Μα καμία πρόταση, καμία πραγματική συζήτηση. Μόνο πανικός, αρνητισμός και λαϊκισμός του κερατά. Παντού. Από τις ‘ανατολικές ακτές’ μέχρι τα Δαρδανέλια. Βρισκόμαστε μπροστά στην χειρότερη πυρηνική κρίση στην ιστορία μετά τις βόμβες του Τρούμαν και ο ‘δυτικός άνθρωπος’ το ‘υπόδειγμα’ απλώς αγοράζει μετρητές Geiger και χάπια ιωδίου. Θα μπορούσαν να ειπωθούν και να προταθούν πολλά. Θα μπορούσε η εν εξελίξει καταστροφή να αποτελέσει έναυσμα για αναθεώρηση, επανεξέταση και βελτίωση. Αλλά όχι. Οι περισσότερες αντιδράσεις στον κόσμο είτε βασίζονται στον φόβο και στην άγνοια, είτε σε πολιτικές αγκυλώσεις είτε σε φαινόμενα και θέσεις που πηγάζουν από την αντιπαλότητα των τριών πανίσχυρων ενεργειακών λόμπυ: των πετρελαιάδων, των εναλλακτικών και των πυρηνικών.
Ουδείς θέλει να αντιμετωπίσει την απλή αλήθεια ότι η ανθρωπότητα, έως ότου βρεθεί ένα σοβαρό υποκατάστατο τεχνολογίας με πραγματικά ικανή απόδοση, είναι εντελώς απίθανο να εγκαταλείψει την χρήση της πυρηνικής ενέργειας για παραγωγή ενέργειας. Αποκλείεται παιδιά. Δεν πρόκειται να συμβεί. Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια: όταν έχει μια λύση στα χέρια του την χρησιμοποιεί ακόμη και με ρίσκο. Το χαρακτηριστικό αυτό μας ακολουθεί από την αυγή της κοινωνικής μας ιστορίας, ίσως πριν ακόμη κατεβούμε από τα δένδρα ή ξεμυτίσουμε από τις σπηλιές. Η λύση για μας δεν είναι να εξαφανίσουμε την λύση αλλά να περιορίσουμε το ρίσκο. Ο πρώτος στόχος είναι χαζός ως ανέφικτος, ο δεύτερος στόχος είναι πραγματοποιήσιμος.
Θα μπορούσαν με αφορμή τον πόνο και την οδύνη από την καταστροφή που έχει ήδη συντελεστεί αλλά και από αυτή που, από ότι φαίνεται στο Fukushima, έρχεται, να διατυπωθούν προτάσεις, να βελτιωθούν προδιαγραφές, να απαιτηθούν δοκιμές να τεθούν προϋποθέσεις και όρια. Όμως όχι. Αυτό που συμβαίνει είναι η υστερία των πράσινων υπερβολών και των πράσινων εμετών. Η πλήρης άρνηση. Όχι σε όλα.
Οι νάνοι της νοημοσύνης που κινούν τα νήματα αυτών των αντιδράσεων και οι, σε πολλές περιπτώσει καλοπροαίρετοι, ακολουθούντες δεν έκατσαν μάλλον να σκεφτούν που άραγε να οφείλονται οι εκατοντάδες νεκροί του Ιράκ. Που οφείλεται ο καταποντισμός επί δεκαετίες της Αιγύπτου στα αζήτητα των παγκόσμιων εξελίξεων και της ανάπτυξης. Που οφείλονται τα δικτατορικά και σκοταδιστικά καθεστώτα σε όλο το βόρειο Αφρικανικό τόξο και στην Μέση Ανατολή. Που οφείλεται η ανεξέλεγκτη βία και οι αμέτρητοι νεκροί στο Αφγανιστάν. Που οφείλεται η χαώδης αντίθεση ανάμεσα στην Δύση και το Ιράν, αντίθεση που ισοδυναμεί με μια ωρολογιακή βόμβα που στοχεύει ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ουδείς είναι διατεθειμένος να αντιληφθεί ή να υποστηρίξει με το θάρρος της γνώμης του ότι το περιβαλλοντικό κόστος αλλά και το άμεσο κόστος σε ανθρώπινες ζωές από την κυριαρχία των ορυκτών καυσίμων είναι ασύγκριτα βαρύτερο από αυτό των πυρηνικών.
