Karl Marx - Nouriel Roubini: 1 - 0

Όταν ο Nouriel Roubini, παιδί συστημικό και από τους θεωρητικούς στυλοβάτες του σύγχρονου καπιταλισμού λέει τα παρακάτω:

[ … ] ο Καρλ Μαρξ είχε εν μέρει δίκιο όταν υποστήριζε ότι η παγκοσμιοποίηση, η χρηματοπιστωτική διαμεσολάβηση που λειτουργεί σε κατάσταση αμόκ, και η αναδιανομή του πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον καπιταλισμό στην αυτοκαταστροφή [ … ]

Τότε τα πράγματα δεν πάνε καθόλου, μα καθόλου καλά !

(ολόκληρο το ανατριχιαστικό του άρθρο εδώ)

.

Γιγαντοοθόνες, κραυγές και ψίθυροι

Οι χειρότερες μορφές φασισμού αρχίζουν να στραγγαλίζουν ότι απέμεινε από την Δύση

Ο πανικόβλητος αλλά και αμετανόητος εχθρός της κοινωνίας David Cameron εμφανίζει πρόσωπα διαδηλωτών, που δεν έχουν δικαστεί ούτε καταδικαστεί για κάτι, σε γιγαντοοθόνες με στόχο να μετατρέψει το Βρετανικό κοινό σε μια άμορφη μάζα χαφιέδων που καταφέρονται ο ένας εναντίον του άλλου. Ήδη μια ευαίσθητη «μητέρα» κατέδωσε τον δεκαπεντάχρονο γιό της διότι τον αναγνώρισε σε κάποια από τις γιγαντοοθόνες του David. Στο βιβλίο τους «The Fall of Berlin» οι A. Read και D. Fisher περιγράφουν την εκτέλεση ενός ζευγαριού από τους ναζί το 1942, αφού τους είχε καταδώσει ο ίδιος ο γιός τους ως ανντικαθεστωτικούς. Βλέπετε μήπως κάποια αναλογία;

Την ίδια στιγμή αναφέρεται (CBS News), πως οι αρχές του φασιστικού Ισραηλινού ψευτοκράτους θα χρησιμοποιήσουν ως κατασταλτικό μέσο ένα μηχάνημα το οποίο ονομάζεται The Scream (κραυγή) και παράγει υπερήχους που προκαλούν ναυτία και καθιστούν τους ανθρώπους ανίκανους να αντιδράσουν.

Τα Δυτικά καθεστώτα αντιμετωπίζουν πλέον ανοικτά τους πολίτες ως εχθρικές αγέλες. Πρόκειται άραγε για την ολοκλήρωση μιας συντριπτικής παρακμής ή για την αρχή ενός αφάνταστου εφιάλτη;

.

Jacqueries – Οι παρέες των εξεγερμένων

απόσπασμα από το βιβλίο του Domenico Losurdo book Democracy or Bonapartism

Η εξέγερση του 1992 στο Los Angeles ήταν η αντίδραση για την αποδυνάμωση της αναλογικής εκπροσώπησης και για τον πολιτικό αποκεφαλισμό των ασθενέστερων τάξεων. Αποτέλεσε επίσης, σε μεγάλο βαθμό, αντίδραση ως προς τις φυλετικές διακρίσεις και την επακόλουθη μινιμαλιστική αντίληψη για την Δημοκρατία η οποία υποβαθμίστηκε σε «Αγορά». Οι λεγόμενες κατώτερες τάξεις βρέθηκαν απογυμνωμένες από τα κοινωνικά και οικονομικά τους δικαιώματα χωρίς να διαθέτουν οι ίδιες κανένα πολιτικό οργανισμό ή κόμμα το οποίο να μπορούν να εμπιστευθούν. Οι μαύροι, με περιορισμένη την πρόσβασή τους στην πληροφόρηση, εμποδιζόμενοι να εξασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα από τεχνητούς νομικίστικους φραγμούς στην διαδικασία εγγραφής ψηφοφόρων και έχοντας ολοκληρωτική αδυναμία να κάνουν τις φωνές τους να ακουστούν στο κατάλληλο πολιτικό επίπεδο, μπορούσαν μόνο να διαμαρτυρηθούν σχηματίζοντας παρέες εξεγερμένων (jacqueries), δηλαδή οργισμένες και καταστροφικές ομάδες οι οποίες με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να μεταβάλλουν το πολιτικό και κοινωνικό status.

