασιλέα παίδα παίζοντα πεσσούς», κοινώς, ως ον που βασιλεύει παίζοντας με ζάρια σαν παιδί, χωρίς να ξέρει πού τα ρίχνει. Θεωρεί ότι στη φύση, η πείρα, που προέρχεται εκ της βιωματικής πυράς, γίνεται πραγματικότητα με μετακυλούμενα στοιχεία, όπου η έρις των ανόμοιων δημιουργεί ενώ η ειρήνη των όμοιων θανατώνει. Στο ύψιστο σκαλί βρίσκεται το ευγενές (πνευματικό) πυρ, μια θερμική δηλαδή ενέργεια, όπου περατούμενη ως ύδωρ και ανακυκλώμενη προσδίδει στο ον την εμπειρία.

Μέχρι εδώ, όλα είναι μια συνεπής αιρετική ενότητα, το πρόβλημα όμως που ενέσκηψε ήταν η διάσταση του Ηράκλειτου με τον Πυθαγόρα. ...
Η φύση κατά τον Πυθαγόρα ακολουθεί νόμους με σκοπό και αριθμητικές αναλογίες, ενώ η φύση κατά τον Ηράκλειτο είναι νόμοι χωρίς σκοπό με κρυμμένες αρμονίες.

Ο Παρμενίδης έρχεται να κλείσει αυτό το δυισμό, θεωρώντας ότι υπάρχουν δυο εκφάνσεις του «αιθέριου πυρ της φλόγας», το φαινόμενο και η ουσία. Το φαινόμενο παρουσιάζει κίνηση, μεταβλητότητα, η ερμηνεία του εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή και τη μεταβολή του χρόνου, ενώ το «είναι» παραμένει ως ουσία συμπαγές και σταθερό. Επομένως, στο φαινομενικό κόσμο υπάρχει κίνηση, στην ουσία του όντως ουδέν κινείται. Κατά τον τρόπο αυτό ορίζει το προ του φωτός ενυπάρχον ον (εόν) ως άναρχο, άπαυστο, αγέννητο, σφαιρικό, συμπαγές και σταθερό, όπου η πρωτογενής δομή του δεν βρίσκεται στο ανθρώπινο μυαλό, αλλά στο βάθος της καρδιάς μας.

Εδώ κλείνει η πρώτη φάση της φιλοσοφίας και ξεκινά η δεύτερη.

Ο Παρμενίδης είχε 4 μαθητές, σημαντικούς φιλόσοφους όπως εξελίχτηκαν κατόπιν, τον Μέλισσο ο οποίος άνοιξε σχολή στην πατρίδα του τη Σάμο, τον Λεύκιππο ο οποίος άνοιξε σχολή στα Άβδηρα, τον Εμπεδοκλή ο οποίος περιδιάβαινε την Ιταλία και τον νεαρό συντοπίτη του Ζήνωνα τον Ελεάτη (για να τον ξεχωρίζουμε από τον Ζήνωνα τον Κιτιαία, ηγέτη αργότερα της στωικής σχολής των Αθηνών) ο οποίος παρέμεινε ο πιο πιστός συνεπής μαθητής του.

Ο Μέλισσος, για να γίνει κατανοητό το παρμενιδικό ον και ειδικά το ακίνητο του, το βάζει να δονείται. Ο μετά από 2-3 γενεές, ο συντοπίτης του Αρίσταρχος το θέτει ως ήλιο στο κέντρο του συστήματος που βρίσκεται η γη, παράγοντας μικροσωματίδια φωτός, που μέσω αυτών μετρά την παράλλαξη, γινόμενος έτσι ο Αρίσταρχος των φωτονίων και εισηγητής της ηλιοκεντρικής θεωρίας.

Ο Λεύκιππος, από άλλη μεριά, διδάσκει τη φύση μέσα από τον λεγόμενο «εοικότα διάκοσμο» του Παρμενίδη, θέτοντας ως αρχή μια ιδιότητα του όντος, το αδιάσπαστο ή «άτμητο». Ο Δημόκριτος που συνεχίζει με το έργο του «μικρός και μέγας διάκοσμος» εισάγει το άτμητο αυτό, που απεμπολεί την φωτεινή μορφή του, στον κενό χώρο, και η δημιουργία της ατομικής θεωρίας είναι πλέον γεγονός.

Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, έχει συμβεί τροποποίηση της δομικής αρχής του Παρμενίδη, που οδηγεί, όπως οδήγησε ο άρρητος αριθμός το σύστημα του Πυθαγόρα, σε διαρκώς μεγαλύτερη εκτροπή του στόχου και αποτελέσματος. Το ον του Ελεάτη απο υλικο-πνευματικό, μια που βρίσκεται πριν τη «βήσα οδό» που παραπέμπει στην προ της κβαντικής πύλης υπόστασή του (πριν γίνει χρόνος-βούληση και λόγος) χάνει τη χροιά του και επέρχεται κατά τον τρόπο αυτό για πρώτη φορά η ουσιώδης διάσταση φιλοσοφίας και θρησκείας, όπου οι ιδιότητες του απανταχού παρόντος όντος αρχίζουν να κατανέμονται ανάλογα. Το σφαιρικό και άτμητο υλιστικό στοιχείο του το παίρνει ως αρχή η επιστήμη και την πνευματική του υπόσταση η θρησκεία, επιφέροντας έτσι ένα δυισμό πνεύματος και ύλης που δεν συγκεράστηκε ακόμη.

Περάσαμε όμως στην εποχή των Αθηνών, όπου δυο άνθρωποι αναλαμβάνουν την αναβάθμιση του μυαλού των κατοίκων της κοιμισμένης πολιτείας. Αυτοί είναι ο Περικλής και αμέσως κατόπιν, ο Σωκράτης. Μαθητές του Ζήνωνα και οι δυο, ίσως και Παρμενίδη, ο πρώτος ήταν κοντά στα 40 και ο δεύτερος περί τα 16, όταν οι δυο αυτοί φιλόσοφοι είχαν έλθει στην πόλη τους. Οι ανήσυχοι Αθηναίοι γίνονται οι μπροστάρηδες της αναβάθμισης των μυαλών της πόλης τους, με μια διαφορετική κατεύθυνση και μεθόδευση ο καθένας, προσπαθώντας συγχρόνως να αποφύγουν τον κέρβερο φύλακα των κοιμώμενων, το νόμο του Διοπείθη.

Ο νόμος του Διοπείθη, που συνέτεινε στη στασιμότητα των νόων της Αθήνας, είναι μέχρι και θανατηφόρος. Αυτός, λέει: «να καταγγέλλονται όσοι δεν πιστεύουν τους θεούς και διδάσκουν θεωρίες για τα ουράνια φαινόμενα». Ο Περικλής μόλις και με τα βίας καταφέρνει να σώσει τους, ομολογουμένως προσεκτικούς στις εκφράσεις τους, Αναξαγόρα και Πρωταγόρα. Ο Σωκράτης, παρότι σιωπά, δεν καταφέρνει να αποφύγει με τις τσιμπιές που ρίχνει ως αλογόμυγα στα καπούλια του κοιμισμένου άλογου της πολιτείας, την καταδίκη του σε θάνατο. Η τελευταία φράση του: «χρωστάμε στον Ασκληπιό ένα κόκορα μη το αμελήσεις» που σημαίνει «πάω να πιω το φαρμάκι μου να γίνω καλά, γλυτώνοντας απο το απέραντο της ζήσης μου φρενοκομείο» είναι ενδεικτική του κλίματος που υπήρχε στην πόλη του.

Οι Πλάτων και Αριστοτέλης, που ακολουθούν χρονολογικά, αποδεικνύονται πολυγραφότατοι μεν σε κείμενα, αλλά στην ουσία σε σχέση με τους προσωκρατικούς σαφώς υποδεέστεροι, εκτρέποντας τη φιλοσοφία από την άδολη προσωκρατική - φυσικοκεντρική κατεύθυνση σε δόλια μετασωκρατική - ανθρωποκεντρική πορεία, σεβόμενοι μεν και αποδεχόμενοι, όπου καταλαβαίνουν, διάσπαρτα τον Παρμενίδη. Και πράγματι δεν τον καταλαβαίνουν πολύ. Ο πρώτος, ο Πλάτων, θέτει το Ον μακράν της καρδιάς του ανθρώπου, στο «επέκεινα», επιφέροντας έναν ιδεαλισμό «κάστας» με νόημα μεταφυσικό, ενώ ο δεύτερος, ο Αριστοτέλης, παρότι αποδέχεται τον ορθολογισμό του Παρμενίδη, απορρίπτει το αποτέλεσμα εάν δεν συνάδει με την πρακτικό συμφέρον. Η προσωκρατική φιλοσοφία είναι πια πολύ μακρά. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης μπορούν να θεωρηθούν από μια σκοπιά ως ο σταυρός και η ταφόπλακα του αλυσοδεμένου πια, ταγμένου να κοιτά σκιές, ανθρώπου. Η φιλοσοφία κατ’ εμέ προδόθηκε από τους θεωρούμενους σήμερα «μέγιστους» συντελεστές της.

