(φωτ.: Ελισάβετ Μωράκη)
Σε δύσκολους και μελαγχολικούς καιρούς όπου περισσεύει η χαύνωση της παραίτησης και η απαισιοδοξία που συμπλέκεται με την συνήθεια, αξίζει πραγματικά να διαβάζονται τέτοια κείμενα που καταφέρνουν να συγκεράσουν γνήσια αισιοδοξία – αλλά κυρίως - θετικό πνεύμα μέσα στην προσγειωμένη αντικειμενικότητά τους.
Γι’ αυτό λοιπόν παραθέτω ένα απόσπασμα από την ανάρτηση «Δεν φταίει το spread, εμείς φταίμε» στο ιστολόγιο ‘βλέμμα’ του Νίκου Ξυδάκη.
«Το ερεθισμένο νευρικό σύστημα της νεολαίας, παραπαίον ανάμεσα σε ναρκισσιστικούς συναγερμούς και μελαγχολικές βυθίσεις, επηρεάζει αντινομικά την υπόλοιπη κοινωνία των ενηλίκων, ήδη αποσταθεροποιημένη και έμφοβη. Δικαίως. Οχι μόνο επειδή πολλές πηγές δυσθυμίας είναι κοινές, αλλά και γιατί αυτοί οι νέοι αλληλεπιδρούν άμεσα με τις καταγωγικές τους οικογένειες. Εξ ου και οι νενανικές υπερβάσεις, οι ακρότητες και οι αστοχίες, δεν καταδικάζονται αναλόγως αυστηρά από όλους. Οσοι είναι γονείς, κατά τεκμήριο, δείχνουν άλλη κατανόηση, άλλη ανοχή.
Κατανόηση, ανοχή: ιδού τα καταχωμένα, φθαρμένα θεμέλια της δυσθυμούσας κοινωνίας μας. (Θα πρόσθετα: και αυτοπειθαρχία και αυτοσεβασμός, αλλά ας μείνουμε στα πρώτα.) Την κατανόηση ας την εννοήσουμε και ως συμπάθεια, ως ενσυναίσθηση: να μπορούμε και να θέλουμε όχι μόνο να καταλάβουμε αλλά και να συναισθανθούμε, να συμπονέσουμε και να μοιραστούμε. Με διατρέχει μια εμμονή με αυτή την έννοια, αυτή τη στάση, εκ του ρομαντισμού αντλούμενη· θεωρώ ότι είναι πυλώνας του συλλογικού βίου ελεύθερων ανθρώπων. Μαζί, η ανοχή, κληρονομιά ελευθεριακή και φιλελεύθερη, διαφωτιστική.
Αυτή η κληρονομιά, αυτή η ηθική και ιστορική στάση λείπει σήμερα. Ποτισμένοι από κανιβαλικό ατομικισμό, νάρκισσοι και μόνοι, υποταγμένοι και ετερόνομοι, ανήμποροι να αφουγκραστούμε τους γόνους μας, απρόθυμοι να αναλάβουμε ευθύνες και ρίσκα, βλέπουμε τη συλλογική ζωή να βουλιάζει στη διαφθορά και την απάθεια, και αντιδρούμε με εργαλειακούς σπασμούς, λέμε ότι για το χάλι μας φταίει το spread ομολόγων και η διεθνής κερδοσκοπία. Δεν φταίνε αυτά. Εμείς φταίμε.»
.
Πρέπει να πω ότι το κείμενο με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Διαβάζοντάς το αισθάνθηκα ότι είναι τα λόγια που θα έλεγα σε έναν φίλο μου. Ναι, για όλα τα στραβά που συμβαίνουν γύρω μας εμείς φταίμε. Κυρίως με την απάθειά μας. Αντί να δώσουμε πατήματα για να αναπτυχθεί η νέα γενιά, την μπολιάζουμε με μια μιζέρια και έναν φόβο για το μέλλον που ανακόπτει οτιδήποτε δημιουργικό. Και πάντα φταίει κάποιος άλλος....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου, μου άρεσε πάρα πολύ
@ΗΩΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κατανόηση και η ανοχή που επικαλείται ο Ν.Ξυδάκης προϋποθέτουν πολίτες ενεργούς και αισιόδοξους ... αυτό είναι που πρέπει να ανακτήσουμε ...