Όπως έχει ιδιαίτερα φανεί από το παράδειγμα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας και σε αυτόν τον αιώνα, η άνοδος του Βοναπαρτισμού έχει σημαδευτεί από την επιβολή τεχνητών εκλογικών διαδικασιών (σσ. παράδειγμα το πριμ 50 εδρών στο πρώτο κόμμα που ισχύει στην χώρα μας). Η εκλογική νομοθεσία εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά που προκύπτουν από το μονοπώλιο των υπερβολικά πλούσιων στα πρωτοφανούς ισχύος ΜΜΕ τα οποία ισχυροποιούν και επιταχύνουν την διαδικασία πολιτικού αποκεφαλισμού των ασθενέστερων τάξεων.

Με τον συνεχιζόμενο θρίαμβο του Αμερικανικού μοντέλου το φαινόμενο των αστικών ομάδων εξεγερμένων (jacqueries) θα επαναληφθεί στην Ευρώπη ενισχυόμενο από μετανάστες, λούμπεν προλετάριους καθώς και από άλλα ασθενή και περιθωριοποιημένα στρώματα. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται ήδη στην Αγγλία. Η διαδικασία της χειραφέτησης κατά τους τελευταίους δύο αιώνες επέβαλε καθολική και ισότιμη ψηφοφορία (ένας άνθρωπος, μία ψήφος) και απαιτούσε αναλογική εκπροσώπηση, στο όνομα της «ισότιμης αξίας εκπροσώπησης», για κάθε ξεχωριστή ψήφο. Αυτό αμφισβήτησε και αποδυνάμωσε το, υπάρχον αν και καμουφλαρισμένο, μονοπώλιο των ισχυρών στα αντιπροσωπευτικά όργανα. Συνέδεσε τα πολιτικά με τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα εισάγοντας μια νέα αντίληψη για την Δημοκρατία ως χειραφέτηση των τάξεων, των φυλών και των λαών που μέχρι τότε βρίσκονταν σε υποδεέστερη και ανίσχυρη θέση.

Όμως αυτή η διαδικασία φαίνεται ότι βρίσκεται σήμερα σε υποχώρηση. Είμαστε μάρτυρες μιας φάσης από-χειραφέτησης, μιας από τις φάσεις που σημαδεύουν την μακρά και βασανιστική πορεία της Δημοκρατίας, της οποίας το τέλος δεν είναι προς το παρόν ορατό.

.

محمد – Μωάμεθ

Οι τελευταίες παράγραφοι από το εξαιρετικό βιβλίο της ευαίσθητης και πολύ συμπαθούς πρώην καλόγριας Karen Armstrong – «Μωάμεθ», βιβλίο που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί:

[ … ] Εμείς οι Δυτικοί ποτέ δεν μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε δίκαια το Ισλάμ: οι αντιλήψεις για αυτό είναι χονδροειδείς και απορριπτικές και σήμερα μοιάζουμε να προδίδουμε την ίδια μας την διακηρυγμένη προσήλωση στην ανοχή και στην ευσπλαχνία με την περιφρόνηση που δείχνουμε απέναντι στον πόνο και τη δυστυχία που υπάρχουν στον Μουσουλμανικό κόσμο. Το Ισλάμ δεν πρόκειται να αφανιστεί ή να χαθεί. Θα ήταν καλύτερα αν παρέμενε ισχυρό και ακμαίο. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι δεν είναι πλέον αργά.

Οι άνθρωποι στον Ισλαμικό κόσμο αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στα τέλη του εικοστού αιώνα αλλά, όπως επεσήμαινε ο Wilfred Cantwell Smith το 1956, η Δύση αντιμετωπίζει επίσης ένα πρόβλημα. Τη «θεμελιώδη αδυναμία» τόσο του δυτικού πολιτισμού όσο και του Χριστιανισμού στον σύγχρονο κόσμο:

Πρόκειται για την ανικανότητά τους να αναγνωρίζουν ότι μοιράζονται τον πλανήτη όχι με κατώτερους αλλά με ίσους. Αν δεν μπορέσει ο δυτικός πολιτισμός από πνευματική και κοινωνική, πολιτική και οικονομική άποψη, καθώς και η χριστιανική εκκλησία από θρησκευτική άποψη, να μάθουν να φέρονται με στοιχειώδη σεβασμό στους υπόλοιπους ανθρώπους, θα έχουν με την σειρά τους αποτύχει στην προσπάθεια να ανταπεξέλθουν στις νέες πραγματικότητες του 20^ου αιώνα. Τα προβλήματα που εγείρονται σε σχέση μ’ αυτό είναι βέβαια τόσο βαθιά όσο και οτιδήποτε αναφέραμε σε σχέση με το Ισλάμ.

