Λυπάμαι που δεν είμαι Τούρκος – Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας

Δεν είναι αφορμή το μακελειό στον στολίσκο της ελευθερίας για να γράψω αυτά που διαβάζετε. Εκεί είδαμε για μια ακόμη φορά το ψευδοκράτος του Ισραήλ να εκφράζει τα φονικά του ένστικτα με τρόπο που να σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά αυτοί οι ρατσιστές αντιεβραίοι / αντισημίτες ανά τον κόσμο «ξέρουν κάτι» που αδυνατούμε να καταλάβουμε εμείς οι άλλοι.

Όχι. Αφορμή για τα γραφόμενα είναι η στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης (sic) η οποία απρόθυμα και άτονα ακύρωσε τις κοινές Ελληνο – Εβραϊκές ασκήσεις και έκανε μια άχρωμη και άοσμη δήλωση συμπαράστασης των θυμάτων με οκτώ ώρες καθυστέρηση.

Ελπίζω οι σαλτιμπάγκοι που νομίζουν ότι είναι Κυβέρνηση κάποτε να αισθανθούν ντροπή για την συμπεριφορά τους και αν όχι οι ίδιοι ας ντραπούν κάποτε τα παιδιά τους για τους πατεράδες που είχαν.

Στην γειτονιά μας όμως ανατέλλει η Τουρκία ως μια μεγάλη και ισχυρή χώρα η οποία παρά τα τεράστια εσωτερικά της προβλήματα, παρά τις δυσκολίες και τα πισωγυρίσματα χαράζει αργά και σταθερά μια πορεία προς το καλύτερο. Είναι μεγάλη ιστορική ατυχία για μας που η χώρα αυτή είναι φύσει και θέσει ο πλέον άμεσος και ο πλέον ορκισμένος εχθρός της Ελλάδας.

Δεν μπορώ όμως να μην τονίσω το γεγονός ότι η Τουρκία είναι αποδεδειγμένα – ιδίως τα τελευταία χρόνια – μια αυτόφωτη χώρα που παρά τα ισχυρά, εντός της Τουρκίας, ερείσματα των πέραν του Ατλαντικού «συμμάχων» της, αυτή εξακολουθεί να επιμένει στην χάραξη μιας καθαρά εθνικής πολιτικής που πάνω από όλα τοποθετεί τα στρατηγικά και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της αφήνοντας στο περιθώριο, ή εν πάση περιπτώσει, σε δεύτερη μοίρα τις όποιες εξωτερικές παρεμβάσεις ή κελεύσματα.

Και αυτό είναι ακριβώς που με θλίβει. Αυτό είναι που μου δημιουργεί μια τεράστια απογοήτευση. Αν συγκρίνω τους Τούρκους κυβερνόντες με τους Έλληνες «κυβερνόντες» που καταλήγω; Μήπως στο συμπέρασμα ότι οι «δικοί» μας αφού παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας, αφού γελοιοποιήθηκαν εκ της ανικανότητάς τους, αφού επέδειξαν ζήλο για την καταρράκωση του Ελληνικού λαού ως βασιλικότεροι του βασιλέως, όχι απλά δεν μπορούν να συγκριθούν με τους Τούρκους ομολόγους τους αλλά φαντάζουν πλέον στα μάτια του μέσου Έλληνα ως αποκρουστικές καρικατούρες. Ως δημιουργήματα που ξέφυγαν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο από τον χειρότερο Εθνικό μας εφιάλτη και περιφέρονται ανάμεσά μας σπέρνοντας την καταστροφή.

Οι άνθρωποι αυτοί που σφετερίστηκαν την χώρα από τον λαό της με απάτες και ψέματα και που άγονται και φέρονται σε κάθε τομέα, από την ασφάλεια μέχρι τα οικονομικά από αμερικανοεβραίους τσαρλατάνους τους οποίους πληρώνουμε εσείς και εγώ για να μας σκάβουν κάθε μέρα και βαθύτερο λάκκο, έφτασαν πλέον στο μη παρέκει. Παραπαίουν με ποσοστό αποδοχής κοντά στο 20% (!) συνεχίζοντας την αυτοκαταστροφική τους πορεία και την αποδόμηση του κράτους μας, αλλά το χειρότερο και το πλέον επικίνδυνο είναι ότι μπερδεύουν τους φίλους για εχθρούς και τους εχθρούς για φίλους.

Αν ήμουν Τούρκος θα είχα την ορμή και το κίνητρο να αγωνιστώ για ένα καλύτερο μέλλον της χώρας μου. Όχι στο επίπεδο το εθνικιστικό και στενόμυαλο αλλά σαν ένας άνθρωπος που αγωνίζεται να καλυτερεύσει το σπίτι του, την «γειτονιά» του και που χαίρεται όταν βλέπει να καλυτερεύουν και οι παραδίπλα «γειτονιές». Εδώ όμως που βρέθηκα εγκλωβισμένος, παρέα με τους Μπλε και Πράσινους τους ξεπουλημένους από κούνια και τους κατά περίπτωση αλλοπρόσαλλους ή ιδιοτελείς ή αδύναμους Κόκκινους τι να κάνω; Για ποιο μέλλον να παλέψω ;

(*) ΥΓ. Σκόπιμα στα τελευταία κείμενα χρησιμοποιώ συλλήβδην τους όρους Εβραίος, Ισραηλίτης, Ισραηλινός, Σημίτης, Σιωνιστής κλπ. Από προχθές για μένα όλοι αυτοί οι θρησκευτικοί ή εθνικοί ή άλλοι προσδιορισμοί είναι συνώνυμοι με την βία, την βρωμιά και το σκότος.