Αφορμή για το παρακάτω κείμενο απάντηση / προβληματισμό μου δόθηκε από την ομιλία του Καθηγητού Φιλοσοφίας Χρήστου Γιανναρά σε επετειακή εκδήλωση του Αρσακείου Πατρών (24 Μαρτίου 2008) την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ :
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1136
Μου είναι πλέον ιδιαίτερα κουραστικό και πολύ ανησυχαστικό να βλέπω μεγάλη μερίδα των διανοουμένων μας να βρίσκονται προσηλωμένοι σε παρωχημένα και αποστεωμένα σχήματα και ‘δόγματα’ τα οποία απλώς αναπαράγουν το παρελθόν και υποβαθμίζουν την πραγματικότητα σε σύνολο ιδεών και αντιλήψεων.
Βέβαια η προσήλωση στην δήθεν Ελληνικότητα του Βυζαντίου (χωρίς να αρνούμαι την παρουσία της εκεί) και σε κατασκευασμένα κενά περιεχομένου ιδεολογήματα όπως «νεο-ελληνικό» και «ελληνο-χριστιανικό» εκτός από ενοχλητική είναι πλέον και άμεσα καταστροφική.
Καλό θα είναι βέβαια ο αναγνώστης να διάβαζε πρώτα το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά και μετά την απάντηση / προβληματισμό που βλέπετε μπροστά σας, αλλά νομίζω ότι και έτσι ακόμη αυτό το κείμενο και στέκει και έχει κάτι να πει.
Σχετικά με τον κύριο Ρίτσραντ Ρώρτυ θα ήθελα μα σημειώσω ότι κάθε λαός δεν γράφει την ιστορία του για να δείξει κάτι, ούτε για να ‘δηλώσει κάτι’. Την ιστορία την γράφουμε μόνο όταν μας αξίζει να γράψουμε κάτι (έχουμε δηλαδή κάτι να πούμε). Τότε μόνον η ιστορία μας επιτρέπει να πιάσουμε «χαρτί και μολύβι». Ο Ελληνισμός, κατά κοινή, μεταξύ και των άλλων λαών, πρόθυμη ομολογία, είχε κάτι να πει !
Η αναφορά στο ηλεκτρικό ψυγείο μου φέρνει στο νου την ΄κραυγή΄ της Meinhoff πριν από σαράντα περίπου χρόνια : “… όποιος δεν πεθαίνει, είναι θαμμένος ζωντανός: στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στις τρύπες (τις πόλεις-δορυφόρους), στις απαίσιες πέτρες των μοντέρνων κτιρίων, στους παιδικούς κήπους και τα σχολεία, στις πλήρως εξοπλισμένες μοντέρνες κουζίνες, στις κρεβατοκάμαρες-παλάτια … ”
Η κραυγή αυτή ‘κατασκευάστηκε’ στην Δύση και έλκει την καταγωγή της από πολύ μακριά …
Έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν πράγματι ο Ελληνισμός υπήρξε ποτέ πραγματικά υπόδουλος. Οι λέξεις ‘ραγιάς’, ρωμιός (προσέξτε : όχι Ρωμαίος αλλά ρωμιός !), οι απίστευτα ύπουλοι και καταστροφικοί χαρακτηρισμοί νεο-ελληνικό, νεο-ελληνας κλπ αφορούν τους πνευματικά υπόδουλους, ανυποψίαστους και βουτηγμένους στο αβυσσαλέο μίσος για την Δύση, μαυροφόρους και απολίτιστους φανατικούς των βίαια εξελληνισμένων εβραϊκών δοξασιών του μονοθεϊσμού !
Οι καραβοκυραίοι στους οποίους αναφέρεται ο κύριος Χρήστος Γιανναράς είναι οι πατέρες του ‘ναυάρχου’ ο οποίος από την στιγμή που του αρνήθηκαν την αμοιβή του για την «συνεισφορά του στην ιστορία», αποφασίζει να ανατινάξει την Ελληνική ναυαρχίδα που είχε κόστος σχεδόν όσο το τότε εθνικό εισόδημα !
Πως εννοεί ο κύριος Χρήστος Γιανναράς τον εξελληνισμό της «Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» επί της εποχής του Ρουμάνου Ιουστινιανού ο οποίος κοσμεί το όνομά του (α) με την πλήρη διοικητική και σε επίπεδο μέριμνας και υποδομών εγκατάλειψη της ‘παλαιάς Ελλάδας’ (β) το κλείσιμο του παλαιότερου Πανεπιστημίου της ανθρωπότητας με ζωή άνω των 900 (εννιακόσιων) ετών – της Ακαδημίας του Πλάτωνα.
Είναι πλέον γνωστό ακόμη και σε μέτρια παιδευμένους εφήβους ότι καμία αντίδραση δεν υπήρξε προς υποστήριξη του Ελληνισμού από το ‘Πατριαρχείο’ το οποίο τα μόνα που έχει να μας αφήσει ως κληρονομιά είναι κατάπτυστα κείμενα υποστήριξης του Οθωμανικού ζυγού όπως επίσης και μνημεία διοικητικών και οικονομικών προνομίων τα οποία χωρίς ντροπή εξασκούσαν οι μαυροφορεμένοι του πράκτορες. Θα είχε ενδιαφέρον κάποιοι από τους πλέον υπομονετικούς αναγνώστες να δουν τι έγγραφο απέστειλαν οι άνθρωποι του ‘Πατριαρχείου’ στον Καποδίστρια όταν αυτός ευρισκόταν στην Αίγινα …
Είναι επίσης προφανές για οποιονδήποτε δεν είναι φανατικός ή δεν εθελοτυφλεί, ότι οι εκ’ των πραγμάτων συνεχιστές του Ελληνισμού είναι οι Δυτικοί (επιλεγόμενοι και Ευρωπαίοι) οι οποίοι προήγαν την επιστήμη και τις ουσιωδέστερες εκ’ των ανθρωπιστικών αξιών με κίνδυνο να γνωρίσουν την επαφή με την εξαγνιστική Χριστιανική πυρά !
Το όραμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού δεν είχε να κάνει με την επανίδρυση του Ελληνισμού αλλά με την υιοθέτηση των ανθρώπινων αξιών και την αξιοποίηση των επιστημονικών κατακτήσεων που το Ελληνικό πνεύμα άφησε ως παρακαταθήκη στους επόμενους !
Εάν ακόμη και σήμερα πιστεύουμε ότι τα κείμενα των φανατικών του μαύρου ράσου και της άρνησης του ανθρώπου ΟΧΙ ΑΒΑΣΙΜΑ θεωρούν ότι για την υποταγή του Ελληνισμού στους Τούρκους πρέπει να ευχαριστούμε τον θεό (!) τότε είμαστε άξιοι για την εξάλειψη μας, της εξάχνωση αυτού του έθνους ανεπιστρεπτί στα αρχεία της ιστορίας. Ναι κύριε Γιανναρά, αυτό γράψατε ! «Όχι αβάσιμα» !
Πρέπει λοιπόν να ευχαριστούμε τον θεό γιατί είμαστε σκλάβοι στους Τούρκους και όχι στους Φράγκους ! Η απάνθρωπη αυτή αντίληψη, η ανθελληνική με την ουσιαστική και όχι την ηλίθια εθνικιστική έννοια αντίληψη της Καθολικής Ορθοδοξίας (sic) ζει και βασιλεύει.. Ζει στην ιταμή δολοφονία του Καποδίστρια Ζει στην άρρωστη κουλτούρα της Πελοποννήσου που ευθύνεται για την αναιμική υποστήριξη της εκστρατείας (και το μετέπειτα μίσος προς τους πρόσφυγες). Ζει !
Το έθνος πεθαίνει και σβήνει από το βάρος της ίδιας του της ιστορίας αλλά οι μαυροφορεμένοι σφετεριστές ζουν !
Το γλωσσικό διαβατήριο στο οποίο αναφέρεται ο κύριος Χρήστος Γιανναράς είναι δημιούργημα της προσπάθειας ανοικτών και δημιουργικών συνειδήσεων που εκτιμούσαν τον άνθρωπο και τον αγώνα του για την αναζήτηση της αλήθειας ! Το διαβατήριο αυτό φτιάχτηκε στο φως της Αττικής γης και όχι στο σκότος των κρυφών (όσο και ψευδών) σχολείων ! Το διαβατήριο αυτό του πολιτισμού έγινε ανίσχυρο αντικείμενο σφετερισμού από τους απάνθρωπους και άμουσους παπάδες της Καθολικής Ορθοδοξίας (sic).
Είναι απίστευτη αλαζονεία να θεωρούμε ότι οι μισαλλόδοξοι ιδιοτελείς μισάνθρωποι της «Καθολικής Ορθοδοξίας» ήταν ποτέ δυνατόν να εκφράσουν οτιδήποτε Ελληνικό ! Οι Δυτικοί δεν είχαν το ηλίθιο όραμα της αναβίωσης της Αρχαίας Ελλάδας όπως υποστηρίζει (κρίμα) ο κύριος Γιανναράς. Όχι, είχαν απλώς την υπομονή και το σθένος να μελετήσουν και να αποδεχτούν με σεβασμό (και ευθύνη) μια καθαρή κληρονομιά ελευθέρου πνεύματος και πραγματικού πολιτισμού.