Για να συμβεί η αναβάθμισή της, πρέπει να υπάρξει πρώτα μια αποκαθήλωση των υπαρχόντων θεωρήσεων-θεσμών, όπως συνέβη όταν οι πρώτοι Ίωνες άρχισαν να μη δέχονται τα σωθικά τους. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος, έλεγαν, χρειάζονται ραβδίσματα και αποβολή από τους αγώνες, διότι έθεσαν ως ιδιότητες των θεών τις μιαρές συνήθειες των ανθρώπων. Έτσι και τώρα, θα πρέπει πιστεύω να λεχθεί ότι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, διότι έθεσαν ως ιδιότητες των ανθρώπων, τις μιαρές συνήθειες των ανθρώπων.

Σωτήρης Γλυκοφρύδης

25/3/2010

 Επικοινωνία με τον συγγραφέα.  
sotglyk@otenet.gr

Η απίστευτη ηλιθιότητα των μη-Ελλήνων στρατοκρατών αναμεμειγμένη με τυφλό μίσος

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΓΓΕΛΙΔΗ

«Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ». Αυτό και άλλα παρόμοια ανατριχιαστικά ακούστηκαν χθες στο κέντρο της Αθήνας, όχι από μέλη της Χρυσής Αυγής που διαδήλωναν, αλλά από βατραχανθρώπους των Ειδικών Δυνάμεων που παρήλαυναν στην Πανεπιστημίου και στην Αγίου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο της επίσημης στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου.

Αμέσως μόλις άφησαν τις εξέδρες των επισήμων στο Σύνταγμα κι έστριψαν στην Πανεπιστημίου, τα παλικάρια της ΟΥΚ μετέτρεψαν την παρέλαση σε εκδήλωση που θύμιζε πορεία μίσους ακροδεξιών, με συνθήματα που υπόσχονταν την αιματηρή σφαγή κάθε γειτονικού μας λαού κι αποφάσιζαν ποιος δικαιούται να λέγεται Έλληνας και ποιος όχι.

Οι συνήθεις ύποπτοι «Σκοπιανοί», Αλβανοί και Τούρκοι είχαν την τιμητική τους, σε συνθήματα όπως το ακόλουθο: «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό».

Ή αυτό το ανατριχιαστικό: «Τους λένε "Σκοπιανούς", τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ' απ' αυτούς».

Γραμμή στα συνθήματα έδιναν μάλιστα άντρες με πολιτικά, οι οποίοι ακολουθούσαν την παρέλαση από την πλευρά των θεατών. Ενας από αυτούς πηγαινοερχόταν με άνεση μεταξύ των θεατών και αυτών που παρήλαυναν, φωνάζοντας πρώτος τα συνθήματα που επαναλάμβαναν οι καταδρομείς.

Κι αυτά ενώ την παρέλαση παρακολουθούσαν δεκάδες οικογένειες μεταναστών, που θα κληθούν στη συνέχεια να απαντήσουν στην εύλογη απορία των παιδιών τους «Γιατί τόσο μίσος;». Λες και δεν ψήφισε πρόσφατα η Βουλή τον νόμο για την απόδοση της ιθαγένειας στους μετανάστες. Λες και δεν έχουμε αποφασίσει από καιρό σ' αυτή τη χώρα ότι μετανάστες μπορούν να συμμετέχουν στις αντίστοιχες μαθητικές παρελάσεις, και μάλιστα ως σημαιοφόροι.

Αναρωτιέται κανείς: Πώς είναι δυνατόν ο ελληνικός στρατός, παρελαύνοντας επισήμως και συντεταγμένα στο κέντρο της πόλης, να προσβάλλει την ανθρωπιά μας, να εκθέτει τη χώρα μας και να παραβιάζει κατάφωρα τον αντιρατσιστικό νόμο, ο οποίος διώκει αυτεπάγγελτα τη ρητορική μίσους; Ζούμε στο 2010, και μάλιστα με κυβέρνηση σοσιαλιστών, ή σε αλήστου μνήμης εποχές, όπου ο στρατός διεκδικούσε και είχε άλλο ρόλο στα πράγματα της χώρας;

(σημ. grsail : αφιερωμένο σε υπουργούς παραϋπουργούς, στρατηγούς, παραστράτηγους κλπ)

Φορολογήστε την εκκλησία ΤΩΡΑ !

