Το παράπονο ενός Βαλκάνιου (πολίτη της ΕΕ ...)

Η Βραζιλία την Παρασκευή προχώρησε στην αναγνώριση της Παλαιστίνης στα σύνορα του 1967. Το ίδιο έπραξε σήμερα η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ, με επιστολή της στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς.

Σκεφτόμουνα λοιπόν, με απογοήτευση και ζήλια, ότι αυτά τα ταλαιπωρημένα από την θηριωδία των ΗΠΑ κράτη, παρά τα προβλήματα και τις περιπέτειές τους, ορθοπόδησαν. Όχι μόνο η οικονομία τους ανακάμπτει φέρνοντάς τες ως σοβαρούς πλέον παίκτες στο διεθνές προσκήνιο αλλά – το κυριότερο ίσως – οι χώρες αυτές σεβόμενες τους λαούς τους ακολουθούν πλέον μια κατεύθυνση σοσιαλιστική και μια ανεξάρτητη εθνική πολιτική.

Θα μου πείτε, προς τι η απογοήτευση και η ζήλια; Μα γιατί αυτό που για τα ήθη και τις παραδόσεις της χώρας μου θα εθεωρείτο αυτονόητο, μας φαντάζει ως μακρινό και άπιαστο όνειρο που υλοποιείται κάπου μακριά και από κάποιους άλλους.

Τόσες θυσίες και κόποι δεν ήταν αρκετά για να βγάλουν την Ελλάδα από το διαρκές τέλμα της εξάρτησης. Βαδίζουμε ως χώρα με σκυμμένο κεφάλι. Η χώρα μας καταλαμβάνεται και ακινητοποιείται  (*) από το ίδιο το «πολιτικό προσωπικό της» που αντιμετωπίζει πλέον ξεκάθαρα τον Έλληνα πολίτη ως τον υπ’ αριθμό ένα εχθρό του. Δεν μιλώ για τους εξωτερικούς πάτρωνες που μας απομυζούν καταστρέφοντας την χώρα. Αυτοί πάντοτε τα ίδια έκαναν.

Να μην ξεχάσω να σας πω ότι οι εγκληματίες αξιωματούχοι του θλιβερού πλέον και αιμοσταγούς Εβραίϊκου συρφετού έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν …

(*) αναφέρομαι στο χθεσινό ασύμμετρο κλείσιμο της Αθήνας από τις δυνάμεις τις τάξης  (sic) καθώς και στα χημικά, τον αναίτιο αναβρασμό και την ωμή βία που απέβαλαν οι ματατζήδες τους στην πρωτεύουσα. Η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή. Η δημοκρατία δεν λειτουργεί. Ούτε ο Παπαδόπουλος (ο Γιώργος όχι ο Αλέκος …) δεν τόλμησε να τα κάνει αυτά.

.