Ο Αριστοτέλης μπορεί να μεταφράστηκε από τα Αραβικά στα Λατινικά τον 12ο αιώνα αλλά αυτό οφείλεται στην καταστροφή - μέσω της πυράς – της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης από τους ομόδοξούς των μαυροφόρων της Καθολικής Ορθοδοξίας !
Είναι κατά την άποψή μου ύβρης με την ουσιαστική σημασία της λέξης να θεωρούμε σήμερα ότι οι αχόρταγοι, τυχοδιώκτες μοναχοί του Άθω, οι ‘άνθρωποι δίχως μάνα’ όπως τους αποκάλεσε ο ποιητής, τα τρωκτικά των τελευταίων εννιακοσίων ετών (βλ. Ν. Σβορώνος) που και σήμερα ακόμα δημιουργούν προβλήματα στην τρεμάμενη Ελληνική Δημοκρατία είχαν οποιαδήποτε συμμετοχή στην ‘μόρφωση’ και την ‘καλλιέργεια΄ του υπόδουλου λαού ! Αλίμονο !
Το καταστροφικό μίσος για την Δύση που εμφύσησαν οι μαυροφόροι στον πνευματικά εύθραυστο Ελληνικό πληθυσμό διαφαίνεται ότι ζει, υπάρχει και εξακολουθεί να υποσκάπτει το έθνος μας από εκφράσεις όπως «πλαστογραφίες που πέτυχε ή Δυτική ιστοριογραφία» που ανακαλύπτω με βαθιά απογοήτευση μέσα στο κείμενο του κυρίου Χρήστου Γιανναρά. Εκφράσεις που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τον Ελληνισμό και την ουσία του.
Δεν είναι δυνατόν να αντιπαρέρχεται κανείς με τέτοια αβάσταχτη ελαφρότητα την τραγική – για ολόκληρη την Ευρώπη – σημασία της εξέγερσης στην Μολδοβλαχία και μάλιστα να την εξισώνει με τη εξέγερση των αγράμματων λεγεωνάριων της Πελοποννήσου ! Να μην ξεχνάμε τον Ρήγα ! Μέσα σε ελάχιστες λέξεις μπόρεσε να χωρέσει όλα αυτά για τα οποία αληθώς ή ψευδώς (θα δείξει και μάλιστα σύντομα) πασχίζουν οι γραββατωμένοι των Βρυξελλών :
Βουλγάροι κι’ Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί
Αυτό το ‘μικρό κομμάτι του Ελληνισμού’ πάνω στο οποίο ιδρύθηκε Ελληνικό κράτος (όχι φυσικά το ‘πρώτο’) κληροδότησε στις επόμενες γενεές την μισαλλοδοξία των Μαυρομιχαλαίων και την Αγγλόδουλη ιδιοτέλεια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας ταλανίζει μέχρι και σήμερα.
Η διαπίστωση του κυρίου Χρήστου Γιανναρά ότι η Μαρία Κάλλας, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Ιάνης Ξενάκης ο γιατρός Παπανικολάου, ο Κορνήλιος Κατοριάδης ήταν μεγάλες προσωπικότητες μεν αλλά όχι Ελληνικές αλλά του Δυτικού πολιτισμού (!) δείχνει ότι οι τυφλοί εκπρόσωποι των μαυροφόρων σφετερστών της ζωής του έθνους δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα ! Και πάλι κρίμα !
Αγαπητοί φίλοι, όσοι καταφέρατε να φτάσετε μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου, προσπάθησα να εκφράσω ευγενικά ή όχι, με μετριοπάθεια ή όχι δεν με ενδιαφέρει πια, τον φόβο και το παράπονό μου διότι ενώ η χώρα αυτή και ο ευγενικός λαός που την κατοικεί βρίσκονται μπροστά σε πολύπλευρους και άμεσους κινδύνους ύπαρξης, ορισμένοι εξακολουθούν να υπονομεύουν τις ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης που διαθέτουμε με τις εμμονές τους σε παρωχημένα σχήματα και αντι-ανθρώπινες / αντι-ελληνικές εμμονές στην ιδεολογία των μαυροφόρων του Άθω και του ‘Πατριαρχείου’ της Wall Street.
Ο πόνος είναι πραγματικά αβάσταχτος όταν αυτοί οι ‘ορισμένοι’ κατατάσσονται μεταξύ των πλέον προικισμένων αλλά και των αποδεδειγμένα ανιδιοτελών ανθρώπων του πνεύματος που διαθέτει η χώρα μας.
Ευχαριστώ θερμά για την προσοχή σας.
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1136
Μου είναι πλέον ιδιαίτερα κουραστικό και πολύ ανησυχαστικό να βλέπω μεγάλη μερίδα των διανοουμένων μας να βρίσκονται προσηλωμένοι σε παρωχημένα και αποστεωμένα σχήματα και ‘δόγματα’ τα οποία απλώς αναπαράγουν το παρελθόν και υποβαθμίζουν την πραγματικότητα σε σύνολο ιδεών και αντιλήψεων.
Βέβαια η προσήλωση στην δήθεν Ελληνικότητα του Βυζαντίου (χωρίς να αρνούμαι την παρουσία της εκεί) και σε κατασκευασμένα κενά περιεχομένου ιδεολογήματα όπως «νεο-ελληνικό» και «ελληνο-χριστιανικό» εκτός από ενοχλητική είναι πλέον και άμεσα καταστροφική.
Καλό θα είναι βέβαια ο αναγνώστης να διάβαζε πρώτα το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά και μετά την απάντηση / προβληματισμό που βλέπετε μπροστά σας, αλλά νομίζω ότι και έτσι ακόμη αυτό το κείμενο και στέκει και έχει κάτι να πει.
Σχετικά με τον κύριο Ρίτσραντ Ρώρτυ θα ήθελα μα σημειώσω ότι κάθε λαός δεν γράφει την ιστορία του για να δείξει κάτι, ούτε για να ‘δηλώσει κάτι’. Την ιστορία την γράφουμε μόνο όταν μας αξίζει να γράψουμε κάτι (έχουμε δηλαδή κάτι να πούμε). Τότε μόνον η ιστορία μας επιτρέπει να πιάσουμε «χαρτί και μολύβι». Ο Ελληνισμός, κατά κοινή, μεταξύ και των άλλων λαών, πρόθυμη ομολογία, είχε κάτι να πει !
Η αναφορά στο ηλεκτρικό ψυγείο μου φέρνει στο νου την ΄κραυγή΄ της Meinhoff πριν από σαράντα περίπου χρόνια : “… όποιος δεν πεθαίνει, είναι θαμμένος ζωντανός: στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στις τρύπες (τις πόλεις-δορυφόρους), στις απαίσιες πέτρες των μοντέρνων κτιρίων, στους παιδικούς κήπους και τα σχολεία, στις πλήρως εξοπλισμένες μοντέρνες κουζίνες, στις κρεβατοκάμαρες-παλάτια … ”
Η κραυγή αυτή ‘κατασκευάστηκε’ στην Δύση και έλκει την καταγωγή της από πολύ μακριά …
Έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν πράγματι ο Ελληνισμός υπήρξε ποτέ πραγματικά υπόδουλος. Οι λέξεις ‘ραγιάς’, ρωμιός (προσέξτε : όχι Ρωμαίος αλλά ρωμιός !), οι απίστευτα ύπουλοι και καταστροφικοί χαρακτηρισμοί νεο-ελληνικό, νεο-ελληνας κλπ αφορούν τους πνευματικά υπόδουλους, ανυποψίαστους και βουτηγμένους στο αβυσσαλέο μίσος για την Δύση, μαυροφόρους και απολίτιστους φανατικούς των βίαια εξελληνισμένων εβραϊκών δοξασιών του μονοθεϊσμού !
Οι καραβοκυραίοι στους οποίους αναφέρεται ο κύριος Χρήστος Γιανναράς είναι οι πατέρες του ‘ναυάρχου’ ο οποίος από την στιγμή που του αρνήθηκαν την αμοιβή του για την «συνεισφορά του στην ιστορία», αποφασίζει να ανατινάξει την Ελληνική ναυαρχίδα που είχε κόστος σχεδόν όσο το τότε εθνικό εισόδημα !
Πως εννοεί ο κύριος Χρήστος Γιανναράς τον εξελληνισμό της «Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» επί της εποχής του Ρουμάνου Ιουστινιανού ο οποίος κοσμεί το όνομά του (α) με την πλήρη διοικητική και σε επίπεδο μέριμνας και υποδομών εγκατάλειψη της ‘παλαιάς Ελλάδας’ (β) το κλείσιμο του παλαιότερου Πανεπιστημίου της ανθρωπότητας με ζωή άνω των 900 (εννιακόσιων) ετών – της Ακαδημίας του Πλάτωνα.