Δύσκολες σκέψεις και μάλλον βαρετές για τους ανεύθυνους και ρηχούς αντιπυρηνικούς ιππότες.
Μερικές παραπάνω σκέψεις υπάρχουν σε μια από τις αμέσως προηγούμενες αναρτήσεις εδώ. Παρακάτω είναι μια άλλη συρραφή από σκέψεις όπως τις μάζεψα από συζήτηση σε φιλικό blog με το οποίο μας χωρίζει μια απόλυτα κάθετη διαφωνία για το θέμα.
Πως είναι δυνατόν να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η συγκεκριμένη εγκατάσταση του Fukushima, η οποία έδειξε πραγματικά εξαιρετική συμπεριφορά σε σεισμό τάξης 9 και ταυτόχρονο τσουνάμι 14 μέτρων, είναι ήδη άνω των σαράντα (40) ετών και επομένως απόλυτα ασύγκριτη, από πλευράς ασφάλειας, με τις σύγχρονες μονάδες. Ακόμη και οι προδιαγραφές δόμησης των υποστηρικτικών κτηριακών έχουν αυστηροποιηθεί απίστευτα τα τελευταία χρόνια. Η καταστροφολογία και η πολιτική υστερία περί τα πυρηνικά οδηγεί σε στροφή προς τα ορυκτά καύσιμα, πράγμα που είναι για πάρα πολλούς λόγους πολιτικά, οικονομικά αλλά και περιβαλλοντικά καταστροφικό, αλλά και σε όργιο κερδοσκοπίας των πρασινο-maniac (δηλ. των πετρελαιάδων και πάλι).
Όλα τα υπερσυντηρητικά γεράκια τρίβουν τα χέρια τους. Είμαστε κομμάτι της φύσης σαν είδος, δεν παραβγαίνουμε ούτε την αντιμετωπίζουμε με τρόμο. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο επιστημονικό μας προσωπικό, αυτό που εξερευνά το μικρό και το μεγάλο σύμπαν και που κατασκεύασε το Hubble και τον τομογράφο, τότε δεν εκπίπτουμε άραγε στην μεταφυσική; Δεν είναι όλα μέσα στην κοινωνία για ξήλωμα. Τα χιλιάδες υπερασφαλή αεροπλάνα που πετάνε ένα γύρω την στιγμή αυτή που γράφω τα έφτιαξαν αεροναυπηγοί. Οι οικονομικοί καρχαρίες καρπώνονται τα κέρδη αλλά η επίδραση του μέσου υπερισχύει: οι άνθρωποι ταξιδεύουν, μαθαίνουν και επικοινωνούν. Αυτό δεν είναι πολιτισμός; Οι εταιρείες έρχονται και παρέρχονται (ελπίζω). Τα υπόλοιπα μένουν.
Αν οριστικοποιηθούν πράγματι ακυρώσεις για τα πυρηνικά, τότε αλίμονο στους πολίτες των πετρελαιοπαραγωγών χωρών της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Θα πληρώσουν με το ζοφερό τους μέλλον, ίσως και το αίμα τους, την συνεχιζόμενη ενεργειακή εξάρτηση της ανθρωπότητας από το πετρέλαιο. Οι δεύτερες σκέψεις, οι βελτιώσεις, η αυστηροποίηση των προδιαγραφών επιβάλλεται. Η ακύρωση και η οπισθοδρόμηση, για μια ακόμη φορά, προς τα ορυκτά καύσιμα είναι περιβαλλοντικά, πολιτιστικά και πολιτικά καταστροφική.
