Jacqueries – Οι παρέες των εξεγερμένων

απόσπασμα από το βιβλίο του Domenico Losurdo book Democracy or Bonapartism

Η εξέγερση του 1992 στο Los Angeles ήταν η αντίδραση για την αποδυνάμωση της αναλογικής εκπροσώπησης και για τον πολιτικό αποκεφαλισμό των ασθενέστερων τάξεων. Αποτέλεσε επίσης, σε μεγάλο βαθμό, αντίδραση ως προς τις φυλετικές διακρίσεις και την επακόλουθη μινιμαλιστική αντίληψη για την Δημοκρατία η οποία υποβαθμίστηκε σε «Αγορά». Οι λεγόμενες κατώτερες τάξεις βρέθηκαν απογυμνωμένες από τα κοινωνικά και οικονομικά τους δικαιώματα χωρίς να διαθέτουν οι ίδιες κανένα πολιτικό οργανισμό ή κόμμα το οποίο να μπορούν να εμπιστευθούν. Οι μαύροι, με περιορισμένη την πρόσβασή τους στην πληροφόρηση, εμποδιζόμενοι να εξασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα από τεχνητούς νομικίστικους φραγμούς στην διαδικασία εγγραφής ψηφοφόρων και έχοντας ολοκληρωτική αδυναμία να κάνουν τις φωνές τους να ακουστούν στο κατάλληλο πολιτικό επίπεδο, μπορούσαν μόνο να διαμαρτυρηθούν σχηματίζοντας παρέες εξεγερμένων (jacqueries), δηλαδή οργισμένες και καταστροφικές ομάδες οι οποίες με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να μεταβάλλουν το πολιτικό και κοινωνικό status.

Όπως έχει ιδιαίτερα φανεί από το παράδειγμα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας και σε αυτόν τον αιώνα, η άνοδος του Βοναπαρτισμού έχει σημαδευτεί από την επιβολή τεχνητών εκλογικών διαδικασιών (σσ. παράδειγμα το πριμ 50 εδρών στο πρώτο κόμμα που ισχύει στην χώρα μας). Η εκλογική νομοθεσία εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά που προκύπτουν από το μονοπώλιο των υπερβολικά πλούσιων στα πρωτοφανούς ισχύος ΜΜΕ τα οποία ισχυροποιούν και επιταχύνουν την διαδικασία πολιτικού αποκεφαλισμού των ασθενέστερων τάξεων.

Με τον συνεχιζόμενο θρίαμβο του Αμερικανικού μοντέλου το φαινόμενο των αστικών ομάδων εξεγερμένων (jacqueries) θα επαναληφθεί στην Ευρώπη ενισχυόμενο από μετανάστες, λούμπεν προλετάριους καθώς και από άλλα ασθενή και περιθωριοποιημένα στρώματα. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται ήδη στην Αγγλία. Η διαδικασία της χειραφέτησης κατά τους τελευταίους δύο αιώνες επέβαλε καθολική και ισότιμη ψηφοφορία (ένας άνθρωπος, μία ψήφος) και απαιτούσε αναλογική εκπροσώπηση, στο όνομα της «ισότιμης αξίας εκπροσώπησης», για κάθε ξεχωριστή ψήφο. Αυτό αμφισβήτησε και αποδυνάμωσε το, υπάρχον αν και καμουφλαρισμένο, μονοπώλιο των ισχυρών στα αντιπροσωπευτικά όργανα. Συνέδεσε τα πολιτικά με τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα εισάγοντας μια νέα αντίληψη για την Δημοκρατία ως χειραφέτηση των τάξεων, των φυλών και των λαών που μέχρι τότε βρίσκονταν σε υποδεέστερη και ανίσχυρη θέση.

Όμως αυτή η διαδικασία φαίνεται ότι βρίσκεται σήμερα σε υποχώρηση. Είμαστε μάρτυρες μιας φάσης από-χειραφέτησης, μιας από τις φάσεις που σημαδεύουν την μακρά και βασανιστική πορεία της Δημοκρατίας, της οποίας το τέλος δεν είναι προς το παρόν ορατό.

.