Θέσεις το Νόαμ Τσόμσκυ για τα ανταγωνιστικά αθλήματα :
[ … ] πάρτε για παράδειγμα τα αθλητικά, ένα σημαντικό μέρος της προπαγάνδας του συστήματος από την μια επειδή προσφέρει στον κόσμο κάτι ώστε να παρακολουθούν και να εστιάζουν την προσοχή τους σε κάτι το οποίο δεν έχει καμία αξία, που τους αποσπά την προσοχή από το να ανησυχούν για ουσιαστικά πράγματα στην ζωή τους για τα οποία ίσως να έκαναν κάτι.
Είναι εκπληκτικό όταν βλέπεις την ευφυΐα που χρησιμοποιείται από καθημερινούς ανθρώπους στα αθλητικά. Αν προσέξετε τους ακροατές που τηλεφωνούν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς έχουν τις πλέον «εξωτικές» πληροφορίες και βαθιά κατανόηση για τα «απόκρυφα μυστήρια» του αθλήματος.
Στο λύκειο ξαφνικά αναρωτήθηκα γιατί με νοιάζει αν η ομάδα του σχολείου μου κερδίσει το ματς; δεν ξέρω κανέναν στην ομάδα, δεν έχουν καμία σχέση με εμένα γιατί υποστηρίζω την ομάδα μου; Δεν έχει κανένα νόημα.
Αλλά το θέμα είναι ότι έχει νόημα. Είναι ένας τρόπος ανάπτυξης παράλογων συμπεριφορών υποταγής στην εξουσία και ομαδικής συνοχής και ομοιομορφίας κάτω από την κυριαρχία ηγετικών μορφών. Βασικά είναι κατήχηση στον σωβινισμό. Είναι και αυτό χαρακτηριστικό των ανταγωνιστικών αθλημάτων. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, τα ανταγωνιστικά αθλήματα έχουν αυτές τις λειτουργίες και γι αυτό ξοδεύεται τόση ενέργεια για την υποστήριξη την χρηματοδότηση και διαφήμισή τους [ … ]
Πηγή: εδώ
Είναι δυνατή η παραπάνω 'χρήση' όχι μόνο του ποδοσφαίρου ή των αθλημάτων, αλλά και της ιστορίας, της φιλοσοφίας, της τέχνης, της επιστήμης, της πίστης, της θρησκείας, της οποιας δοξασίας, ακόμα και άποψης ή απλής γνώμης, ακόμα και των προσωπικών βιωμάτων και αισθημάτων. Ωστόσο, είναι δυνατές και άλλες διανοητικές ή εμπειρικές χρήσεις όλων των παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως για παράδειγμα η χρήση που κάνει ο Τσόμσκυ. Ωστόσο και αυτό που λέει ο Τσόμσκυ, μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελος των 'συμφερόντων' που ο ίδιος καταγγέλει.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος (18 Ιούνιος, 2010 14:38)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρουσα προσέγγιση αλλά δεν είδα να σπαταλούνται δις για την μαζική συμμετοχή τους κόσμου σε φιλοσοφικές αναζητήσεις ούτε καν σε ιστορικές μελέτες. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που επισκέπτονται μια αίθουσα τέχνης και οι αμοιβές των φιλοσόφων αποτελούν το χιλιοστό αυτών που κλωτσούν καλά.
Η θέση σου (αν είναι θέση και όχι σκωπτικό πείραγμα) έχει ενδιαφέρον μόνο ως χαρακτηριστικό δείγμα ακραίας ισοπέδωσης και απαξίας του πολιτισμού καθ’ αυτού.
Και η 'φύση' ως έννοια και ως πραγματικότητα, κατακρεουργείται από το παγκόσμιο οικονομικο-πολιτικό σύστημα όσο και χρησιμοποιείται, μέσω της διάδωσης στις μάζες, οικουμενικών οικολογικών αισθημάτων που δύνανται να οφελήσουν το σύστημα, όπως ακριβώς και ο οικουμενισμός του ποδοσφαίρου. Δεν ευθύνεται η φύση, ή αγάπη όσων την αγαπούν και τη φροντίζουν, γι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος (18 Ιούνιος, 2010 14:38β)
ΑπάντησηΔιαγραφή[ ... και αυτό που λέει ο Τσόμσκυ, μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελος των 'συμφερόντων' που ο ίδιος καταγγέλει ... ]
Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα επ' αυτού θα με διευκόλυνε ιδιαίτερα ...
Δεν μπορώ να έχω ‘θέση’ μέσα σε αφρισμένα κύματα. Κοιτάζω να ψυχαγωγούμαι με το σερφάρισμα δίχως να πνίγομαι. Βοηθώ όσο και βοηθιέμαι. Προτιμώ τη βούλησή μου ελεύθερη, παρά σωστή. Μου βγαίνει φυσικά το να μην είμαι κακοήθης και όταν γίνομαι συνθλίβομαι και προσπαθώ να επανορθώνω. Ο Πολιτισμός είναι ισοπεδωμένος από μόνος του, δεν περιμένει εμένα για να ισοπεδωθεί ούτε για να αφυπνιστεί. Θα χαρώ αν αφυπνιστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα συγκεκριμένο παράδειγμα είναι το ότι η συνειδητοποίηση ότι τα πάντα ελέγχονται και χρησιμοποιούνται προς όφελος του συστήματος, έτσι όπως το παρουσιάζει ο Τσόμσκυ, λειτουργεί υπέρ του συστήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός αν ο Τσόμσκυ είναι εκτός του συτήματος
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ανερμάτιστες περιγραφές του κενού, γεμίζουν το κενό με άπειρες περιγραφές του
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός αν βλέπεις κάπου φως, μέσα στο τοπίο που περιγράφει ο Τσόμσκυ και δεν το βλέπω εγώ
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος (18 Ιούνιος, 2010 14:50)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φύση ως πραγματικότητα άρα και ως έννοια είναι ακόμη σχετικά ανεξάρτητη από την ανθρώπινη διαχείριση. Η χρήση ιδιοτελών ή άλλου είδους ιδεών που έχουν ως αναφορά την φύση όπως πχ ο μύθος της κλιματικής αλλαγής που παράγει υποταγή, φόβο αλλά και τεράστια κέρδη _δεν_ μπορεί να συγχέεται με την φύση και την έννοιά της καθ’ αυτή.