Η αλήθεια είναι ότι το Ισλάμ και η Δύση μοιράζονται μια κοινή παράδοση. Από την εποχή του προφήτη Μωάμεθ, οι Μουσουλμάνοι το αναγνωρίζουν αυτό, ενώ η Δύση δεν μπορεί να το αποδεχθεί. Κάποιοι Μουσουλμάνοι σήμερα αρχίζουν να στρέφονται ενάντια στους πολιτισμούς των λαών της Βίβλου, οι οποίοι τους έχουν φερθεί ταπεινωτικά και με περιφρόνηση. Έχουν αρχίσει ακόμη και να «εξισλαμίζουν» αυτό το νέο μίσος. Η προσφιλής φιγούρα του Μωάμεθ έγινε επίκεντρο μιας από τις πρόσφατες συρράξεις ανάμεσα στο Ισλάμ και στην Δύση, γύρω από την υπόθεση του Salman Rushdie. Αν οι Μουσουλμάνοι χρειάζεται να κατανοήσουν τις δικές μας παραδόσεις και τους θεσμούς με πιο ουσιαστικό τρόπο σήμερα, εμείς οι Δυτικοί οφείλουμε να απαλλαγούμε από κάποιες παλαιές μας προκαταλήψεις. Ένα θεμελιώδες σημείο για να ξεκινήσουμε είναι ίσως η προσωπικότητα του Μωάμεθ: ενός περίπλοκου παθιασμένου ανθρώπου ο οποίος κάποιες φορές έκανε πράγματα που εμείς σήμερα είναι δύσκολο να αποδεχτούμε, αλλά ο οποίος διέθετε έναν σπάνιο βαθμό ευφυΐας και ίδρυσε μια θρησκεία και μια πολιτιστική παράδοση που δεν βασιζόταν στο ξίφος –σε αντίθεση με τον μύθο που τρέφει η Δύση- και της οποίας το όνομα «Ισλάμ» υποδηλώνει την ειρήνη και την συμφιλίωση. [ … ]

Αν προσπαθήσεις να μου βάλεις μια ταμπέλα

και να με περιορίσεις

μέσα σε μια κάσα με λέξεις,

αυτή η κάσα θα γίνει το φέρετρό σου.

Διότι δεν ξέρω ποιος είμαι.

Είμαι μια εκπληκτική διαυγής σύγχυση.

Είμαι η δικιά σου φωνή

που κάνει αντίλαλο

στους τοίχους του Σύμπαντος.

(από το ποίημα ‘Ποιος είμαι’ του Τζελαλαντίν Ρούμι)

.

Οι αναρχικοί

του Γιώργου Σταματόπουλου (enet)

Σκοπίμως διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή κάνουν λάθος όσοι διατυμπανίζουν ότι η αναρχία είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ευαγγελίζεται ένα σύστημα χωρίς αρχές, ότι ο κάθε ένας κάνει ό,τι γουστάρει και λοιπά φαιδρά. Αποκρύπτουν ότι αναρχία σημαίνει ένα σύστημα χωρίς άρχοντες, χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία.

ΑΠΟ ΤΑ φιλοσοφικά συστήματα (θεωρίες, αφηγήσεις) του Διαφωτισμού είναι το μόνο που πλησιάζει τη Δημοκρατία, την κατάσταση εκείνη στην οποία το μόνο κράτος είναι ο δήμος, ο λαός, για όσους έχουν ξεχάσει τις πολύτιμες έννοιες της παράδοσης. Ουδεμία σχέση με τη βία έχει η αναρχία· συνηγορεί όμως υπέρ του ξεσπάσματος αυτής, όταν είναι λαϊκή (όταν η καταπίεση των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων φτάνει στο απροχώρητο).

Σ' ΕΝΑ ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η λονδρέζικη αντιτρομοκρατική υπηρεσία προτρέπονται οι πολίτες να καταδίδουν στα αστυνομικά τμήματα τους αναρχικούς (!). Ακούγεται ίσως ανατριχιαστικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη δημοκρατία (σήμερα στο Λονδίνο, αύριο στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, μεθαύριο στο Σαράγιεβο, την Αθήνα και πάει λέγοντας...). Είναι εν τούτοις απορίας άξιον να εκδίδεται μια τέτοια απόφαση που ποινικοποιεί τις ιδέες, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια χοάνη που απορροφά και ευτελίζει τα πάντα, ακόμη κι εκείνα που επιβουλεύονται την ύπαρξή του. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι είναι ανίκητος, διότι είναι γνωστή η μικρότητα (νωθρότητα) του ανθρώπου. Απλώς οι Λονδρέζοι καπιταλιστές προβαίνουν σε μια επίδειξη (γελοίας) αυταρχικότητας και ας γελοιοποιούν το πνεύμα, τις ιδέες, την ελευθερία. Ετσι κι αλλιώς, όσοι υπηρετούν πιστά το σύστημα, εκεί και παντού, έχουν χάσει κάθε επαφή με τις έννοιες αυτές.