Είναι πλέον γνωστό ακόμη και σε μέτρια παιδευμένους εφήβους ότι καμία αντίδραση δεν υπήρξε προς υποστήριξη του Ελληνισμού από το ‘Πατριαρχείο’ το οποίο τα μόνα που έχει να μας αφήσει ως κληρονομιά είναι κατάπτυστα κείμενα υποστήριξης του Οθωμανικού ζυγού όπως επίσης και μνημεία διοικητικών και οικονομικών προνομίων τα οποία χωρίς ντροπή εξασκούσαν οι μαυροφορεμένοι του πράκτορες. Θα είχε ενδιαφέρον κάποιοι από τους πλέον υπομονετικούς αναγνώστες να δουν τι έγγραφο απέστειλαν οι άνθρωποι του ‘Πατριαρχείου’ στον Καποδίστρια όταν αυτός ευρισκόταν στην Αίγινα …
Είναι επίσης προφανές για οποιονδήποτε δεν είναι φανατικός ή δεν εθελοτυφλεί, ότι οι εκ’ των πραγμάτων συνεχιστές του Ελληνισμού είναι οι Δυτικοί (επιλεγόμενοι και Ευρωπαίοι) οι οποίοι προήγαν την επιστήμη και τις ουσιωδέστερες εκ’ των ανθρωπιστικών αξιών με κίνδυνο να γνωρίσουν την επαφή με την εξαγνιστική Χριστιανική πυρά !
Το όραμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού δεν είχε να κάνει με την επανίδρυση του Ελληνισμού αλλά με την υιοθέτηση των ανθρώπινων αξιών και την αξιοποίηση των επιστημονικών κατακτήσεων που το Ελληνικό πνεύμα άφησε ως παρακαταθήκη στους επόμενους !
Εάν ακόμη και σήμερα πιστεύουμε ότι τα κείμενα των φανατικών του μαύρου ράσου και της άρνησης του ανθρώπου ΟΧΙ ΑΒΑΣΙΜΑ θεωρούν ότι για την υποταγή του Ελληνισμού στους Τούρκους πρέπει να ευχαριστούμε τον θεό (!) τότε είμαστε άξιοι για την εξάλειψη μας, της εξάχνωση αυτού του έθνους ανεπιστρεπτί στα αρχεία της ιστορίας. Ναι κύριε Γιανναρά, αυτό γράψατε ! «Όχι αβάσιμα» !
Πρέπει λοιπόν να ευχαριστούμε τον θεό γιατί είμαστε σκλάβοι στους Τούρκους και όχι στους Φράγκους ! Η απάνθρωπη αυτή αντίληψη, η ανθελληνική με την ουσιαστική και όχι την ηλίθια εθνικιστική έννοια αντίληψη της Καθολικής Ορθοδοξίας (sic) ζει και βασιλεύει.. Ζει στην ιταμή δολοφονία του Καποδίστρια Ζει στην άρρωστη κουλτούρα της Πελοποννήσου που ευθύνεται για την αναιμική υποστήριξη της εκστρατείας (και το μετέπειτα μίσος προς τους πρόσφυγες). Ζει !
Το έθνος πεθαίνει και σβήνει από το βάρος της ίδιας του της ιστορίας αλλά οι μαυροφορεμένοι σφετεριστές ζουν !
Το γλωσσικό διαβατήριο στο οποίο αναφέρεται ο κύριος Χρήστος Γιανναράς είναι δημιούργημα της προσπάθειας ανοικτών και δημιουργικών συνειδήσεων που εκτιμούσαν τον άνθρωπο και τον αγώνα του για την αναζήτηση της αλήθειας ! Το διαβατήριο αυτό φτιάχτηκε στο φως της Αττικής γης και όχι στο σκότος των κρυφών (όσο και ψευδών) σχολείων ! Το διαβατήριο αυτό του πολιτισμού έγινε ανίσχυρο αντικείμενο σφετερισμού από τους απάνθρωπους και άμουσους παπάδες της Καθολικής Ορθοδοξίας (sic).
Είναι απίστευτη αλαζονεία να θεωρούμε ότι οι μισαλλόδοξοι ιδιοτελείς μισάνθρωποι της «Καθολικής Ορθοδοξίας» ήταν ποτέ δυνατόν να εκφράσουν οτιδήποτε Ελληνικό ! Οι Δυτικοί δεν είχαν το ηλίθιο όραμα της αναβίωσης της Αρχαίας Ελλάδας όπως υποστηρίζει (κρίμα) ο κύριος Γιανναράς. Όχι, είχαν απλώς την υπομονή και το σθένος να μελετήσουν και να αποδεχτούν με σεβασμό (και ευθύνη) μια καθαρή κληρονομιά ελευθέρου πνεύματος και πραγματικού πολιτισμού.
Ο Αριστοτέλης μπορεί να μεταφράστηκε από τα Αραβικά στα Λατινικά τον 12ο αιώνα αλλά αυτό οφείλεται στην καταστροφή - μέσω της πυράς – της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης από τους ομόδοξούς των μαυροφόρων της Καθολικής Ορθοδοξίας !
Είναι κατά την άποψή μου ύβρης με την ουσιαστική σημασία της λέξης να θεωρούμε σήμερα ότι οι αχόρταγοι, τυχοδιώκτες μοναχοί του Άθω, οι ‘άνθρωποι δίχως μάνα’ όπως τους αποκάλεσε ο ποιητής, τα τρωκτικά των τελευταίων εννιακοσίων ετών (βλ. Ν. Σβορώνος) που και σήμερα ακόμα δημιουργούν προβλήματα στην τρεμάμενη Ελληνική Δημοκρατία είχαν οποιαδήποτε συμμετοχή στην ‘μόρφωση’ και την ‘καλλιέργεια΄ του υπόδουλου λαού ! Αλίμονο !
Το καταστροφικό μίσος για την Δύση που εμφύσησαν οι μαυροφόροι στον πνευματικά εύθραυστο Ελληνικό πληθυσμό διαφαίνεται ότι ζει, υπάρχει και εξακολουθεί να υποσκάπτει το έθνος μας από εκφράσεις όπως «πλαστογραφίες που πέτυχε ή Δυτική ιστοριογραφία» που ανακαλύπτω με βαθιά απογοήτευση μέσα στο κείμενο του κυρίου Χρήστου Γιανναρά. Εκφράσεις που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τον Ελληνισμό και την ουσία του.
Δεν είναι δυνατόν να αντιπαρέρχεται κανείς με τέτοια αβάσταχτη ελαφρότητα την τραγική – για ολόκληρη την Ευρώπη – σημασία της εξέγερσης στην Μολδοβλαχία και μάλιστα να την εξισώνει με τη εξέγερση των αγράμματων λεγεωνάριων της Πελοποννήσου ! Να μην ξεχνάμε τον Ρήγα ! Μέσα σε ελάχιστες λέξεις μπόρεσε να χωρέσει όλα αυτά για τα οποία αληθώς ή ψευδώς (θα δείξει και μάλιστα σύντομα) πασχίζουν οι γραββατωμένοι των Βρυξελλών :
Βουλγάροι κι’ Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί
Αυτό το ‘μικρό κομμάτι του Ελληνισμού’ πάνω στο οποίο ιδρύθηκε Ελληνικό κράτος (όχι φυσικά το ‘πρώτο’) κληροδότησε στις επόμενες γενεές την μισαλλοδοξία των Μαυρομιχαλαίων και την Αγγλόδουλη ιδιοτέλεια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας ταλανίζει μέχρι και σήμερα.
Η διαπίστωση του κυρίου Χρήστου Γιανναρά ότι η Μαρία Κάλλας, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Ιάνης Ξενάκης ο γιατρός Παπανικολάου, ο Κορνήλιος Κατοριάδης ήταν μεγάλες προσωπικότητες μεν αλλά όχι Ελληνικές αλλά του Δυτικού πολιτισμού (!) δείχνει ότι οι τυφλοί εκπρόσωποι των μαυροφόρων σφετερστών της ζωής του έθνους δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα ! Και πάλι κρίμα !
Αγαπητοί φίλοι, όσοι καταφέρατε να φτάσετε μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου, προσπάθησα να εκφράσω ευγενικά ή όχι, με μετριοπάθεια ή όχι δεν με ενδιαφέρει πια, τον φόβο και το παράπονό μου διότι ενώ η χώρα αυτή και ο ευγενικός λαός που την κατοικεί βρίσκονται μπροστά σε πολύπλευρους και άμεσους κινδύνους ύπαρξης, ορισμένοι εξακολουθούν να υπονομεύουν τις ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης που διαθέτουμε με τις εμμονές τους σε παρωχημένα σχήματα και αντι-ανθρώπινες / αντι-ελληνικές εμμονές στην ιδεολογία των μαυροφόρων του Άθω και του ‘Πατριαρχείου’ της Wall Street.
Ο πόνος είναι πραγματικά αβάσταχτος όταν αυτοί οι ‘ορισμένοι’ κατατάσσονται μεταξύ των πλέον προικισμένων αλλά και των αποδεδειγμένα ανιδιοτελών ανθρώπων του πνεύματος που διαθέτει η χώρα μας.
Ευχαριστώ θερμά για την προσοχή σας.
.
θα έλεγα πικρόχολα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ διότι ασχολείσαι μαζί τους...
αλλά δεν το αντέχω να σε βλέπω να υποφέρεις..;-)
λοιπόν το κείμενο είναι καλό..,
ο κύριος Γιανναράς όμως ανάξιος του κειμένου...
και το ακρ(ω)ατήριό του ανάξιον..ΤΕΛΕΙΩΣ..!
ΑΞΙΟΣ,ΑΞΙΟΣ,ΑΞΙΟΣ..!
έχουμε παρ' όλα αυτά όμως ενα μικρόν
πρόβλημα/λάθος..:
ο αιμοσταγής ιουστινιανός εγεννήθει εις την
γνωστήν και προβληματικήν δια τα Θέματα του
Νεοελληνικού Εθνους περιοχήν των Σκοπίων
και ουχί της ευλογημένης Ρουμανίας..!