Φαντάζομαι τα τέρατα του νέο-φιλελευθερισμού ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, πόση χαρά θα έχουν από την ‘θεόσταλτη’ παρατεινόμενη ενεργειακή εξάρτηση της Ινδίας, της Κίνας, της Ιαπωνίας, (της Γαλλίας ;) κλπ από το πετρέλαιο το οποίο ελέγχουν απόλυτα.
Το κείμενο αυτό μάλλον έγινε αρκετά μεγάλο, οπότε ίσως κουραστικό, αλλά σαν τελευταίο ήθελα να σας πω να ψάξτε όποτε βρείτε ευκαιρία για το πόσο επιβαρύνεται καθημερινά και ακατάπαυστα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, το περιβάλλον με ραδιενεργά στοιχεία που προκύπτουν από την εξόρυξη του κάρβουνου ... θα εκπλαγείτε.
Καιρός είναι να μπορέσουμε να δούμε τι γίνεται γύρω μας χωρίς κολλήματα πράσινα ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος.
Θαυμάζω βαθύτατα τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλουν οι μηχανικοί και οι τεχνίτες του Fukushima που πολλοί από αυτούς θα έχουν υλικές ή και οικογενειακές απώλειες. Εύχομαι στους ανθρώπους αυτούς που δοκιμάστηκαν από δύο ταυτόχρονες βιβλικές καταστροφές και τώρα απειλούνται από μία τρίτη καλή επιτυχία στο έργο τους.
Διαφορετικές αλλά πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις με πολλά και περιεκτικά σχόλια μπορείτε να βρείτε στα παρακάτω blogs:
.
Αδελφέ δεν ξέρω. Εγώ νομίζω ότι το πρόβλημα ξεκινάει από εμάς. Εμείς είμαστε τα πρεζάκια της ενέργειας. Χιλιάδες χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, 25 βαθμούς το χειμώνα στο σπίτι, κλιματισμό το καλοκαίρι, τα φώτα όλα αναμμένα όλες τις ώρες εκτός της ώρας που διαμαρτυρόμαστε για το περιβάλλον, κρέας κάθε μέρα, μονοκαλλιέργειες και φυτοφάρμακα, κρασί από Χιλή, λαχανικά από Ισραήλ, χυμό από Βραζιλία, ταξιδάκια με τα αεροπλάνα, καταψύκτες, πλάσμα οθόνες και μπορώ να συνεχίσω μέχρι αύριο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Iptamenos Ollandos(1)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα αναφέρεσαι μάλλον στο βιοτικό επίπεδο των 900 εκατομμυρίων πολιτών της Δύσης (ΕΕ-ΗΠΑ), Ιαπωνίας και Ινδονησίας (μέρος). Τα υπόλοιπα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπων που αγωνίζονται να βελτιώσουν το επίπεδο της ζωής τους που θα βρούνε την ενέργεια που χρειάζονται για να χτίσουν το μέλλον τους; Και μην ξεχνάς ότι ο πληθυσμός αυξάνεται, όχι δραματικά όπως ηλιθίως υποστηρίζουν ορισμένοι, αλλά πάντως αυξάνεται.
Για τις υπερβολές που αναφέρεις δεν θα διαφωνήσω αλλά τα μεγαλύτερα ποσοστά ενέργειας δεν καταναλώνονται για λαχανάκια Ιαπωνίας ή γκατζετάκια Κίνας. Καταναλώνονται για περισσότερο σοβαρούς και παραγωγικούς σκοπούς όπως πχ οι μεταφορές.
συνεχ ….
.
@Iptamenos Ollandos(2)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την άποψή μου το σημαντικότερο σημείο των καιρών είναι η σκοτεινή και επικίνδυνη γεωπολιτική επίδραση που έχει στην ανθρωπότητα ο πετρελαϊκός ανταγωνισμός. Δηλαδή ο χωρίς αρχές και όρια ανταγωνισμός των ισχυρών κρατών για ιδιοποίηση ή έλεγχο πετρελαϊκών αποθεμάτων.
Και κάτι τελευταίο: τα ανεμιστηράκια που φτάνουν μέχρι 10MW και οι ατέλειωτες στρώσεις φωτοβολταϊκών δεν επαρκούν για να λύσουν το ενεργειακό μας πρόβλημα. Πέραν του απίστευτου κόστους (κάπου δέκα [10] φορές μεγαλύτερο από το κόστος ενέργειας από λιγνίτη) η τεχνολογία δεν είναι ικανή και η απόδοση δεν είναι επαρκής. Η μόνη πραγματικά σοβαρή προσπάθεια στο τομέα αυτόν είναι οι ηλιοθερμικές εγκαταστάσεις – κοίταξέ το έχει ενδιαφέρον. Για οριστική, εντελώς ασφαλή και απόλυτα καθαρή λύση βλέπω μόνο την σύντηξη (πχ www.iter.org) αλλά γι αυτήν θα πρέπει να περιμένουμε το λιγότερο άλλα 20 χρόνια.
.
Δεν ήμουν μάλλον αρκετά σαφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις λύσεις που προτείνεις όπως και για αυτά που λες στην κανονική ανάρτηση στα περισσότερα συμφωνώ.
Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι η λύση δεν είναι να βρούμε μόνο μια καθαρή πηγή ενέργειας. (ούτως ή άλλως δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα). Πρέπει να εντοπίσουμε το πρόβλημα. Και το πρόβλημα είμαστε εμείς. Αυτό το 1 δις που λες και άλλο ένα στην Κίνα και Ινδία ευθύνεται γι' αυτήν την κατάσταση. Και επηρεάζει όλο τον κόσμο ποικιλοτρόπως. Έμμεσα πχ με αυτό που αναφέρεις τόσο κομψά ως πετρελαϊκό ανταγωνισμό (σικ!) ή με την εξαθλίωση, τους πολέμους, το μεταναστευτικό κοκ, άμεσα με την ραδιενέργεια από την Ιαπωνία ως πιο πρόσφατο παράδειγμα ή με την γενική υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Ο πληθυσμός είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα όχι τόσο για την γεωμετρική αύξηση του (που είναι δραματική) αλλά γιατί κάνει αδύνατη την εξεύρεση λύσης. Για εμένα κατατάσσεται επίσης στο ευρύτερο πρόβλημα του τρόπου ζωής που αναφέρω.
Μα τα λαχανάκια Ιαπωνίας για να τα φας πρέπει να μεταφερθούν με κάποιο τρόπο στο πιάτο σου. Αλλά εξίσου υψηλή είναι και η ενέργεια που απαιτείται για την παραγωγή τους (σκέψου μηχανήματα, φυτοφάρμακα, λιπάσματα). Ή την ενέργεια που απαιτεί η βιομηχανία κρέατος. Και όλα αυτά χωρίς να λογαριάσουμε ηθικές αξίες...
Έχεις δίκιο όταν λες ότι όλα αυτά είναι υπερβολές. Όχι όμως μόνο δικές μου· δικές μας.
@Iptamenos Ollandos
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να επικοινωνεί ο Ιάπωνας αγρότης (λαχανάκια) με τον Έλληνα ψαρά (τόνοι του Αιγαίου) ανταλλάσσοντας προϊόντα (και ίσως αργότερα και επισκέψεις ο ένας στο σπίτι του άλλου) εμένα δεν με χαλάει καθόλου :-)
Ονειρεύομαι όλος ο κόσμος να περνάει καλύτερα και με περισσότερα.
Δεν αντιμετωπίζω την αφθονία ενοχικά, απλώς θέλω να είναι καθολική.
(γίνεται αν φανταστείς ότι το 1% του πληθυσμού στη Γη κατέχει το 25% του πλούτου και το 20% του πληθυσμού κατέχει το 80% του πλούτου)
Παρεμπιπτόντως και ασχέτως, κοίταξε και το τελευταίο post της cynical, είναι απολύτως … κυνικό:
http://e-cynical.blogspot.com/2011/03/blog-post_17.html
.