Ιδιωτικό ή Δημόσιο

Όπως επανειλημμένα έχει από πολλούς εξηγηθεί, το 1,5 εκατομμύριο ανέργων συμπολιτών μας αντιπροσωπεύει τις θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν από τις προσπάθειες των Ελλήνων στις τελευταίες δύο δεκαετίες σε συνθήκες σχεδόν σταθερής οικονομικής ανάπτυξης της τάξης του 4% ετησίως. Οι θέσεις αυτές χάθηκαν μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια και παράλληλα, η οικονομία βρίσκεται σε βαθιά ύφεση για πέμπτο ή έκτο χρόνο παρουσιάζοντας μάλλον επισφαλείς προοπτικές ισχνής ανάπτυξης από το 2015.

Το σύνολο του εργατικού δυναμικού μας σήμερα είναι περίπου πέντε εκατομμύρια άτομα. Από αυτά οι περίπου 650.000 ή το 13% απασχολούνται σήμερα στον Δημόσιο τομέα. Το υπόλοιπο 87% αφορά τους εργαζόμενους και τους μερικά ή ολικά άνεργους του ιδιωτικού τομέα.

Οι αριθμοί αυτοί από μόνοι τους δείχνουν σε όποιον αντιλαμβάνεται έστω και λίγα οικονομικά το μέγεθος της καταστροφής  που χτύπησε την Ελληνική Οικονομία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αυτό το ογδόντα επτά τοις εκατό (87%) λοιπόν του εργατικού μας δυναμικού είναι ο ιδιωτικός τομέας. Εκτός από την οικονομική ελίτ των 1000 οικογενειών, υπάρχουν και οι μικρομεσαίοι,  μικροεπιχειρηματίες, αυτοαπασχολούμενοι, μικρές και μεσαίες μονάδες αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής κλπ κλπ. Οι δικοί μας άνθρωποι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αυτός είναι ο περιβόητος Ιδιωτικός Τομέας που μας τρομάζει τόσο πολύ.

Όποιος δεν είναι τόσο -εσκεμμένα ή όχι- αφελής ώστε να νομίζει πως με μια κυβέρνηση της αριστεράς σύσσωμη η οικονομική ελίτ θα σπεύσει να επενδύσει ώστε να στηρίξει τους πολίτες και την οικονομία της Ελλάδας, αντιλαμβάνεται πως κάθε θεσμός που θα βρεθεί στην διάθεση μιας αριστερής κυβέρνησης θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να στηρίξει σε προτεραιότητα και πάνω από όλα το ξαναζωντάνεμα του Ιδιωτικού Τομέα. Αυτή είναι άλλωστε είναι η σημασία του προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Ο Δημόσιος Τομέας, οι μεταβιβάσεις, τα κίνητρα και οι επενδύσεις του στα διάφορα έργα είναι η κατ’ εξοχήν ατμομηχανή που δίνει έναυσμα ανάπτυξης σε ολόκληρη την οικονομία. Το αν αυτά τα έργα θα αποδειχθούν κοινωνικά επωφελή και βιώσιμα θα εξαρτηθεί από την διαφάνεια και την ποιότητα διαχείρισής τους στις φάσεις του σχεδιασμού, της υλοποίησης και της εκμετάλλευσης. Κανείς φυσικά δεν πρέπει να ανέχεται και να επικροτεί εκχώρηση δημόσιων αγαθών και κεντρικών κοινωνικών υπηρεσιών (νερό, υγεία, εκπαίδευση, γη κλπ) σε ιδιωτικά συμφέροντα. Εδώ όμως δεν συζητάμε γι αυτό.

Νομίζω πως καλό είναι να ξεκολλάμε ως άτομα αλλά και ως αριστερά από αγκυλώσεις και εμμονές και ξεπερνώντας επί τέλους την αυτό-αναφορικότητά μας να στρέψουμε την προσοχή στις βαθιές πληγές της Ελληνικής οικονομίας και στους αντίξοους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς που μας επηρεάζουν. Η εδραίωση της αριστεράς μέσα στην κοινωνία θα εξαρτηθεί από την ικανότητά της να βελτιώσει σε πολύ σύντομο χρόνο τις ζωές των πολιτών δίνοντάς τους ταυτόχρονα σταθερή θετική προοπτική. Οι αντίπαλοί μας, η οικονομική ελίτ και οι πολιτικοί της αντιπρόσωποι, το έχουν καταλάβει αυτό και μάλλον εκεί θα εστιάσουν ολόκληρο το πολιτικό τους παιχνίδι. Η σύγχρονη Ελληνική αριστερά, εμείς όλοι, το έχουμε άραγε καταλάβει;

Η Ευρώπη ολόκληρη βρίσκεται μέσα σε ένα πολύ σκοτεινό τούνελ υπό την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, της πλέον χυδαίας, απάνθρωπης και αδυσώπητης μορφής του Καπιταλισμού. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί ούτε να παραβλέπεται ούτε να υποτιμάται από κανέναν και πολύ περισσότερο από την Ευρωπαϊκή και την Ελληνική αριστερά η οποία καλείται να απαγκιστρωθεί από τους όποιους γοητευτικούς βολονταρισμούς για να υλοποιήσει πολιτικές που θα είναι εφαρμόσιμες και θα δώσουν πραγματικές και μετρήσιμες λύσεις.

Οι πολίτες είναι τόσο ταλαιπωρημένοι και αισθάνονται τόσο αδικημένοι που δεν θα δώσουν παρά ελάχιστο χρόνο στην οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση οσοδήποτε προοδευτική κι αν είναι για να αποδείξει πως μπορεί να υλοποιήσει αυτά που προγραμματικά υπόσχεται.

Θανάσης Κοντονάτσιος