καλησπέρα σας..:-))
χαίρομαι αφάνταστα όταν εντοπίζω
ΑπάντησηΔιαγραφήτέτοιου είδους δυνατά κι ουσιώδη κείμενα.
... κατάλαβες ; ήταν Σκοπιανό το άτομο ! μα κάτι δεν μου κόλαγε μ' αυτόν τον άνθρωπο, κάτι δεν μου πήγαινε καλά ... και νάτο ! ... Σκοπιανός ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή... σ' ευχαριστώ για τα θετικά σχόλια :-))
Αυτή η προσκόληση στο παρελθόν ορισμένων με κάνει να με πιάνουν τα διαόλια μου ! Ελπίζω να κινήθηκε σε ... κόσμια πλαίσια η ανάρτησή μου διότι έγραφα φορτισμένος !
...βεβαιώνω υπεύθυνα ότι...
ΑπάντησηΔιαγραφή...ο μπλόγκερ grsail...
...κινήται φορτισμένα κοσμίως..:-))
Οι ρασοφόροι ξεπουλήσαν το βυζάντιο πολύ πριν το 1453 αφόυ τα βρήκαν με τους οθωμανούς και διατήρησαν όλα τα προνόμιά τους και ακόμη περισσότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι υπεύθυνοι για τον σκοταδισμό αυτού του τόπου κοντά μιά χιλιετία τώρα.
(κρυφά σχολειά χα χα)
Αφόρησαν τρείς φορές την επανάσταση κλπ κλπ.
Το ότι σήμερα θεωρούμε τους εαυτούς μας Έλληνες το οφείλουμε σε κάποια δυτικά μυαλά.
Είναι φοβερό ακόμη σήμερα στο άκουσμα του ονόματος του Κορνήλιου Καστοριάδη μερικοί βγάζουν σπυριά.
Σήμερα υπάρχουν διανοούμενοι και πνευματικοί άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο;
Δεν το νομίζω.
@The Wolf
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα καλά λόγια είναι το καλύτερο τονωτικό ιδιαίτερα όταν έρχονται από ... κακούς λύκους :-)
@B.Bimbo
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα χρησιμοποιήσω την υπεύθυνη αυτή δήλωση ... αρμοδίως ;-)
@tiktos
ΑπάντησηΔιαγραφή... από το 1204 και μετά το Βυζάντιο έβλεπε την Δύση ως δαρμένο σκλυλί. Η χωρίς πατρίδα ολιγαρχία και το μαυροφορεμένο ιερατείο έδωσαν την Πόλη στους Τούρκους !
Από ότι γνωρίζω ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για το θέμα. Δυστυχώς δεν τον έχω μελετήσει ακόμ όσο θα έπρεπε ...
Τους πραγματικά πνευματικούς ανθρώπους και τους ουσιαστικούς διανοούμενούς μας φοβάμαι ότι δεν τους γνωρίσαμε ακόμη !
Πολύ καλό το κείμενό σου. Προσυπογράφω. Η περίπτωση Γιανναρά εντάσσεται στην γενικότερη δυτικόστροφη "φραγή" που έχει επιβάλλει μερίδα διανοουμένων. Αυτή η μερίδα απεργάζεται (και εν πολλοίς καταφέρνει) να καλλιεργήσει μια ηττοπάθεια, που είναι άδικη. Δυστυχώς οι παρακαταθήκες που αφέθηκαν και που "επανίδρυσαν" τη δυτικόστροφη σκέψη, αγνοήθηκε από πού προήλθαν. Με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σήμερα στην πνευματική τους υποτέλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε χαιρετώ... Και μπράβο...
Ζούμε ανάμεσά τους και ζουν ανάμεσά μας. Άσχετα με τις όποιες ‘δοξασίες’ του καθενός μας, ενδεχομένως, πολλοί από μας, να συμβιώναμε ευκολότερα με έναν άνθρωπο σαν τον κ. Γιανναρά, παρά με έναν 'ομοϊδεάτη' μας. Ο καθένας εκφράζει ό,τι νομίζει εκείνος ως εγκυρότερο. Ο τρόπος που το αρθρώνει καθώς και ο τρόπος ζωής του, είναι η αιτούμενη ‘ουσία’, χωρίς να σημαίνει αυτό, πως ο εντοπισμός των συλλογικών όσο και ατομικών αντιληπτικών, συλλογιστικών και ερμηνευτικών πλανών, δεν είναι αναγκαίος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαίρετο το κείμενό σας grsail (χωρίς να σημαίνει αυτό που λέμε, πως αποβλέπουμε στην αποκομιδή μιας εξ αντανακλάσεως, αίγλης!)
"οι ρασοφόροι τα βρήκαν με τους Οθωμανούς", πολλοί το είπαν και άλλοι τόσοι το έγραψαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν εξίσου ατράνταχτα στοιχεία ότι τα βρήκαν και οι ανθηρές πόλεις της Αναγενησιακής Ιταλίας, Φλωρεντία, Γένοβα και Βενετία οι οποίες διατήρησαν πολλά προνόμια διομολογήσεων απο την αυλή των Σουλτάνων.
Επίσης δεν αναφέρεται καθόλου και τηρείται απόλυτη σιωπή στις τοπικές διαμάχες που προκαλούσαν οι ενθρονίσεις των αυτοκρατόρων που θυμίζουν ανταγωνισμούς τύπου σαμουράϊ για την ανάδειξη Σογκούν υπό την αδιαμφισβήτητη διαιτησία του Αυτοκράτορα, ρόλος ο οποίος έλειπε απτό Βυζάντιο με συνέπεια μία εμφυλιοπολεμική κατάσταση που έφθειρε το Βυζάντιο.
@politis athinaios
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ ... η περίπτωση Γιανναρά αντιπροσωπεύει ίσως μία ολόκληρη γενιά διανοουμένων που βρίσκονται προσκολλημένοι σε εμμονές και 'σχήματα' με τρόπο που μου είναι εντελώς αδύνατον να κατανοήσω ή να δικαιολογήσω ...
Και το δικό σου κείμενο 'Οικολογική Παρακμή' με βρίσκει σε πολλά σύμφωνο. Το λιγότερο που χρειαζόμαστε τώρα είναι μια ελίτ 'πράσινων μανδαρίνων'
@ανώνυμοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια ο κάθε ένας εκφράζει (και πρέπει) το κατ' αυτόν εγκυρότερο. Όμως η αποφυγή οικοδόμησης υποδεέστερου ή σκοτεινότερου από το εφικτό μέλλοντος αποτελεί και την βαθύτερη σημασία του εντοπισμού της πλάνης ...
@airgood
ΑπάντησηΔιαγραφή... το αν τα βρήκαν ή όχι δεν αποτελεί και κομβικό σημείο του ενδιαφέροντός μου. Το ζήτημα εδώ είναι ότι το μικρό και αμφιβόλου μέλλοντος κράτος-έθνος στο οποίο κατοικούμε καταδικάστηκε να βλέπει την Δύση (πνευματικό δημιούργημα ΚΑΙ των πατέρων του) πίσω από μια χοντρή γυάλινη βιτρίνα !
“Όμως η αποφυγή οικοδόμησης υποδεέστερου ή σκοτεινότερου από το εφικτό μέλλοντος αποτελεί και την βαθύτερη σημασία του εντοπισμού της πλάνης ...”
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να στηρίξουμε και να θεμελιώσουμε ακόμα περισσότερο την υπέροχη λογικότητα της παραπάνω φράσης, θα λέγαμε πως και η αποφυγή οικοδόμησης υποδεέστερου ή σκοτεινότερου από το εφικτό παρόντος, αποτελεί επίσης και μια βαθύτερη σημασία του εντοπισμού της πλάνης ...
Μια και οι όποιες πλάνες του μέλλοντος, έχουν τη ρίζα τους στο παρόν όπως και οι όποιες πλάνες του παρόντος, έχουν τη ρίζα τους στο παρελθόν. (Με την παρατήρηση εδώ, πως - μέσα στον χρόνο της διανοητικής ωρίμανσης - αυτό που είναι για κάποιους παρελθόν, για άλλους μπορεί ακόμα να είναι παρόν ή μέλλον. Αυτό που είναι για κάποιους παρόν ή παρελθόν, για άλλους μπορεί να μην ‘έρθει’ ποτέ… κ.ο.κ.)
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε εξοργιστεί (διανοητικά) από το πώς ένας ‘διανοούμενος’ δύναται να διανοείται. Απ’ το πώς δύναται όχι μόνο να διαστρεβλώνει (ηθελημένα ή αθέλητα) την αντιληπτική του ικανότητα, αλλά και απ’ το ότι, τους εύλογους αντίλογους που εγείρουν τα διανοήματά του, έχει την τάση να τους δαιμονοποιεί και να τους αντιμετωπίζει όχι διαλεκτικά, αλλά ως συστατικά στοιχεία μιας ‘κόλασης’ που «επιλέγει ελεύθερα» να αποστρέφεται και να αντιμάχεται.
Ο πλανεμένος εδώ, είναι τόσο ο διανοούμενος, όσο και καθένα από τα ενδεχόμενα θύματά του. Προς αυτόν, λοιπόν, που πρωτίστως βιώνει το παρόν της διανοητικής πλάνης, από το οποίο παρόν, απορρέουν οι σκοτεινότερες και υποδεέστερες διαδρομές του μέλλοντος, είναι που πρέπει να αρθρωθεί δια ζώσης η λύση της πλάνης.
