Πριν από λίγες μέρες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας στο ληκτικό σημείο ενός
τραγέλαφου, εκτυλισσόμενου επί της οδού Λουκάρεως.
Στην κωμικοτραγική αυτή διαδικασία όσα ειλικρινώς κατέθεσαν μάρτυρες και
κατηγορούμενοι δεν ακούστηκαν ποτέ. Η απλή αναφορά ονομάτων αγαπημένων μου
προσώπων -τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με τη συγκεκριμένη δικογραφία, με εκτός
νόμου πράξεις ή με οποιαδήποτε μορφή βίας- χρησιμοποιήθηκαν ως «επιχειρήματα»
υπέρ της καταδικαστικής απόφασης που πάρθηκε σε βάρος μου.
Ενώ δικηγόρος και εξειδικευμένος γενετιστής πάσχιζαν να εξηγήσουν στην έδρα
την ανυπόστατη φύση των κατηγοριών, εκείνη «συνδιαλεγόμενη» με όσους στάθηκαν
απέναντί της έθετε εκτός τόπου και χρόνου (έως και κυριολεκτικά σουρεαλιστικές)
ερωτήσεις και προφανώς αρνούνταν να κατανοήσει το κατηγορητήριο.
Το όλο παρανοϊκό κλίμα επιβεβαίωσε την αρχική εντύπωση που είχα για την
επιχειρούμενη εμπλοκή μου στη συγκεκριμένη υπόθεση: τις τελευταίες εβδομάδες
δεν δικαστήκαμε μόνο εγώ και ο συγκατηγορούμενός μου, αλλά μαζί με εμάς
«δικάστηκε» για δεύτερη φορά και ο σύντροφός μου.
Τι και αν η αθωωτική απόφαση στο προ τριετίας δικαστήριό του θεωρείται από
τον νόμο αμετάκλητη; Τα μετέωρα στοιχεία μιας υπόθεσηςπου έχει από καιρό λήξει
μεταπηδούν από αυτή σε άλλες, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο ενόχων.
Αυτή τη στιγμή αναμένω τη μεταγωγή μου στις φυλακές Ελεώνα Θηβών, για να
περάσω τις επόμενες, εξαντλητικές σε αριθμό, μέρες μου στα απομεινάρια του
πανηγυριού των τρελών.
5-6-2017, Ηριάννα Β.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου