Ελληνικές εθνικές μυθολογίες και τα αιματηρά γεγονότα με το Στόλο της Ελευθερίας
Η δολοφονική επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας προσέθεσε άλλο ένα έγκλημα στην αιματηρή ιστορία του σιωνισμού.
Ωστόσο, είναι προφανές, ότι σ’ αυτήν την ιστορία υπάρχουν θέματα ιδιαίτερου ελληνικού ενδιαφέροντος. Στο άρθρο που ακολουθεί θα ισχυριστώ ότι μια παράπλευρη, αλλά πολύ σημαντική, συνέπεια αυτής της εγκληματικής ενέργειας ήταν το βαρύτατο πλήγμα που αυτή επέφερε στις μυθοπλασίες που προπαγανδιστικά καλλιεργούνται στην ελληνική κοινωνία. Αστικές, «εθνικές» μυθοπλασίες που, δυστυχώς, και η Αριστερά έχει συμβάλλει τα μέγιστα ώστε αυτές να διασπαρθούν στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.
Μύθος πρώτος: η Τουρκία είναι το «χαϊδεμένο κράτος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» και για αυτό το λόγο αποθρασύνεται, απειλεί και διεκδικεί σε Αιγαίο και Κύπρο σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων (και «δικαίων»).
Η αλήθεια (που απέδειξε περίτρανα η κρίση στις τουρκο-αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις) είναι εντελώς ανάποδη. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι η πλέον πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ και γενικά του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή και όχι η Τουρκία, συντρίβοντας με αυτόν τον τρόπο το μύθο της «αδικημένης πλην έντιμης» χώρας.
Μύθος δεύτερος: στην Κύπρο ένας «κατατρεγμένος και ξεριζωμένος λαός» διεκδικεί τα δίκαιά του διεξάγοντας έναν αγώνα που είναι, λίγο ως πολύ, παρόμοιος με εκείνον άλλων «καταπιεσμένων λαών» όπως των Παλαιστίνιων.
Και στο δεύτερο αυτό μύθο η αλήθεια θα πρέπει να αναζητηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το ελληνοκυπριακό κεφάλαιο, δεκαετίες τώρα, έχει βρει το μηχανισμό για να μετατρέψει το νότιο μέρος του νησιού στην κότα με τα χρυσά αυγά για τα ταξικά του συμφέροντα. Παράδεισος of shore εταιρειών και ξεπλύματος μαύρου χρήματος η νότια Κύπρος,[1] με το εφοπλιστικό κεφάλαιο να ανθεί, η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει να εγκλωβίσει την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων εργαζομένων στα «εθνικά» ταξικά της συμφέροντα. Το κύριο μέλημα της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης είναι να αποκλείσει το κατά πολύ φτωχότερο κράτος της βόρειας Κύπρου από το να διεκδικήσει έστω και ένα μικρό μέρος από τα υπερκέρδη της. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις έχουν σαμποτάρει κάθε προσπάθεια επανένωσης του νησιού.
