Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

... ένα θολό σημάδι ...




… ο νεαρός ξεκίνησε να έρχεται προς το μέρος μου. Δρασκελούσε το δρόμο χωρίς να προσέχει καθόλου τα αμάξια. Και χωρίς απόλυτη χρονική ακολουθία και αλληλουχία κινήσεων, βρέθηκε να κάθεται στην απέναντι μου, καρέκλα. Το γνωστό πρόσωπο που ξέρω από τα αφιερώματα των εφημερίδων. Είχε στα μάτια μια θλίψη.

Στον κρόταφο του πιο πάνω από το αφτί ένα θολό σημάδι … κάτι σαν μουντζαλιά σε φωτογραφία …

… Η ταραχή μου μεγάλωνε, έκανα προσπάθεια να την κρύψω. Και αυτός με την ίδια φωνή, αυτή τη χαμηλή και σταθερή φωνή του, συνέχισε:

… είναι το σημάδι του θανάτου μου … εγώ δεν μπορώ να το δω …


Από το κείμενο ‘Φαντάσματα’ του Δημήτρη Κουκουλά 
.

4 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...η αντίδραση κατά του καθεστώτος δεν μπορεί
    να κρύβεται πίσω από την δολοφονία ενός παιδιού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @bbimbo
    ... βέβαια, αλλά το δικαιολογημένο όσο και εκλεπτυσμένο πένθος είναι ένδειξη πολιτισμού ο οποίος πάντοτε (φυσικά !) προηγείται της πολιτικής !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. σ' αυτό συμφωνώ απόλυτα..!
    ..παρ' ότι δεν αντέχω τις "πλερέζες"..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails