Ελληνισμός και Ιουδαϊσμός

Ένα blog δεν είναι ίσως ο κατάλληλος χώρος ώστε να καταπιάνεται κανείς με θέματα που εμφανίζουν την περιπλοκότητα που υπονοεί ο τίτλος. Ωστόσο δεν άντεξα στον πειρασμό να γράψω λίγες σκέψεις που ίσως να οδηγήσουν σε ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Πολλά κείμενα στην προσπάθεια τους να περιγράψουν την καταγωγή του Χριστιανισμού ξεπέφτουν στον μεθοδολογικό χειρισμό των εννοιών «Ιουδαϊσμός» και «Ελληνισμός» ως έννοιες της αυτής τάξης πράγμα που οπωσδήποτε δεν ισχύει ούτε από την πλευρά της σημασίας ούτε από την πλευρά της επίδρασης στην Ιστορία ούτε από οποιαδήποτε άλλη πλευρά που εγώ τουλάχιστον, μπορώ να σκεφτώ.

Χρησιμοποιούνται για παράδειγμα αφορισμοί όπως

«Ο Ιουδαϊσμός και ο Ελληνισμός αντιπροσωπεύουν ... δυο πνευματικά και πολιτιστικά μεγέθη τόσο ασυμβίβαστα μεταξύ τους, ώστε αρκεί να διαπιστωθεί η παρουσία του ενός για να αποκλεισθεί πλήρως η παρουσία του άλλου.»

οι οποίοι έμμεσα εξισώνουν μια περιχαρακωμένη και εσωστρεφή θρησκεία με ολόκληρη την κλασική κληρονομιά της Ανθρωπότητας !

Η πορεία συγκερασμού των δύο αυτών εννοιών οδηγεί στην ισχυροποίηση του Χριστιανικού-Ιουδαϊκού πυρήνα ο οποίος συνειδητά και επιδέξια φορά την Ελληνική χλαμύδα που θα του προσφέρει πληθυσμιακή διεύρυνση των ‘ακροατών’ του μαζί με πανίσχυρο ιστορικό και πολιτιστικό έρεισμα ... αυτό είναι ο ορισμός του σφετερισμού ! Και ο σφετερισμός αυτός γίνεται κατηγορηματικός και αδίστακτος : «οὐκ ἔστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος» ! (Παύλος) Ο διαφανής, ελπίζω, στόχος ικανοποιείται πλήρως όταν «οἱ Ἕλληνες γίνονται οὐσιαστικὰ σπέρμα τοῦ Ἀβραάμ» ! (Παύλος)

Η ενότητα και η παγκοσμιότητα της ιστορίας δεν κατακτήθηκε κατά την ταπεινή μου άποψη παρά μόνον από τα ελεύθερα Ευρωπαϊκά πνεύματα που κινήθηκαν περισσότερο στο Επιστημονικό, κατά την Αναγέννηση, επίπεδο παρά σε οποιοδήποτε θεολογικό ή θρησκευτικό ή πατερικό (sic) μονοπάτι.

Ο Ορθόδοξος ισχυρισμός περί αντικατάστασης της «τήρησης του Νόμου» (Ιουδαισμός) με την «πίστη στο πρόσωπο του Χριστού» (Χριστιανισμός) δεν αποτελεί επί της ουσίας ένα υπέρ-εκτιμημένο τέχνασμα αντικατάστασης ενός νόμου με έναν ‘άλλο’; Ένα ιδεολογικό παγώνι που απλώς απλώνει τα φτερά του;

Περισσότερο από την όσμωση του Ελληνισμού με τον Ιουδαϊσμό ο Παύλος πέτυχε στον συγκερασμό της Θρησκείας με την πολιτική εξουσία την συνένωση της πίστης με την πολιτική ισχύ.

Αυτό το Παύλειο (sic) έργο αφού οδήγησε πολύ αργότερα στην καταστροφή (τρίτη και χειρότερη) της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, ύστερα έστειλε στην πυρά τον Τζορντάνο Μπρούνο και πρόσβαλε την φύση καθ’ εαυτή τιμωρώντας το ελεύθερο ανθρώπινο πνεύμα στο πρόσωπο του Γαλιλαίου.

Τι σχέση έχουν αυτά με τον Ελληνισμό ; Και πόση άραγε ζημιά έκανε στην ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού το πηγαίο και χαώδες μίσος των Ελληνο – Ορθόδοξων (πχ Αιτωλός) όχι προς τον Πάπα αλλά προς την Δύση ολόκληρη ;

Ο διαχωρισμός του ανθρώπου από την φύση του και ο «ορισμός του από την σχέση του με τον Θεό» δεν είναι κάτι Ελληνικό και πάντως δεν είναι κάτι που εγώ θα μπορούσα αποδεχτώ ούτε – πολύ περισσότερο - να θαυμάσω.

Αφορμή για το κείμενο μου έδωσε ένα απόσπασμα του βιβλίου «Ελληνισμός – Χριστιανισμός. Η συνάντηση δύο κόσμων», [ Ζηζιούλας, Ιωάννης Δ. ISBN 9789603155003 ] (μπορεί να βρεθεί και εδώ).
.