Αν εμείς, τον πλανεμένο, όσο ‘δυνατός ή αδύνατος’ και αν είναι, τον αντιμετωπίσουμε ‘όπως του αξίζει’ μέσα σε ένα κατ’ αναλογία του δικού του, αξιακό-τιμωρητικό σύστημα, τότε, απλώς και μόνο, μιλάμε και επιβεβαιώνουμε τη γλώσσα του.
Αν κάποιος φοβερίζει και απαξιώνει, πρέπει να μάθει να αρθρώνει έναν λόγο ‘δίχως φοβέρες και απαξιώσεις’. Και μόνο αν αρθρωθεί προς αυτόν ένας τέτοιος λόγος, τότε αποκτά και ο ίδιος τη δυνατότητα να μιλήσει μία νέα γλώσσα.
Μιλάμε μάλλον, καθώς νομίζουμε, για παιδαγωγική λύση εδώ. Αν ‘πω’ το παιδάκι της πρώτης δημοτικού, που κάνει λάθος στην πρόσθεση, χαζό, το έχω χάσει. Και του έχω αποδείξει δια ζώσης, πως δεν είμαι σε θέση ούτε να το νουθετώ ούτε να του διδάσκω πρόσθεση. Το μόνο που είμαι σε θέση να του διδάσκω, με τη συμπεριφορά μου, είναι η ανοησία.
Προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε εδώ, grsail, ένα τοπίο συλλογισμών που έχει να κάνει με μια όσο το δυνατόν πιο διεξοδική προσέγγιση, στο εξής πρόβλημα: «πώς συμπεριφερόμαστε σε όσους (πιθανώς όσο κι εμείς) σφάλλουν ή πλανώνται»;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτήνουμε κι εμείς κολαστήρια, αλλά πιο ‘δίκαια’ από των αντιπάλων μας;
Και αυτό το αναρωτιόμαστε διαρκώς για μας. Μήπως το κάνουμε δηλαδή, διαρκώς κι εμείς. Διότι αυτό, είναι που πρέπει να ξηλώσουμε από μέσα μας. Τη διάθεσή μας να απορρίπτουμε το απορριπτέο. Το απορριπτέο, ως υπαρκτό, δεν μπορεί παρά να αποτελεί αναφαίρετο κομμάτι της τρέχουσας πραγματικότητας. Η γλώσσα, λοιπόν, της ‘διαχείρισης’ του απορριπτέου, οφείλει να μετουσιώνει το ‘άχρηστο’ σε ‘χρηστό’.
Έτσι, καθώς νομίζουμε, οφείλουμε να προσεγγίσουμε τη λύση των πλανών του παρόντος. Μέσα από την διεξοδική σύνθεση των όποιων αντιθέσεων.
Αλλά… μπορεί απλώς και μόνο να ονειροβατούμε με ‘καλή’ πρόθεση και σημασία να έχει μόνο η ‘ισχύς’, κάτι για το οποίο έχουμε κατακτήσει την βεβαιότητα της αποστροφής. (Ωστόσο, ό,τι αποστρεφόμαστε εντάσσεται αυτόματα όσο και συνειδητά στην συνθετική δίνη των όποιων, υπαρκτών ή επίπλαστων, αντιθέσεων).
Υ.Γ. Το κείμενό σου, για παράδειγμα, παρά το όποιο επιθετικό ύφος, παρέχει τις δικλείδες εκείνες, της ευγενούς και παιδαγωγικής αντιπαράθεσης. Κι εμείς, αναζητούμε τη ‘χρυσή τομή’. Τη συνάρτηση δηλαδή εκείνη, που εναρμονίζει τα συμβαλλόμενα στην όποια αντιπαράθεση μεγέθη, ακόμη και εάν δεν παρέχει ποτέ οριστική λύση του εναρμονισμού τους. Μια και ο αριθμός ‘Φ’, της χρυσής τομής, είναι άρρητος όπως και ο αριθμός ‘π’, που στέκει φρουρός του ανέφικτου του τετραγωνισμού του κύκλου. Και αποτελούν και οι δύο, παράσταση της άχρονης αιωνιότητας του παρόντος, ως προϊόν μιας σχέσης.
@ανώνυμοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αντιμετώπιση του άλλου ‘όπως του αξίζει’ (με την δική σας έννοια) φυσικά και δεν είναι μέσα στις προθέσεις μου. Κάτι τέτοιο απλώς δεν θα οδηγούσε παρά μόνο προς τα πίσω. Αυτό που θεωρώ ‘πλάνη’ είναι, όπως σημειώνετε, αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο ούτε μπορεί να παραβλεφθεί. Έχει το δικό του βάθος και την δική του σημασία. Αυτό ακριβώς είναι και το αντικείμενο της αναζήτησης.
Γιατί μεγάλο κομμάτι των σύγχρονων Ελλήνων διανοούμενων έχει την τάση να ταυτίζει την μεταφυσική με την θρησκεία ; Και γιατί όταν λεει ‘θρησκεία’ εννοεί, με άκαμπτο τρόπο, κάτι συγκεκριμένο;
Και κυρίως και πάνω από όλα : Γιατί σε τόσο πολλές περιπτώσεις Ελλήνων διανοούμενων χρειάζεται να ‘ξύσει’ κανείς την χριστιανική επιφάνεια για να βρει από κάτω τον Έλληνα; (μακριά από εμένα οποιαδήποτε εθνικιστική αιχμή).
Αυτό - για εμένα - αποτελεί ‘πλάνη’. Μου είναι ενοχλητικό. Προβάλλεται ίσως στο εθνικό μέλλον αλλά και στις πλέον απλές μορφές της καθημερινής ζωής ! Με ενοχλεί και με πληγώνει στις κιτς συμπεριφορές των ελληνοχριστιανών της υπερατλαντικής διασποράς όπως και στην ανεκδιήγητη ονοματολογία των σταθμών του Μετρό το οποίο ως νύμφη κάποιου σύγχρονου Άδη περιφέρεται ανάμεσα σε ‘αγίους’ !
Το ερώτημα : πως ερμηνεύονται όλα αυτά (ως τμήματα της πραγματικότητας) ώστε να καταστεί δυνατή και η υπέρβασή τους ;
Προφανώς και οι όποιες γραφές μας, η ελεύθερη επικοινωνία των απόψεων και των συλλογισμών μας, μπορεί ν’ αποτελεί μια κοινή, συλλογική προσπάθεια υπέρβασης (με ό,τι και αν περιλαμβάνει).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πάμπολλες, όμως, περιπτώσεις ‘διανοουμένων’ ή μη, αν χρειαστεί να ‘ξύσει’ κανείς την χριστιανική επιφάνειά τους, για να βρει από κάτω τον Έλληνα, αυτό που ανακαλύπτει τελικώς, είναι πως αυτό που ‘έξυνε’ τόσον καιρό, καμία σχέση δεν έχει με κάτι το ‘χριστιανικό’ και αυτό που ανακαλύπτει συνήθως από κάτω, καμία σχέση δεν έχει με κάτι το ‘ελληνικό’.
Στα μάτια μας, για παράδειγμα, δεν είναι σαφές ούτε το ‘χριστιανικό’, έτσι όπως εκφράζεται στο δημόσιο γίγνεσθαι, ώστε να μπορούμε να το επικαλούμαστε είτε να το αποστρεφόμαστε, ούτε, πολύ περισσότερο, το ‘ελληνικό’. Μας μοιάζουν, μάλλον με κενές έννοιες, άνευ αντικειμένου.
Μακάρι, οι όποιοι χριστιανοί, ελληνορθόδοξοι, ή έλληνες, να άρθρωναν με σαφήνεια αυτές τους τις ιδιότητες. Ό,τι όμως και αν δηλώσει κανείς πως ‘είναι’, αυτομάτως τον καθιστά στο δημόσιο γίγνεσθαι, αποκλειστικό φορέα της δήλωσής του, ανεξαρτήτως του όποιου κριτηρίου θα μπορούσε να μας βεβαιώσει κάτι τέτοιο και αυτομάτως, του παρέχεται το δικαίωμα να κρατά το ανάλογο διανοητικό ή πραγματικό ρόπαλο, προκειμένου να μπορεί να ‘προστατεύεται’. Οι έννοιες και οι χρήσεις τους, είναι ‘δοτές’ στον πολιτισμό μας και καμία σχέση δεν έχουν και δεν επιθυμούν να έχουν ούτε με έννοιες ούτε με χρήσεις εννοιών. Διανέμονται απλώς αυτοματοποιημένες ‘σκέψεις’ και ‘δράσεις’ πολιτισμικών ρόλων, που αν δεν υιοθετούνται και δεν εκτελούνται άκριτα, όπως αν ζούσαμε μέσα σ’ ένα Matrix, εκλαμβάνονται ως αποκλίσεις από ‘το σύστημα’ στις οποίες και επιβάλλεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η συμμόρφωση. Αλλιώς, έχει απομόνωση από τον όποιο στενότερο ή ευρύτερο κοινωνικό κύκλο, ψυχιατρείο, φυλακή ή τάφο.