Πλήρης σύμπλευση με τον ιμπεριαλισμό
Όπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση της νότιας Κύπρου απαγόρευσε τον ελλιμενισμό και τον απόπλου πλοίων από λιμάνια της νότιας Κύπρου με προορισμό τη Γάζα. Επιπλέον οι κυπριακές αρχές απαγόρευσαν σε ευρωπαίους ευρωβουλευτές, που είχαν φτάσει στην Κύπρο αεροπορικώς, να πάρουν κάποιο κυπριακό σκάφος και να προσεγγίσουν τα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας:
«Σημεία και τέρατα έκανε η κυπριακή κυβέρνηση, στέλνοντας ελικόπτερα να υπερίπτανται απειλητικά των πλοίων της αποστολής αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους και παρατάσσοντας, κατά τις πληροφορίες των ακτιβιστών, ένοπλους (!) λιμενοφύλακες για να τους τρομοκρατήσουν και να μην επιτρέψουν την επιβίβαση στο σκάφος των βουλευτών».[2]
Ακόμα και μετά την αιματοχυσία ο Χριστόφιας, πρόεδρος της ελληνοκυπριακής δημοκρατίας της νότιας Κύπρου, δήλωσε καταγγέλλοντας τους ακτιβιστές του Στόλου της Ελευθερίας:
«“Δυστυχώς”, τόνισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας “δεν μας έχουν σεβασθεί και λυπούμαι για αυτό. Θα μπορούσαν”, είπε ο κ. Χριστόφιας, “να ξεκινούσαν από άλλα λιμάνια και από χώρες που θα το επέτρεπαν”».[3]
Το φύλο συκής που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα του κράτους της νότιας Κύπρου για να δικαιολογήσει τη στάση του είναι ο… «τουρκικός κίνδυνος»:
«Είναι γνωστό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα».[4]
Για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά ότι ο εθνικισμός, η επίκληση των «εθνικών κινδύνων», είναι ο καλύτερος τρόπος να προσπαθήσει μια άρχουσα τάξη να δικαιολογήσει την αρπαχτική της πολιτική.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, επειδή η «Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης» αυτός είναι ο λόγος που η νότια Κύπρος συνεργάζεται πλήρως και αρμονικά με τον ιμπεριαλισμό και τα μαντρόσκυλά του. Οι Τουρκοκύπριοι που διευκόλυναν τους ακτιβιστές, παρέχοντάς τους λιμάνια, δεν δίνουν «αγώνα επιβίωσης» και για αυτό δεν φοβούνται να συγκρουστούν με τον ιμπεριαλισμό;[5]Αλλά είναι γνωστό ότι η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη έχει μετατρέψει ξεδιάντροπα το νησί σε ορμητήριο του ιμπεριαλισμού:
«Αποικία των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών έχει καταστεί εδώ και πολλά χρόνια η Κυπριακή Δημοκρατία. Δεκαετίες ολόκληρες, η απαίσιας φήμης Μοσάντ οργιάζει κυριολεκτικά στο νησί και ελέγχει τα πάντα. Αλλεπάλληλοι Κύπριοι πρόεδροι έχουν εκχωρήσει στις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες τόσες και τέτοιες αρμοδιότητες πάνω στην Κύπρο που ο κόσμος θα κοκκίνιζε από ντροπή, αν δημοσιοποιούνταν ευρέως».[6]
Η νότια Κύπρος και οι βρετανικές βάσεις αποτελούν κρίσιμο κρίκο για τις εισβολές, τον ανεφοδιασμό, την κατασκοπία και τους βομβαρδισμούς αραβικών κρατών. Η κυβέρνηση της νότιας Κύπρου ουδέποτε έβαλε ζήτημα για το κλείσιμο των βάσεων. Γιατί;
Η εύκολη απάντηση στην ελληνική Αριστερά (που στην πραγματικότητα δικαιολογεί την κατάσταση στη νότια Κύπρο) είναι η «ενδοτικότητα» απέναντι στις απαιτήσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού. Με άλλα λόγια, δήθεν υπάρχει ένα «δίκαιο του κυπριακού λαού», που καθόλου τυχαία ταυτίζεται με τις ελληνοκυπριακές «εθνικές» επιδιώξεις, που ωστόσο οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις δεν υπερασπίζονται επαρκώς.
Απέναντι σε αυτές τις εθνικιστικές, αφηρημένες και ψευδείς αναγνώσεις του Κυπριακού ζητήματος, η αλήθεια είναι απλή και ξεκάθαρη για όποιον βλέπει την πραγματικότητα χωρίς «εθνικούς» παραμορφωτικούς φακούς: η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη επιβιώνει, και μάλιστα επιβιώνει με τους καλύτερους όρους για τα ταξικά της συμφέροντα (τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά) επειδή ακριβώς έχει επιλέξει να συνεργάζεται πλήρως με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Δεν πρόκειται με άλλα λόγια για «δουλικότητα» ή «ενδοτικότητα», αλλά για ταξικό συμφέρον.