Με αφορμή την απίστευτα υποκριτική και ασυγχώρητα χυδαία απαίτηση του Αρχιεπισκόπου των ορθδόξων για φορολόγηση επί των καθαρών κερδών (!)


Υπογράφουμε εδώ:

http://www.petitiononline.com/taxchu/petition.html

... ίσως να σβήσουν με ένα γέλιο ...

Μέσα σε όλα αυτά έφτασε και η Άνοιξη !

Susan Hazard, 2005

Kossovo, αφιερωμένο στην απόγονο του Καρλομάγνου κυρία Α. Μέρκελ

απο άρθρο του Νίκου Πέλπα

Επί τη επετείω (της επαναστάσεως του γένους) κατά το έτος 1821 - MARIOS Z.

Μέσα ο Μάριος, έξω ο Μπάμπης, του Σ. Κούλογλου

Μάλλον θα έχετε ακούσει για την υπόθεση του Μπάμπη. Είναι ένας υπάλληλος της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Έργων που εκμεταλλευόταν μια από τις βρόμικες συνήθειες του έθνους των νεόπλουτων: πολλοί οδηγοί πετούν μόλις περάσουν τα διόδια την απόδειξη, προφανώς για να διατηρήσουν καθαρή την Καγιέν, που τώρα θα τους την πάρουν πίσω γιατί δεν θα 'χουν να πληρώσουν τη δόση.

Το θέαμα στα διόδια και της Αττικής Οδού είναι χαρακτηριστικό για τον πολιτισμό της χώρας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας: ο Μπάμπης ταξίδευε μια φορά τον μήνα σε επαρχιακά διόδια και μάζευε τα χαρτάκια, τα οποία μοιραζόταν με το αζημίωτο με καμιά δεκαριά ακόμη συναδέλφους του, οι οποίοι στη συνέχεια τα εμφάνιζαν ως αποδείξεις για υπηρεσία εκτός έδρας, εισπράττοντας έξοδα μετακίνησης και έξτρα αποδοχές. Στο κόλπο συμμετείχαν ταξιδιωτικά γραφεία και ξενοδοχεία, τα οποία εξέδιδαν εικονικά τιμολόγια για ταξίδια, διανυκτερεύσεις κ.λπ.

Τα καλά νέα είναι ότι το κύκλωμα εξαρθρώθηκε. Τα κακά ότι τα μέλη του κυκλοφορούν ακόμη ελεύθερα. Ίσως μάλιστα να παραμείνουν ελεύθερα, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι στην Ελλάδα έχει επικρατήσει ένα πρωτοφανές καθεστώς ατιμωρησίας, που ίσως δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Ο δεύτερος είναι ότι στην εξουσία βρίσκεται μια κυβέρνηση που δυσκολεύεται να καταλάβει ότι αν δεν στείλει κάποιους στη φυλακή, το φθινόπωρο θα την πάρουν με τις πέτρες.

Για κανένα από τα μεγάλα σκάνδαλα που συγκλόνισαν τη χώρα την τελευταία δεκαετία δεν βρίσκεται άνθρωπος στη φυλακή. Καταδικασμένοι σε βαριές ποινές, αφήνονται ελεύθεροι με βάση νομικά τερτίπια, καταλαμβάνοντας μάλιστα και θέσεις στην «κοινωνία», όπως πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων. Ο επονομαζόμενος «δικαστής με τη μεζούρα» (μετρούσε τις Ουκρανές) που είχε καταδικαστεί για το παραδικαστικό κύκλωμα αφέθηκε ελεύθερος το καλοκαίρι από το Συμβούλιο Εφετών μετά από μια απλή γνωμάτευση παθολόγου ότι είχε πρόβλημα με το μάτι του.

Στην κυβέρνηση τώρα, οι νέοι υπουργοί, διοικητές κ.λπ. έχουν ανακαλύψει απίστευτα σκάνδαλα με το που ανέλαβαν την εξουσία. Για ανεξήγητους λόγους δεν έχουν στείλει τους φακέλους στον εισαγγελέα, κάτι που, εκτός των άλλων, συνιστά και παράβαση του νόμου. Εν τω μεταξύ, σχεδόν καθημερινά οι στήλες των εφημερίδων είναι γεμάτες με νέες υποθέσεις. Ο πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, π.χ., αγόρασε το καλοκαίρι του 2009 ασφάλιστρα κινδύνου για να ασφαλίσει τα ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου που είχε αγοράσει το Ταμιευτήριο!