Όπως και να μιλιούνται, για παράδειγμα, τα ελληνικά (η ελληνική γλώσσα δηλαδή, με τη γραμματική έννοιά της), τα αναγνωρίζει κανείς ακόμα και από το άκουσμα των φθόγγων. Τα ‘χριστιανικά’ όμως ή τα ‘ελληνικά’ ή πολύ περισσότερο τα ‘ανθρωπιστικά’ και ‘πανανθρώπινα’ (με την έννοια μιας γλώσσας, που συνιστά έναν ανάλογο τρόπο ζωής και διανόησης) κανείς δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει, αφού κανέναν τρόπο ζωής δεν συνιστούν. Χριστιανικό για τον έναν μπορεί να σημαίνει το να μην τρώει λάδι, Τετάρτες και Παρασκευές και ελληνικό για τον άλλον, μπορεί να σημαίνει το να τρώει σουβλάκια με τζατζίκι, πίνοντας μπύρα και ακούγοντας λαϊκά. Σε τέτοιες δράσεις, εξαντλούνται κυρίως η χριστιανικότητα και η ελληνικότητα. Όπως ακριβώς δηλαδή, εξαντλείται και η καλλιτεχνικότατα, στο να περιφέρονται κάποιοι από εγκαίνια σε πρεμιέρες και γκαλά, με ένα ποτήρι ‘τζόνυ’ στο χέρι, μπας και μπορέσουν να φάνε κι αυτοί κανένα ψίχουλο από αυτούς που τα ‘έχουν’ είτε αυτοί που πληρώνουν είναι οι λίγοι, που αγοράζουν χονδρικώς είτε είναι οι πολλοί, η μάζα, που αγοράζουν λιανικώς.
Οι άνθρωποι από την άλλη, έχουν την τάση να αυτοονομάζονται ‘απλοί άνθρωποι’. Που σημαίνει πως αν πας να τους μιλήσεις για υπέρβαση της απλότητάς τους, και όχι για την ίδια την απλότητά τους, όπως είναι το τι θα φάμε, τι θα ψηφίσουμε και τι θα πιστεύουμε όλοι μαζί, μοιάζει στα μάτια τους, σαν να θέλεις να γκρεμίσεις την πεμπτουσία της ύπαρξής τους. Είσαι γι αυτούς ο σατανιστής, ο ανθέλληνας, ο υπονομευτής, ο αντιφιλελεύθερος, ο αντισοσιαλιστής, ο αντικομουνιστής, ο αντίθεος ή ο αντι-αγνωστικιστής…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον ποιητικό λόγο, τις ποιητικές δράσεις… θα μπορούσαμε να πούμε πως φανταζόμαστε σαν μια κάποια λύση, απέναντι στους βαρβάρους, που ενώ δεν μας εγκατέλειψαν ποτέ και είναι ριζωμένοι ανάμεσά μας και μέσα μας από συστάσεως κόσμου, αποτελούν τελικώς τη μόνη υπαρκτή λύση, που αναλογιζόταν και ο Καβάφης.
Αλλά, ποιητικός λόγος, επισήμως, θεωρείται το να γράφεις στιχάκια, και ποιητική δράση το να τα απαγγέλεις πάνω σε σκαμνί στο κέντρο μιας ομήγυρης. Ποιος είναι σε θέση να αναγνωρίσει τον ποιητικό λόγο και την ποιητική δράση στο κοινό μας τώρα;
Η Αστυνομία ή η Δικαιοσύνη; Το Άλτερ, ο Σκάι… ή μήπως ο Αντένα;
Ίσως το Ε Σου Ρου; Ή μήπως ο εκλεγμένος υπουργός Πολιτισμού μας;
Οι γκαλερίστες, οι θεατρώνες, ή οι διανοούμενοι; Ή μήπως οι καλλιτέχνες;
Πόσοι ονομάζονται και εκλαμβάνονται ως καλλιτέχνες ή διανοούμενοι γύρω μας; Σχεδόν όσοι ονομάζονται και χριστιανοί ή έλληνες.
Και όσο καλλιτέχνες και διανοούμενοι είναι οι μεν, άλλο τόσο χριστιανοί ή έλληνες είναι και οι δε.
Και όσον αφορά τον χριστιανισμό, όπως και τις όποιες άλλες ‘ιδιότητες’ των ανθρώπων, το πρόβλημά μας, δεν είναι αν είναι ‘πραγματικοί’ χριστιανοί ή ό,τι άλλο. Ούτε καν μας ενδιαφέρει μια τέτοιου είδους συμβολαιογραφική πραγματικότητα.
Το πρόβλημά μας είναι πως όλοι μαζί, ανεξαρτήτως της ‘εγκυρότητας’ της ταμπέλας που φοράμε, συνιστούμε το απόλυτο τίποτα.
Υπέρβαση, επομένως, αγαπητέ grsail, μπορεί να συνιστά και το ότι απλώς και μόνο κατορθώνουμε και επιβιώνουμε.
Αν τώρα, καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε, να αρθρώσουμε και να επικοινωνήσουμε, έστω και κατ’ ελάχιστον, έναν σαφή λόγο της ελεύθερης ύπαρξής μας, ακόμα καλύτερα… από το τίποτα!
Η ύπαρξή μας, ο τρόπος ζωής μας δηλαδή, μας αποκολλά ή όχι, από το μηδέν.
Εμπνεόμενοι από τη ρήση ενός κυνικού, αν δεν απατόμαστε, φιλοσόφου της Αρχαίας Ελλάδας, αναρωτιόμαστε, γιατί ανεχόμαστε περισσότερο το να μας πετροβολούν, παρά το να μας κακολογούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αυτό βλέπουμε να κάνουμε όλοι μας.
Ανεχόμαστε τους δυνάστες μας που μας πίνουν το αίμα και τα βάζουμε με τις γριές που παραβρίσκονται στη σφαγή μας και απλώς μας μουντζώνουν βρίζοντας, όντας ανήμπορες να κάνουν κάτι άλλο.
Και ας μη ληφθούν αυτά που λέμε ως αιχμές προς οποιονδήποτε άλλον, πέραν των ευατών μας, οι οποίοι θέτουμε εδώ τους προβληματισμούς μας, προς κοινή επεξεργασία.
Η ανταλλαγή των απόψεων έχει πράγματι την δυναμική να προκαλέσει υπερβάσεις αλλά μόνο όταν γενικεύεται σε σοβαρά τμήματα των πληθυσμών και δεν στερείται συγκεκριμένων και εφικτών στόχων. Προς το παρόν βρισκόμαστε στο επίπεδο της βελτίωσης της εικόνας που έχουν για τα πράγματα συγκεκριμένα άτομα ή μικρές ομάδες (ελιτ), χωρίς αυτό να είναι από μόνο του καθόλου κακό. Για το επόμενο βήμα φοβάμαι ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει πράγματι η πιθανότητα να μην συναντάει κανείς ούτε τον χριστιανό ούτε και τον Έλληνα αλλά προς τι η αναζήτηση ; Γιατί να κρύβουμε (αν υπάρχει) κάτι με κάτι άλλο και μάλιστα όταν αυτά τα δύο δεν έχουν την παραμικρή σχέση μεταξύ τους ή όταν – ακόμα χειρότερα – αλληλοαναιρούνται ;
Όσο πανίσχυρο και να είναι το σύστημα δεν μπορεί να διανέμει ρόλους επ’ άπειρον. Ο άνθρωπος που μπορεί να διατηρήσει ένα ελάχιστο πνευματικής ανεξαρτησίας και μια απόσταση από τα ‘πράγματα’ θα ξεπηδάει πάντα όπως το χορτάρι από την παραμικρή ρωγμή της ασφάλτου. Αν είναι να καταλήξουμε στο Matrix τουλάχιστον ας μην είναι χωρίς μάχη !
Μήπως τα ‘πανανθρώπινα’ και τα ‘χριστιανικά’ που δεν ακούγονται από την γλώσσα τους δεν φαίνονται από τις πράξεις ή τις επιλογές αυτών που τα φέρουν ; Για κάποια θέματα αξίζει να συζητήσει κανείς για επανακαθορισμό των εννοιών για κάποια άλλα όχι. Όλοι γνωρίζουν ποιος έκαψε τον Τζορντάνο Μπρούνο και γιατί. Όλοι γνωρίζουν ποιος στάλαξε μίσος μέσα στον άνθρωπο για τον ίδιο του τον εαυτό με το πρόσχημα της αγάπης για τους άλλους ! Όλοι γνωρίζουν ποιος πραγματικά επιβράβευσε την αρετή και ποιος θεμελίωσε την ανθρώπινη επιστήμη.
Δεν μπορώ να κρύψω την γοητεία που μου εξασκούσε πάντα ο ‘ρόλος’ του εχθρού του λαού, του υπονομευτή της όποιας θέσης όταν αυτή εκπίπτει στο επίπεδο της καθεστηκυίας αντίληψης. Δεν είναι από αλαζονεία αλλά από συμπάθεια προς το γνήσιο.
Η νοημοσύνη μου και το γνωστικό μου επίπεδο δεν μου επιτρέπουν (ακόμη) να μπαινοβγαίνω με άνεση στο βασίλειο των ιδεών του Καβάφη, αλλά είναι αλήθεια ότι το όραμα της γνήσιας ελευθερίας – όταν γίνει πραγματικά κατανοητό – προκαλεί τον τρόμο και το δέος. Πραγματικά δεν γνωρίζω ‘τι θα απογίνουμε’, γνωρίζω ότι αξίζει να το παλέψουμε.
