Άλλοι τρόποι, νέοι δρόμοι

Είχα γράψει από τα μέσα του ‘13 ένα παρόμοιο με το παρακάτω κείμενο που διασκεύασα ελαφρά σήμερα και το καταθέτω ως, αιρετική αν θέλετε, επετειακή αναφορά.

Ίσως να μην είναι χωρίς ιστορικό προηγούμενο, παραμένει όμως ψυχρή και σκοτεινή η ανυποχώρητη εμμονή των εκπροσώπων του νέο-φιλελευθερισμού στην καταστροφή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους, στην καταστολή και στον αυταρχισμό. Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν η αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα να αντιμετωπίσουν καταστάσεις άμεσης σύγκρουσης όπως αυτές που έχουν εκτυλιχθεί τα τελευταία χρόνια  στο κέντρο της Αθήνας και σε μεγάλες πόλεις ή και ακόμα χειρότερες. Ό,τι έχουμε δει μέχρι στιγμής είναι η ασυδοσία των οργάνων καταστολής, η επικίνδυνη ακόμη και προς την ίδια τη ζωή συμπεριφορά, η συκοφαντία, τυφλές και άδικες προσαγωγές, συλλήψεις, παράνομες και άδικες προφυλακίσεις και καταδίκες.

Ποια άλλη προοπτική μπορεί να προσφέρουν τα κινήματα στους πολίτες που συγκρούονται με τους μηχανισμούς καταστολής εκτός από το να επιστρέφουν αυτοί κλαμένοι και δαρμένοι στο σπίτι τους; Ποια είναι η θέση της αριστεράς και πως αντιμετωπίζει πρακτικά (αλλά και στην θεωρία του) αυτό το ζήτημα;

Αξίζει να διερευνηθούν τα μέσα και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες τα κινήματα και η αριστερά ως το πιο οργανωμένο τμήμα τους, θα μπορέσουν να υποστηρίξουν θεσμικά και στην πράξη τους πολίτες. Η πλήρης και πολύπλευρη νομική προστασία, η διεθνής δικτύωση και η καλύτερη οργάνωση των διαδηλώσεων είναι ίσως κάποιες από τις προτάσεις. Ίσως αρκούν ίσως και όχι Τι άλλα μέσα μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να περιφρουρηθεί η ασφάλεια και να διατηρηθεί η αξιοπρέπεια του πολίτη που διαμαρτύρεται, του αριστερού που συγκρούεται; Πως μπορούν άραγε να βοηθηθούν οι πολίτες ώστε να γυρίζουν στο σπίτι τους μετά από μια συγκέντρωση, πορεία ή διαμαρτυρία με την αίσθηση της νίκης και όχι με την αίσθηση της ήττας;

Για μένα το ερώτημα είναι αναπάντητο και ο προβληματισμός κλιμακώνεται μέχρι που να φτάσει στην αμφισβήτηση των ίδιων των μορφών διαμαρτυρίας και σύγκρουσης που ακολουθούνται έως και σήμερα. Η συντηρητική μεταστροφή από τη δεκαετία του ’70 και η πλήρης εξάλειψη του αντίπαλου δέους τις δεκαετίες του ’80 και ’90 έκαναν το δυτικό καπιταλισμό απρόσβλητο στις παραδοσιακές «μορφές πάλης». Αδιάφορο ακόμη και στην απώλεια ζωής και ικανότατο στο να υποστηρίζει θεσμικά αλλά και με την προπαγάνδα την ατιμωρησία και το ασύδοτο των πανίσχυρων πλέον μηχανισμών καταστολής(*).

Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι τις νεολαίας που δραστηριοποιείται σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αντίστασης δεν συνειδητοποιεί πως το διακύβευμα της αξιοπρέπειας, της σωματικής ακεραιότητας και της ελευθερίας δεν αντισταθμίζεται από την πάλη απέναντι στο σύστημα. Σπαταλιέται σε αψιμαχίες με εν πολλοίς ψυχικά ανάπηρους και επικίνδυνους νεαρούς που επάνδρωσαν τους μηχανισμούς καταστολής για να καλύψουν τα αδιέξοδά τους. Το Σύστημα ψυχρό, άθικτο κι αδιάφορο είναι Αλλού.

Οι εξευτελιστικές προσαγωγές, οι αναίτιες συλλήψεις, οι αδικαιολόγητες προφυλακίσεις, οι αναρίθμητες φωτογραφίες με τα ματωμένα και χτυπημένα θύματα της κατασταλτικής βίας δεν καθαγιάζουν, δεν δικαιώνουν, δεν επιβεβαιώνουν κανέναν από εμάς. Το αντίθετο: προβάλλουν την ισχύ της κυριαρχίας, θεμελιώνουν το φόβο και δείχνουν την αδυναμία μας.

Χρειάζονται άλλοι τρόποι, πρέπει να αναζητηθούν νέοι δρόμοι.

(*) δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε πολλές χώρες η εκπαίδευση, η κουλτούρα και τα μέσα (στολές, όπλα κλπ) της αστυνομίας προσομοιάζουν όλο και περισσότερο με αυτά του στρατού