Στοιχημάτιζε, δηλαδή, όπως οι κερδοσκόποι που καταγγέλλει συνεχώς ο πρωθυπουργός, ότι η χώρα θα καταρρεύσει, και μάλιστα διατηρώντας το 12,5% από τα ομόλογα για την παγκόσμια κερδοσκοπία εναντίον της Ελλάδας εκείνη τη στιγμή. Η ίδια η αγορά ομολόγων δεν είναι παράνομη, αλλά ο κύριος πρόεδρος είχε προφανώς εσωτερική πληροφόρηση ότι η ελληνική οικονομία πήγαινε κατά διαόλου και τη χρησιμοποίησε. Αν είχε κάνει κάτι τέτοιο στην Αμερική, θα έβλεπε τώρα το Μανχάταν από τις φυλακές του Μπρονξ.

Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, οδηγήθηκε στη φυλακή την προηγούμενη εβδομάδα ο Μάριος Ζ., ένας νεαρός που συνελήφθη σε επεισόδια την ημέρα της γενικής απεργίας. Μόνο ένας αστυνομικός κατέθεσε ότι έριξε μολότοφ και φορούσε κουκούλα, αλλά τα στοιχεία που προέκυψαν λένε μια διαφορετική ιστορία. Από τις φωτογραφίες φαίνεται καθαρά ότι δεν φορούσε κουκούλα, στο σημείο που τον συλλάβανε δεν είχε πέσει μολότοφ και στο σακίδιό του, που δεν μύριζε βενζίνη, υπήρχαν μόνο ένα σαμπουάν και είδη μπάνιου.

Όλα δείχνουν ότι ο Μάριος Ζ. κατηγορείται και προφυλακίστηκε άδικα . Ακόμη όμως και σοβαρά στοιχεία να υπήρχαν σε βάρος του, θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος μέχρι να κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Η κατοχή σαμπουάν( ή ακόμη και βόμβας μολότωφ) δεν είναι βαρύτερο έγκλημα από την καταλήστευση του κράτους. Δεν είναι δυνατόν να προφυλακίζεται ένας νεαρός που αρνείται την ενοχή του και να κυκλοφορούν ελεύθερα όλα τα λαμόγια που ρήμαξαν τη χώρα.

2010, ένα ’21 με πολλά μηδενικά (β')

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΙΡΕΙ ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ;        Επτά ολόκληρα χωριά της Κυνουρίας είχε αφορίσει -εκτός των άλλων- ο Γρηγόριος Ε΄ λίγο πρίν την Επανάσταση του ΄21, γιατί είχαν ιδιοποιηθεί την περιουσία ενός μοναστηριού (γεγονός, το οποίο αποσιωπάται από τη σύγχρονη ιστοριογραφία, για να μην αλλοιωθεί το προφίλ του «εθνομάρτυρα» πατριάρχη.) Οι σημερινοί όμως,  μεταμεληθέντες ευσεβείς κάτοικοι των χωριών αυτών, «βαρέως φέροντες τον εν λόγω αφορισμόν» αιτήθηκαν πρόσφατα μέσω του τοπικού μητροπολίτη τους από τον νυν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Βαρθολο- μαίο, να άρει τον αφορισμό, το οποίο και τελικά έγινε· δυό σχεδόν αιώνες μετά ο Βαρθολομαίος ήρε τον αφορισμό κατά των επτά χωριών, που είχε επιβάλει ο Γρηγόριος Ε΄.       Ελληνορθόδοξοι θεωρητικοί στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τους πολλαπλούς αφορισμούς, που εξαπέλυσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εναντίον της Επανάστασης και των επαναστατών του ΄21 ισχυρίζονται, ότι αυτό έγινε υπό την πίεση του σουλτάνου και για την προστασία δήθεν των αφορισθέντων. Ακόμα όμως, κι αν τα επιχειρήματα αυτά ευσταθούν, στις μέρες μας δεν υφίσταται πλέον τέτοιο θέμα. Γιατί λοιπόν δεν προχωρεί -έστω και σήμερα, δύο αιώνες μετά- ο κ. Βαρθολομαίος στην άρση των αφορισμών κατά της Επανάστασης, όπως έκανε και με τους αφορισμούς κατά των κατοίκων των χωριών της Κυνουρίας;

Διαβάστε περισσότερα