Αυτή η επιλογή, μέχρι στιγμής, έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επιτυχημένη για την άρχουσα τάξη της νότιας Κύπρου. Το Τουρκοκυπριακό κράτος είναι οικονομικά και πολιτικά πολύ πιο αδύναμο. Το ελληνικό κράτος έχει αποδειχθεί αδύναμο να πιέσει τους Ελληνοκύπριους καπιταλιστές ακόμα και σε δευτερεύουσες παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους. Ο Γιώργος Δελαστίκ, σε άρθρο του στο Έθνος,[7] προειδοποιεί την κυβέρνηση Χριστόφια ότι με τη στάση που κράτησε στο Στόλο της Ελευθερίας κινδυνεύει να απομονωθεί από τον «αραβικό κόσμο» και να βγει κερδισμένη η Τουρκία του Ερντογάν. Κολοκύθια με τη ρίγανη: αυτές οι (επαναλαμβανόμενες και στο παρελθόν για άλλες περιπτώσεις) κραυγές για «νουθεσία» προς τους Κύπριους απεδείχθησαν ανούσιες. Δεν υπάρχει κανένας «αραβικός κόσμος», αλλά οι άρχουσες τάξεις των διεφθαρμένων αραβικών καθεστώτων που συνεργάζονται με το δυτικό ιμπεριαλισμό και, όσο θα υπάρχουν, θα συνεχίσουν να συνεργάζονται με αυτόν και επομένως και με το διεφθαρμένο ελληνοκυπριακό καθεστώς της νότιας Κύπρου.
Τουρκία και ιμπεριαλισμός
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αποκλίνουσες πολιτικές επιλογές ανάμεσα στην τουρκική άρχουσα τάξη και στους δυτικούς συμμάχους της, κυρίως τις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο λόγος που οι ΗΠΑ επέδειξαν ψυχρότητα προς την Τουρκίας στη διαφορά της με το Ισραήλ για τα γεγονότα του Στόλου της Ελευθερίας.[8]
Οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ άρχισαν να επιδεινώνονται όταν το 2003 η Τουρκία απαγόρευσε στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν το έδαφός της για τον πόλεμο στο Ιράκ. Το πιο πρόσφατο επεισόδιο τριβής ανάμεσα στις δυο χώρες ήταν η συμφωνία της 17ης Mαΐου μεταξύ Τουρκίας-Βραζιλίας-Ιράν να μεταφερθούν 1.200 κιλά χαμηλά εμπλουτισμένου ουρανίου στην Τουρκία, έναντι του οποίου το Ιράν θα παραλάβει, μετά από ένα χρόνο πυρηνικά καύσιμα (265 λίβρες εμπλουτισμένου κατά 20% ουρανίου). Η συμφωνία αυτή έγινε τη στιγμή που οι ΗΠΑ ενέτειναν τις προσπάθειές τους να επιβάλλουν αυστηρές κυρώσεις κατά του Ιράν, πράγμα που προκάλεσε μεγάλο εκνευρισμό στην Ουάσινγκτον.
Ο λόγος των αυξανόμενων διαφωνιών μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ ξεκίνησαν όταν η τουρκική άρχουσα τάξη φοβήθηκε ότι οι ΗΠΑ ευνοούσαν τη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ. Επιπρόσθετα, η αποτυχία της στρατηγικής ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. οδήγησε και αυτή στην ένταση των σχέσεων με τις μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες.
Υπάρχουν, ωστόσο, και άλλοι λόγοι που συμβάλλουν στη διαφοροποίηση της Τουρκίας από τις μεγάλες δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια εκμεταλλεύεται τα αυξανόμενα προβλήματα των Αμερικανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (βάλτωμα του πολέμου σε Αφγανιστάν και Ιράκ) προσπαθώντας να αναδείξει την Τουρκία σε ανεξάρτητη τοπική δύναμη στην περιοχή. Οι συμφωνίες με Ιράν και πολύ περισσότερο με τη Ρωσία για συνεργασία στον ενεργειακό τομέα έχουν ακριβώς αυτό το στόχο.[9] Βασικός πυλώνας αυτής της πολιτικής είναι η «επίθεση» φιλίας προς τις γειτονικές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας), τις αραβικές χώρες συνολικά και η «φιλοπαλαιστινιακή» πολιτική του Ερντογάν. Η τελευταία επιλογή οδήγησε σε επανειλημμένες εντάσεις τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ.