ΘΑ ΗΤΑΝ εντούτοις ευχής έργον, εάν μπορούσαμε να εμβαπτισθούμε στα (ιαματικά) νάματα της Αναρχίας. Θα αντιλαμβανόμασταν αμέσως τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει γειτονιά, τι λαϊκή τέχνη, τι συνύπαρξη, τι χορός, τι έρωτας, τι έκσταση, τι συνεταιρισμός, τι φιλία. Θα έμπαινε ξαφνικά η ποίηση στη ζωή μας, θα αποπεζοποιείτο έστω η ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Πού τέτοια πράγματα. Εδώ η πόζα πάει σύννεφο από τον πιο ταπεινό ώς το μεγαλύτερο αλαζόνα, αρκεί να αποκτήσουν μια θεσούλα και να ασκούν εξουσία... Φτωχά «εγώ», αμόρφωτα, ράθυμα, άπονα, εθελόδουλα (για τούτο και παραμένουν «εγώ»...).

ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ από τους αναρχικούς η κοινωνία· οι αναρχικοί ζουν μέσα στην κοινωνία, φροντίζουν γι' αυτήν, υπερασπίζονται το ελάχιστον της αξιοπρέπειάς της. Η κοινωνία κινδυνεύει απ' αυτούς που τάχα θέλουν να την προστατεύσουν από κινδύνους· η εξουσία είναι ο κίνδυνος. Και δυστυχώς η εξουσία δεν είναι μόνο στους κυβερνητικούς θεσμούς-γρανάζια. Η εξουσία τρέχει απ' τα μπατζάκια του καθενός μας· και ας λέμε άλλα.

.

Ο Κύριος και οι Αγορές

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έχουν πληροφόρηση από τον μέσο όρο και πάνω γνωρίζουν ότι το κεντρικό μοντέλο των ανθρώπινων οικονομιών εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι απαράλλαχτο. Το 1% κατέχει το 25% του πλούτου, το 20% κατέχει το 80% του πλούτου και το υπόλοιπο 80% των ανθρώπων ζουν με ψίχουλα δηλαδή με το υπόλοιπο 15%.

Τα ποσοστά μπορεί να ‘παίζουν’ λίγο πάνω – κάτω από εποχή σε εποχή και από χώρα σε χώρα αλλά η κεντρική ιδέα παραμένει απαράλλαχτη ως παγκόσμια σταθερά και ανθεκτική ως γρανίτης. Η κατάσταση αυτή δεν έχει μεταβληθεί ως τα σήμερα αρχίζοντας από την εποχή του κώδικα του Χαμουραμπί (-1900) ή και πιο παλιά αφού πολλοί υποπτεύονται ότι πηγάζει από τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των πρώιμων ανθρώπινων κοινωνιών.

Αυτό το περιβόητο 1% λοιπόν εννοούμε (κι ας μην το ξέρουμε) όταν λέμε «Αγορές».  Αυτό το περιβόητο 1% είναι ο Κύριος του παιχνιδιού.

Ο Κύριος λοιπόν, είναι αχόρταγος και ανηλεής. Δεν τον αγγίζουν οι κρίσεις και οι υφέσεις. Δεν τον αγγίζουν οι πόλεμοι. Αν καμιά φορά τύχει να χάσει παιδιά κι αδέλφια στους πολέμους είναι από ιδιοτέλεια ή από «υψηλή» σπορτίβικη διάθεση και όχι από πραγματική ανάγκη ή εμπλοκή. Ακουμπισμένος με νωχέλεια πάνω στην ιστορικά επιβεβαιωμένη α-μεταβλητότητά του βλέπει όλους εμάς τους υπόλοιπους ως ενοχλητικά παράσιτα ή – στην καλύτερη περίπτωση – ως πρόσκαιρα χρήσιμα εργαλεία.

Ο Κύριος σήμερα συγκεντρώνει το έχει Του επειδή (α) δεν υπάρχει αντίπαλο δέος (β) επειδή έτσι του είπε ο Φρήντμαν και (γ) επειδή φοβάται λίγο την απρόβλεπτη Κίνα.

Ο Κύριος δεν δίνει πεντάρα τσακιστή για το αν εμείς οι υπόλοιποι θα πεινάσουμε, θα διαδηλώσουμε ή θα τρελαθούμε από την απραξία της ανεργίας. Πεντάρα !

Βλέπετε εσείς κάπου την Λογική;

.

Αφιερωμένο στις αγορές

Orgasmatron, Motorhead - 1986

I am the one, Orgasmatron, the outstretched grasping hand

My image is of agony, my servants rape the land

Obsequious and arrogant, clandestine and vain

Two thousand years of misery, of torture in my name

Hypocrisy made paramount, paranoia the law

My name is called religion, sadistic, sacred whore.

I twist the truth, I rule the world, my crown is called deceit

I am the emperor of lies, you grovel at my feet

I rob you and I slaughter you, your downfall is my gain

And still you play the sycophant and revel in you pain

And all my promises are lies, all my love is hate

I am the politician, and I decide your fate

I march before a martyred world, an army for the fight

I speak of great heroic days, of victory and might

I hold a banner drenched in blood, I urge you to be brave

I lead you to your destiny, I lead you to your grave

Your bones will build my palaces, your eyes will stud my crown

For I am Mars, the god of war, and I will cut you down.

Με αφορμή την πορεία (με συμμετοχή της αριστεράς) προς την Συριακή πρεσβεία

Ποιός σχεδίασε, ποιός χρηματοδότησε και ποιός εκτέλεσε τις 'εξεγέρσεις' στην Συρία και με ποιούς πολιτικούς στόχους; Μήπως θα έπρεπε να λάβουμε υπ' όψιν μας τον πανικό της Δύσης μπροστά στην πιθανότητα να βγει στην Μεσόγειο μέσω της Συρίας η Περσία (Ιράν); Η 'αξιοποίηση' των υπαρκτών βεβαίως εσωτερικών πολιτικών προβλημάτων από δυτικούς 'καλοθελητές' με στόχο το γονάτισμα και την πολιτική εξουδετέρωση της Συρίας δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να τονισθεί και διερευνηθεί από την αριστερά; Ποιοί και γιατί συδαύλισαν αυτή την καταστροφική εσωτερική σύγκρουση στην Συρία; Μήπως η αριστερά θα έπρεπε να ενημερώνει σε βάθος τους πολίτες περί του τι ακριβώς συμβαίνει και για ποιό λόγο, πριν αρχίζει να λαμβάνει μέρος σε αμφιλεγόμενες 'πορείες'; Μήπως, εκτός από την Ελληνική κυβέρνηση, εντολές από την κυρία Κλίντον και τα διάφορα Δυτικά γεράκια παίρνει και η Ελληνική αριστερά; Φυσικά και δεν διανοούμαι να ακυρώσω τις προσπάθειες των Σύρων πολιτών για εκδημοκρατισμό ούτε να υποβαθμίζω τις θυσίες αίματος. Όμως εδώ, κάτω από την επιφάνεια, κρύβονται κι άλλα πράγματα. Αυτό προσπαθώ να τονίσω με τα ερωτήματά μου. Η κατάσταση μου θυμίζει έντονα την προσπάθεια αποσταθεροποίησης του Ιράν η οποία ήταν σαφώς δυτικοτραφής και δυτικόστροφη καλά κρυμμένη πίσω από την πραγματική ανάγκη της χώρας για εκδημοκρατισμό. Η συνταγή είναι να αξιοποιούνται οι βαθιές αδυναμίες των μη αρεστών στην Δύση καθεστώτων ώστε αντί να εξελίσσονται από ανεπηρέαστες εσωτερικές διεργασίες προς το καλύτερο, αυτά να πιέζονται -από την ανασφάλειά τους- και να γίνονται ακόμη ποιό αυταρχικά μη τολμώντας να χαλαρώσουν την υπερβολική ιεραρχία και τον κοινωνικό έλεγχο. Ο τελικός στόχος είναι η αποσταθεροποίηση αυτών των χωρών και πιο μακρόχρονα, η επιβολή δυτικοστραφών κυβερνήσεων. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνο και πολύ ύπουλο παιχνίδι αδιαφανές στους περισσότερους από εμάς που βλέπουμε μόνο την άγρια καταστολή και τα θύματα χωρίς να έχουμε πληροφόρηση για τις τεράστιες δυνάμεις και τα γεωπολιτικά παιχνίδια που λειτουργούν στο παρασκήνιο.

μερικές αναφορές:

Iran, Syria keen on enhancing ties

Iran, Syria sign five MoUs

Ahmadinejad’s message to Asad

U.S. considers tough, unilateral Syria sanctions

.