Η αδύνατη μεταπολίτευση

του Γιώργου Βέλτσου μέσω taspa

Τα απολύτως ύποπτα δημοσιεύματα που είδαν το φως την περασμένη εβδομάδα για πιθανή κυβέρνηση Μαρκεζίνη (Βασίλη) μία μόνο βάση έχουν κατά τη γνώμη μου: ότι τώρα, έπειτα από αυτές τις εξίσου ύποπτες εκλογές, ο πολιτικός μας κόσμος εισέρχεται πράγματι στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ο,τι συνέβη ως εδώ ήταν ένα είδος άοπλης δικτατορίας των πελατειακών σχέσεων μεταξύ των, εξαναγκασμένων για διαφορετικούς λόγους, πολιτικών και πολιτών, οι οποίες τώρα, υπό τη δαμόκλειο απειλή της χρεοκοπίας, πάνε περίπατο. Υπάρχει άραγε κανείς που να περιμένει από το πολιτικό σύστημα κάτι τι άλλο από την κατάρρευσή του; Ο,τι είχε να δώσει το έδωσε. Και ο λεγόμενος «Εκπρόσωπος» στο ομώνυμο ωραίο ποίημα της Δήμητρας Χριστοδούλου δεν περιμένει να ευεργετηθεί πλέον από τον πολίτη

Ηρεμος.Σαν παπάς στην επαρχία

Δυνατός.Σαν διεθνής τραπεζίτης

Αστραφτερός. Σαν γαμήλιο πάρτι

Κακός.Αλλά όχι άθλιος

Ραδιούργος αλλά όχι ατάλαντος

Θα είναι ως και συμπαθής σε κάποιους

Πρόθυμους πάντοτε να ευεργετηθούν»

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Τριάντα πέντε χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας των εκπροσώπων μας ήσαν αρκετά για να δείξουν ότι ο πολιτικός υπήρξε κυριολεκτικά ο τελευταίος πολιτικός («ο τελευταίος άνθρωπος»), ο οποίος άσκησε το λεγόμενο «λειτούργημά» του ως ο τελευταίος καταναλωτής του εαυτού του (Τσοχατζόπουλος, αλλά εξίσου και Μητσοτάκης). Το πολιτικό σύστημα βιώθηκε μέχρι μυελού οστέων από τον ίδιο τον πολιτικό ως το κατ΄ εξοχήν φυσικό του περιβάλλον. Ο «τελευταίος άνθρωπος», ή ο πολιτικός χωρίς επιστροφή, επινόησε για να πολιτεύεται την έννοια της μικροπολιτικής ως της μοναδικής πολιτικής για τον «τελευταίο άνθρωπο». Θα έλεγα μάλιστα ότι τα περί «ανοιχτής κοινωνίας και των εχθρών της» (Πόπερ) τα προσυπέγραψε, παραφρασμένα, ως «η κλειστή πολιτική και οι φίλοι της».

Αν οι έλληνες πολιτικοί- δικαίωμά τους- αυτοχαρακτηρίζονται «δημοκράτες», χρησιμοποιώντας κατά κόρον τη μαγική φόρμουλα «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», αυτό συμβαίνει όχι γιατί υποστηρίζουν κατ΄ ουσίαν τη δημοκρατία αλλά διότι την αντιλαμβάνονται ως τον τρόπο που θα τους επιτρέψει ατιμωρητί να μη σκέφτονται δημοκρατικά («Ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»). Ο γερμανός φιλόσοφος Ρeter Sloterdijk διερωτάται μήπως το ανάθεμα κατά των πολιτικών δεν είναι παρά η προβολή μιας δυσφορίας η οποία πλήττει συνολικά τον παγκόσμιο πολιτισμό και αποκρυσταλλώνεται στην πολιτική τάξη. Εγώ είμαι υποχρεωμένος να προσθέσω- κάτω από τις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης στις οποίες ομολογουμένως οδηγηθήκαμε μαζί με τους πολιτικούς- και μία επιπλέον ερώτηση, αυτοκριτικής φύσεως: Φανταστήκαμε ποτέ τον εαυτό μας «πολιτικά» ως τα πρώτα, και όχι τα τελευταία, πολιτικά όντα, ήτοι ως μέλη μιας κοινωνίας όπου η κοινωνικότητα και η αλληλεγγύη της αναδεικνύονται στο μέτρο που φαντάζεται τον εαυτό της ως κοινωνία;

Διαφορετικά θα πρέπει να ξέρουμε- μετά τον Ζαν Κοκτό- ότι ο Ναπολέων υπήρξε ένας τρελός που εκλάμβανε τον εαυτό του ως Ναπολέοντα. Από εκεί όμως και πέρα αρχίζει η δικαιοδοσία του ψυχιατρείου. Οι Ευρωπαίοι μάς την επέβαλαν υποτίθεται θεραπευτικά υπό την επωνυμία «μηχανισμός στήριξης».

Είτε λοιπόν ο Πρωθυπουργός, υπό την πίεση virtual συμβούλων, προκηρύξει εκλογές είτε όχι και επιπλέον είτε καταψηφισθεί είτε υπερψηφισθεί το μνημόνιο, το επώνυμο πλέον ψυχιατρείο θα επεκτείνεται σε όλη την επικράτεια, σε βαθμό που να πληρωθεί το ρηθέν υπό Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».

.