Ωστόσο, τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι επίκειται ολική ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ στο εγγύς μέλλον. Ούτε καν με το Ισραήλ παρά την επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας και τη δολοφονία των Τούρκων ακτιβιστών.
Η Τουρκία, παρά την πολιτική κυριαρχία των μετριοπαθών ισλαμιστών του Ερντογάν τα τελευταία χρόνια, παραμένει πιστή στη στρατηγική της συμμαχία με το Ισραήλ που ξεκίνησε το 1996 με την υπογραφή τότε συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας. Παρά τη σημερινή ένταση μεταξύ των δυο χωρών, δεν θα επηρεαστούν οι συμφωνημένες αγοραπωλησίες όπλων και συγκεκριμένα η αγορά από την Τουρκία μη επανδρωμένων κατασκοπευτικών αεροσκαφών από το Ισραήλ (τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Heron). Οι διμερείς εμπορικές συναλλαγές έφθασαν τα 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια κατά το 2009.[10]
Παρά την αναθέρμανση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ιράν, την Συρία και γενικότερα τις αραβικές χώρες, οι τουρκικές επιδιώξεις δεν περιορίζονται μόνο σε ορισμένες χώρες και σίγουρα όχι στο να δημιουργηθεί μια αντιαμερικανική-αντιισραηλινή συμμαχία. Η αναζήτηση οικονομικών εταίρων για την ταχύτατα αναπτυσσόμενη τουρκική οικονομία συμπεριλαμβάνει πολλές χώρες στη Μέση Ανατολή, μεταξύ των οποίων και το ίδιο το Ισραήλ, στα Βαλκάνια, στην περιοχή του Καυκάσου.[11]
Με άλλα λόγια η τουρκική άρχουσα τάξη κινείται (όπως άλλωστε κάθε καπιταλιστική τάξη) με βάση τα αυτόνομα ταξικά της συμφέροντα, πέραν κάθε συναισθηματισμού, θρησκευτικών ή εθνικών «αρχών». Άλλωστε η Τουρκία πρέπει να έχει διαρκώς τεταμένη την προσοχή της προς την άσπονδο σύμμαχό της, την Ελλάδα, που εποφθαλμιά τα οποιαδήποτε προβλήματα της Τουρκίας με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια του (Ισραήλ) να τα εκμεταλλευτεί προς όφελός της, παίζοντας το «καλό παιδί» του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Η Ελλάδα, ο δυτικός ιμπεριαλισμός
και το Ισραήλ
Πράγματι, οι ελληνικές κυβερνήσεις φροντίζουν ώστε η Ελλάδα να εμφανίζεται ως η πλέον αξιόπιστη σύμμαχος των δυτικών συμμετέχοντας σε όλες τις πολεμικές εξορμήσεις και παραχωρώντας κάθε διευκόλυνση, λιμενική ή εναέρια, στους Αμερικανούς (σε αντίθεση με την Τουρκία). Οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ είναι αποκαλυπτικές της δεδομένης διάθεσης των ελληνικών κυβερνήσεων για πλήρη συνεργασία με το δυτικό ιμπεριαλισμό.
Η προσπάθεια της Ελλάδας να προσεγγίσει το Ισραήλ έχει την προϊστορία της. Οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ για μια μακρά περίοδο χαρακτηρίζονταν από ψυχρότητα και ορισμένες φορές από διπλωματική αντιπαράθεση. Αυτό οφειλόταν στην «φιλο-αραβική» στάση των ελληνικών κυβερνήσεων, που βέβαια προερχόταν από τα στενά οικονομικά συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού: τις ανάγκες του εφοπλιστικού κεφαλαίου και ο κρίσιμος ρόλος του στη μεταφορά πετρελαίου μέσω τάνκερ, επομένως η ανάγκη για «φιλικές» σχέσεις με το λεγόμενο «αραβικό κόσμο».[12]
Ωστόσο, όπως όλες οι διπλωματικές σχέσεις στον καπιταλισμό, οι σχέσεις με τον «αραβικό κόσμο» χαρακτηρίζονται από αμφισημία. Ταυτόχρονα με τη «φιλία», η Ελλάδα συμμετείχε ή συμμετέχει σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις ενάντια σε αραβικές χώρες, ενώ κάνει ειλικρινείς προσπάθειες εξομάλυνσης των σχέσεων με το σιωνιστικό καθεστώς εδώ και αρκετά χρόνια.