Συμφωνώ απόλυτα ότι «ο τρόπος ζωής μας αποκολλά ή όχι, από το μηδέν» αλλά εκτός από την ζωή προς τα έξω υπάρχει και η ζωή προς τα μέσα δηλαδή η ζωή της συνείδησης και της σκέψης μας. Από εκεί δεν αρχίζουν όλα ;
Αχ, αυτά τα ποστ σου, τα περισσότερα, που τα διαβάζω δυο και τρεις φορές και δεν μπορώ να σχολιάσω, όλο και κάτι άλλο μου έρχεται επιπλέον στο μυαλό, λέω άστο, το ξαναδιαβάζω και γράφω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαίνω μετά, διαβάζω και τα σπουδαία σχόλια και δεν έχω τι να πω.
Μόνο ότι τους Νεορθόδοξους δεν μπορώ να τους ...κατανοήσω, ξεκινώντας από το πώς αυτοπροσδιορίζονται.
@tsaousa
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού υπάρχει άνθρωπος που με διαβάζει δυο και τρεις φορές τότε μπορεί σίγουρα να με σχολιάσει και εγώ σκέφτομαι ότι δικαιούμαι να ... καβαλήσω το καλάμι μου για μια σύντομη βόλτα ...
Το έναυσμα για αυτό που διαβάζεις είναι η διαπίστωση ότι άνθρωποι που έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν (τουλάχιστον) για να ξεκολλήσουμε από το τέλμα και την ακινησία που όλοι βιώνουμε, αντί να κάνουν αυτό ασχολούνται με την ουσία της Ορθοδοξίας ψάχνοντας να βρουν ποιος θεός είναι καλύτερος των Ορθόδοξων ή των Καθολικών. (μιλάω για τον συμπολίτη σου τον κ. Χ. Γανναρά)
Αυτό μου φάνηκε ανεξήγητο και εκνευριστικό αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, ο κάθε ένας μπορεί να χρησιμοποιεί τα ταλέντα και την συνείδησή του όπως θέλει, ακόμα και να τα σπαταλά.
Ούτε εγώ μπορώ να κατανοήσω τους νεο-ορθόδοξους, ιδίως όταν αυτοί είναι ανιδιοτελείς και ειλικρινείς για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι αυτά με τα οποία ασχολούνται που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος.
Αυτές οι τρεις ομοειδείς θρησκευτικές παραλλαγές που άρχισαν με τον Αβραάμ έφτασαν στον Ιησού και ολοκλήρωσαν με το Ισλάμ, πιστεύω ότι πρόσφεραν ότι είχαν να προσφέρουν αλλά και ταλαιπώρησαν αρκετά τους ανθρώπους, σε κάθε περίπτωση ολοκλήρωσαν πια τον κύκλο τους ... φτάνει !
Αυτοί που έχουν την βαθιά παιδεία αλλά και την αξιοσημείωτη νοητική προίκα θα έπρεπε από μόνοι τους να αντιληφθούν ότι ίσως είναι καιρός να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Εκτός από την γοητευτική μεταφυσική (που δεν ταυτίζεται φυσικά με την θρησκεία) υπάρχουν και τα πολύ μεγάλα ‘γήινα’ και ανοικτά για τους ανθρώπους θέματα, αξίζουν και αυτά λίγη προσοχή ...
Ονειρεύομαι την ημέρα που στα σχολεία μας θα διδάσκουν ότι η μοναδική γνήσια και φυσική συνέχεια του Ελληνισμού είναι πολύ περισσότερο ο Δυτικός πολιτισμός από ότι οι εναπομείναντες μαυροφόροι του Άθω !
Φυσικά και συμφωνούμε απόλυτα grsail.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο απόλυτο ωστόσο της φραστικής συμφωνίας μας, δεν χαρακτηρίζει το δημόσιο γίγνεσθαι, στο οποίο επικρατεί το απόλυτο της φραστικής ασυνεννοησίας και το απόλυτο της συλλογικής και ομόψυχης τάσης μας προς την διαιώνιση της ασυνεννοησίας αυτής.
Αναζητούμε την ιδιαίτερη μεθοδολογία του δημόσιου λόγου, που να υποβάλλει τους επιμέρους λόγους σε θεώρηση ως προς το αιτούμενο της ειρηνικής συμβίωσης των φορέων, των όποιων λόγων και της λύσης των μεταξύ τους «αντιθέσεων».
Αναγνωρίζουμε ως αναγκαία την κατηγοριοποίηση των όποιων λόγων (π.χ. δογματικός, κριτικός, πολιτικός, φιλοσοφικός, ιδεολογικός, επιστημονικός, ποιητικός, λατρευτικός, θρησκευτικός, ψευδής, αληθής, επιθετικός, απολογητικός, παραπλανητικός κ.λ.π λόγος), μόνο ως μία κλίμακα ιδιαίτερων αισθητικών ποιοτήτων και αποχρώσεων, που μας χρησιμεύει ως εργαλείο, και όχι ως αξιολογική κλίμακα που απονέμει εύσημα ή τιμωρία, που ξεκαθαρίζει τα χλωρά από τα ξερά ή που λειτουργεί εν γένει εν ονόματι των όποιων μονοσήμαντων ερμηνευτικών θεωρήσεων.
Με το που τελειώνουν οι ευρωεκλογές, παράλληλα με την διαπίστωση ανόδου της λεγομένης από πολλούς, ‘άκρας δεξιάς’, παράλληλα με τη διαπίστωση πως η ξενοφοβία συσπειρώνει και γιγαντώνει τον συντηρητισμό, βλέπουμε, πολλούς, αυτό-αποκαλούμενους ‘προοδευτικούς’ δημοσιογράφους, να παρουσιάζουν ρεπορτάζ, με έκδηλη την προσπάθεια του εκφοβισμού και της αναθέρμανσης της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.
Ποιος είναι λοιπόν εδώ ο ένοχος; Ο μεταφυσικός φόβος του ένθεου, του θρησκόληπτου, του επονομαζόμενου ελληνορθόδοξου (διανοούμενου ή μη) και του υποτιθέμενου εθνικιστή, ή μήπως η «επιστημονική» και αδιαμφισβήτητη υπολογιστική ψυχρότητα με την οποία οι αήθεις, απάτριδες και άθρησκοι τεχνοκράτες – με τους οποίους όλοι μαζί απαρτίζουμε αυτό το παρακμάζων, καπιταλιστικό υβρίδιο που αποκαλούμε ελληνική κοινωνία - αναθερμαίνουν και μεταχειρίζονται τους μύχιους και μεταφυσικούς συλλογικούς φόβους;
Εμείς δηλαδή, οφείλουμε να τα βάζουμε με τις θεούσες, μέσα σε όλο αυτό το τσίρκο ή μήπως, αν κάτι αναγνωρίζουμε πως οφείλουμε να πράξουμε, είναι τουλάχιστον, το να βρούμε τρόπο να τις προστατεύσουμε, όπως και όλους μας, από τους λύκους;
Τους δε λύκους (μορφές των οποίων, δυνάμεθα να αναγνωρίσουμε τόσο μέσα μας, όσο και μέσα στη γριούλα που επιθυμούμε να προστατεύσουμε) τι θα τους κάνουμε; Δεν πρέπει, κριτικά και ανθρωπιστικά κινούμενοι και με την ανάλογη κοινωνική ευαισθησία που δείχνουμε για όλα, να μεριμνήσουμε και για την έκδηλη ροπή της ανθρώπινης φύσης προς τον κανιβαλισμό;
@ανώνυμοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι ότι η «ειρηνική συμβίωση» σταματάει πάντα όταν χρειαστεί κάποιος να μεταβεί από την ανταλλαγή απόψεων στην υλοποίηση πράξεων. Δυστυχώς υπάρχουν τα χλωρά όπως υπάρχουν και τα ξερά. Το δίλημμα « με ποιους θα πας ... » δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθεί.
Πάντως πραγματικά – αλλά μέσα σε όρια τουλάχιστον χρόνου – θα μπορούσα να συμβιώσω (με την ουσιαστική έννοια) με τους ένθεους και τις θρησκόληπτες γιαγιές προκειμένου να αποφύγω ή να ακυρώσω τα αποτελέσματα της ύπαρξης των «λύκων» όπως και αν αυτοί εν’ τέλει ορίζονται.
Το πράγμα αρχίζει – και πάλι – να γίνεται περίπλοκο όταν υποκύψουμε στην αέναη εσωτερική «διάβρωση» στην οποία μας υποβάλλει η ίδια μας η νόηση σκεπτόμενοι ότι και η συνειδητή ταύτιση της μεταφυσικής με την θρησκεία ή η «έντεχνη» υπαγωγή της φιλοσοφίας στο μεταφυσικό δεν αποτελούν εν τέλει παρά καθαρή συμπεριφορά Λύκου !
