Η νοσταλγία της φευγαλέας πληροφορίας

Τέτοιες μέρες που είναι και δεν μπορώ να αφήσω το πληκτρολόγιο ... Έγραψα δύο posts από αυτά που δεν πολυσυνηθίζω, ένα για την καλλιτεχνική έκθεση σε εκκλησία όπου με αφορμή αυτή ομολογείται ότι το πρόβλημα είναι η σταύρωση ενός ανθρώπου (!) και το άλλο είναι η έμμεση επιβράβευση των πρωταγωνιστών της καθολικά καταδικασμένης υπόθεσης της ζαρντινιέρας.

Όμως αυτό που με απασχολεί τις τελευταίες ώρες είναι οι πραγματικές δυνατότητες επικοινωνίας που υπάρχουν μέσα στο περιβάλλον των blogs. Η εμπειρία που έχω τους τελευταίους μήνες όπου και αποφάσισα να λειτουργήσω αυτό το blog, είναι πραγματικά ... καταιγιστική.

Είναι φυσικά ενδιαφέρουσα και γοητευτική η συνεχής ανταλλαγή απόψεων που γίνεται μέσα στα ίδια τα πλαίσια του blog με τις αναρτήσεις και τα σχόλιά του. Άλλες φορές εύστοχο άλλες αδιάφορο ή εχθρικό ή πραγματικά ‘φωτισμένο’ ή γεμάτο χιούμορ και σκανδαλιά, ένα σχόλιο από τακτικό αναγνώστη ή περαστικό ανώνυμο κινεί πάντα το ενδιαφέρον !

Το ζήτημα όμως που θέλω να θίξω είναι πέρα από την συνήθη καθημερινή λειτουργία του blog, είναι ο πραγματικός κατακλυσμός από νέα πρόσωπα, πληροφορίες απόψεις, εικόνες και αισθήματα που βλέπω μπροστά στα μάτια μου κάθε φορά που διαβάζω φίλους bloggers ή ψάχνω για κάποια πληροφορία. Μπορεί κάποιος να αισθανθεί πραγματική λύπη ή απογοήτευση απλά και μόνο γιατί κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει όσο τακτικά θα ήθελε τις αναρτήσεις φίλων, ότι δεν είναι δυνατόν να σχολιάσει επιτυχημένες αναρτήσεις με τον τρόπο που πραγματικά τους αξίζει.

Σε ποιόν φίλο έγραψα εκείνο το σχόλιο το πρωϊ, που είδα αυτό το άρθρο που πραγματικά με ενδιαφέρει; τι καταπληκτικό Video υπήρχε για το θέμα ‘τάδε’ αλλά ... που, πού το είδα;

Βρίσκεσαι συχνά με την αίσθηση ότι περνά μπροστά από τα μάτια σου ένα υπέροχο ποτάμι πληροφορίας, φιλίας και ζωντάνιας αλλά εσύ μόνο λίγες σταγόνες, μόνο μια ελάχιστη, μικρή γεύση μπορείς να ‘δρέψεις’, λίγα, πολύ λίγα μπορείς να συνεισφέρεις !

Είναι ίσως ένα μικρό τίμημα σε αντιστάθμισμα της νέας εποχής που ανατέλλει, η πίκρα που αισθάνεται κανείς από την εκ’ των πραγμάτων ‘περιορισμένη’ πρόσβαση που έχουμε σ΄ αυτό το ασύλληπτο παιχνίδισμα της γνώσης και της γνώμης. Περιορισμένη μόνο από τα όρια του δικού μας νου.

Στην 'πίκρα' αυτή εγώ απονέμω τον τίτλο : ... η νοσταλγία της φευγαλέας πληροφορίας ...
.