Το 1994 υπογράφτηκε Συμφωνία Αμυντικοτεχνικής Συνεργασίας Ελλάδος-Ισραήλ από τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας Γεράσιμο Αρσένη, η οποία ανανεώθηκε στη συνέχεια το 1999 από τον Άκη Τσοχατζόπουλο και το 2005 από τον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο που μετέβη στο Τελ Αβίβ.
Ακολούθησε η συμμετοχή της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού των δυο χωρών στις πολυεθνικές αεροναυτικές ασκήσεις “Dolphin” των χωρών του Μεσογειακού Διαλόγου (!) το 2005 και το 2006.
Οι βάσεις της συνεργασίας της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας με την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία τέθηκαν κατά την επίσημη επίσκεψη του αρχηγού ΓΕΑ Αντιπτέραρχου Ιωάννη Γιάγκου στο Ισραήλ τον Ιούλιο 2007 και την ανταπόδοση της επίσκεψης του Ισραηλινού ομολόγου του Υποπτέραρχου Elyezer Shkedy το Δεκέμβριο 2007. Οι Αεροπορίες των δυο χωρών συνεκπαιδεύτηκαν για πρώτη φορά το Μάιο-Ιούνιο 2008 υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας κατόπιν ισραηλινής απαίτησης. Λόγω των τεταμένων σχέσεων με τη Τεχεράνη τη περίοδο εκείνη, αρκετοί απέδωσαν την όλη δραστηριότητα σε επικείμενη επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν.Τα τελευταία χρόνια, διαβλέποντας την κρίση στις Τουρκο-ισραηλινές σχέσεις η ελληνική διπλωματία ενέτεινε τις προσπάθειές της να μπει σφήνα ανάμεσα στις δυο χώρες. Τον Ιανουάριο 2010:
«Ανησυχία προκάλεσε σε μεγάλο μέρος του τουρκικού τύπου, αλλά και σε think tanks της χώρας, η είδηση για τη μυστική επίσκεψη του Έλληνα αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Αντιναυάρχου Ναυτικού Γεώργιου Καραμαλίκη στο Ισραήλ. Τουρκικές εφημερίδες αναμετάδοσαν την είδηση που δημοσιεύθηκε στη γνωστή ισραηλινή ιστοσελίδα Debka File.
[…]
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Debka File, ο Καραμαλίκης επισκέφθηκε μυστικά το Ισραήλ το Δεκέμβριο και έγινε δεκτός με τιμές ασυνήθιστες προς ξένους στρατιωτικούς παράγοντες. Ξεναγήθηκε δε από τον Ισραηλινό ομόλογό του σε βάσεις που το Ισραήλ θεωρεί καίριας σημασίας, ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να περιεργασθεί υποβρύχια, πλοία και οπλικά συστήματα που το Ισραήλ θεωρεί επτασφράγιστα μυστικά, και την ύπαρξή τους αποκαλύπτει μόνο στους στενότερους συμμάχους του. Ανάμεσα σε αυτά, το υποβρύχιο INS Dolphin 800, που θεωρείται το σημαντικότερο όπλο αποτροπής του Ισραήλ.