Φίλε grsail
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μεταφυσικό, το φαντασιακό, το μαγικό, όπως το ποιητικό και το αισθητικό, δεν δύνανται να περιγραφούν σαφώς, ανεξαρτήτως της όποιας εγκυρότητάς τους. Παρασταίνονται μόνο. Δεν περιγράφονται. Ή μετέχεις της όποιας εμπειρίας ή δεν μετέχεις. Αν δεν μετέχεις, για παράδειγμα, της αισθητικής εμπειρίας, δεν μπορείς να μιλάς για το ανυπόστατο της αισθητικής εμπειρίας. Μπορείς να μη μετέχεις και να λες «δεν ξέρω, ούτε με ενδιαφέρει τι γίνεται σε αυτήν την εμπειρία». Δεν δικαιούσαι να την ακυρώνεις. Δικαιούσαι να την κρίνεις, αν μετέχεις. Δικαιούσαι δηλαδή να καταθέσεις την όποια κριτική άποψή σου προκειμένου να καταγραφεί και να δοκιμαστεί επικοινωνιακά. Δεν δικαιούσαι να επιβάλλεις τίποτα.
Ο (Θεός) Ερμής του Πραξιτέλη μπορεί επιστημονικότατα να περιγραφεί ως ένας όγκος μαρμάρου με βαθουλώματα. Η επιστημονική εγκυρότητα αυτής της φράσης όμως, δεν μπορεί να ακυρώσει την αισθητική εμπειρία που δύναται να συνιστά η θέαση του αγάλματος. Δεν δύναται να ακυρώσει τη γλώσσα, μέσα στην οποία ο Ερμής του Πραξιτέλη, λαξεύτηκε και αρθρώθηκε ούτε να ακυρώσει την πρόταση πολιτισμού που αρθρώνεται μέσα από αυτή τη γλώσσα. Η επιστημονική γλώσσα, - που άρχισε να αρθρώνεται παράλληλα με το συγκεκριμένο λάξευμα των Θεών σε πέτρα - είναι μια άλλη γλώσσα. Μιλάει για τα δικά της αντικείμενα. Η ποιητική ή η λατρευτική γλώσσα, έχει τα δικά της αντικείμενα. Και όπως μπορούν κάλλιστα κάποιοι να διανοούνται λογικά, σε επίπεδο καθαρών μαθηματικών, ενώ άλλοι να μην μπορούν να υπερβούν το επίπεδο του άβακα, χωρίς να σημαίνει αυτό πως έχει απομακρυνθεί κάποια από τις δύο περιπτώσεις, από τη ‘σιγουριά’ του λογικού επίπεδου, έτσι μπορείς και να φιλοσοφείς, να πιστεύεις, να αγαπάς και να διαλογίζεσαι με χίλιους δυο τρόπους που να αξιολογούνται (από) και παράλληλα να εισάγουν, εντελώς διαφορετικής φύσης κριτήρια, η κάθε περίπτωση.
Με το να μιλάνε κάποιοι την επιστημονική γλώσσα, τη γλώσσα της επιστημονικής αλήθειας, δεν σημαίνει πως αυτό, έχει επιφέρει κάποια αισθητική αλλαγή στον λυκομορφισμό τους, ούτε σημαίνει πως μας λέει αυτή η γλώσσα κάτι παραπάνω για τα αντικείμενα, πέραν αυτού που δύναται να περιγράφει η γλώσσα της λογικότητας απριόρι.
Ούτε το να μιλάνε τις άλλες, τις ποιητικές, τις θρησκευτικές ή τις μεταφυσικές γλώσσες, κάποιοι άλλοι, σημαίνει πως έχουν καταφέρει κάτι και αυτοί, ως προς τον λυκομορφισμό τους ή πως δεν μπορούν να διαλεχτούν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) με άλλες γλώσσες ή ακόμα και με τη γλώσσα της λογικότητας.
Εμείς λοιπόν προσπαθούμε να κάνουμε λόγο για εκείνα τα κριτήρια, που διαπιστώνουν τον λυκομορφισμό, δια ζώσης. Στο απτό, αισθητικό πεδίο και ανεξαρτήτως της γλώσσας που ομιλεί ο φορέας.
Αν δεν μας ενοχλούν οι συνάνθρωποί μας και δεν ενοχλούμε κι εμείς άλλους, ας πιστεύει ο καθένας όπου θέλει. Δεν μας αφορά.
Πρόκειται περί αισθητικής επιλογής.
Το πώς θα ζούμε μεταξύ μας, έχει να κάνει μόνο με κοινώς αποδεκτούς όρους που αφορούν το απτό, αισθητικό πεδίο της εν χώρω και χρόνω εμπειρίας και που αρθρώνουν το επίπεδο ελευθερίας που δύναται να επιτύχει η όποια πολιτεία.
Ιδίως η οικουμενική πολιτεία.
Μια πολιτεία, συνειδητά ελεύθερη, δίχως την αναγκαιότητα της εξουσίας.
@ανώνυμοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί ανώνυμοι,
Θα ήθελα να πω ότι στο δικό μου μυαλό η μεταφυσική δεν είναι άλλο από το πεδίο (δηλαδή το σύνολο των προβλημάτων) που είναι προσωρινά απρόσιτο για την επιστήμη. Όταν αυτό το σύνολο γίνεται προσιτό και χάνει την ‘μαγεία’ του τότε στην θέση του γεννιέται ένα άλλο μεγαλύτερης γενικότητας και το παιχνίδι ξαναρχίζει.
Η τέχνη και η επιστήμη μαζί με την φιλοσοφία της οποίας τα όρια αναμειγνύονται θαυμαστά με τις παρυφές των δύο πρώτων, αποτελούν κατά την άποψή μου τον τέλειο κορμό της περιπέτειας του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν. Οι θρησκείες αποτέλεσαν ουραγό και περιορισμένο συμπλήρωμα, συμβατό με την ανθρώπινη φύση, που κινήθηκε πάντα στο περιθώριο της μεταφυσικής, εκτός των τριών νεώτερων θρησκειών της Δύσης και των Αράβων που με την έκπτωσή τους στο επίπεδο της ιδεολογίας προκάλεσαν (και προκαλούν ακόμη) πολλά δεινά στο είδος.
Οποιαδήποτε σύγκριση της επιστημονικής γνώσης με την τέχνη για εμένα δεν έχει το παραμικρό νόημα. Είναι λειτουργίες της ανθρώπινης νόησης που χωρίς την μία δεν μπορεί να υπάρξει η άλλη. Η μεταφυσική είναι κενό, το άγνωστο, το γοητευτικό χάος που στέκεται σαν ομπρέλα πάνω από τα επιστημονικά εργαστήρια και τα καλλιτεχνικά ατελιέ του κόσμου. Είμαστε σαν μικρά παιδιά που μας άφησαν ελεύθερους και μόνους μέσα σε τεράστιες αίθουσες γεμάτες θαυμαστά παιγνίδια, δεν μπορείς να παίξεις με όλα αλλά και δεν απορρίπτεις τίποτα !
Αλλά να μην συγχέουμε τα πράγματα ! Η ποιητική γλώσσα δεν είναι λατρευτική ! Η τέχνη και το δέος του μεταφυσικού δεν πρέπει να εξομοιώνονται με την μιζέρια των δογματικών κανόνων και τις πολιτικές σκοπιμότητες των ιερατείων που πρωταρχικό στόχο έχουν πάντα την αναπαραγωγή – επ’ άπειρον – του εαυτού τους.
Ο Πραξιτέλης και ο Φειδίας κατάφεραν πριν από 2.500 χρόνια να εξημερώσουν τους Θεούς δίνοντάς τους ευγενική ανθρώπινη μορφή και να θεοποιήσουν τους ανθρώπους κάνοντάς τους κοινωνούς της αρμονίας. Το θέμα έχει λυθεί !
Αν και ο ίδιος δεν «πιστεύω» με την κλασική έννοια, αισθάνομαι βαθύτατο σεβασμό για οποιαδήποτε πίστη. Είναι όπως λετε : ζήτημα αισθητικής επιλογής !
Η πίστη όμως δεν πρέπει να έχει εργαλειακή ιστορική χρήση ούτε – και αυτή με την σειρά της - να επιβάλλεται. Η πίστη δεν μπορεί να έχει θεσμική ή κριτική υπόσταση σε τίποτα και για τίποτα – αλλιώς δεν είναι πίστη ! Είναι κάτι άλλο, είναι τότε άλλη μια έκφραση λυκομορφισμού.
Έτσι – μόνο – μπορούμε, νομίζω, να ελπίζουμε στην ανατολή μιας πολιτείας « συνειδητά ελεύθερης, δίχως την αναγκαιότητα της εξουσίας » .
Συμφωνούμε grsail
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζουμε δε, πως κάποτε, οι άνθρωποι, θα μπορούμε να συζητάμε ελεύθερα μεταξύ μας, δίχως να επικεντρώνεται το ενδιαφέρον μας, γύρω από το αν ο συνομιλητής μας είναι πιστός, άπιστος ή ό,τι άλλο, αλλά που επίκεντρο θα αποτελεί το τι όντως λέμε, νιώθουμε και βιώνουμε.
Είναι συχνό το φαινόμενο για μας, σε κάποιες συζητήσεις να εκλαμβανόμαστε από τους συνομιλητές μας, ως ‘πιστοί’, ενώ σε κάποιες άλλες, ως ‘άπιστοι’.
Ελπίζουμε κάποτε, να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε και σε κάποιο πεδίο που να επέχει αυτών των κατηγοριοποιήσεων, δίχως να είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε ‘πλευρά’.
το βασικό που αποκόμισα από το κείμενό σου, είναι πως έχεις σοβαρό πρόβλημα με όσους φορούν μαύρα.....
ΑπάντησηΔιαγραφή@toaftonoito
ΑπάντησηΔιαγραφή... σοβαρότατο :-)