@Ανώνυμος (18 Ιούνιος, 2010 15:00)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ιδεολογικές θέσεις δεν είναι δυνατόν να αποδειχθούν παρά μόνον να υποστηριχτούν. Η δική μου άποψη είναι ότι ο Πολιτισμός προχωρά εμπρός αλλά με αργό και εξαιρετικά βασανιστικό τρόπο γεμάτο αντινομίες και πισωγυρίσματα. Εξελίσσουμε τον πολιτισμό μας με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο εξελίσσουμε την επιστήμη μας : ως Υπνοβάτες (Α. Καίσλερ). Ο ρυθμοί εξέλιξης του πολιτισμού είναι τόσο ασύμβατοι με την διάρκεια της ανθρώπινης ζωής που συχνά εμφανίζονται κινήματα και ιδέες πεσιμισμού και παραίτησης.
@Ανώνυμος (18 Ιούνιος, 2010 15:04)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίθετα, η άποψή μου είναι ότι κανένα ‘σύστημα’ δεν είναι δυνατόν να ελέγξει τις τεράστιες δυνάμεις που οδηγούν σε πνευματική πρόοδο και θετική μετεξέλιξη του Πολιτισμού, μπορεί μόνο να τις καθυστερήσει προσωρινά.
@Ανώνυμος (18 Ιούνιος, 2010 15:06, 15:09, 15:10)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τσόμσκυ είναι ένας από τις χιλιάδες των σύγχρονων διανοουμένων. Δεν είναι μεσσίας. Δεν μπορεί να φέρει φως. Το φως έρχεται μόνο από μεγάλες κοινωνικές ομάδες που καταφέρνουν να εκφράσουν οράματα αλλαγής. Σήμερα, σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης η διεργασία αυτή – αν και εξαιρετικά δυσχερής – εξακολουθεί να είναι ισχυρή. Έκανα την συγκεκριμένη ανάρτηση διότι η θέσεις του για τα ανταγωνιστικά αθλήματα (βλ. «μαζικά») είναι πολύ κοντά με τις δικές μου, αυτό είναι όλο.
… και είναι προφανές ότι ο Τσόμσκυ είναι τμήμα του συστήματος.
Περισσότερο φως θα έβλεπα σε μια περιγραφή του ποδοσφαίρου, ως τον χώρο μέσα στον οποίο πέραν όλων των άλλων που συμβαίνουν, μεταξύ των οποίων και όσα αναφέρει ο Τσόμσκυ, δύναται κάποτε και οι ανίδεοι να φορούν τα γυαλιά στους ειδικούς. Η θέση μου, όσο τα κύματα δεν με αναγκάζουν να την εγκαταλείψω, είναι πως τα πάντα μπορούν να κατανοούνται διαρκώς με διεξοδικό και αισιόδοξο τρόπο, όσο και με αδιέξοδο ή απαισιόδοξο. Και πως η ελευθερία, εκφράζεται δια της επιλογής. Το τι συμβαίνει στη μια ή στην άλλη περίπτωση, ας το βιώσουν όσοι επιλέγουν τις ανάλογες περιπτώσεις. Δεν γεννάται ζήτημα κριτικής αντιπαράθεσης των επιλογών αφού είναι κόσμοι ασύμπτωτοι. (Επειδή, εδώ που βρίσκομαι, η πρόσβασή μου στο Διαδύκτιο, είναι ανάλογη της πνοής του ανέμου, ζητώ την κατανόησή σου, αν ξαφνικά χαθώ από τον αναζωογονητικό διάλογό μας).
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος (18 Ιούνιος, 2010 15:29)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε έναν κόσμο όπου το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 50% του πλούτου, σε έναν κόσμο όπου ηγείται μία χώρα στην οποία το 1% κατέχει το 50% του πλούτου της και το 25% κατέχει το 83% του πλούτου της, η συζήτηση δεν γίνεται φυσικά για το ποδόσφαιρο καθ’ αυτό αλλά για τον τρόπο που χρησιμοποιείται από τους μηχανισμούς της εξουσίας.
Τα «γυαλιά» στον συγκεκριμένο χώρο των εντός και εκτός γηπέδου ανδροειδών ομολογώ ότι δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Και βέβαια η Ελευθερία εκφράζεται δια της επιλογής, τι γίνεται όμως όταν κάποιος περιορίσει δραματικά τις επιλογές ; Είμαστε περίπου 6,5 δις, πόσοι νομίζεις ότι γνωρίζουν τον Μαραντόνα (που δεν είναι και η χειρότερη περίπτωση) και πόσοι τον Τσόμσκυ ή τον Καστοριάδη ; ή έστω το τελευταίο νόμπελ Ιατρικής ; Και γιατί άραγε ;