[…]
Η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ δεν είναι νέα, καθώς είχε πραγματοποιηθεί κοινή άσκηση τον Ιούνιο του 2008 ανάμεσα στο ναυτικό και την αεροπορία των δύο χωρών».[13]
Η υποκριτική διακοπή των κοινών ελληνο-ισραηλινών στρατιωτικών ασκήσεων μετά τη σφαγή των ακτιβιστών του Στόλου της Ελευθερίας δεν μπορεί να αποκρύψει το πασιφανές: η προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ δεν έχει κανένα ειρηνικό σκοπό. Το αντίθετο μάλιστα. Αποτελεί ευθεία απειλήπου στρέφεται εναντίον των Αράβων που αντιτίθενται στην αμερικανική και ισραηλινή ιμπεριαλιστική πολιτική,ενώ ταυτόχρονα απειλεί με πόλεμο το Ιράν. Η πιθανότητα επιδρομής της αεροπορίας του Ισραήλ κατά πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ιράν αποτελεί σοβαρό ενδεχόμενο. Με δεδομένη την άρνηση της Άγκυρας να συμμετέχει σε μια τέτοια επιχείρηση παραχωρώντας τον εναέριο χώρος της στα ισραηλινά αεροσκάφη, Αμερικανοί και Ισραηλινοί φαίνεται να παζαρεύουν με την ελληνική κυβέρνηση την παραχώρηση ελληνικού εναέριου χώρου.
Τα παραπάνω δεν θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε μια άλλη μυθολογική παγίδα στην οποία, δυστυχώς, έχει υποπέσει το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς: ότι η Ελλάδα είναι δήθεν «εξαρτημένη χώρα» και τίθεται ζήτημα «εθνικής ανεξαρτησίας». Οι εθνικοί κοινωνικοί σχηματισμοί είναι πάνω απ’ όλα ταξικοί σχηματισμοί. Ο ελληνικός καπιταλισμός ανήκει στους πλέον ανεπτυγμένους καπιταλισμούς του πλανήτη. Όπως συμβαίνει με όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα που έχει τα δικά της αυτόνομα συμφέροντα και τα οποία προσπαθεί να τα υπερασπιστεί στα πλαίσια της θέσης της στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Στις πολεμικές εξορμήσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού, η Ελλάδα συμμετέχει όχι στα πλαίσια κάποιας «εξάρτησης», αλλά υπερασπιζόμενη τα ταξικά συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών.
Λειτουργώντας με αυτή τη λογική η ελληνική διπλωματία (για όποιον κατανοεί τα γεγονότα χωρίς «εθνικές» στρεβλώσεις), προωθεί και ταυτόχρονα αναιρεί μια από τις βασικότερες «εθνικές» ιδεολογικές παραμυθίες: το μύθο της δήθεν «αδικημένης και αμυνόμενης» χώρας.
Άγγελος Κ
Άλλα παρόμοιου ενδιαφέροντος άρθρα:
Ελληνοτουρκικές σχέσεις: ισορροπίες μιας λυκοφιλίας…
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η αλήθεια
Το διεθνές δίκαιο και οι ελληνοτουρκικές διαφορές
Το κυπριακό ζήτημα
Υπάρχει ακόμα το βιβλίο:
Το Κυπριακό, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και το σχέδιο Ανάν.
http://www.archive.org/download/Kipriako/ToKipriako.pdf
Σημειώσεις
[1] http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=133206&ct=75&dt=13/05/2001
[2] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=13834979
[3] http://www.hri.org/news/cyprus/kypegr/2010/10-05-31_1.kypegr.html
[4] http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1141400&lngDtrID=244
[5] http://eksapodo.wordpress.com/2010/05/28/533/
[6] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=13834979
[7] Στο ίδιο.
[8] http://news.in.gr/world/article/?aid=1231047012
[9] http://www.epohi.gr/portal/?option=com_content&task=view&id=4927&Itemid=31
[10] http://www.skai.gr/news/world/article/144733/tourkika-asthenofora–aeroskafi-anahorisan-gia-israil/
[11] Δες:
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/may/31/us-hegemony-middle-east-ending
Καθώς επίσης:
http://edition.cnn.com/2010/OPINION/06/03/barkey.turkey.israel/
[12] http://m-epikaira.gr/2010/05/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%88%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9/
[13] http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=30039
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου