Επετειακό... (ή για την Άνοιξη)

Νικηφόρος Λύτρας – Αναμονή (1900)

... ... ... 

Εγώ κοιμάμαι, μα η φωνή μου ξαγρυπνά.

Του αγαπημένου μου η φωνή.

Χτυπά η πόρτα.

Άνοιξε, αγάπη μου.

Πανέμορφή μου εσύ.

Άνοιξε να μπω, περιστέρι μου αδελφή μου.

Έχει νοτίσει το κεφάλι μου η δροσιά και το νυχτιάτικο τ’ αγιάζι τα μαλλιά μου.

Πώς να ντυθώ αφού επλάγιασα γυμνή;

Πώς να λερώσω τα πλυμένα μου τα πόδια;

Νοιώθω ένα θρόισμα στα σπλάχνα μου γλυκό, καθώς τα δάχτυλα του ψάχνουν για το σύρτη.

Πετιέμαι απάνω, να του ανοίξω – δε βαστώ – κι από τα χέρια μου σταλάζουν στάλες σμύρνα.

Πιάνω το μάνταλο ν’ ανοίξω.

Τι να δω;

Όλο το μάνταλο πλημμύρισε από σμύρνα.

Και του ανοίγω.

Μα έχει φύγει.

Έχει χαθεί

... ... ...

Άσμα Ασμάτων Θ΄ κεφ. Ε΄2